Nie przypuszczałam, że jeden z moich ulubionych pisarzy Wilkie Collins ma swojego polskiego odpowiednika w osobie Walerego Łozińskiego. Obydwaj pisarze są prekursorami powieści sensacyjno-detektywistycznych. Dawno temu oglądałam film nakręcony na podstawie książki,, Zaklęty dwór " ,podobał mi się, podobnie jak książka.
Aura tajemniczości towarzyszy nam od początku do końca, jest stary zaklęty dwór, widmo zmarłego starościca Żwirskiego pojawiające się po zmroku, ponury klucznik Kostia i zagadkowa dziewczyna o niezwykłej urodzie. Tajemnicę zaklętego dworu próbuje rozwiązać przyjaciel aktualnego dziedzica Damazy Czorgut. Podoba mi się wartka akcja tej książki, jedyny minus to archaiczny język, ale przecież powieść została napisana w 1859 roku.
Dosyć nowatorska książka jak na tamte czasy, warto przeczytać:)

Nie przypuszczałam, że jeden z moich ulubionych pisarzy Wilkie Collins ma swojego polskiego odpowiednika w osobie Walerego Łozińskiego. Obydwaj pisarze są prekursorami powieści sensacyjno-detektywistycznych. Dawno temu oglądałam film nakręcony na podstawie książki,, Zaklęty dwór " ,podobał mi się, podobnie jak książka.
Aura tajemniczości towarzyszy nam od początku do końca,...

Bardzo dobra pozycja, wciągnęła mnie, lecz niestety koniec nie zrobił na mnie wrażenia, tak samo jak powtarzające się zwroty autora do czytających książkę czytelniczek. Ogólnie bardzo dobra, ale z pewnością więcej nie sięgnę żeby ją znowu przeczytać, ponieważ czasami potrafiła swoją ckliwością nużyć.

Bardzo dobra pozycja, wciągnęła mnie, lecz niestety koniec nie zrobił na mnie wrażenia, tak samo jak powtarzające się zwroty autora do czytających książkę czytelniczek. Ogólnie bardzo dobra, ale z pewnością więcej nie sięgnę żeby ją znowu przeczytać, ponieważ czasami potrafiła swoją ckliwością nużyć.

Piękny thrilerek w dworkowej odsłonie, podobnie jak przedmówcy uważam, że dzieło zapomniane, nadawałoby się na lekturę dla szkół średnich; taka szlachecko - chłopska Polska w pigułce

Piękny thrilerek w dworkowej odsłonie, podobnie jak przedmówcy uważam, że dzieło zapomniane, nadawałoby się na lekturę dla szkół średnich; taka szlachecko - chłopska Polska w pigułce

Wszyscy zgodnie podkreślają, że książka ma już 150 lat i nadal jest interesująca. To prawda!
Co mnie urzekło w tej opowieści to dwie sprawy:
1) osobliwa gra narratora-autora z czytelnikiem poprzez wprowadzenie postacie i nowych wydarzeń w sposób rzadko obecnie spotykany
2) bardzo dokładne opisy, które czynią książkę dopracowaną; to również rzadkość w obecnych czasach, gdzie autorzy produkują książki jedna za drugą. Tutaj Łoziński naprawdę się przyłożył do każdego bohatera i wydarzenia, opisując to dokładnie tak jakby chciał (a nie jak wyszło)
Pewnym utrudnieniem są archaizmy i makaronizmy pojawiające się jako cechy charakterystyczne bohaterów, ale to sprawia, że jeszcze bardziej można sobie wyobrazić ten czas, te wydarzenia i przenikać klimat Zaklętego Dworu

Wszyscy zgodnie podkreślają, że książka ma już 150 lat i nadal jest interesująca. To prawda!
Co mnie urzekło w tej opowieści to dwie sprawy:
1) osobliwa gra narratora-autora z czytelnikiem poprzez wprowadzenie postacie i nowych wydarzeń w sposób rzadko obecnie spotykany
2) bardzo dokładne opisy, które czynią książkę dopracowaną; to również rzadkość w obecnych czasach, gdzie...

Nawiedzona rezydencja, szaleniec, miłość, intryga polityczna… „Zaklęty dwór” to wspaniała i niesłusznie zapomniana powieść. Literacka perełka z XIX wieku.

Jeden z pierwszych polskich utworów o charakterze sensacyjno-przygodowym, który zawiera też wątki obyczajowo-satyryczne. „Zaklęty dwór” to również dzieło napisane przez kresowego awanturnika i romantyka ze Lwowa, który zginął w pojedynku o kobietę.

To idealna lektura dla tych, którzy kochają polską klasykę. Miłośnicy Mickiewicza, Kraszewskiego i Sienkiewicza powinni być zachwyceni! „Zaklęty dwór” to powieść wielowątkowa, wielokulturowa, napisana z fantazją oraz prozatorskim rozmachem...

Cała recenzja na: https://urocznica.pl/recenzja-zaklety-dwor-w-lozinski/.

Nawiedzona rezydencja, szaleniec, miłość, intryga polityczna… „Zaklęty dwór” to wspaniała i niesłusznie zapomniana powieść. Literacka perełka z XIX wieku.

Jeden z pierwszych polskich utworów o charakterze sensacyjno-przygodowym, który zawiera też wątki obyczajowo-satyryczne. „Zaklęty dwór” to również dzieło napisane przez kresowego awanturnika i romantyka ze Lwowa, który...

Fabuła wciągająca jak na tak starą powieść. Tempo książki jest dość specyficzne. Warto przeczytać i zobaczyć jak rodziła się polska powieść detektywistyczna.

Fabuła wciągająca jak na tak starą powieść. Tempo książki jest dość specyficzne. Warto przeczytać i zobaczyć jak rodziła się polska powieść detektywistyczna.

Mnie zachwyciła. Całkiem zgrabnie napisana historia, nadgryziona ponad 160 letnim zębem czasu, co jej tylko dodaje uroku. Barwnie i obrazowo opisane postacie, wręcz emanują autentycznością na tle obyczajów społecznych w XIX wiecznej Polsce pod zaborami. Niestety trochę pocięta przez cenzurę austriacką.
Język owszem, przestarzały co początkowo trudno ogarnąć, a po wgryzieniu się w tekst okazuje się niesamowitym walorem tej książki i można do woli napawać się literaturą. I tylko akcja dość przewidywalna, za co odejmuję jedna gwiazdkę. Taj tylko.

Mnie zachwyciła. Całkiem zgrabnie napisana historia, nadgryziona ponad 160 letnim zębem czasu, co jej tylko dodaje uroku. Barwnie i obrazowo opisane postacie, wręcz emanują autentycznością na tle obyczajów społecznych w XIX wiecznej Polsce pod zaborami. Niestety trochę pocięta przez cenzurę austriacką.
Język owszem, przestarzały co początkowo trudno ogarnąć, a po...

Żałuję , że fabuła nie wciągnęła mnie na tyle , by przeczytać do końca ,ale naprawdę połowa , która przeczytałam była literacką satysfakcją : barwne postaci, soczyste dialogi , ciekawa polszczyzna XIX-wieczna, satyra i humor, dużo ciekawostek obyczajowych i oczywiście silne, prawdziwe emocje i wartości. I cały czas miałam wrażenie, że autor pokazuje nam, że są ważne sprawy sprawy dla których warto żyć. Niestety świetna forma nie zawsze wystarczy do zainteresowania treścią.

Żałuję , że fabuła nie wciągnęła mnie na tyle , by przeczytać do końca ,ale naprawdę połowa , która przeczytałam była literacką satysfakcją : barwne postaci, soczyste dialogi , ciekawa polszczyzna XIX-wieczna, satyra i humor, dużo ciekawostek obyczajowych i oczywiście silne, prawdziwe emocje i wartości. I cały czas miałam wrażenie, że autor pokazuje nam, że są ważne...

Książka napisana ponad 150 lat temu, widać niezbicie iż język polski w tym czasie przeszedł długa drogę zmian. Trochę to przeszkadza na początku, ale przy dłuższym czytaniu można się przyzwyczaić i delektować różnicami. Jest to tez niebywały atut czytać o ludziach z innej epoki opisywanych językiem, który wtedy traktowany był jako naturalny:)

Co do samej powieści (z pominięciem sfery lingwistycznej) czyta się bardzo szybko, autor sprawnie prowadzi narrację dozując w odpowiednich momentach elementy, fantastyczne, kryminalne i sensacyjne jak i rys schyłkowej epoki polski szlacheckiej. Całość przeplatana bardzo dużą dozą humoru:) Bardzo dobrze są również zarysowane postacie głównych bohaterów, a śledząc informacje o samym autorze to blisko mu do Damazego Czorguta zwanego w powieści Katyliną.

Książka warta każdej minuty spędzonej na jej przeczytaniu…

Książka napisana ponad 150 lat temu, widać niezbicie iż język polski w tym czasie przeszedł długa drogę zmian. Trochę to przeszkadza na początku, ale przy dłuższym czytaniu można się przyzwyczaić i delektować różnicami. Jest to tez niebywały atut czytać o ludziach z innej epoki opisywanych językiem, który wtedy traktowany był jako naturalny:)

Co do samej powieści (z...

Z początku ciężko było mi się odnaleźć w fabule, ciężki (dla mnie) język przywodzący na myśl "Krzyżaków" i inne tego typu lektury, nie ułatwiał nawiązania pozytywnej nici porozumienia pomiędzy mną a bohaterami czy autorem.
A jednak wsiąkłam w to.
Kiedy już przywykłam do archaicznego sposobu pisania, to wytworzyła się niewielka sympatia pomiędzy mną a Katyliną i Juliuszem, Hrabią i Starościcem.
Choć, mówiąc wprost to nie sądziłam, że do tego dojdzie. Bohaterowie są świetnie napisani, żywi w swoich rozterkach i tak znakomicie od siebie różni.
Cóż lata bronienia się przed literaturą tego typu i oto jest, powrót córy marnotrawnej.

Z początku ciężko było mi się odnaleźć w fabule, ciężki (dla mnie) język przywodzący na myśl "Krzyżaków" i inne tego typu lektury, nie ułatwiał nawiązania pozytywnej nici porozumienia pomiędzy mną a bohaterami czy autorem.
A jednak wsiąkłam w to.
Kiedy już przywykłam do archaicznego sposobu pisania, to wytworzyła się niewielka sympatia pomiędzy mną a Katyliną i Juliuszem,...