Zacisze 13

Trochę śmiesznie trochę strasznie....Lekka lektura na wieczór.

Trochę śmiesznie trochę strasznie....Lekka lektura na wieczór.

Pokaż mimo to

Komedia kryminalna w sam raz na wiosenne czytanie w ogrodzie :)
Do ksiazki zabieralam sie od kilku tygodni , ale chyba tylko dlatego ze dostalam ja w kieszonkowym formacie a takie do mnie slabo przemawiajá.. Przeczytana w ciagu jednego slonecznego dnia! Historia lekka, spojna, glowne bohaterki zabawne. Widac ze autorka stara sie wzorowac na komediach kryminalnych Chmielewskiej i chociaz to jeszcze nie ta pólka to warto siegnác po tá pozycje. Polecam i chetnie zabieram sie za Zacisze 13 - powrot :)

Komedia kryminalna w sam raz na wiosenne czytanie w ogrodzie :)
Do ksiazki zabieralam sie od kilku tygodni , ale chyba tylko dlatego ze dostalam ja w kieszonkowym formacie a takie do mnie slabo przemawiajá.. Przeczytana w ciagu jednego slonecznego dnia! Historia lekka, spojna, glowne bohaterki zabawne. Widac ze autorka stara sie wzorowac na komediach kryminalnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zabawna i lekka. Czasami wlasnie taka lektura jest potrzebna

Zabawna i lekka. Czasami wlasnie taka lektura jest potrzebna

Pokaż mimo to

Błyskotliwa, lekka i przyjemna. Takiej literatury oczekiwałam!

Błyskotliwa, lekka i przyjemna. Takiej literatury oczekiwałam!

Pokaż mimo to

Lekka przyjemna książka.

Lekka przyjemna książka.

Pokaż mimo to

"Zacisze 13" jest genialne. Czyta się je jednym tchem. Kryminał z dużą ilością humoru, nieoczekiwanymi zwrotami akcji i dreszczykiem emocji. Bardzo dobre dialogi a kreacja bohaterów stworzona idealnie. Polecam.

"Zacisze 13" jest genialne. Czyta się je jednym tchem. Kryminał z dużą ilością humoru, nieoczekiwanymi zwrotami akcji i dreszczykiem emocji. Bardzo dobre dialogi a kreacja bohaterów stworzona idealnie. Polecam.

Pokaż mimo to

Dawno sie tak nie ubawilam. W sam raz na jesienną chandrę . Lekka i z dużym poczuciem humoru !

Dawno sie tak nie ubawilam. W sam raz na jesienną chandrę . Lekka i z dużym poczuciem humoru !

Pokaż mimo to

Kryminał, przy którym można się lismiac i poprawić sobie humor. Polecam!

Kryminał, przy którym można się lismiac i poprawić sobie humor. Polecam!

Pokaż mimo to

Z deszczu Anety Jadowskiej pod rynnę Olgi Rudnickiej wpadłam szukając czegoś lekkiego, ale inteligentnego i zabawnego na czytelnicze rozjaśnienie ponurych listopadowych wieczorów. O ile pierwsza wymieniona autorka nie do końca spełniła moje oczekiwania, ale szczęśliwie nie dotknęła stopą dna, tak Olga Rudnicka nadrabia to z nawiązką - nie tylko dna dotyka, ale i po nim maszeruje, i to wymachując buławą pisarskiej beznadziei.

Zdaję sobie sprawę, że jeśli jest popyt, to ma święte prawo być i podaż, ale do tego stosu pochwał (ani jednej negatywnej opinii!) postanawiam dopisać swoją recenzję - wyłącznie po to, żeby zasygnalizować potencjalnym zainteresowanym, że "Zacisze 13" nie jest bynajmniej rozrywką uniwersalną, co to każdego zabawi i ucieszy. Może nie powtórzycie mojego błędu, i nie wydacie na tę wątpliwą przyjemność pieniędzy.

Na pewno powieść ma szansę spodobać się przede wszystkim osobom, dla których liczy się tylko, CO jest napisane, a nie JAK jest napisane. Niemniej na punkcie fabuły też bym nie szalała: zagadka kryminalna jest prosta, wręcz prostacka, i zasadza się na tezie, że zamordować rosłego kryminalistę w starciu 1:1, bez użycia broni palnej czy rozpędzonego pojazdu mechanicznego, jest zadziwiająco wprost łatwo, niezależnie od własnej płci czy postury.

Taka treść, a forma to doprawdy temat na osobną rozprawkę. Rzuca się w oczy, jak bardzo wyzbyte indywidualnego stylu, jak żałośnie szkolne jest pisarstwo autorki. Zdania są krótkie, uproszczone, wiele zaczyna się od "Ale". A fragmenty łzawych wyznań bohaterek a propos tragicznych ich biogramów to już poziom blogowy. B l o g o w y!

To, co pisze autorka, jest nieprzekonujące i z reguły koślawe.
---> "Nie miała ochoty na bliższą znajomość, ale on nie przyjmował tego do wiadomości. Uprzejmy i sympatyczny, w żadnym wypadku nie był natrętny".
No to: nie przyjmował do wiadomości, że ona nie ma ochoty, czy nie był natrętny? (Dodam, że kontekst jest taki, że ziomek nachodzi bohaterkę jak tylko ona ruszy się z domu, nawet wystaje pod jej pracą, chociaż nie powiedziała mu, gdzie pracuje. Jeśli tak się zachowują ludzie "w żadnym wypadku nie natrętni", to ja rezygnuję z dalszych pytań, a hasło "stalking" na wikipedii najwyraźniej wymaga przeredagowania).
--> Ten sam akapit: "Przeczesał palcami włosy, nie wiedząc, co zrobić z rękoma". Może też se je przeczesz palcami, te ręce? Co w ogóle autorzy i autorki mają z tym przeczesywaniem włosów palcami i zagryzaniem warg?
--> "Zwabił ją [do ogrodu] żałosny skowyt i dziki wrzask kota sąsiadki, który znęcał się nad biednym psiakiem".
Kot? "Znęca się"? Nad psem? Na otwartym terenie, nie przyparty do muru? A to ci ciekawostka behawiorystyczna.
--> "Była prostytutka, zadająca się z najgorszym elementem, nie traktowałaby psa jak małe dziecko" - dlaczego niby nie? Swoją drogą ten cytat pokazuje, jak płaskich, stereotypowych i jednowymiarowych bohaterów tworzy autorka. Skoro już czytelnik nie może liczyć na postaci atrakcyjnie wielowymiarowe, to oczekiwałby przynajmniej przyzwoitych, podstawowych trzech wymiarów, ale bohaterowie autorki to płaszczaki, jeśli nie nitkowce.
--> "Damian tkwił na posterunku na poddaszu. Nie odrywał lornetki od oczu. Pozornie nie zauważył nic niepokojącego. Dzień jak co dzień" - przecie to nie ma sensu. "Pozornie nie zauważył nic niepokojącego" znaczy dokładnie, że coś zauważył, ale nie dał tego po sobie poznać. Tymczasem z kontekstu wynika, że pozornie NIE DZIAŁO SIĘ nic niepokojącego.

I tak dalej, i tym podobne.

Humor występuje w tej powieści w stężeniu homeopatycznym, o ile w ogóle. Własny styl autorki, jak już wyżej stwierdzono, jest wyzbyty indywidualizmu, więc na zabawne porównania i inteligentne metafory nie ma co liczyć, ale tym gorzej, że "młoda pisarka" (sama się tak określiła w "Zaciszu 13" - bohaterowie, jakże by inaczej, z zajęciem czytają jej książki) nie potrafi w żaden sposób oddać komizmu sytuacyjnego opisywanych przez siebie historii. Patrzcie na to (nasza bohaterka, Marta, nauczycielka w liceum, wywołuje ucznia na środek klasy, bo ten chichocze i przeszkadza jej w lekcji):
--> "Dawid. Proszę na środek klasy. Natychmiast. (...) Słuchamy - powiedziała i zachęciła go ruchem dłoni do mówienia. - No bo wczoraj byliśmy u cioci Marysi... - Chłopak westchnął. - (...) No i ona rybę na obiad robiła. Kładzie ją na stole i skrobie nożem. A ryba plask ogonem, plask ogonem.... Bo wie pani, ciotka na żywca ją skrobała, bo zapomniała ją w łeb trzepnąć najpierw. - W tym momencie cała klasa wybuchnęła śmiechem. Marta przez chwilę starała się pohamować wesołość, ale bezskutecznie. Parsknęła śmiechem. Ocierając łzy, kazała chłopakowi wrócić na miejsce". Pardon mój wokabularz, ale teraz to już się wkurwiłam. CO. JEST. W TYM. NIBY. ŚMIESZNEGO? Uczniów bawi znęcanie się nad zwierzęciem - bywa, ale nauczycielkę? No a jeśli to nie treść historii jest clue, to co niby takiego zrobił uczeń Dawid, że rozbawiło to Martę do łez? Nie dowiadujemy się tego w żadnym punkcie.

Podsumowując: toż to skończona słabizna. Nie polecam, "Zacisze 13" to jedna z najgorszych książek, jaką przeczytałam w ciągu ostatniej dekady.

Z deszczu Anety Jadowskiej pod rynnę Olgi Rudnickiej wpadłam szukając czegoś lekkiego, ale inteligentnego i zabawnego na czytelnicze rozjaśnienie ponurych listopadowych wieczorów. O ile pierwsza wymieniona autorka nie do końca spełniła moje oczekiwania, ale szczęśliwie nie dotknęła stopą dna, tak Olga Rudnicka nadrabia to z nawiązką - nie tylko dna dotyka, ale i po nim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka. Autorka umiejętnie przeprowadziła nas przez ciąg niefortunnych zdarzeń, niejednokrotnie wywołując może nie tyle śmiech, co uśmiech na twarzy. Powieść jest niewątpliwie zabawna, szczególnie gdy dotyczy problemów związanych z próbą ukrycia zwłok opryszków, którzy nagle pojawili się w życiu naszych bohaterek - Marty i Anety.
Mamy tu jednak też poruszone przez pisarkę bardzo ważne sprawy, jak przemoc domowa, toksyczna matka czy tragiczna śmierć rodziców. Dzięki temu powieść zyskuje na wartości i na pewno skłania czytelnika do refleksji.

Świetna książka. Autorka umiejętnie przeprowadziła nas przez ciąg niefortunnych zdarzeń, niejednokrotnie wywołując może nie tyle śmiech, co uśmiech na twarzy. Powieść jest niewątpliwie zabawna, szczególnie gdy dotyczy problemów związanych z próbą ukrycia zwłok opryszków, którzy nagle pojawili się w życiu naszych bohaterek - Marty i Anety.
Mamy tu jednak też poruszone przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to