„Wyspa ściętych hiacyntów” Gonzalo Torrente Ballestera to zdecydowanie nie moja bajka…

Książka napisana została w formie listu, może trochę pamiętnika, w której autor zwraca się do Ariadny – greckiej dziewczyny, która jest niby postacią realną, ale z drugiej strony wydaje się być wysnuta z marzeń autora. Ballester pisze z patosem, jego styl usilnie nawiązujący do realizmu magicznego jest trudny do właściwego odbioru, suchy, ponury, kompletnie bez emocji. Wiele miejsca poświęca nawiązaniom do historii, ale są one nijakie, może źle podane.

Miała być to dobra, mądra książka, do lektury której zachęcił mnie opis na okładce. Niestety nota od wydawcy ma się nijak do samej treści. Tej książki nie czyta się z ochotą, czy zainteresowaniem, ale raczej brnie się przez każdą kolejną stronę byle do końca. Nie polecam.

„Wyspa ściętych hiacyntów” Gonzalo Torrente Ballestera to zdecydowanie nie moja bajka…

Książka napisana została w formie listu, może trochę pamiętnika, w której autor zwraca się do Ariadny – greckiej dziewczyny, która jest niby postacią realną, ale z drugiej strony wydaje się być wysnuta z marzeń autora. Ballester pisze z patosem, jego styl usilnie nawiązujący do realizmu...

Nie jest to książka, którą szybko się czyta i którą po przeczytaniu można spokojnie odłożyć na półkę. Po za tym jedni czytelnicy będą nią zachwyceni, inni z kolei znudzeni. Nie ma tu bowiem spójnej i jednolitej akcji. Jest to swego rodzaju długi, ponad czterystustronicowy monolog narratora. Jest on skierowany do młodej Greczynki Ariadny, która zdecydowała się spędzić kilka dni w domku z narratorem na wyspie. Bohater jest młodą dziewczyną oczarowany. Ta jednak podkochuje się w profesorze Claire, który pragnie usilnie dowieść, że Napoleon w ogóle nie istniał. Miał zostać wymyślony przez Nelsona, Metternicha i Chateaubrianda. Przeciwko sobie Claire ma całe środowisko profesorów, którzy uważają że naraża on imię uczelni, a oni sami staną się pośmiewiskiem.


Opowieść narratora jest pełna czaru. Tak do końca nie wiadomo czy pisarz akurat opisuje sprawy realne, czy też objęte granicami fantastyki. Autor odwołuje się do mitów, postaci historycznych i bohaterów literackich. Zastanawia się, jak wyglądałby świat gdyby rzeczywiście nie było Napoleona czy Cezara. Zajmuje się historią wyspy Gorgona, w której kulturze i historii styka się świat grecki i włoski. Snuje opowieści na temat rewolucji, krajobrazu, mieszkańców. Znakomicie oddaje uczucia: miłość, namiętność, zdradę, zemstę.


To książka w której można samemu się zatracić. Powieść właściwie oderwana od rzeczywistości, ulotna, która przenosi czytelnika w świat ciszy i spokoju. To książka, która jak hiacynty, kojarzy się z wiosną. Jest pełna czaru i ulotności. Godna przeczytania na świeżym powietrzu w cieple wiosennego słońca.

http://slowemmalowane.blogspot.com/2010/04/gonzalo-torrente-ballester-wyspa.html

Nie jest to książka, którą szybko się czyta i którą po przeczytaniu można spokojnie odłożyć na półkę. Po za tym jedni czytelnicy będą nią zachwyceni, inni z kolei znudzeni. Nie ma tu bowiem spójnej i jednolitej akcji. Jest to swego rodzaju długi, ponad czterystustronicowy monolog narratora. Jest on skierowany do młodej Greczynki Ariadny, która zdecydowała się spędzić kilka...