Mała książeczka dla nastolatków, starszej młodzieży. Część 9.

Bajka o Kopciuszku w czasach rzeczywistych.
Mia nie radzi sobie z rozstaniem z Michaelem. Totalnie się posypała. Jeszcze przyjaciółka Lilly, która była zawsze fałszywa, dodatkowo przysparza jej problemów. W rezultacie Mia ląduje na sesjach u psychoterapeuty.


Cała seria mnie dobija swoją treścią, dobrze ,że zbliżamy się ku końcowi.

Mała książeczka dla nastolatków, starszej młodzieży. Część 9.

Bajka o Kopciuszku w czasach rzeczywistych.
Mia nie radzi sobie z rozstaniem z Michaelem. Totalnie się posypała. Jeszcze przyjaciółka Lilly, która była zawsze fałszywa, dodatkowo przysparza jej problemów. W rezultacie Mia ląduje na sesjach u psychoterapeuty.


Cała seria mnie dobija swoją treścią, dobrze ,że...

Trochę rozczarował mnie fakt, że Mia nie wytrwała w miłości do Michaela

Trochę rozczarował mnie fakt, że Mia nie wytrwała w miłości do Michaela

Lilly mi nie podchodziła cały cykl, ale serio brawa dla niej... 'przyjaciółka roku'... Książka niby porusza ważne kwestie, ale jest dziecinna strasznie. To jest książka młodzieżowa, ja wiem, ale i tak mam wrażenie dość infantylna. Szkoda, bo cały cykl fajny, tylko końcówka nie domaga.

Lilly mi nie podchodziła cały cykl, ale serio brawa dla niej... 'przyjaciółka roku'... Książka niby porusza ważne kwestie, ale jest dziecinna strasznie. To jest książka młodzieżowa, ja wiem, ale i tak mam wrażenie dość infantylna. Szkoda, bo cały cykl fajny, tylko końcówka nie domaga.

Tak się cieszę, że Mia wylądowała na terapii - potrzebowała tego od 1 części. Myślę, że jak na tę serię to książka miała niezły poziom. Cieszę się z braku Lilly, która jest niesamowicie irytującą hipokrytką. Już wolę Lanę jako nową przyjaciółkę Mii. Chociaż i tak jedną z moich ulubionych postaci jest Tina, ona nigdy nie zawodzi.

Tak się cieszę, że Mia wylądowała na terapii - potrzebowała tego od 1 części. Myślę, że jak na tę serię to książka miała niezły poziom. Cieszę się z braku Lilly, która jest niesamowicie irytującą hipokrytką. Już wolę Lanę jako nową przyjaciółkę Mii. Chociaż i tak jedną z moich ulubionych postaci jest Tina, ona nigdy nie zawodzi.

Po ostatnich fatalnych, tendencyjnych i denerwujących tomach, ten wreszcie się jakoś wyróżnił. Od dawna byłam za tym, żeby Mia odwiedziła psychoterapeutę i niestety stało się to dopiero kiedy stanęła na krawędzi. A w zasadzie przekroczyła tą linię dzielącą bardzo złe samopoczucie od depresji. Sytuacja w której się znalazła stanowiła zapewne zaskoczenie dla czytelników, no bo jak to - zerwała z Michaelem!? O ile w ogóle można nazwać tak to, co się pomiędzy nimi stało… Myślę że idiotyczny sposób w jaki to się rozstali bardzo wpłynął na to jak, strasznie Mia nie poradziła sobie z sytuacją - nie miała po prostu żadnego “zamknięcia”. Ale dzięki tej sytuacji, okazało się kto jest jest jej naprawdę bliski i się o nią troszczy - oprócz matki i ojczyma, ważną rolę w jej regeneracji odegrała słodka i wierna (choć piekielnie naiwna) Tina, która zawsze stoi po jej stronie. Swoją kontrybucję włożył także jej chłopak Borys, oraz zaskoczenie i mały plot twist - Lana, która wydawała się jej największym wrogiem od tomu numer jeden. A tak naprawdę przez całą serię była tylko jedna osoba która ją gnębiła i traktowała jak przedmiot i - zaskoczenie - nie była to jej babka. Mówię tu o pseudoprzyjaciółce Lily, osobie prosto z jakiegoś horroru, którą znienawidziłam od pierwszych stron historii. I bardzo mi ulżyło, że nie musiałam czytać więcej jej wypowiedzi i kretyńskich decyzji, serio, kompletnie mi tej postaci nie brakuje.

Mia troszkę wydoroślała, jednak nadal zachowuje się jak pięciolatka w stosunku do Michaela, który ewidentnie stara się nawiązać z nią jakiś kontakt, licząc na to że nie odsuną się od siebie. Cóż, Mia widzi świat na czarno-biało, dla niej nie ma półśrodków przez co szalenie dużo traci. Niemniej jednak podobał mi się wątek jej wizyt u terapeuty i powolnego stawania na nogach, to było wreszcie coś nowego i ważnego w tej serii dla nastolatek.
Natomiast absolutnie odrzucił i obrzydził mnie jednak motyw zewnętrznej przemiany Mii, która wraz z kupnem większego stanika i markowych ciuchów postanawia wyrzec się wszelkich ideałów, pielęgnowanych w zasadzie od dziecka. Fakt, ludzie się zmieniają ale gloryfikowanie jedzenie mięsa przez wieloletnią wegetariankę i spłycanie problemu jakim jest zakup ciuchów wedle zachcianki zwyczajnie mnie zniesmaczyło. Ale cóż, nie czytam tej serii żeby przekonać się do autorki czy postaci Mii, której nadal po prostu nie lubię. Cieszę się natomiast że dobiegam do końca serii. Ta część była nieco lepsza w odbiorze niż poprzednie, ale nadal nie jest to coś, co poleciłabym do czytania jakiejkolwiek nastolatce bo to książka z której można wyciągnąć naprawdę fatalne wnioski. Tych mądrych i życiowych, które spokojnie autorka mogłaby wpleść w fabułę jest zwyczajnie za mało a jak już są to niestety w spłyconej wersji. Niezmiennie nie polecam.

Po ostatnich fatalnych, tendencyjnych i denerwujących tomach, ten wreszcie się jakoś wyróżnił. Od dawna byłam za tym, żeby Mia odwiedziła psychoterapeutę i niestety stało się to dopiero kiedy stanęła na krawędzi. A w zasadzie przekroczyła tą linię dzielącą bardzo złe samopoczucie od depresji. Sytuacja w której się znalazła stanowiła zapewne zaskoczenie dla czytelników, no...

Pamiętam do dziś, że jako nastolatka postanowiłam nie czytać dalszych części 'Pamiętnika księżniczki" ze względu na okropne zakończenie 8. tomu. Dziś, jako dorosła kobieta, doceniam przełamanie przez autorkę znanego i lubianego przez czytelniczki schematu.
Życie Mii zmienia się diametralnie - nie dziwię się, że nie dała rady sama tego wszystkiego udźwignąć psychicznie (nawet dorosły mógłby mieć z tym problemy),ale z 9. części można wynieść cenne lekcje. Wiecie, nic nie trwa wiecznie, strata zawsze boli, ale kiedy kończy się pewien etap w życiu, to pojawiają się zawsze nowe możliwości. Dobre czy złe, to okaże się w przyszłości. "Księżniczka Mia" jest bliska dorosłości, nawet sama bohaterka zmienia się, fizycznie i mentalnie - oznaką tego jest też to, że powoli przestaje na siebie patrzeć tak samo, jak w wieku 14 lat. Zmiany, zmiany i zmiany - jak w życiu.
Jako nastoletnia czytelniczka nie doceniłabym tej części, ponieważ uwielbiałam stałości i nienawidziłam zmian. Teraz, jako dorosła kobieta, wiem trochę więcej o życiu ;-) i polubiłam bardzo "Księżniczkę Mię". Polecam gorąco.

Pamiętam do dziś, że jako nastolatka postanowiłam nie czytać dalszych części 'Pamiętnika księżniczki" ze względu na okropne zakończenie 8. tomu. Dziś, jako dorosła kobieta, doceniam przełamanie przez autorkę znanego i lubianego przez czytelniczki schematu.
Życie Mii zmienia się diametralnie - nie dziwię się, że nie dała rady sama tego wszystkiego udźwignąć psychicznie...

Świetna książka! Polecam!

Świetna książka! Polecam!

Fenomen tej serii polega na tym, że bardzo zwyczajna nastolatka zostaje postawiona w bardzo niezwyczajnej sytuacji - i radzi z tym sobie jak może. Przezabawna, ciepła książka. Zaczytywałam się w tym jako młoda dziewczyna, ale i teraz czasem lubię ściągnąć "Pamiętnik Księżniczki" z półki i wprawić się w dobry nastrój.
Po depresyjnej ósmej części, ta może i przynosi ukojenie Mii, ale niekoniecznie czytelniczce.

Fenomen tej serii polega na tym, że bardzo zwyczajna nastolatka zostaje postawiona w bardzo niezwyczajnej sytuacji - i radzi z tym sobie jak może. Przezabawna, ciepła książka. Zaczytywałam się w tym jako młoda dziewczyna, ale i teraz czasem lubię ściągnąć "Pamiętnik Księżniczki" z półki i wprawić się w dobry nastrój.
Po depresyjnej ósmej części, ta może i przynosi ukojenie...

Opinia dotyczy całej serii "Pamiętnika księżniczki".


Typowa młodzieżówka. Ale baaardzo przyjemnie się ją czyta.

Księżniczka Mia musi odnaleźć się w nowej roli i sprostać wielu wyzwaniom w każdej dziedzinie nastoletniego życia. Obserwujemy jej poczynania, śledząc jej pamiętnik.

Niektóre wątki są poważne, pozostałe zabawne, inne typowe, a kolejne lekko irytujące - ale takie jest właśnie życie nastolatki! Barwne, pełne tych dobrych, radosnych, ale i złych chwil.

Każdą część "pochłaniałam" w kilka godzin i była to dla mnie, nastolatki, świetna rozrywka. I chętnie wracam do niej, gdy chcę sobie poprawić humor - a zwłaszcza do moich ulubionych tomów, czyli części 1, 3, i 10.

Na rozluźnienie dla młodych dziewczyn - polecam!

Opinia dotyczy całej serii "Pamiętnika księżniczki".


Typowa młodzieżówka. Ale baaardzo przyjemnie się ją czyta.

Księżniczka Mia musi odnaleźć się w nowej roli i sprostać wielu wyzwaniom w każdej dziedzinie nastoletniego życia. Obserwujemy jej poczynania, śledząc jej pamiętnik.

Niektóre wątki są poważne, pozostałe zabawne, inne typowe, a kolejne lekko irytujące - ale...

Pomimo tego, że mam prawie 27 lat, przeczytałam tę książkę jednym tchem i praktycznie przeżywałam z Mią wszystko, co jej się przytrafiało. Zawsze PK było moją ulubioną serią książek Meg Cabot i teraz, po latach, postanowiłam dokończyć ją, pozostawioną przeze mnie gdzieś na 6 części, kiedy miałam jakieś 17-18 lat. Ta część jest jedną z najbardziej dramatycznych, oprócz ósmej. I widać, jak Mia w przyspieszonym tempie zaczyna dorastać.

Pomimo tego, że mam prawie 27 lat, przeczytałam tę książkę jednym tchem i praktycznie przeżywałam z Mią wszystko, co jej się przytrafiało. Zawsze PK było moją ulubioną serią książek Meg Cabot i teraz, po latach, postanowiłam dokończyć ją, pozostawioną przeze mnie gdzieś na 6 części, kiedy miałam jakieś 17-18 lat. Ta część jest jedną z najbardziej dramatycznych, oprócz...