Akcja powieści rozgrywa się pod koniec XX wieku w RPA. Kraj stoi na krawędzi wojny, to czasy intensywnie prowadzonej polityki apartheidu. Tuż przy granicy swoje miejsce do życie próbuje zbudować młode małżeństwo: Ben i Marit. Ich spokój nie trwa jednak długo. Kolejno następujące po sobie tragiczne zdarzenia burzą ład i wyciągają na światło dzienne zarówno dobre jak i ciemne strony człowieczeństwa. Osamotniona Marit musi wyrwać się ze skorupy komfortu i zawalczyć o swoje miejsce na świecie. Jej przewodniczką w dążeniu do celu staje się młodziutka służąca Tembii.

,,Źdźbło trawy" to opowieść pozbawiona optymizmu. Przez maleńką farmę przewalają się kolejne kataklizmy: śmierć, opuszczenie, klęska szarańczy, stopniowe upadanie, wojna, głód i cierpienie. Dwie samotne kobiety zmuszone są podjąć nierówną i bezcelową walkę. Nikt nie rozumie ich postawy. Biała pani i czarna służąca zostają wykluczone i odrzucone przez oba środowiska. Wyśmiane, zapomniane zmagają się z przeciwnościami próbując choć przez chwilę uchwycić oddalający się cień normalności. Oprócz natury zagrażają im ludzie. Szaleje wojna. Biali są rugowani ze swoich farm. Każda z walczących stron jest zagrożeniem.

Autor otoczył maleńką farmę jakimś złym, magicznym kokonem. Wszystkie cierpienia skumulowały się tam odcinając ją od rzeczywistości. Sprawia to wrażenie dziwnego otępienia i zagubienia. Nie istnieje czas - jest tylko walka i próba dotrwania do jutra. Ale dzięki temu zabiegowi lepiej można odczuć i zrozumieć to co działo się w RPA. Podkreśla poczucie inności, odrzucenia, wzgardy i zagrożenia. Nie ma dobra czy ciepła jest przerażająca próba zapanowania nad drugim człowiekiem.

,,Źdźbło trawy" to przykład mocnej, ale nie pozbawionej nastrojowości literatury. Wywołuje całą gamę emocji i odziera ze złudzeń. Sprowadza życie ludzkie do prostych czynności. Określa to co najważniejsze. Polecam!

Akcja powieści rozgrywa się pod koniec XX wieku w RPA. Kraj stoi na krawędzi wojny, to czasy intensywnie prowadzonej polityki apartheidu. Tuż przy granicy swoje miejsce do życie próbuje zbudować młode małżeństwo: Ben i Marit. Ich spokój nie trwa jednak długo. Kolejno następujące po sobie tragiczne zdarzenia burzą ład i wyciągają na światło dzienne zarówno dobre jak i ciemne...

w tej książce nie było ani jednego szczęśliwego zdarzenia. rozumiem, że taki był zamiar (bo trwa wojna),lecz poza tym nikt tu nie wzbudził mojej sympatii.

w tej książce nie było ani jednego szczęśliwego zdarzenia. rozumiem, że taki był zamiar (bo trwa wojna),lecz poza tym nikt tu nie wzbudził mojej sympatii.

"Źdźbło trawy" to książka bardzo "nierówna" jeśli chodzi o poziom.
Została podzielona na 3 części.Czytając pierwszą musiałam się niejednokrotnie zmuszać do zapoznawania się z kolejnymi rozdziałami,zupełnie przeciętna historia,nawet trochę nużąca.W kolejnej części wydarzenia śledziłam z trochę większym zainteresowaniem,natomiast trzecia część jest bardzo,bardzo dobra,autorka niezwykle zaskakuje nieoczekiwanymi zwrotami akcji.
W książce znajdziemy dużo smutku,samotności,zmagania się z naturą i przeciwnościami losu,ale przede wszystkim próby normalnego życia w bezlitosnych czasach apartheidu.
Choć większa część książki nie rzuca na kolana ani nie porywa to naprawdę nie żałuję czasu spędzonego nad "Źdźbłem trawy" ponieważ ostatnie rozdziały zdecydowanie to rekompensują.
Dla ostatniej części warto!!!

"Źdźbło trawy" to książka bardzo "nierówna" jeśli chodzi o poziom.
Została podzielona na 3 części.Czytając pierwszą musiałam się niejednokrotnie zmuszać do zapoznawania się z kolejnymi rozdziałami,zupełnie przeciętna historia,nawet trochę nużąca.W kolejnej części wydarzenia śledziłam z trochę większym zainteresowaniem,natomiast trzecia część jest bardzo,bardzo...

Książka zaskakująca, bardzo smutna. A Tembi nie polubiłam od pierwszego poznania. Czyżby to ona była tytułowym źdźbłem, co to chwiejne jest w zależności od kierunku wiatru?

Książka zaskakująca, bardzo smutna. A Tembi nie polubiłam od pierwszego poznania. Czyżby to ona była tytułowym źdźbłem, co to chwiejne jest w zależności od kierunku wiatru?

Dawno nie czytałam aż tak smutnej książki...
Zdawałoby się, że wszystkie nieszczęścia świata spadały po kolei na tę odludną farmę gdzieś w Afryce. Ile może wytrzymać i przeżyć jeden człowiek? Wszystko ma swoje granice i swój kres.
Moja ukochana Afryka w tle dodaje książce smaku i melancholii.

Dawno nie czytałam aż tak smutnej książki...
Zdawałoby się, że wszystkie nieszczęścia świata spadały po kolei na tę odludną farmę gdzieś w Afryce. Ile może wytrzymać i przeżyć jeden człowiek? Wszystko ma swoje granice i swój kres.
Moja ukochana Afryka w tle dodaje książce smaku i melancholii.

Bardzo, gdzieś w tle, przypomina mi Baldwina "Inny kraj" Prześladowanie ze względu na płeć i kolor skóry. Dobro i zło, miłość i nienawiść, wojna i pokój, radość i cierpienie, wszystko tu ze sobą się ściera.

Bardzo, gdzieś w tle, przypomina mi Baldwina "Inny kraj" Prześladowanie ze względu na płeć i kolor skóry. Dobro i zło, miłość i nienawiść, wojna i pokój, radość i cierpienie, wszystko tu ze sobą się ściera.