Kocham filmy z Bondem, te starsze wersje przed Danielem Craigiem. Moim ulubionym odtwórcą Bonda był Roger Moore. Z wielką więc radością zaczynam czytanie serii Iana Fleminga od tej książki, a następną mam Diamenty są wieczne. Moje spostrzeżenia są następujące:
Film mocno wykreował postać Bonda, w książce jest on spokojniejszy niż Hans Kloss, a Janosik przy nim to wręcz brutal.
Z książki pochodzą te cudowne szczegóły jak samo nazwisko James Bond, M, Q, Moneypenny, Felix, wstrząśnięte niezmieszane i ogromna wiedza fachowa o sprawach szpiegowskich. Autor byl naprawdę tajnym agentem. Reszta to fantazja filmowa lekko oparta na pomysłach w książce.
I cudowne tytuły oryginalne. Myślałam, że tytuły nadaje wytwórnia filmowa, a to sam Ian Fleming, po prostu był geniuszem tytułów. Warto poszukać w internecie info o pozostałych książkach i ich tytuly angielskie. W tej książce są 4 krótsze opowiadania: W perspektywie mordu (From A View To A Kill),Ściśle tajne (For Your Eyes Only),Wskaźnik ukojenia (Quantum of Solace),Ryzyko (Risico),Specjał Hildebranda (The Hildebrand Rarity).
Wielka wielka szkoda, że autor zmarł tak wcześnie w wieku 56 lat.
Niestety, ale tłumacz bardzo popsuł czytanie. Tytuły nadał własne, ani słowem o wersji angielskiej, a samo tłumaczenie koślawe, jakby tłumaczył robot lub cudzoziemiec.
To samo widzę już w drugiej książce - Diamenty są wieczne - Diamonds Are Forever. Albo książki były tak słabo napisane, albo tłumacz słabo wynagrodzony.
Ale jestem szczęśliwa, że czytam Bondy.

Kocham filmy z Bondem, te starsze wersje przed Danielem Craigiem. Moim ulubionym odtwórcą Bonda był Roger Moore. Z wielką więc radością zaczynam czytanie serii Iana Fleminga od tej książki, a następną mam Diamenty są wieczne. Moje spostrzeżenia są następujące:
Film mocno wykreował postać Bonda, w książce jest on spokojniejszy niż Hans Kloss, a Janosik przy nim to wręcz...

Z czytanych książek o przygodach Agenta 007 zdecydowanie najsłabsza póki co pozycja. Kilka krótkich opowiadań nadających się na wstępne scenariusze filmów lub coś w sam raz na mini serial o Bondzie.

Z czytanych książek o przygodach Agenta 007 zdecydowanie najsłabsza póki co pozycja. Kilka krótkich opowiadań nadających się na wstępne scenariusze filmów lub coś w sam raz na mini serial o Bondzie.

"Tylko dla Twoich oczu" to zbiór 5 opowiadań z Jamesem Bondem w roli głównej. Niestety, wg mnie nie wszystkie są jednakowo dobre. To czego nie można im odmówić to różnorodność. Ian Fleming eksperymentalnie wprowadza nas do świata agenta 007, w którym nie zawsze stoi on w centrum uwagi. Co istotne, nie wszystkie opowiadania zawierają elementy szpiegowskie. I właśnie te oderwane od klasycznej Bondowskiej aury są najlepsze. Moim faworytem jest "Wskaźnik ukojenia" opowiadający o wystawionej na próbę miłości, która przez zdradę wprowadza ból i psychiczne upokorzenia. Decydującą rolę w przebiegu wydarzeń odgrywa tutaj tytułowy wskaźnik. Opowiadanie jest poruszające i pełne emocji - absolutnie warte uwagi. Ciekawe jest również ostatnie czyli "Specjał Hildebranda, które na myśl przywodzi klasykę z Herculesem Poirot. Szkoda tylko, że tak szybko się kończy. Pozostałe opowiadania nie trzymają tak wysokiego poziomu. Niemniej jednak, całość czyta się szybko niezależnie od tematyki.

"Tylko dla Twoich oczu" to zbiór 5 opowiadań z Jamesem Bondem w roli głównej. Niestety, wg mnie nie wszystkie są jednakowo dobre. To czego nie można im odmówić to różnorodność. Ian Fleming eksperymentalnie wprowadza nas do świata agenta 007, w którym nie zawsze stoi on w centrum uwagi. Co istotne, nie wszystkie opowiadania zawierają elementy szpiegowskie. I właśnie te...

Ósmy tom serii o Bondzie to zbiór opowiadań; byłem go niezmiernie ciekaw, bo do cyklu dawno temu wkradła się już rutyna, a po odmiennej formie można przecież spodziewać się także odmiennego podejścia. I coś w tym jest. Trzy z pięciu opowiadań to typowe przygody Bonda w miniaturze: scena wprowadzająca, parę słów ekspozycji od M, a potem od razu zawiązanie akcji. Teksty te nie są może lepsze od powieści Fleminga, ale z pewnością zwięźlejsze i bardziej efektywne. Ale ja liczyłem na co innego, i otrzymałem to w dwóch pozostałych opowiadaniach: "Wskaźnik ukojenia" (czyli w oryginale "Quantum of Solace"; aczkolwiek tytuł to jedyne, co opowiadanie ma wspólnego z ekranizacją) i "Specjał Hildebranda" to teksty, które uciekają od formuły serii. W pierwszym z nich Bond jest zaledwie pasywnym słuchaczem, poznającym ponurą historię nieudanej miłości; w drugim agent cieszy się czasem wolnym w tropikach, kiedy nieoczekiwanie zostaje wmieszany w cudzy dramat małżeński. Teksty te są o tyle ciekawe, że rzucają nieco światła na mentalność Bonda, a przy okazji także na mentalność Fleminga. W żadnym wypadku nie nazwałbym tego zbioru wartościową literaturą, ale wydał mi się o wiele strawniejszy od poprzedniego tomu, czyli "Goldfingera".

Ósmy tom serii o Bondzie to zbiór opowiadań; byłem go niezmiernie ciekaw, bo do cyklu dawno temu wkradła się już rutyna, a po odmiennej formie można przecież spodziewać się także odmiennego podejścia. I coś w tym jest. Trzy z pięciu opowiadań to typowe przygody Bonda w miniaturze: scena wprowadzająca, parę słów ekspozycji od M, a potem od razu zawiązanie akcji. Teksty te...

136/150/2020
To jest zbiór opowiadań, a raczej zbiorek, bo opowiadania są raptem 4. Z czego dwa takie bardziej romansowe, a szpiegowskich właściwie nie ma. W pierwszym: zemsta. W drugim: miłość i nienawiść. W trzecim: narkotyki i prawie wojny gangów. W czwartym: początek zagadki kryminalnej w sam raz dla Herkulesa Poirota (dla panny Marple nie, bo rzecz dzieje się na luksusowym jachcie, a w luksusach u Agathy Christie to się Poirot tarzał). No i na tym jachcie najbardziej denerwujący osobnik dostaje w łeb (w przenośni) ze skutkiem śmiertelnym. I tu się opowiadanie kończy, bo Poirot niestety szlaja się gdzie indziej...
Opowiadania zgrabne, każde innego typu, więc się człowiek nie nudzi.
Filmu nie miałam czasu obejrzeć, ale spodziewam się, że na pewno nie będzie ekranizacją, skoro książka to różne opowiadania, a nie jedna historia. Dam znać :-)
PS. Na razie obejrzałam pół filmu. Wygląda na to, że wykorzystano (ze zmianami, oczywiście) pierwsze i trzecie opowiadanie, czyli te najbardziej sensacyjne z książki. Póki co odkryłam, że w filmie występuje maluch, czyli Fiat 126p. Czerwony. We włoskim górskim kurorcie.
PPS. Ha! I na końcu przylatuje radziecki generał, w helikopterze PZL Świdnik!

136/150/2020
To jest zbiór opowiadań, a raczej zbiorek, bo opowiadania są raptem 4. Z czego dwa takie bardziej romansowe, a szpiegowskich właściwie nie ma. W pierwszym: zemsta. W drugim: miłość i nienawiść. W trzecim: narkotyki i prawie wojny gangów. W czwartym: początek zagadki kryminalnej w sam raz dla Herkulesa Poirota (dla panny Marple nie, bo rzecz dzieje się na...

Widzę, że część filmów o Jamesie Bondzie z ich książkowymi pierwowzorami ma wspólny tylko tytuł i niewiele więcej 😉 natomiast film "Tylko dla Twoich oczu" czerpie fabularnie po części z "Ryzyka" i drugiego opowiadania pod tym samym tytułem. Różnice są na tyle duże, że opowiadania czyta się praktycznie jak coś nowego, bez obaw, że filmy posłużą jako spoilery. W dwóch opowiadaniach brakuje typowej szpiegowskiej akcji, ale są intrygujące na innym poziomie. Dla fanów twórczość Fleminga, pozycja obowiązkowa.

Widzę, że część filmów o Jamesie Bondzie z ich książkowymi pierwowzorami ma wspólny tylko tytuł i niewiele więcej 😉 natomiast film "Tylko dla Twoich oczu" czerpie fabularnie po części z "Ryzyka" i drugiego opowiadania pod tym samym tytułem. Różnice są na tyle duże, że opowiadania czyta się praktycznie jak coś nowego, bez obaw, że filmy posłużą jako spoilery. W dwóch...

Aston Martin zbliżał się powoli do hotelowego parkingu. Po zaparkowaniu wyszedł z niego wysoki brunet po trzydziestce. Wyglądał na spokojnego. Pewnym krokiem wszedł do hallu i po krótkim czasie stanął przed drzwiami swego pokoju. Zanim przekręcił klucz w zamku, stał przy nich jakby nasłuchując. Poczuł ciche odgłosy dobywające się za nimi. Za pasa wyciągnął Walthera PPK i przykręcając doń tłumik, cicho wszedł do środka. Wzrok momentalnie powędrował na łóżko, gdzie leżała piękna blondynka, uśmiechając się zalotnie. Bond zbliżał się ostrożnie. Za jego plecami zaczął pojawiać się cień innej postaci.

Mówiąc szczerze dziwna to była rzecz. Pierwszy zbiór opowiadań o Bondzie nie sprawił u mnie efektu wow, ale przyznać też muszę, iż początkowej niechęci udało mi się przejść przez niego z umiarkowanym zadowoleniem. Pierwsze dwa opowiadania były dla mnie zbyt schematyczne. Nie wyróżniały się dla mnie jakoś znacznie. Pierwsze nieco bezbarwne, drugie już lepsze, ale mimo to nadal niezbyt wyróżniające się. Za to reszta z pięciu opowiadań spełniła część moich oczekiwań. Najbardziej rzucającym się tekstem był dla mnie "Wskaźnik ukojenia", który to napisany w formie monologu, krył w sobie więcej emocji niż wszystkie pozostałe. Jest to najjaśniejszy punkt tego zbioru. Późniejsze "Ryzyko" czy "Specjał Hildebrandta" były ciekawe, obracały się wokół typowych sensacyjnych motywów, pomimo tego, że Fleming naszpikował je jak zawsze zresztą stosikiem przydługich opisów.

W porównaniu do "Goldfingera" było zdecydowanie lepiej. Nie było aż tyle irytujących głupotek, a intrygi, mimo niezbyt wielkiego wyszukania, były do przełknięcia. Forma z jaką Fleming napisał każde z opowiadań (oprócz "Wskaźnika ukojenia") jest z reguły dość podobna: jest zdarzenie, jest zadanie, jest podziwianie widoczków, po czym następuje karkołomne wykonanie swoich obowiązków, a Bond ląduję w objęciach pięknej wybranki. Mimo swoich wad czytało się to dobrze i lekko. Oby po tej pozycji nie pojawiły się kolejne podobne do "Golfingera" poczwarki, bo tego już bym nie zniósł.

Aston Martin zbliżał się powoli do hotelowego parkingu. Po zaparkowaniu wyszedł z niego wysoki brunet po trzydziestce. Wyglądał na spokojnego. Pewnym krokiem wszedł do hallu i po krótkim czasie stanął przed drzwiami swego pokoju. Zanim przekręcił klucz w zamku, stał przy nich jakby nasłuchując. Poczuł ciche odgłosy dobywające się za nimi. Za pasa wyciągnął Walthera PPK i...

Zbiór pięciu opowiadań o agencie 007. Opowiadania niczym szczególnym się nie wyróżniają. Zaryzykuje nawet stwierdzenie, że są po prostu nudne.

Warto przeczytać tylko jako ciekawostkę wyjaśniająca skąd się wzięły pomysły na tytuły filmów.

Zbiór pięciu opowiadań o agencie 007. Opowiadania niczym szczególnym się nie wyróżniają. Zaryzykuje nawet stwierdzenie, że są po prostu nudne.

Warto przeczytać tylko jako ciekawostkę wyjaśniająca skąd się wzięły pomysły na tytuły filmów.

Bardzo fajne, i łatwe do przeczytania opowiadania. Jest w nich sporo akcji, dzięki czemu nie nudzą sie. Dałbym gwiazdke więcej, ale jest "tylko" sześć włąsnie przez to że osobiście za opowiadaniami nie przepadam

Bardzo fajne, i łatwe do przeczytania opowiadania. Jest w nich sporo akcji, dzięki czemu nie nudzą sie. Dałbym gwiazdke więcej, ale jest "tylko" sześć włąsnie przez to że osobiście za opowiadaniami nie przepadam

Jestem fanem. W sumie o niczym ale ten klimat tamtych lat. No i Bond. Swietne czytadło na lato.

Jestem fanem. W sumie o niczym ale ten klimat tamtych lat. No i Bond. Swietne czytadło na lato.