Jeśli dba się o zbawienie duszy, winno się wracać do Makuszyńskiego nie rzadziej niż raz w roku.

(W tym przypadku - zbiór opowiadań, nie zawsze równy, średnia jest jednak wysoka, współczesny czytelnik może mieć jedynie problem z tekstem na temat cnót niewieścich, reszta - opowieści o nieszczęsnym Dornie szukającym małżonki, o wygnanym z piekła czarcie co to niczego bardziej nie pragnie, jeno tylko zemrzeć i do piekła wrócić, historia prawdziwa niedźwiedzia z Zakopanego i inne - wchodzą jak miód)

Jeśli dba się o zbawienie duszy, winno się wracać do Makuszyńskiego nie rzadziej niż raz w roku.

(W tym przypadku - zbiór opowiadań, nie zawsze równy, średnia jest jednak wysoka, współczesny czytelnik może mieć jedynie problem z tekstem na temat cnót niewieścich, reszta - opowieści o nieszczęsnym Dornie szukającym małżonki, o wygnanym z piekła czarcie co to niczego...

Makuszyńskiego cenię od zawsze, czyli odkąd dorosłam na tyle, by przeczytać "Awanturę o Basię". "Szatan z siódmej klasy" jest jedną z najlepszych książek przygodowych wszech czasów, a "Przyjaciel wesołego diabła" (wersja kinowa powinna być zakazana!) to jeden ze skuteczniejszych wyciskaczy łez, mimo że zakończenie jest mega rozczarowujące. Wszystkie książki tego autora, łącznie z "Dziewięcioma kochankami kawalera Dorna", mają wspólny mianownik, a jest nim wzruszająca poczciwość, choć przyznam, że książki adresowane do dorosłego czytelnika charakteryzują się tą kapką rozczarowania cynizmem innych. Szkoda, że wydawca nie umieścił roku napisania danego opowiadania po każdym z nich. Taka informacja jest zawarta na końcu książki i potwierdza trafność i aktualność spostrzeżeń autora. Czy coś się zmieniło do czasów współczesnych? Owszem - język kobiet (przynajmniej niektórych). Choć moda tym razem każe im starannie wymalowywać brwi, język ich jest jak z rynsztoka, kiedy się do siebie odzywają. Nader często mam okazję się o tym przekonać, korzystając z komunikacji miejskiej. Niechybnie zbaraniałyby, gdyby je potraktować kwiecistym stylem Makuszyńskiego...

Makuszyńskiego cenię od zawsze, czyli odkąd dorosłam na tyle, by przeczytać "Awanturę o Basię". "Szatan z siódmej klasy" jest jedną z najlepszych książek przygodowych wszech czasów, a "Przyjaciel wesołego diabła" (wersja kinowa powinna być zakazana!) to jeden ze skuteczniejszych wyciskaczy łez, mimo że zakończenie jest mega rozczarowujące. Wszystkie książki tego autora,...

Prześmieszna. Niesamowicie zabawna. Urocza. Inteligentna. Super.

Prześmieszna. Niesamowicie zabawna. Urocza. Inteligentna. Super.

Najlepiej czytac w poniedzialek, kiedy szef w pracy krzyczal glosno, kiedy zamiast mleka, czajnik wkladamy do lodówki. Lekka i przyjemna, cos w sam raz aby na chwile wyskoczyc z rzeczywistości ;)

Najlepiej czytac w poniedzialek, kiedy szef w pracy krzyczal glosno, kiedy zamiast mleka, czajnik wkladamy do lodówki. Lekka i przyjemna, cos w sam raz aby na chwile wyskoczyc z rzeczywistości ;)

Z tych krótkich opowiadań chyba najbardziej urzeka "Dziewięć kochanek...", gdzie bohater prowadzony przez nieszczęśliwe zrządzenia losu natrafia, raz za razem, na coraz to "lepsze" kandydatki do jego serca. Można się pośmiać, można uśmiechnąć pod nosem. Ale i "Pan z kozią bródką", kreśląca dolę bezrobotnego diabła n-tej kategorii, "Strach oczu" o kobiecie i jej nieszczęśliwym małżeństwie czy nawet opowieści nawiązujące do myśliwych są zabawne. Nie jest to może literatura najwyższych lotów, ale czyta się dobrze i dla relaksu w sam raz. Warto przypominać sobie nasz język, choćby forma była czasem przestarzała.

Z tych krótkich opowiadań chyba najbardziej urzeka "Dziewięć kochanek...", gdzie bohater prowadzony przez nieszczęśliwe zrządzenia losu natrafia, raz za razem, na coraz to "lepsze" kandydatki do jego serca. Można się pośmiać, można uśmiechnąć pod nosem. Ale i "Pan z kozią bródką", kreśląca dolę bezrobotnego diabła n-tej kategorii, "Strach oczu" o kobiecie i jej...

Bardzo dobra, dowcipna i nadal aktualna, zwłaszcza te przytyki czynione kobietom... zatrzymała mnie w letnim upale, naprawdę polecam, nie można przestać się śmiać :-*

Bardzo dobra, dowcipna i nadal aktualna, zwłaszcza te przytyki czynione kobietom... zatrzymała mnie w letnim upale, naprawdę polecam, nie można przestać się śmiać :-*

Czytałam bardzo dawno temu ale pamiętam, że zrobiła na mmnie wrażenie:)

Czytałam bardzo dawno temu ale pamiętam, że zrobiła na mmnie wrażenie:)

"Niech ten tam i ów bredzi, co mu się żywnie podoba - a jednak najpiękniejszym stworzeniem na ziemi jest kobieta. Inni mówią, że koń, ale twierdzenie to po dłuższej rozwadze utrzymać się nie da. Toteż cokolwiek złego, albo jadowitego zostało kiedykolwiek powiedziane o kobiecie w powieści, noweli, poemacie lub komedii, ma swoje źródło w zawiści brzydkiego samca, zwalistego, o szerokich barach pitekantropusa, do rajskiego ptaka, w irytacji samozwańczego króla stworzenia, że musi patrzeć z zachwytem na wiotką, ongiś długowłosą istotę, dla której wszystko na świecie się dzieje, dla której on pracuje, buduje, tworzy, pisze i gra, z której czerpie natchnienie i dla której morduje się na wojnie. Mężczyzna dlatego nienawidzi kobiety, że musi ją wielbić."*


"Dziewięć kochanek kawalera Dorna" to zbiór szesnastu opowiadań, zebranych z dzieł Makuszyńskiego wydawanych w latach 1911-32, ale po roku 1932 nigdy więcej nie publikowanych. Nie mają wspólnego tematu, a wręcz tematykę tak różnorodną, że można tu odnaleźć i humoreski i opowiadania fantastyczne i hołd kobiecie, jak również nieco ironiczny, ale jednak oddany, hołd Zakopanemu. Pisane z typową dla Makuszyńskiego swadą, dowcipem i zabawnymi dialogami, w niektórych momentach doprowadzały mnie do łez. Ze śmiechu! Szczególnie te dwa, które poświęcone są kobiecej..logice. Ponieważ z lubością popastwię się nad własnym gatunkiem, dla równowagi i złagodzenia efektu, cytat wybrałam pochwalny. Choć jak się przyjrzeć bliżej to i tu przytyk znaleźć można.

Tytułowe opowiadanie, rozpoczynające tomik, opowiada o losach nieszczęsnego kawalera (który kawalerem pozostaje z racji braku żony) Dorna, szukającego bezskutecznie miłości. Tu warto odnotować, że słowo 'kochanka' oznacza kobietę ukochaną, a nie jak dziś się powszechnie stosuje to słowo, kobietę będącą w związku pozamałżeńskim, lub w związku z mężem innej kobiety. Stąd wbrew pierwszemu wrażeniu, nie jest to historia o swoistym haremie nieszczęsnego młodzieńca, a niestety jego nieustających i mocno obfitych w tragiczne zdarzenia, poszukiwań tej jednej jedynej. Co dokładnie spotkało kawalera Dorna nie będę wyłuszczać drobiazgowo, bowiem pozbawię przyszłego czytelnika elementu zaskoczenia. Proszę tylko uważać na swoje włosy, bowiem po całej historii można osiwieć! W każdym razie to spotkało wiernego druha samego Dorna, który historii raczył wysłuchać i dla potomności spisać.
Nie tylko Dorn poszukiwał bezskutecznie swojej miłości. Spotkało to również bohatera opowiadania zatytułowanego "Sprawa o pocałunek". Biedny ów człowiek spotkał piękną dziewczynę w pociągu relacji Warszawa - Kraków. Miłość poczuł jeszcze w Milanówku, a w Piotrkowie jego uwielbienie sięgnęło wrzenia. I tu się objawia kobieca logika! Szczerze mówiąc po lekturze tego opowiadania zaczynam rozumieć, czemu rodzaj męski traktuje rodzaj niewieści z odrobiną pogardy, krótkie "nie" traktując jako "tak", lub na odwrót, co udowodniła bohaterka opowiadania, odmawiając pocałunku, a potem nazywając naszego bohatera bałwanem, że do pocałunku nie dążył. I zrozum tu kobietę! Jednakże w tej materii niewątpliwie genialne jest opowiadanie "Jedno słowo kobiety", choć chronologicznie w tomie pojawia się przed "Sprawą o pocałunek", zdaje się, że jedno z drugim są dla siebie niemą kropką "nad i" kobiecego stylu myślenia. Spłakałam się ze śmiechu i w myślach posyłałam wszystki panom, znoszącym podobne męki rozmów z małżonkami, same ciepłe myśli. Panowie! Ja Was podziwiam. Sama bym dawno szanowną małżonką potrząsnęła, albo posłała do stu diabłów.
To wszystko nie oznacza jednak, że Makuszyński z kobiety tylko bezczelnie drwi i traktuje jak trzpiotkę. We "Wstępie bardzo potrzebnym" zostaje to mocno obalone, potwierdzone, zaprzeczone a następnie podsumowane. Innymi słowy Makuszyński kobietę szanuje bardzo, nie szanuje stwora udającego kobietę i tylko takiemu urąga. Każdej kobiecie, która jest ciekawa jaka kobieta udaje kobietę zalecam lekturę wymienionego "Wstępu".
W opowiadaniach fantastycznych można spotkać diabła, który ma wstęp wzbroniony do piekła, przez co cierpi okrutnie, wazon, który staje się niemalże przyczyną szaleństwa biednego człowieka, oraz demoniczny obraz, który staje się kochankiem nieszczęśliwej kobiety.. i również niemalże doprowadza ją do obłędu. Jest też kilka tekstów poświęconych tematyce codziennej, jak na przykład nieumiejętność rozmawiania, słuchania i zaprzestanie pisania listów.. Ech, biedny Makuszyński, nie odnalazłby się w dzisiejszych czasach w ogóle. Jest też prześmiewczy tekst o budowaniu domu i zachowaniu majstrów, który mam wrażenie, nie stracił w ogóle na aktualności..
Ogółem.. Kolejny przykład na to, że Makuszyński wielkim pisarzem był! Gorąco polecam!

*"Dziewięć kochanek kawalera Dorna", Kornel Makuszyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1983, str. 275

"Niech ten tam i ów bredzi, co mu się żywnie podoba - a jednak najpiękniejszym stworzeniem na ziemi jest kobieta. Inni mówią, że koń, ale twierdzenie to po dłuższej rozwadze utrzymać się nie da. Toteż cokolwiek złego, albo jadowitego zostało kiedykolwiek powiedziane o kobiecie w powieści, noweli, poemacie lub komedii, ma swoje źródło w zawiści brzydkiego samca, zwalistego,...

Krótkie opowiadania o różnej tematyce, ale w każdej z nich jest widoczne wielkie poczucie humoru autora. Bardzo fajnie się czyta. Polecam :-)

Krótkie opowiadania o różnej tematyce, ale w każdej z nich jest widoczne wielkie poczucie humoru autora. Bardzo fajnie się czyta. Polecam :-)