Spodziewałem się, że lektura pójdzie mi trochę sprawniej zwłaszcza, że to dopiero pierwsza książka Dickensa na mojej liście, a plany są dosyć ambitne.

Z tego co słyszałem to jedna z najbardziej humorystycznych książek autora i w pełni mogę się z tym zgodzić. Jest tu dużo zabawnych sytuacji (jak na realia XIX-wiecznej Anglii),ludzkiej nieporadności i oryginalnych charakterów.

Wśród dowcipnych postaci prym wiedzie sługa głównego bohatera - Sam Weller, którego wszystkie wypowiedzi są napisane językiem, slangiem niższej klasy społecznej. Więc jeśli akurat posiłkujesz się słownikiem na Kindle to i tak sobie z tym nie poradzi. Ale z czasem można się przyzwyczaić i rozkodować każde słowo.

Spodziewałem się, że lektura pójdzie mi trochę sprawniej zwłaszcza, że to dopiero pierwsza książka Dickensa na mojej liście, a plany są dosyć ambitne.

Z tego co słyszałem to jedna z najbardziej humorystycznych książek autora i w pełni mogę się z tym zgodzić. Jest tu dużo zabawnych sytuacji (jak na realia XIX-wiecznej Anglii),ludzkiej nieporadności i oryginalnych...

Interesująca lektura. Możemy tu zajrzeć do głowy konsumenta popkultury sprzed 200 lat: powieść, pierwotnie drukowana w odcinkach w brytyjskich gazetach, to jakby netfliksowski serial sprzed 2 wieków, śmieszy, tumani, przestrasza i wzrusza na sposób wiktoriański. Książka stała się w swoich czasach hitem w stylu zgoła współczesnym - teksty i gagi wchodziły do codziennego obiegu, pojawiły się gadżety i fankluby. Londyn - centrum ówczesnego świata, był oczarowany "Pickwick Papers".
Książka zaczyna się ciut ślamazarnie i rozkręca się z czasem, gdy dołączają nowe postacie, szczególnie Sam Weller który kradnie show raz za razem, będąc archetypową figurą literacką - ludowym prześmiewcą Marchołtem, angielskim jajcarzem, który na wszystko ma dykteryjkę i dowcip, a przy tym wyznaje twarde i honorowe zasady.
W trakcie lektury nie sposób nie zauważyć wrażliwości społecznej Dickensa jak i wyraźnej niechęci do dewocji. Portret brytyjskiego społeczeństwa jest wnikliwy, nie pozbawiony złośliwości i nie oszczędzający żadnej ze społecznych klas.
Można by więc napisać dzisiejszym językiem, że pierwszy sezon "Klubu Pickwicka" jest średni ale kolejne są coraz lepsze. Nie raz parskamy śmiechem, nawet jeśli natrafiamy na gagi z brodą, a na koniec mamy uroczy finał. Warto.

Interesująca lektura. Możemy tu zajrzeć do głowy konsumenta popkultury sprzed 200 lat: powieść, pierwotnie drukowana w odcinkach w brytyjskich gazetach, to jakby netfliksowski serial sprzed 2 wieków, śmieszy, tumani, przestrasza i wzrusza na sposób wiktoriański. Książka stała się w swoich czasach hitem w stylu zgoła współczesnym - teksty i gagi wchodziły do codziennego...

tom drugi równie śmieszny jak tom pierwszy. Tym razem nasz bohater trafia do więzienia i to jest głównym motywem tego tomu.

tom drugi równie śmieszny jak tom pierwszy. Tym razem nasz bohater trafia do więzienia i to jest głównym motywem tego tomu.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Dickensa i muszę przyznać, że udane. Nie liczę oczywiście adaptacji filmowych. Zabrałem się do czytania, ponieważ poszukiwałem czegoś lekkiego, i się nie zawiodłem. Tytułowy klub Pickwicka to starzy kawalerowie opisywani podczas podróży po Anglii, oczywiście maja wiele przygód i wszystko to podszyte jest dobra dawka humoru. Oprócz przygód czterech dziwaków, a później i pięciu bo dochodzi służący pana Pickwicka, przekomiczny Sam Weller, mamy też krótkie opowiadania, nie mające zbyt dużo wspólnego z ww., najprawdopodobniej wynika to z tego, iż pierwotne tekst ukazywał się w odcinkach.
Mimo iż od napisania jej upłynęło sporo lat, to jest to ciekawe studium socjologiczne dziewiętnastowiecznej Anglii, z lekkim przymrużeniem oka.
Dodatkowym plusem są rysunki z epoki, których twórcami są ilustratorzy : Seymour oraz Phiz, doskonale podkreślają one treść toczącej się właśnie opowieści.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Dickensa i muszę przyznać, że udane. Nie liczę oczywiście adaptacji filmowych. Zabrałem się do czytania, ponieważ poszukiwałem czegoś lekkiego, i się nie zawiodłem. Tytułowy klub Pickwicka to starzy kawalerowie opisywani podczas podróży po Anglii, oczywiście maja wiele przygód i wszystko to podszyte jest dobra dawka humoru....

Klub Pickwicka to niewątpliwie lektura oryginalna, bez dobrze zarysowanej głównej fabuły. Przewodniczący tytułowego klubu, Samuel Pickwick, to lekko ekscentryczny, nienarzekający na brak pieniędzy starszy gentleman i filozof, którego pasjonuje poznawanie świata. Wraz ze swoim wiernym sługą Samem Wellerem i trójką młodszych przyjaciół (dla których Pan Pickwick jest poniekąd mentorem) podróżują po XIX wiecznej Anglii poznając ciekawych ludzi oraz ich historię. Członkowie Klubu Pickwicka, a w szczególności pan Winkle, nierzadko przejawiają cechy ostatniego fajtłapy, co wpędza ich często w niemałe kłopoty. Książka przepełniona jest Dickensowską ironią, absurdalnymi sytuacjami i... alkoholem, gdyż ten ostatni pojawia się co kilka stron, a żadna z postaci książki (poza macochą Sama) nie jest bynajmniej abstynentem. Moim zdaniem jest to o wiele ciekawsza lektura niż Oliver Twist, który jest trochę nijaki, a Klub Pickwicka przez swoją nietuzinkową fabułę i ciekawych bohaterów niewątpliwie zapadnie mi w pamięci.
Na osobną uwagę zasługuje przedmowa do polskiego wydania z lat 50. XX wieku, w którym pani redaktor stara się dostrzec ducha komunizmu w Dickensie, a Klub Pickwicka ma stanowić niejako pogardę dla systemu kapitalistycznego, którą oczywiście nie jest.

Klub Pickwicka to niewątpliwie lektura oryginalna, bez dobrze zarysowanej głównej fabuły. Przewodniczący tytułowego klubu, Samuel Pickwick, to lekko ekscentryczny, nienarzekający na brak pieniędzy starszy gentleman i filozof, którego pasjonuje poznawanie świata. Wraz ze swoim wiernym sługą Samem Wellerem i trójką młodszych przyjaciół (dla których Pan Pickwick jest poniekąd...

Naprawdę fajna klasyka. Piękny język autora oraz lekkie pióro nadają tej lekkiej humorystycznej i satyrycznej powieści wiele powabu! Wszystko tu jest takie naturalnie i niewymuszone. Bardzo Polecam jak ktoś lubi coś lekkiego i inteligentnego :-)

Naprawdę fajna klasyka. Piękny język autora oraz lekkie pióro nadają tej lekkiej humorystycznej i satyrycznej powieści wiele powabu! Wszystko tu jest takie naturalnie i niewymuszone. Bardzo Polecam jak ktoś lubi coś lekkiego i inteligentnego :-)

Drugi tom "Klubu Pickwicka" to dalsze przygody i perypetie pana Pickwicka i jego przyjaciół. Głównym tematem jednak jest sprawa sądowa Bardell contra Pickwick,
gdzie adwokaci i sędziowie ukazani są w złym świetle.
Nasz bohater zostaje niesłusznie posądzony i dobrowolnie udaje się do więzienia dla dłużników. Tutaj spotyka różnego rodzaju ludzi, widzi nędzę i osamotnienie,
co bardzo go porusza. Tutaj również słyszymy opowieści, niekiedy dziwaczne, niekiedy smutne albo groteskowe. Przyjaciele pana Pickwicka uwikłani są w sprawy
sercowe a on sam podejmuje się miłosnych misji. Wszystko kończy się happy endem, ale Klub zostaje rozwiązany. Na uwagę zasługuje wierny, acz dowcipny i
błyskotliwy służący, który nie opuszcza swego pana w trudnych sytuacjach.
"Klub Pickwicka" przeznaczony był głównie dla przeciętnego czytelnika. Dzięki temu książka stała się bardzo popularna a autor zyskał sławę.
Jak napisałam w pierwszym tomie, na uwagę zasługują piękne ilustracje wykonane w latach 1836-1837, przez znanych rysowników Roberta Seymoura i Phiza.
Perypetie Klubu czytane są do dzisiaj, mają wielu zwolenników jak i krytyków, głównie ze względu na naiwność czy przejaskrawienia. Można powiedzieć, że
nieco trąci myszką. Ja jednak bardzo polubiłam poczciwego pana Pickwicka, za jego dobroć i bezinteresowność. Z natury uczciwy i skromny, chociaż uparty,
ujmował swoim łagodnym charakterem, czuły na krzywdę i biedę, potrafił przebaczać a swoich przyjaciół traktował jak ojciec, za co go kochali.
Czytając książkę, momentami nasuwały mi się analogie do Barry Lyndona czy Przypadki Idziego Blassa.

Drugi tom "Klubu Pickwicka" to dalsze przygody i perypetie pana Pickwicka i jego przyjaciół. Głównym tematem jednak jest sprawa sądowa Bardell contra Pickwick,
gdzie adwokaci i sędziowie ukazani są w złym świetle.
Nasz bohater zostaje niesłusznie posądzony i dobrowolnie udaje się do więzienia dla dłużników. Tutaj spotyka różnego rodzaju ludzi, widzi nędzę i...

"Klub Pickwicka" to pierwsza powieść Charlesa Dickensa ,wydawana w odcinkach prasowych w latach 1836-1837.
W pierwszym tomie, główny bohater, Samuel Pickwick zakłada Klub Pickwicka, w którym zostaje prezesem, a zadaniem towarzystwa są podróże
w celu obserwacji natury i poszukiwanie starożytności. Podróże te obfitują w różnego rodzaju komiczne sytuacje jak i opowieści spotykanych ludzi.
W rezultacie trasę wyznacza pogoń za oszustem, który w dodatku uchybił honorowi pana Pickwicka.
Wiele postaci przedstawione są w sposób groteskowy i karykaturalny, co autor często wykorzystywał w późniejszych powieściach.
Na uwagę zasługują piękne ilustracje rycin wykonanych specjalnie dla tej powieści, przez ówczesnego karykaturzystę i ilustratora angielskiego, Roberta
Seymoura. Po jego samobójczej śmierci, Dickens poprosił o dokończenie rycin Hablota Knight Browne, pseudonim N.E.M.O i Phiz, również znanego brytyjskiego
rysownika.
Książkę czyta się z pobłażliwym uśmiechem, chociaż ówczesne angielskie realia to bieda i nędza większości społeczeństwa. Jestem ciekawa dalszych przygód
w drugim tomie.

"Klub Pickwicka" to pierwsza powieść Charlesa Dickensa ,wydawana w odcinkach prasowych w latach 1836-1837.
W pierwszym tomie, główny bohater, Samuel Pickwick zakłada Klub Pickwicka, w którym zostaje prezesem, a zadaniem towarzystwa są podróże
w celu obserwacji natury i poszukiwanie starożytności. Podróże te obfitują w różnego rodzaju komiczne sytuacje jak i opowieści...

Moja ocena: 10 x ⭐️

Moja ocena: 10 x ⭐️

Moja ocena: 10 x ⭐️

Moja ocena: 10 x ⭐️