Fajne, pomieszane z poplątaniem, ALE! Niezwykle umiejętna próba połączenia mitów, legend z historią Brytanii. Taltosy - piękne olbrzymy, krasnoludki, kamienne kręgi, rude czarownice, Jezus, dolina ze świętym Ashlarem, czacha dymiiiiiii

Fajne, pomieszane z poplątaniem, ALE! Niezwykle umiejętna próba połączenia mitów, legend z historią Brytanii. Taltosy - piękne olbrzymy, krasnoludki, kamienne kręgi, rude czarownice, Jezus, dolina ze świętym Ashlarem, czacha dymiiiiiii

Po mistrzowskiej "Godzinie Czarownic" i mocnym "Lasherze" zakończenie cyklu po prostu fatalne... Nie mówię tu o fabule jako takiej, nie chodzi mi o to, że się na przykład nie zakończyło tak, jakbym chciała - więc się "obraziłam na autorkę", ale po prostu o warsztacie. To po prostu widać, że Królowa wampirów znudziła się już tą opowieścią. Może zabrakło natchnienia, może zabrakło serca na ten ostatni tom i dążyła, byle szybciej do końca - po trupie tak fantastycznej historii.

Po mistrzowskiej "Godzinie Czarownic" i mocnym "Lasherze" zakończenie cyklu po prostu fatalne... Nie mówię tu o fabule jako takiej, nie chodzi mi o to, że się na przykład nie zakończyło tak, jakbym chciała - więc się "obraziłam na autorkę", ale po prostu o warsztacie. To po prostu widać, że Królowa wampirów znudziła się już tą opowieścią. Może zabrakło natchnienia, może...

Zmeczylam

Zmeczylam

Jakaogromna przepaść dzieli pierwszy tom o czarownicach Mayfair a ostatni. Taltos rozczarowuje, brak w nim tajemniczości, akcji wszystkiego co było tak zachwycające w Czarownicach. Odradzam. Strata czasu.

Jakaogromna przepaść dzieli pierwszy tom o czarownicach Mayfair a ostatni. Taltos rozczarowuje, brak w nim tajemniczości, akcji wszystkiego co było tak zachwycające w Czarownicach. Odradzam. Strata czasu.

Anne Rice potrafi zaciekawić czytelnika, chociaż po tytule można było się spodziewać, że istnieje/istniało więcej takich istot. Po co inaczej nazywać książkę "Taltos"? Na samym poczatku poznajemy już Taltosa. Znając z poprzedniej części jego charakterystyczne zachowania, nie jest się więc zdziwionym, że uwielbia mleko i sery. Dziwi co innego - jego długowieczność i charakterystyczny sposób bycia. Człowiek z ciekawością zatapia się w kolejnych stronach książki, chcąc dowiedzieć się coraz więcej, chłonąc perspektywę nowo poznanego Taltosa.
A z drugiej strony - Rowan. Milcząca. Niemal w stanie katatonicznim, mimo, że w nim tak naprawdę nie jest. I jej sposób przebudzenia się, powrót do Michaela.
Postępowanie Mony, tak zrozumiałe, a zarazem tak zadziwiające. Dziecko zbyt szybko wciągnęte w świat dorosłych, czarownica... Naprawdę, bardzo wiele przeszła. I dopiero teraz rozumiem jej zachowanie w "Krwawym Kantyku". Trochę szkoda, że w tamtej książce Anne Rice połączyte wątki czarownic z wampirami, ale teraz to nie jest ważne.
Książkę naprawdę czyta się bardzo szybko. Akcja nie jest w ogóle przesadzona, a historia taltosów wielce interesująca.
A zakończenie... Zaiste najlepsze, jakie mogła Anne Rice stworzyć. Naprawdę mi się podoba! :)
Mimo to czegoś mi brakowało. Nie jestem do końca w stanie określić czego, ale mogła być jeszcze lepsza. Może dlatego, że wiem, na co stać Anne Rice, nie wiem ;)

Anne Rice potrafi zaciekawić czytelnika, chociaż po tytule można było się spodziewać, że istnieje/istniało więcej takich istot. Po co inaczej nazywać książkę "Taltos"? Na samym poczatku poznajemy już Taltosa. Znając z poprzedniej części jego charakterystyczne zachowania, nie jest się więc zdziwionym, że uwielbia mleko i sery. Dziwi co innego - jego długowieczność i...

Z uwagi na to, że jest to już 5. część sagi o czarownicach Mayfair, niewiele można powiedzieć o fabule, by czegoś nie zdradzić. Więc napiszę jedynie parę słów, by zobrazować moją (dosyć niską jak na powieść A. Rice) ocenę.
Tym razem autorce nie udało się pochwycić tego magnetyzmu, który nieomal (jak się teraz przekonałam) zawsze towarzyszy jej książkom. Niby był, ale gdzieś się rozmywał po kątach.
Bardzo ciężko czytało się "Taltosa". Z czasem tylko ciekawość, jak skończy się ta historia (czy tylko mnie nie spodobał się taki koniec..?),trzymała mnie przy tej powieści.
Mam wrażenie, że przy pisaniu "piątki" Rice już za bardzo popłynęła. Coraz mniej miało to wspólnego ze światem czarownic i tak kochanym przeze mnie orleańskim klimatem. Myślałam, że czytam powieść z gatunku science-fiction. I to ciągłe nawiązywanie do chrześcijaństwa.. męczące..
Po prostu w pewnych momentach czułam się zagubiona i skonsternowana. Wkradł się tam chaos, który różnie się objawiał. Na przykład pod postacią nieskładnych wypowiedzi bohaterów. W niektórych scenach może to i było potrzebne, by zaznaczyć jakieś uczucia, ale ogólnie przekroczono granice zdrowego rozsądku w tej kwestii. Również sporo zachowań głównych i pobocznych postaci było niezrozumiałych, niepasujących nieraz do osobowości danej osoby czy sytuacji.
Nie wiem, nie wiem, jestem zaskoczona złym prowadzeniem tej powieści.. A zakończenie jakieś takie.. szalone..? Zupełnie nie pasowało do całej historii, tak jakby było spisane na siłę, bo autorce brakowało już pomysłów (a po ponad 600 stronach - nie licząc poprzednich części - to zapewne może się zdarzyć nawet najlepszym).
Polecam tylko fanom, żeby zobaczyli, jak potoczyły się dalsze losy Michaela, Rowan i Mony. I by wyrobili sobie własną opinię na temat tej części.
P.S. Rada dla tych, co nie czytali poprzednich części: nie należy zaczynać swojej przygody z tą serią od przeczytania "Taltosa"!

Zapraszam po więcej na pamietnikwiedzmyzpolnocy.blogspot.com.

Z uwagi na to, że jest to już 5. część sagi o czarownicach Mayfair, niewiele można powiedzieć o fabule, by czegoś nie zdradzić. Więc napiszę jedynie parę słów, by zobrazować moją (dosyć niską jak na powieść A. Rice) ocenę.
Tym razem autorce nie udało się pochwycić tego magnetyzmu, który nieomal (jak się teraz przekonałam) zawsze towarzyszy jej książkom. Niby był, ale gdzieś...

Książka nie ma nic wspólnego z czarami oraz magią. Nudne opisy ciągnące się jak flaki z olejem. Jedyny interesujący wątek w książce to historia Mony. Początek książki zapowiada się interesujący, a w połowie nie możesz się doczekać kiedy wreszcie skończysz ją czytać.

Książka nie ma nic wspólnego z czarami oraz magią. Nudne opisy ciągnące się jak flaki z olejem. Jedyny interesujący wątek w książce to historia Mony. Początek książki zapowiada się interesujący, a w połowie nie możesz się doczekać kiedy wreszcie skończysz ją czytać.

Bardzo mnie ta książka wymęczyła, czytałam ją od wakacji i właściwie ani trochę mnie nie wciągnęła. Po prostu chciałam doczytać do końca. Jest to niepotrzebna kontynuacja poprzednich tomów, które były pełne tajemnic i niedopowiedzeń. Moim zdaniem autorka powinna zakończyć tą serię na "Lasherze"

Bardzo mnie ta książka wymęczyła, czytałam ją od wakacji i właściwie ani trochę mnie nie wciągnęła. Po prostu chciałam doczytać do końca. Jest to niepotrzebna kontynuacja poprzednich tomów, które były pełne tajemnic i niedopowiedzeń. Moim zdaniem autorka powinna zakończyć tą serię na "Lasherze"

Ostatnia część niezwykle wciągającej i zagmatwanej serii.

Ostatnia część niezwykle wciągającej i zagmatwanej serii.

Och!!! Jestem pełna podziwu dla Anne Rice, że stworzyła taki cudowny świat!
Cudowne zwieńczenie tej historii!! Tylko najbardziej mi żal tego, że to już własnie koniec. Nie ma żadnej książki już z tej serii.. Dlaczego tak mało tomów? Tak bardzo chciałabym czytać dalej o losach tej rodziny.
Język jak zawsze wspaniały i kwiecisty, choć tym razem pochłonęłam całość szybciej jeszcze niż resztę powieści.
Wspaniałe połączenie magii, pierwszych wierzeń i wyobrażeń o nich, religii, uniesień i smutków. Ta seria jest magiczna. Jest ulotną emocją, zachwytem, arcydziełem. W całej serii znajdziemy wszystko!! Od mroku, ciężkiego klimatu jak przytłaczająca pogoda w upalne lato tuz przed burzą... Aż po radość, po świetlistość w momencie największego oświecenia ludzkiego. Jest to dzieło może nie dla każdego, lecz dla ludzi mających magię, tą prawdziwą i czysta magie w sercu.
Nie da się opisać inaczej tej pozycji, a raczej Tych pozycji. Nie sposób odciąć się od emocji, których jest tak pełno na każdej stronie, w każdym słowie przelanym przez Ryżową Panią, ta Boginię literatury.
Tak bardzo pragnę by książki, które teraz zaczęła znowu pisać o Lestacie były znowu w tych wspaniałych klimatach tego co tworzyła kiedyś!!!
Na pewno wrócę kiedyś do tych powieści, otworze je i będę sączyć jak pradawne wino, jak moc prosto z serca.
Oczywiście teraz, po skończeniu serii mam ochotę odświeżyć ostatni tom Kronik Wampirów.. przecież tam też jest Mona, słodka głupiutka, inteligentna i zwariowana Mona! Jakże byłam niedoświadczona i niedoczytana gdy pierwszy raz sięgałam po tamten tom..teraz mam pełen obraz tego co się działo i chce dalej zanurzać się w ten świat, piękny świat.
Książka i cała seria powinna być nadal na najwyższych szczeblach list bestselerów światowych. Kocham to, i będę kochać już zawsze. Chwała naszej Rice!!

Och!!! Jestem pełna podziwu dla Anne Rice, że stworzyła taki cudowny świat!
Cudowne zwieńczenie tej historii!! Tylko najbardziej mi żal tego, że to już własnie koniec. Nie ma żadnej książki już z tej serii.. Dlaczego tak mało tomów? Tak bardzo chciałabym czytać dalej o losach tej rodziny.
Język jak zawsze wspaniały i kwiecisty, choć tym razem pochłonęłam całość szybciej...