Bardzo mi się spodobał pomysł stref zakazanych i hipoteza, kto naprawdę rządzi światem - kilka celnych spostrzeżeń. Pełno absurdalnego humoru, co bardzo lubię - lekko w stylu Pratchetta, choć do Prachetta baardzo daleko.
Przeczytałam z dużą przyjemnością.

Bardzo mi się spodobał pomysł stref zakazanych i hipoteza, kto naprawdę rządzi światem - kilka celnych spostrzeżeń. Pełno absurdalnego humoru, co bardzo lubię - lekko w stylu Pratchetta, choć do Prachetta baardzo daleko.
Przeczytałam z dużą przyjemnością.

Mistrzowskie połączenie absurdu, lekkiego szaleństwa i humoru... Nie bez powodu porównują Roberta Rankina do Douglasa Adamsa.
Tu też mamy brawurowy rajd po surrealistycznej wyobraźni autora, przyprawiony całymi tonami dobrego humoru!!

Mistrzowskie połączenie absurdu, lekkiego szaleństwa i humoru... Nie bez powodu porównują Roberta Rankina do Douglasa Adamsa.
Tu też mamy brawurowy rajd po surrealistycznej wyobraźni autora, przyprawiony całymi tonami dobrego humoru!!

Ta książka jest naprawdę pokręcona. Historia banalna - dwóch przyjaciół chce uratować świat przed czarnymi charakterami. Są na świecie szare strefy, których nie widać na żadnej mapie a żyje tam inna rasa, która nie pozwala nam ludziom się rozwijać. Cornelius i Tuppy chcą to zakończyć.
Mistrzostwem są dialogi, wtrącenia, opisy pełne subtelnej ironii i humoru, barwne porównania i niewiarygodne postaci. Ten zły okazuje się być .... to trzeba przeczytać :D Nie da się tej książki opisać tak, jak na to zasługuje. To czysty absurd, żart, sama nie wiem.

Ta książka jest naprawdę pokręcona. Historia banalna - dwóch przyjaciół chce uratować świat przed czarnymi charakterami. Są na świecie szare strefy, których nie widać na żadnej mapie a żyje tam inna rasa, która nie pozwala nam ludziom się rozwijać. Cornelius i Tuppy chcą to zakończyć.
Mistrzostwem są dialogi, wtrącenia, opisy pełne subtelnej ironii i humoru, barwne...

Jest to druga część o prawdach ostatecznych. Brzmi zagadkowo, ale to tylko kwestia tego, kto rządzi tak naprawdę światem i jaki mamy wpływ na swoje życie. Te istoty kontrolujące nas, wbrew naszej woli chowają się w Strefach Zakazanych, by dalej sterować światem. Dwóch bohaterów, Cornelius Murphy i Tuppe pragną ujawnić światu prawdę. Aby to zrobić chcą uwolnić wielkiego maga, który niestety nie ma podobnych planów, jak dwójka przyjaciół. Gdzieś jeszcze pląta się pod nogami zagadkowy, znienawidzony w Scotland Yardzie policjant, jak House w szpitalu, inspektor Hovis. Jego udział jest najmniejszy, ale to naprawdę fajna, ciekawa postać - próba wyśmiania wszystkich indywidualności w serialach, które w normalnym życiu nie miała by prawa bytu. Taki wspomniany już House dostał by kopa, Colombo również za brak znajomości. Świat jest okrutny. Rankin stara się to przedstawić to wszystko w formie karykatury.

Hmm...Obiektywnie rzecz biorąc, Rankin trochę przekracza granicę. Kobieta wsadzająca wiertarkę magowi, czy przebijanie członków to trochę obrzydliwe. Ta książka jest dużo gorsza o "Nostradamus zjadł mi chomika", jeśli mogę tak to porównać to jest, jak Mc donalds do babcinego obiadu. "Poszukiwacze..." to lekka powieść, zabijacz czasu, oprócz inspektora Hovisa nie ma tam nic głębszego, nic, nic, nic. Czyta się szybko i bezboleśnie. Można się pośmiać, czasem.


Nawet nie mam ani jednego ciekawego cytatu z tej książki. Czuję się odrobinę rozczarowana. Choć mam, od dziś do niskich, małych osób będę mówić: "Zamknij się, nieduża osobo" lub "już siedzisz po pachy w brązowej, ciepłej masie". Tak chwilami dialogi są takie błazeńskie.

Jest to druga część o prawdach ostatecznych. Brzmi zagadkowo, ale to tylko kwestia tego, kto rządzi tak naprawdę światem i jaki mamy wpływ na swoje życie. Te istoty kontrolujące nas, wbrew naszej woli chowają się w Strefach Zakazanych, by dalej sterować światem. Dwóch bohaterów, Cornelius Murphy i Tuppe pragną ujawnić światu prawdę. Aby to zrobić chcą uwolnić wielkiego...

Lekka, przyjemna, momentami zabawna. Czyta się szybko.

Lekka, przyjemna, momentami zabawna. Czyta się szybko.