Smutna opowieść napisana w żartobliwy sposób.

Smutna opowieść napisana w żartobliwy sposób.

Dostałam książkę jako prezent z pewnym wskazaniem, dotyczy to osoby Busia jako podobieństwo do wspolczesnej postaci politycznej. Na razie tego w 100 % nie odkryłam. Natomiast powieść pisana prostym językiem polskim, pewne powiedzenia świetnie odzwierciedlają życie ludzi w tamtej epoce. Myślę, że znaczna część tych ludzi pojawia się nawet w dzisiejszych czasach. Ogólnie książka przy której można się pośmiać, ale i popłakać. Dla mnie genialna w swej epoce, ale i obecnie. Dodam, że w samej powieści jest bardzo dużo wymienionych pisarzy, którzy trafili na zakazaną listę po wojnie. Ale to już niech każdy sam odkryje, jeżeli chce poznać szczegóły.

Dostałam książkę jako prezent z pewnym wskazaniem, dotyczy to osoby Busia jako podobieństwo do wspolczesnej postaci politycznej. Na razie tego w 100 % nie odkryłam. Natomiast powieść pisana prostym językiem polskim, pewne powiedzenia świetnie odzwierciedlają życie ludzi w tamtej epoce. Myślę, że znaczna część tych ludzi pojawia się nawet w dzisiejszych czasach. Ogólnie...

Moje pierwsze zetknięcie z autorką i wrażenie dobre. Powieść rozkręca się w miarę czytania. Fajny język, przedwojenne życie opisane bardzo ciekawie i z humorem. Sięgam po dalsze części.

Moje pierwsze zetknięcie z autorką i wrażenie dobre. Powieść rozkręca się w miarę czytania. Fajny język, przedwojenne życie opisane bardzo ciekawie i z humorem. Sięgam po dalsze części.

Jak dla mnie to czym dalej tym ciekawiej, ale zakończenie takie... ech, przeczytajcie sami!

Jak dla mnie to czym dalej tym ciekawiej, ale zakończenie takie... ech, przeczytajcie sami!

Słuchałam tej opowieści nastoletniej dziewczyny z rosnącym znużeniem. Ani jej wyznania o ukochanym Busiu nie przykuły mojej uwagi, ani historie z dzieciństwa. I ten rozkazujący ton oraz dziwaczne wymagania męża in spe. Ta bezradność i bezwolność narratorki. Zastanowiłam się jakie korzyści płyną z lektury. Gdy nie odnalazłam nic oprócz narastającej irytacji - poddałam się. Po co się męczyć jeśli czeka na mnie tyle ciekawych, wartościowych książek. Nawet pomimo tego, że do głosu oraz sposobu czytania lektorki nie można się przyczepić. Idealnie oddaje marudzenie nastolatki na jej dziwaczny los. Dla mnie powieść z półki "szkoda czasu".

Słuchałam tej opowieści nastoletniej dziewczyny z rosnącym znużeniem. Ani jej wyznania o ukochanym Busiu nie przykuły mojej uwagi, ani historie z dzieciństwa. I ten rozkazujący ton oraz dziwaczne wymagania męża in spe. Ta bezradność i bezwolność narratorki. Zastanowiłam się jakie korzyści płyną z lektury. Gdy nie odnalazłam nic oprócz narastającej irytacji - poddałam się....

Jednego nie można powiedzieć o tej książce na pewno: że jest nijaka. Czytanie jej najkrócej opisałabym jako "grzebanie kijem w szambie". Targały mną podczas lektury różne emocje. Po pierwszych stronach dostałam czkawki ze śmiechu, potem było gorzej: wkurzył mnie ojciec pijak, bierna matka, obrzydziły mnie historie o ciotce i jej soliterze (wyciąganie z gaci w pobliskiej bramie kłębów wyłażącego tasiemca to mistrzostwo ohydy) i rozsierdził durny Busio, zostawiający żonę na 3 tygodnie w święta bez jedzenia. W końcu ogarnęła mnie litość nad nieszczęsną główną bohaterką, wywodzącą się z takiej biedy i patologii, że jej się od tego wszystko pomyliło i z jednego bagna wdepnęła w drugie, jeszcze gorsze. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach dziewczyna w końcu dorośnie, oprzytomnieje i postawi na siebie. Reszty bohaterów już się nie uratuje-spisałam ich na straty. Jeśli Nepomucka jakoś ich wyprowadzi na prostą, w wiarygodny sposób, to wrócę tu i dam ósmą gwiazdkę, bo to będzie wyczyn nie lada.

Jednego nie można powiedzieć o tej książce na pewno: że jest nijaka. Czytanie jej najkrócej opisałabym jako "grzebanie kijem w szambie". Targały mną podczas lektury różne emocje. Po pierwszych stronach dostałam czkawki ze śmiechu, potem było gorzej: wkurzył mnie ojciec pijak, bierna matka, obrzydziły mnie historie o ciotce i jej soliterze (wyciąganie z gaci w pobliskiej...

Pierwsze wrażenie: irytująco głupia. Jednak nie mogłam oderwać się od książki. Szybko się czyta. Język bardzo przystępny. Historia z mnóstwem dygresji, ale nie traci się wątku. Główne postaci mocno wkurzające, a momentami chciałoby się rzucić książką o ścianę.
Do przeczytania na raz. Wracanie do niej to czysty masochizm.

Pierwsze wrażenie: irytująco głupia. Jednak nie mogłam oderwać się od książki. Szybko się czyta. Język bardzo przystępny. Historia z mnóstwem dygresji, ale nie traci się wątku. Główne postaci mocno wkurzające, a momentami chciałoby się rzucić książką o ścianę.
Do przeczytania na raz. Wracanie do niej to czysty masochizm.

Jestem wierną czytelniczką Nepomuckiej. Wszystkie książki zachwycają lekkim piórem i wartką akcją. Wzrusza do łez. Czasem zabawna, ale bywa też bardzo przejmująca.

Jestem wierną czytelniczką Nepomuckiej. Wszystkie książki zachwycają lekkim piórem i wartką akcją. Wzrusza do łez. Czasem zabawna, ale bywa też bardzo przejmująca.

genialna książka

genialna książka

Kiedyś usłyszałam opinię, że Nepomucką lubią czytelnicy specyficzni. Cieszę się, że zaliczam się do tej grupy. Co prawda nie wszystkim utworom autorki daję 10/10, ale serię "Pamiętniki pisane szminką" bez wahania oceniam najwyżej. Bardzo lubię autorkę za ukazywanie życia "od podszewki", przemyśleń, które często przychodzą do głowy, a których wstydzimy się nawet przed samym sobą.
W pierwszej części serii poznajemy jedynaczkę, córkę alkoholika i krętacza, do którego wybryków dostosowuje się cała rodzina i ponosi tego konsekwencje. Matka jest bezradna wobec rzeczywistości. Jednocześnie nie są to ludzie pozbawieni pozytywnych cech. Główna bohaterka to naiwna i marzycielska dziewczyna, która podejmuje niewłaściwe decyzje. Często musi dokonywać wyborów między złem a złem - nie mając innego wyjścia. W dalszych częściach serii, gdy przychodzą szanse na rozpoczęcie w miarę ustabilizowanego życia, zawsze działa tak, aby je stracić.
Warto przeczytać całą serię, aby móc dokonać prawidłowej oceny. Polecam czytelnikom, którzy nie szukają wyłącznie rozrywki.

Kiedyś usłyszałam opinię, że Nepomucką lubią czytelnicy specyficzni. Cieszę się, że zaliczam się do tej grupy. Co prawda nie wszystkim utworom autorki daję 10/10, ale serię "Pamiętniki pisane szminką" bez wahania oceniam najwyżej. Bardzo lubię autorkę za ukazywanie życia "od podszewki", przemyśleń, które często przychodzą do głowy, a których wstydzimy się nawet przed samym...