Poza Markiem Endelmanem, cała reszta do kitu i nie na miejscu....

Poza Markiem Endelmanem, cała reszta do kitu i nie na miejscu....

Ta książka to zapis rozmów z Markiem Edelmanem. To wywiad jaki prowadzili dwaj dziennikarze Witold Bereś i Krzysztof Burnetko z przywódcą powstania w getcie warszawskim. Rozmowa dotyczy ważnych, egzystencjalnych tematów o człowieku, Bogu, religii i wierze i osobach niewierzących. Ta książka jest adresowana do wszystkich, którzy chcą nie tylko poznać odpowiedzi na konkretne zagadnienia, ale także dokonać autorefleksji o istocie życia we wspoóczesnym świecie. To książka o człowieku , którzy doświadczył bolesne, traumatyczne wydarzenia. To książka
o człowieku który jest uważany przez wielu jako autorytet moralny. To ważna lektura będąca drogowskazem humanizmu.

Ta książka to zapis rozmów z Markiem Edelmanem. To wywiad jaki prowadzili dwaj dziennikarze Witold Bereś i Krzysztof Burnetko z przywódcą powstania w getcie warszawskim. Rozmowa dotyczy ważnych, egzystencjalnych tematów o człowieku, Bogu, religii i wierze i osobach niewierzących. Ta książka jest adresowana do wszystkich, którzy chcą nie tylko poznać odpowiedzi na konkretne...

Moja ocena dotyczy tylko i wyłącznie autorów tej książki, która pod względem prowadzenia rozmowy i zadawanych pytań jest po prostu słaba. To co Panowie spisali do mnie nie przemawia, same odpowiedzi Pana Marka się czasami powtarzają, nie wiem dlaczego autorzy zdecydowali się je zostawić? No i same pytania, czasami czytałem je z zażenowaniem i nie dziwię się wcale, że Pan Marek popadał w irytację.

Moja ocena dotyczy tylko i wyłącznie autorów tej książki, która pod względem prowadzenia rozmowy i zadawanych pytań jest po prostu słaba. To co Panowie spisali do mnie nie przemawia, same odpowiedzi Pana Marka się czasami powtarzają, nie wiem dlaczego autorzy zdecydowali się je zostawić? No i same pytania, czasami czytałem je z zażenowaniem i nie dziwię się wcale, że Pan...

Nie jest łatwo odseparować biografię takiej ikony humanizmu i bohaterstwa, jaką jest Marek Edelman, od wartości samej książki, jako produktu literackiego. Tymczasem na tym drugim polu konstrukcja "Bóg śpi" do mnie nie przemawia. I nie chodzi o to, że to wywiad rzeka - to częsta forma dotarcia do poglądów, wizji, przekonań interesującej osoby.
Autorzy pokusili się jednak o coś więcej niż wywiad. Książka jest w założeniu moralitetem, opowieścią o wyborach etycznych bohatera (nie tylko Edelmana - także bohatera zbiorowego, jakim było społeczeństwo warszawskiego getta) w godzinie najwyższej próby.
By ten wysoki poziom przekazu osiągnąć, rozmówcy - znani krakowscy dziennikarze prowokują zderzenie Marka Edelmana z prawami i zasadami etycznymi wyłożonymi w 10 przykazaniach.
Edelman to wprawdzie Żyd, dla którego podstawy judaizmu, wraz z - jak mówi Biblia - przekazanymi na Górze Synaj przykazaniami powinny być pewnym punktem odniesienia. Jednak nasz bohater był zadeklarowanym ateistą, osadzonym mocno w lewicowych, świeckich, antysyjonistycznych i wprost antyreligijnych ramach robotniczego Bundu. Stąd oparte na judaistycznej a także chrześcijańskiej tradycji dylematy i wielkie pytania etyczne traktuje jak dyrdymały, rozważania tyleż teoretyczne co pozbawione sensu w konfrontacji z realnymi dramatami codziennej walki o przetrwanie w getcie. W efekcie otrzymujemy obraz wzajemnego niezrozumienia, odklejenia światów dziennikarzy i bohatera, który sam w sobie także coś mówi o tym jak niepojętym dla nas doświadczeniem jest walka o umknięcie z Zagłady, ale wywołuje w czytelniku wrażenie sztuczności, wciskania rogatej, niepokornej osobowości Edelmana na siłę w pewną foremkę, w której zupełnie się nie mieści.

Nie jest łatwo odseparować biografię takiej ikony humanizmu i bohaterstwa, jaką jest Marek Edelman, od wartości samej książki, jako produktu literackiego. Tymczasem na tym drugim polu konstrukcja "Bóg śpi" do mnie nie przemawia. I nie chodzi o to, że to wywiad rzeka - to częsta forma dotarcia do poglądów, wizji, przekonań interesującej osoby.
Autorzy pokusili się jednak o...

Od zawsze interesowały mnie treści związane z II wojną światową, dlatego też koniecznością dla mnie było zapoznanie się z tą lekturą. Postać Marka Edelmana niewątpliwie jest ciekawa. Jednakże należy przyznać, iż bohater był trudnym rozmówcą, który reagował dość mocno na każde sformułowanie, które jego zdaniem było nie na miejscu. W książce tej bardzo spodobało mi się przełożenie najważniejszych cnot i wartości na tamte ciężkie czasy. Jednak to punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Od zawsze interesowały mnie treści związane z II wojną światową, dlatego też koniecznością dla mnie było zapoznanie się z tą lekturą. Postać Marka Edelmana niewątpliwie jest ciekawa. Jednakże należy przyznać, iż bohater był trudnym rozmówcą, który reagował dość mocno na każde sformułowanie, które jego zdaniem było nie na miejscu. W książce tej bardzo spodobało mi się...

Marek Edelman dla wielu był, jest i zawsze będzie autorytetem. Ostatni przywódca powstania w getcie warszawskim był zadeklarowanym ateistą, który w bardzo mocnych słowach wypowiadał się o religii i Bogu. Zresztą na każdy temat wypowiada się w stanowczych słowach, wielokrotnie dając wyraz swojemu niezadowoleniu w stosunku do autorów książki. To też wprowadza trochę humoru. Dla Edelmana wszystko wydaje się proste, jednoznaczne. Kilka razy mocno wkurza się na autorów za to, że go nie rozumieją. A może to było celowe zagranie, prowokowanie wielkiego człowieka?

Czy mamy prawo oceniać kogoś z powodu jego wiary czy niewiary? To nie jest powód do oceniania kogokolwiek. Tym bardziej osoby, która na własne oczy widziała rzeczy, których nie zobaczymy w najgorszym koszmarze. Czy człowiek wierzący może być najgorszą gnidą? Tak. Czy człowiek niewierzący może być wspaniałym człowiekiem? Tak. Marek Edelman był tego doskonałym przykładem. Dobry i przyzwoity człowiek, który przede wszystkim kochał ludzi i słabszych. Był bohaterem, chociaż na pewno nie podpisałby się pod takim tytułem. Zamysłem książki jest analizowanie całego Dekalogu w zestawieniu z trudnymi doświadczeniami życia wojennego. Edelman opowiada o swoich doświadczeniach z getta warszawskiego, a także życia po wojnie w sposób dobitny.

Książka-wywiad dla każdego. Wierzącego i ateisty. Zainteresowanych historią i chcących poznać bliżej interesujących i wielkich ludzi. Bez wątpienia Marek Edelman był człowiekiem niezwykle szanowanym w wielu środowiskach, czasem kompletnie różnych. To też świadczy o jego charyzmie i wpływie na życie. „Jestem pewny, że doktor Edelman został zbawiony i że teraz już wie: Bóg istnieje. Negując Go, całym życiem mu służył”. Słowa księdza Andrzeja Lutra.

Marek Edelman dla wielu był, jest i zawsze będzie autorytetem. Ostatni przywódca powstania w getcie warszawskim był zadeklarowanym ateistą, który w bardzo mocnych słowach wypowiadał się o religii i Bogu. Zresztą na każdy temat wypowiada się w stanowczych słowach, wielokrotnie dając wyraz swojemu niezadowoleniu w stosunku do autorów książki. To też wprowadza trochę humoru....

Spodziewałem się więcej po tej książce... a jest taka sobie

Spodziewałem się więcej po tej książce... a jest taka sobie

Nie sposób dokonać rzetelnej oceny tej książki. Powinniśmy raczej przenieść nasze skupienie na postać Marka Edelmana - człowieka niesamowitego, który do końca zachował przytomny umysł.

Wydawałoby się prostym go zrozumieć, jednak przebieg zapisanej w tej książce rozmowy budzi w nas wątpliwość: czy ludzie wychowani przy współczesnych systemach wartości są wstanie zrozumieć i podążać drogą Marka Edelmana?

Drogą ludzkiej przyzwoitości.

Nie sposób dokonać rzetelnej oceny tej książki. Powinniśmy raczej przenieść nasze skupienie na postać Marka Edelmana - człowieka niesamowitego, który do końca zachował przytomny umysł.

Wydawałoby się prostym go zrozumieć, jednak przebieg zapisanej w tej książce rozmowy budzi w nas wątpliwość: czy ludzie wychowani przy współczesnych systemach wartości są wstanie zrozumieć i...

Sam Edelman mówi rzeczy interesujące. Nie ulega wątpliwości, że to była wyjątkowa postać i mądry facet. Ale konstrukcja tej książki jest irytujaca. Zadawane przez panów dziennikarzy pytania są irytujące (Edelmana też irytują). Próby stosowania etyki XXI wieku do Powstania w Gettcie i Powstania Warszawskiego po prostu nie działają. Czytelnik to widzi (a w każdym razie powinien),dla Edelmana to oczywiste, a ci drążą i drążą: a co kto czuł, a co kto myślał, a kto się bał, a co by było gdyby, jak w jakimś reality show, gdzie ma się pokazać EMOCJE, a reszta nieważna. Nie dziwię się, że Edelman sarka na nich właświe bezustannie. Plus te pośmiertne laurki powstawiane między rozdziałami. Jakieś to mało smaczne. Plus dobijające na koniec relacje licealistów ze spotkań z Edelmanem.

Sam Edelman mówi rzeczy interesujące. Nie ulega wątpliwości, że to była wyjątkowa postać i mądry facet. Ale konstrukcja tej książki jest irytujaca. Zadawane przez panów dziennikarzy pytania są irytujące (Edelmana też irytują). Próby stosowania etyki XXI wieku do Powstania w Gettcie i Powstania Warszawskiego po prostu nie działają. Czytelnik to widzi (a w każdym razie...

Edelman nie był przeciętnym ani też łatwym rozmówcą. Lubił zbywać dziennikarzy i to bez dodatkowych ceremoniałów. Witold Bereś i Krzysztof Burnetko nie do końca dotrzymali mu kroku. A może od początku był to pojedynek skazany na porażkę, bo jeszcze nie spotkałam się z rozmówcą, który by podołał. Miałam wrażenie, że czasami przyczyna nie leży w samym sposobie bycia Edelmana. Dużo w książce “Bóg śpi” momentów, gdzie aż się prosi, żeby dalej poprowadzić wątek i dopytać, a tu cyk i do następnej kwestii. Dużo książek-wywiadów ma taką formę, jakby były pisane w najlepszym wypadku poprzez wymianę e-maili. Lista pytań, a później odpowiedzi do nich i śmiało można ruszać do druku. Może trochę zawiodła edycja zebranego materiału i wiele musiano wycinać. No nie wiem, nie wiem. W każdym razie pozostawia to poczucie niedosytu.

całość notki: http://bibliotekara.pl/bog-spi-marek-edelman-witold-beres-krzysztof-burnetko/

Edelman nie był przeciętnym ani też łatwym rozmówcą. Lubił zbywać dziennikarzy i to bez dodatkowych ceremoniałów. Witold Bereś i Krzysztof Burnetko nie do końca dotrzymali mu kroku. A może od początku był to pojedynek skazany na porażkę, bo jeszcze nie spotkałam się z rozmówcą, który by podołał. Miałam wrażenie, że czasami przyczyna nie leży w samym sposobie bycia Edelmana....