"Kochać. By być kochaną. Nigdy nie zapominać o swojej znikomości. Nigdy nie przywyknąć do niewyobrażalnej przemocy i ordynarnej niesprawiedliwości w otaczającym cię życiu. Szukać radości w najsmutniejszych miejscach. Ścigać piękno w jego kryjówce. Nigdy nie upraszczać tego, co jest skomplikowane, ani nie komplikować tego, co jest proste. Szanować siłę, lecz nigdy nie potęgę. Przede wszystkim patrzeć. Próbować zrozumieć. Nigdy nie odwracać wzroku. I nigdy, nigdy nie zapominać."

Polska ma Olgę Tokarczuk, Hiszpania - Arturo Pereza Reverte, Chorwacja - Miljenko Jergovića, a Indie - Arundhati Roy.

"Kochać. By być kochaną. Nigdy nie zapominać o swojej znikomości. Nigdy nie przywyknąć do niewyobrażalnej przemocy i ordynarnej niesprawiedliwości w otaczającym cię życiu. Szukać radości w najsmutniejszych miejscach. Ścigać piękno w jego kryjówce. Nigdy nie upraszczać tego, co jest skomplikowane, ani nie komplikować tego, co jest proste. Szanować siłę, lecz nigdy nie...

Na książkę "Algebra bezgranicznej sprawiedliwości" składa się 9 esejów/felietonów o tematyce indyjskiej. Teoretycznie są to oddzielne teksty, ale w zasadzie składają się w jeden. Nie dlatego, że się uzupełniają czy jeden jest kontynuacją drugiego, ale dlatego, że autorka nie potrafi skupić się na jednym temacie.

Teksty czyta się bardzo ciężko. Powodów jest kilka. Pierwszy z nich, to fakt, że są napisane jak przemówienia. To, co nie przeszkadza z słowie mówionym (patos, uczuciowość, powtórzenia, górnolotne i dość ogólnikowe frazy) w słowie pisanym może niestety wypadać po prostu źle. Po drugie, pod względem treści, teksty sprawiają wrażenie felietonów prasowych. Są jakby pisane na gorąco i odnoszą się do bieżących tematów, po dekadzie za bardzo to czuć.

Dziwny styl i warsztat pisarki nie zmienia faktu, że próbuje się ona zmierzyć z niezwykle ważnymi problemami, z jakimi zmagają się najubożsi i najbardziej zmarginalizowani mieszkańcy Indii. A są to problemy przerażające, problemy o których istnieniu przeciętny Europejczyk ledwie zdaje sobie sprawę i jawią się one w jego głowie pod wspólnym pojęciem "ubóstwo". Problemy, o których przeciętny mieszkaniec Stanów Zjednoczonych (do których autorka zdaje się kierować sporą część swoich myśli) zdaje się nie wiedzieć nic. Autorka spogląda na indyjskie ubóstwo (które ma wiele imion i istnień) jakby z lotu ptaka. Epatuje czytelnika raczej liczbami poszkodowanych (liczonymi w setkach milionów) niż jednostkowymi tragediami. Do ich sytuacji autorka odnosi zarówno zagadnienie indyjskiej broni jądrowej, budowy wielkich zbiorników wodnych, polityczno-gospodarczych szwindli "największej demokracji", czystek religijnych jak i mechanizmów globalizacji.

Teksty są bardzo dobrze udokumentowane odniesieniami do źródeł pisanych, z wręcz naukową, archiwistyczną a może prokuratorską dokładnością. Cały czas jednak odnosiłem wrażenie ogólnikowości i niemożności dotarcia do sedna, choć (nomen omen) dosadnych stwierdzeń w tekstach jest sporo. Autorka nie bała się o polityce Stanów Zjednoczonych na bieżąco mówić tego, co uznawane tam było (i pewnie wciąż jest) za "antyamerykańskie",a w Europie czy nawet w Polsce, mówiono od dawna. Takie działania wymagają sporo odwagi i o tę odwagę pisarka apeluje też do innych zarówno w Indiach jak i poza nimi.

Choć trudno mi polecić tę publikację jako lekturę dobrą do czytania to wątki w niej zawarte i podjęte tematy nie powinny być obce nikomu, kto zainteresowany jest tematyką społeczno-gospodarczego rozwoju współczesnych Indii.

Wersja ilustrowana recenzji dostępna na: http://cyfranek.booklikes.com

Na książkę "Algebra bezgranicznej sprawiedliwości" składa się 9 esejów/felietonów o tematyce indyjskiej. Teoretycznie są to oddzielne teksty, ale w zasadzie składają się w jeden. Nie dlatego, że się uzupełniają czy jeden jest kontynuacją drugiego, ale dlatego, że autorka nie potrafi skupić się na jednym temacie.

Teksty czyta się bardzo ciężko. Powodów jest kilka. Pierwszy...

Dla osób, które znają Arundhati Roy jako autorkę "Boga rzeczy małych", ta pozycja będzie sporym zaskoczeniem. Książka to zbiór esejów na bieżące tematy społeczne i polityczne, pisana z wyraźnie lewicowej perspektywy - autorka jest nie tylko pisarką, ale też feministką, ekolożką, działaczką ruchów antywojennych i antyglobalistycznych.

W "Algebrze..." porusza tematy dotyczące współczesnych Indii, takie jak prawa rdzennej ludności, ekologia, nacjonalizm, konflikty religijne, polityka korporacji, broń atomowa...

Ciekawy jest styl książki - Roy przytacza wiele rzeczowych, wiarygodnych informacji i danych na ww tematy, jednak jej teksty są jednocześnie bardzo emocjonalne, wyrastające z autentycznego zaangażowania i empatii.

Dla osób, które znają Arundhati Roy jako autorkę "Boga rzeczy małych", ta pozycja będzie sporym zaskoczeniem. Książka to zbiór esejów na bieżące tematy społeczne i polityczne, pisana z wyraźnie lewicowej perspektywy - autorka jest nie tylko pisarką, ale też feministką, ekolożką, działaczką ruchów antywojennych i antyglobalistycznych.

W "Algebrze..." porusza tematy...

Tematy - ważne dla mnie.
Kraje - bliskie mojemu sercu.
Więc powinna mi się ta książka podobać.
A jednak czytało mi się ją wyjątkowo ciężko.

Tematy - ważne dla mnie.
Kraje - bliskie mojemu sercu.
Więc powinna mi się ta książka podobać.
A jednak czytało mi się ją wyjątkowo ciężko.

Lubię jej zaangażowanie.

Lubię jej zaangażowanie.