Film jednak podoba mi się bardziej, ale i książka jest świetna, uwielbiam <3

Film jednak podoba mi się bardziej, ale i książka jest świetna, uwielbiam <3

W końcu udało mi się przeczytać książkę i jestem oczarowana. Każda scena stawała mi przed oczyma jak w filmie, niemal słyszałam muzykę Antona Karasa dźwięczącą mi w uszach. Do tego przedmowa i posłowie to skarbnica ciekawostek na temat filmu! Aż zebrała mi się ochota na to, by pójść do Burgkino, kupić popcorn i zatopić się po raz kolejny w filmie...

W końcu udało mi się przeczytać książkę i jestem oczarowana. Każda scena stawała mi przed oczyma jak w filmie, niemal słyszałam muzykę Antona Karasa dźwięczącą mi w uszach. Do tego przedmowa i posłowie to skarbnica ciekawostek na temat filmu! Aż zebrała mi się ochota na to, by pójść do Burgkino, kupić popcorn i zatopić się po raz kolejny w filmie...

Chyba chwilami niełatwo było być Grahamem Greene'em... Spoglądać na ludzi i widzieć ich właśnie takimi, w dodatku ze świadomością, że nie jest to ogląd skrzywiony. Bo poza nim znam jedynie Iris Murdoch, która - jak jej krajan - też dostrzegała małość, tchórzliwość i podłość człowieka. Chodzi o to, że nie opisuje się żadnego kryminalisty, seksualnego zwyrodnialca czy dyktatora, tylko zwykłych ludzi, takich, jakich pełno wokół nas - i ta smutna małość to rzecz codzienna, naturalna i dla wszystkich charakterystyczna. Owszem, zdarzają się nam momenty wielkie i świetliste, zdarza się nam moc i chwała, ale tak w gruncie rzeczy...

Z lektury każdej książki Greene'a wychodzę z moralniakiem. Z poczuciem skruchy i wstydu, że taka jest nasza kondycja. Choć zaznaczyć należy, że akurat "Trzeci człowiek", powieść króciutka, dotyczy podłości wcale nie takiej małej i codziennej. I boli jeszcze bardziej myśl, że takie rzeczy robią ludzie przecież na co dzień dobrzy, sympatyczni, mili, otoczeni przyjaciółmi i tymi, którzy ich kochają. A potem pozostaje tylko niesmak, rozczarowanie, ból i wrażenie, że zostaliśmy i my zbrukani.

Poruszająca opowieść, która zostaje w pamięci na długo. Podobnie jak ekranizacja: znakomita, budząca niepokój, przedstawiająca Wiedeń jak miasto ze złego snu, olśniewająca rewelacyjnymi, pełnymi ekspresji zdjęciami i z niezapomnianym motywem muzycznym Antona Karasa.

Chyba chwilami niełatwo było być Grahamem Greene'em... Spoglądać na ludzi i widzieć ich właśnie takimi, w dodatku ze świadomością, że nie jest to ogląd skrzywiony. Bo poza nim znam jedynie Iris Murdoch, która - jak jej krajan - też dostrzegała małość, tchórzliwość i podłość człowieka. Chodzi o to, że nie opisuje się żadnego kryminalisty, seksualnego zwyrodnialca czy...

Raczej taka sobie, chyba najgorsza powieść Greena do tej pory

Raczej taka sobie, chyba najgorsza powieść Greena do tej pory