Rytm życia

Gdybym miał zawrzeć myśl tej książki w jednym zdaniu to na początku kojarzyło mi się to z ''ucieczką od wolności' Fromma, później może 'struktury' a na koniec przychodzi mi do głowy tylko słowo 'człowiek'. Gorąco polecam

Gdybym miał zawrzeć myśl tej książki w jednym zdaniu to na początku kojarzyło mi się to z ''ucieczką od wolności' Fromma, później może 'struktury' a na koniec przychodzi mi do głowy tylko słowo 'człowiek'. Gorąco polecam

Pokaż mimo to

Mimo, że powstały pół wieku temu, eseje Antoniego Kępińskiego nadal warto czytać. Ten wybitny psychiatra przypomina nam do czego prowadzą nienawiść, nacjonalizm i ksenofobia, a jednocześnie pozostaje strażnikiem pamięci pięknych postaw, człowieczeństwa w sytuacjach skrajnych oraz zwolennikiem holistycznego spojrzenia na pacjenta. Leczenia człowieka a nie choroby.

Mimo, że powstały pół wieku temu, eseje Antoniego Kępińskiego nadal warto czytać. Ten wybitny psychiatra przypomina nam do czego prowadzą nienawiść, nacjonalizm i ksenofobia, a jednocześnie pozostaje strażnikiem pamięci pięknych postaw, człowieczeństwa w sytuacjach skrajnych oraz zwolennikiem holistycznego spojrzenia na pacjenta. Leczenia człowieka a nie choroby.

Pokaż mimo to

Dużo o stosunku psychiatra-chory, filozof z Pana Antoniego marny, psychiatra-lekarz wybitny. Warto choć nie trzeba.

Dużo o stosunku psychiatra-chory, filozof z Pana Antoniego marny, psychiatra-lekarz wybitny. Warto choć nie trzeba.

Pokaż mimo to

To książka mądra, choć trudna. Mimo, iż napisana przystępnym językiem zawiera również treści emocjonalnie twarde, ciężkie. Choć powstała ponad 40 lat temu, dzięki rozważaniom filozoficzno-etycznym, jest nadal aktualna. Czytałam ją długo, czasami było to kilka linijek, czasem aż cały rozdział, gdyż potem musiałam ułożyć w sobie te treści, przeanalizować własne uczucia i odczucia.
Warto było.

To książka mądra, choć trudna. Mimo, iż napisana przystępnym językiem zawiera również treści emocjonalnie twarde, ciężkie. Choć powstała ponad 40 lat temu, dzięki rozważaniom filozoficzno-etycznym, jest nadal aktualna. Czytałam ją długo, czasami było to kilka linijek, czasem aż cały rozdział, gdyż potem musiałam ułożyć w sobie te treści, przeanalizować własne uczucia i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To książka dla każdego! Dla lekarza, pacjenta, cierpiącego, szczęśliwego. Kępiński zwraca się do czytelnika jak do człowieka, sam nim się stając - schodząc z naukowego piedestału.

To książka dla każdego! Dla lekarza, pacjenta, cierpiącego, szczęśliwego. Kępiński zwraca się do czytelnika jak do człowieka, sam nim się stając - schodząc z naukowego piedestału.

Pokaż mimo to

Hmm niegotowym na taką literaturę chyba.

Hmm niegotowym na taką literaturę chyba.

Pokaż mimo to

Nie jestem specjalistą w dziedzinie psychiatrii,ale polecam książkę Antoniego Kępińskiego każdemu,kto interesuje się własnym życiem oraz problemami, na które cierpią osoby dotknięte zaburzeniami psychicznymi.Każdy rozdział-felieton daje do myślenia i należałoby się zastanowić nad tym,co dzieje się w naszym umyśle albo co mogłoby się dziać w pewnych sytuacjach.Na koniec polecam szczególnie rozdział,który mówi o naszym codziennym pośpiechu i chociaż może się to wydawać mało ważne w porównaniu np. z zaburzeniami w schizofrenii,to warto się nad tym zatrzymać chwilę.

Nie jestem specjalistą w dziedzinie psychiatrii,ale polecam książkę Antoniego Kępińskiego każdemu,kto interesuje się własnym życiem oraz problemami, na które cierpią osoby dotknięte zaburzeniami psychicznymi.Każdy rozdział-felieton daje do myślenia i należałoby się zastanowić nad tym,co dzieje się w naszym umyśle albo co mogłoby się dziać w pewnych sytuacjach.Na koniec...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już nawet nie pamiętam jak trafiłem na tą książkę, wydaje mi się tylko , że gdzieś czytałem o jego geniuszu i zapewne to mnie nakłoniło.

Długo czytałem pierwsze rozdziały tej książki, głównym problemem było to, że wciąż mam problem z czytaniem jeden książki , i zamiast jedenj czytam czasem 7, co prowadzi do tego iż w rezultacie żadnej nie czytam do końca. Kiedy tydzien temu postanowiłem sie zaprzeć i czytać tylko tą jedną, nie wierzyłem, że się uda, ale jednak się udało. Wczoraj zamknąłem ostatnią kartę Rytmu Życia. Zamknąłem z żalem.

Ta moja rozmowa z Kępińskim, bo tak nazywam czytanie książek, zaszczepiła mi w głowie wiele ideii. Uzmysłowiłem sobie jak łatwo mówić , że się ma pojęcie o ludziach psychicznie chorych kiedy tak naprawde nie ma się żadnej wiedzy, bo ja wcześniej żadnej nie miałem. Co więcej, pokazuje jak łatow myśleć o sobie iż jest się w pełni zdrowym. Kępiński pokazuje chorobe psychiczną pod wieloma kątami, pokazuje ją z wielu perspektyw życia. Jest wątek obozów koncentracycjnych ale jest i wątek świata codziennego, jest wątek szpitala i normalnego życia zwykłego obywatela.

Strach przed śmiercią, brak zrozumienia życia, próba ucieczki, zamaskowania się i uniknięcia tego co nas wszystkich czeka. O tym właśnie pisze Kępiński. Choroby psychiczne pojawiają się w wielu miejscach i na wielu płaszczyznach, tak jak to ukazuje nawiązując do problemu alkoholizmu w polsce i problemu zażywania tabletek psychotropowych w innych krajach.

Gdyby zastanowić się w kilku słowach na czym polega fenomen tej książki, to powiedziałbym , że jest to spojrzenie na człowieka z punktu widzenia człowieka który leczył ludzi. Książka wyraźnie pokazuje problemy z jakimi ja sam się stykam w życiu codziennym, pokazuje jak z nimi sobie radzić jako człowiek przez okazanie zrozumienia dla drugiego człowieka, i jak dbać o własny umysł tak aby samemu nie paść ofiarą błędów myślowych w naszym umyśle.

http://pawelmucha.blogspot.com/2011/03/antoni-kepinski-rytm-zycia.html

Już nawet nie pamiętam jak trafiłem na tą książkę, wydaje mi się tylko , że gdzieś czytałem o jego geniuszu i zapewne to mnie nakłoniło.

Długo czytałem pierwsze rozdziały tej książki, głównym problemem było to, że wciąż mam problem z czytaniem jeden książki , i zamiast jedenj czytam czasem 7, co prowadzi do tego iż w rezultacie żadnej nie czytam do końca. Kiedy tydzien...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mogło zabraknąć tej pozycji na mojej domowej półce. Wszystko co ma korzenie w przeżyciach wojennych, utracie bliskich, zabiegach eksperymentalnych, bólu, ogromu zła, przyzwolenia na ludobójstwo, będzie zawsze lekturą, do której będę wracać w ciężkich chwilach życia, ale także w strapieniach, które wywołują bezsilność. To właśnie z kart tej książki,znajduję i czerpie siłę. Moje emocje, wówczas - tracą na mocy. To niewiarygodne w jakim cierpieniu, strachu, niepewności, głodzie,i utracie bezpieczeństwa, pokolenie czasów wojny - przeżyło. Ilu z nich przeżyło?, ilu doczekało się jako takiego odszkodowania?, satysfakcji w pamięci potomnych? zrozumienia?



Książka jest takim traktatem "psychiatrii egzystencjonalnej". Jako-że autor jest lekarzem i jednocześnie essxeistą z pogranicza filozofii i medycyny, łatwo było mu przewidzieć skutki wojny, jakie dały się odcisnąć w psychice i świadomości wszystkich ludzi na świecie. Nawiązuje do wielu chorób, a przede wszystkim pisze o czynnikach chorobotwórczych, jako wtórnych po ciężkich doświadczeniach. Nawiązuje również do schizofrenii, jako choroby trapiącej człowieka, którą cechuje niepewność, wahanie,dwoistość uczuć, ambiwalentność w ocenie, niezdecydowanie, wywołując w dalszej konsekwencji - samotność, potęgując lęk i chorobę depresji. To co nadaje - między innymi, wartość tej pozycji, to niejako "prognoza psychiatryczna z roku 1970", w której to Autor dopuszcza się przewidywania co do przyszłości. Jego niepokój, że wzrośnie zagubienie, wyobcowanie, samotność, że emocje przez zranione stany świadomości będą tak dotkliwe, że masowe poszukiwania ukojenia zranień zaczną poszukiwać oparcia, wytchnienia, zrozumienia i autorytetów, że wszystko to, rzeczywistość zwróci w fałszywych znachorach i przywódcach, autorytetach różnej maści. I pewnie miał w tym wszystkim racje, choć znalazło to wszystko ujście pewnie w utajnionej sferze gabinetów lekarskich. Ale obecnie mamy wysyp wróżbitów, specjalistów od coachingu, astronomów, przepowiadaczy. Choć niekoniecznie jest to ten skutek. .

Chorobę schizofrenii, Autor poznał doskonale z autopsji, dlatego w przystępny sposób, na kartach tej książki - dokonał jej analizy, pozwalając na poznanie mechanizmów, jakie tym stanem kierują. A to już może być drogą do samopoznania i uwalniania wewnętrznych sił i tym samym samozdrowienia.



Polecam.

Nie mogło zabraknąć tej pozycji na mojej domowej półce. Wszystko co ma korzenie w przeżyciach wojennych, utracie bliskich, zabiegach eksperymentalnych, bólu, ogromu zła, przyzwolenia na ludobójstwo, będzie zawsze lekturą, do której będę wracać w ciężkich chwilach życia, ale także w strapieniach, które wywołują bezsilność. To właśnie z kart tej książki,znajduję i czerpie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to