"pigułki na sen o nazwach jak rzymskie nimfy"

"kiedy umysł zasypia budzą się maszyny"

"i nie rzucam na ścianę cienia, cały w jaskini,
jak w bursztynie, nieruchomy, a więc nieistniejący"

"pigułki na sen o nazwach jak rzymskie nimfy"

"kiedy umysł zasypia budzą się maszyny"

"i nie rzucam na ścianę cienia, cały w jaskini,
jak w bursztynie, nieruchomy, a więc nieistniejący"

Ze szkoły pamięta się innego Herberta - pomnikowego moralistę, a jeżeli trafi się średni, albo taki sobie polonista - to biedni uczniowie nie mają nawet szansy, żeby poznać i zrozumieć, jak często te jego wiersze bywają "podszyte" ironią - czasami gorzką i przewrotną. "Epilog burzy" to jedno z najbardziej wzruszających poetyckich pożegnań z odchodzącym życiem, jakie dane mi było przeczytać. Wracam do tego tomu dużo częściej niż wierszy w rodzaju "Potęgi smaku", chociaż tamte są nie mniej genialne.

Ze szkoły pamięta się innego Herberta - pomnikowego moralistę, a jeżeli trafi się średni, albo taki sobie polonista - to biedni uczniowie nie mają nawet szansy, żeby poznać i zrozumieć, jak często te jego wiersze bywają "podszyte" ironią - czasami gorzką i przewrotną. "Epilog burzy" to jedno z najbardziej wzruszających poetyckich pożegnań z odchodzącym życiem, jakie dane mi...

Ostatni opublikowany tomik poezji Zbigniewa Herberta. I to widać w treści wielu wierszy. Przepełnia je świadomość odchodzenia (kolejne „Brewiarze”),bólu, choroby a jednocześnie nostalgia za młodością, za kresowym miastem, którego już nie ma („Wysoki zamek”, „W mieście”, „Pan Cogito. Lekcja kaligrafii”) czy bliskimi („Babcia” - otwierająca zbiór).
Dla kogoś, kto zetknął się z poezją Herberta zaskoczeń nie będzie. Ten sam styl i nieodmiennie ten sam wysoki poziom. Natomiast tym, którzy mieliby sięgnąć po ten tom jako pierwsze doświadczenie z dziełami poety warto przypomnieć, że znajdą w nich odniesienia i nawiązania do postaci, dzieł i wątków z klasycznej kultury europejskiej. Więc wiedza bardzo pomoże w odbiorze wierszy. Podobnie jak znajomość życiorysu autora.
Wszak mamy do czynienia z klasykiem polskiej – i nie tylko – poezji.
Wydanie z 1998 roku zawiera okładkę zaprojektowaną przez Herberta („Burza” Giorgione),zaś na skrzydełkach rękopisu dwóch utworów. Prawdziwe pożegnanie z mistrzem.
Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania – tomik poezji.

Ostatni opublikowany tomik poezji Zbigniewa Herberta. I to widać w treści wielu wierszy. Przepełnia je świadomość odchodzenia (kolejne „Brewiarze”),bólu, choroby a jednocześnie nostalgia za młodością, za kresowym miastem, którego już nie ma („Wysoki zamek”, „W mieście”, „Pan Cogito. Lekcja kaligrafii”) czy bliskimi („Babcia” - otwierająca zbiór).
Dla kogoś, kto zetknął...

Herbert umiera. Umierając zaś zapisuje swoje doświadczenie w całej jego różnorodności - w końcowych utworach poety pojawiają się ból, wspomnienia, rozgoryczenie, spełnienie, tęsknota, strach, odwaga, czułość. Tonalnie w "Epilogu burzy" dominuje jednak spokój, koniec końców bowiem, następuje bolesna acz spokojna coda życia, tytułowy epilog burzy za jaką można uznać życiorys Herberta, przebogaty w podróże, doświadczenia, romanse i jednostkowe starcia z trudną historią XX wieku. Na szczególną uwagę zasługują utwory "Babcia", "Dałem słowo", "Język snu", "Kant. Ostatnie dni", "Koniec", "Na chłopca zabitego przez policję", "Pan Cogito. Aktualna pozycja duszy", "Piosenka", "Przyszło do głowy", "Szachy", "Telefon", "Tomasz", "W mieście", "Co mogę zrobić jeszcze dla Pana", "Czas", "Pan Cogito. Lekcja kaligrafii", "Starość", "Portret końca wieku" i "Czułość". Herbert w swoim mistrzostwie uniwersalizuje swe odchodzenie pozwalając nam wziąć je za zwierciadło, w którym możemy przyjrzeć się naszym własnym zmaganiom z przemijaniem. Po raz kolejny pozwala lepiej pojąć pewien wymiar kondycji ludzkiej - w tym przypadku niesamowicie istotny wymiar umierania, niezbywalny składnik człowieczeństwa i doświadczenia każdego z nas. "Epilog burzy" to pełne spokoju i mądrości pożegnanie wielkiego twórcy ze światem. Pożegnanie piękne i godne podziwu.

Herbert umiera. Umierając zaś zapisuje swoje doświadczenie w całej jego różnorodności - w końcowych utworach poety pojawiają się ból, wspomnienia, rozgoryczenie, spełnienie, tęsknota, strach, odwaga, czułość. Tonalnie w "Epilogu burzy" dominuje jednak spokój, koniec końców bowiem, następuje bolesna acz spokojna coda życia, tytułowy epilog burzy za jaką można uznać życiorys...

Zawsze powtarzałam, że Herberta nie cierpię. Że nie rozumiem go, jestem zbyt głupia, on jest zbyt enigmatyczny, nie, nie i nie. Po niedawnym przeczytaniu "Elegii na odejście" i "Rovigo" nadal twierdziłam to samo.

A na temat "Epilogu burzy" uważam coś innego. Bo stopiłam się z tym dziełem w jedno. Na kilka godzin, ale jednak. Stopiłam się i wczułam w nie. I czytałam niektóre wiersze po dwa razy nie dlatego, że były kolejnymi wierszami-zagadkami, których nie zrozumiałam za pierwszym przeczytaniem, tylko dlatego, że wydały mi się piękne.

Ta opinia jest zaskakująca nawet dla mnie samej.

Zawsze powtarzałam, że Herberta nie cierpię. Że nie rozumiem go, jestem zbyt głupia, on jest zbyt enigmatyczny, nie, nie i nie. Po niedawnym przeczytaniu "Elegii na odejście" i "Rovigo" nadal twierdziłam to samo.

A na temat "Epilogu burzy" uważam coś innego. Bo stopiłam się z tym dziełem w jedno. Na kilka godzin, ale jednak. Stopiłam się i wczułam w nie. I czytałam...

trawię.

trawię.

co bedzie
gdy rece odpadna od wierszy

co bedzie
gdy rece odpadna od wierszy

Pamiętam, że kupiłam i przeczytałam ten zbiór zaledwie kilka dni przed śmiercią autora, co nadało lekturze zupełnie nowy wymiar.
Z większości utworów wyziera ból istnienia, przemijanie, poczucie niestałości czasu i odchodzenia w przeszłość, która nie musi jednak być niebytem, gdyż człowiek pozostawia po sobie pamięć i to, co stworzył...

Mimo iż dawno nie zaglądałam do tego tomiku, wciąż mam w pamięci jego treść i nastrój - smutny, przytłaczający, ale pełen refleksji i piękna.

Pamiętam, że kupiłam i przeczytałam ten zbiór zaledwie kilka dni przed śmiercią autora, co nadało lekturze zupełnie nowy wymiar.
Z większości utworów wyziera ból istnienia, przemijanie, poczucie niestałości czasu i odchodzenia w przeszłość, która nie musi jednak być niebytem, gdyż człowiek pozostawia po sobie pamięć i to, co stworzył...

Mimo iż dawno nie zaglądałam do...