Smoki Zimowej Nocy

Przygoda trwa!! Naszej drużynie udało się uciec z Pax Tharkas i dotrzeć do siedziby krasnoludów górskich. Niestety to nie koniec problemów. Teraz przed nimi zadanie powstrzymania Królowej Ciemności i jej armii.
Jak to bywa w starym dobrym fantasy na naszycj bohaterow czyhają coraz to nowe trudności. Po drodze spotykaja coraz to nowych wrogów jak i sojuszników, a takze udaje im się znaleźć prastare artrfakty. Fabuła jest bardzo prosta Ci dobzi starają się powstrzymać tych złych i wokół tego kręci się akcja. Ta rozwija się dość szybko, a w pewnych momentach przeskok bywa dość duży. Sami bohaterowie są dość prostolinijni. Albo dobzi albo źli. Jedynym wyjątkiem jest Raistlin, którego ciężko rozgryźć czym kieruje się w swoim postępowaniu i jaki ma cel. Nadal tez niewiele wiemy o ich przeszłości, autorzy oszczędnie wplatają w treść ksiazki wcześniejsze losy postaci.
Dużym plusem ( i to niezmiennie od 1 tomu) jest świat. Autorzy nie żałują nam jego historii i to w odpowiednich momentach poznajemy dawnych bohaterów czy też np. historie rasy elfów. Co do samych ras zamiwszkujacych Ansalon jest ich sporo jak przystało na fantasy w starym stylu. Mamy tu ludzi, elfy i półelfy, krasnoludy, gobliny czy tez wścibskich kenderów. Jesli wiec jesteś fanem fantasy w stylu retro to jest to pozycja warta przeczytania.

Przygoda trwa!! Naszej drużynie udało się uciec z Pax Tharkas i dotrzeć do siedziby krasnoludów górskich. Niestety to nie koniec problemów. Teraz przed nimi zadanie powstrzymania Królowej Ciemności i jej armii.
Jak to bywa w starym dobrym fantasy na naszycj bohaterow czyhają coraz to nowe trudności. Po drodze spotykaja coraz to nowych wrogów jak i sojuszników, a takze udaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga cześć kronik Smoczej Lancy i moge powiedzieć, że lepsza od pierwszej. Pomimo tego, że nie jest to może fantasy klasy światowej ale mamy wszystko czego potrzeba do dobrej lektury. Jest ciekawa, rozwijająca się fabuła, jest mnóstwo akcji, jest wiele wątków, dowiadujemy się więcej o naszych bohaterach. O ile pierwsza część wprowadza nas odpowiednio w klimat świata AD&D w drugiej czujemy już go w pełni dodatkowo w porównaniu do pierwszej części staje się on bardziej mroczny i tragiczny. Wojna lancy rozgorzała na dobre, każdy z bohaterów ma swoją rolę do odegrania. Każdy musi zapłacić swoją cenę.
Według mnie jest to najlepsza książka z całej trylogii i z czystym sumieniem mogę polecić ją wszystkim fanom literatury fantasy.

Druga cześć kronik Smoczej Lancy i moge powiedzieć, że lepsza od pierwszej. Pomimo tego, że nie jest to może fantasy klasy światowej ale mamy wszystko czego potrzeba do dobrej lektury. Jest ciekawa, rozwijająca się fabuła, jest mnóstwo akcji, jest wiele wątków, dowiadujemy się więcej o naszych bohaterach. O ile pierwsza część wprowadza nas odpowiednio w klimat świata...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga cześć Dragonlance jest o wiele lepsza, i już tłumaczę, od pierwszej pod wieloma względami, dlatego już na starcie polecam, jeżeli się jeszcze zastanawiacie.
Nie będę ukrywał, że książkę odkryłem dopiero przy okazji gry D&D i chyba dzięki temu cyklowi tak naprawdę pokochałem fantasy. Wraz ze znajomymi w czasie początków poznawania gier RPG doszło do tego, że mieliśmy za mało kopii tej tetralogii, a każdy z nas chciał ją poznać i nie mogąc się już doczekać niektórzy napaleńcy zaczynali czytać od drugiej części i...
po prostu równie dobrze się bawili, jak nawet nie lepiej. W "Smokach Zimowej Nocy" mamy szybszą akcie, lepiej poznajemy bohaterów, jest bardziej przemyślana i dramatyczna, dlatego tak wysoko oceniam tą część. Oczywiście książka nie jest bez wad i trzeba ją trochę z przymrużeniem oka odbierać, bo tak jak wspomniałem przy recenzji "Smoków Jesiennego Zmierzchu" jest to swego rodzaju samoistna w przeżywaniu sesja RPG -dodatek do gry, wiec tak ją trzeba oceniać.
Preferuję czytanie od początku, ale przy tej pozycji mogę powiedzieć, że można było by sobie odpuścić pierwszą księgę i zacząć śmiało od tej, dużo przy tym nie tracą, a równie dobrze się bawiąc, omijając trudne początki:)

W skrócie:
+ postacie bohaterów nabierają głębi
+ fabuła i wielowątkowość
+ świat, przygoda dalej zadziwia i bawi
+ mroczniejsza, a ja uwielbiam dark fantasy:)
- momentami dłuży
- mało Raistlina:/ mam nadzieje że dużo tym nie zdradziłem:P
- dalej dla fanów gatunku

Pozdrawia NowiNcjusz

Druga cześć Dragonlance jest o wiele lepsza, i już tłumaczę, od pierwszej pod wieloma względami, dlatego już na starcie polecam, jeżeli się jeszcze zastanawiacie.
Nie będę ukrywał, że książkę odkryłem dopiero przy okazji gry D&D i chyba dzięki temu cyklowi tak naprawdę pokochałem fantasy. Wraz ze znajomymi w czasie początków poznawania gier RPG doszło do tego, że mieliśmy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wprowadzenie nowych postaci dodaje książce świeżego polotu, choć misja jakiej się podjęli jest bardzo trudna.

Wprowadzenie nowych postaci dodaje książce świeżego polotu, choć misja jakiej się podjęli jest bardzo trudna.

Pokaż mimo to

Im dalej w las tym bardziej stereotypowo...trzeba przyznać że autor nie posilił się o oryginalne rzeczy. Śmiem twierdzić, że leniwie zaczerpnął po trochu ze wszystkiego dookoła. Smocze kule? Typowa drużyna? Cóż...

Im dalej w las tym bardziej stereotypowo...trzeba przyznać że autor nie posilił się o oryginalne rzeczy. Śmiem twierdzić, że leniwie zaczerpnął po trochu ze wszystkiego dookoła. Smocze kule? Typowa drużyna? Cóż...

Pokaż mimo to

Kolejną książkę ze świata smoczej włóczni mam za sobą.
Nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejną część i jestem ciekaw jak bohaterowie rozwiążą czekające ich problemy/dylematy, które jak widzę z książki na książkę się gromadzą.
Oczywiście postać Raistlina nadal zachwyca, mam nadzieje że będzie go trochę więcej w kolejnych częściach, kłótnie między kenderem i krasnoludem śmieszne, a także ucieszył mnie powrót maga znanego z poprzedniej części.
Niektóre wydarzenia sprawiły mi zawód swoją przewidywalnością na przykład wątek Silvary, a także sposób przedstawienia przygody w Lodowej Ścianie, mimo że w oryginalny sposób (jako pieśń) jednak rozczarowanie jest.
Koniec bardzo zasmucił, jednak pojawiła się iskierka nadziei.

Kolejną książkę ze świata smoczej włóczni mam za sobą.
Nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kolejną część i jestem ciekaw jak bohaterowie rozwiążą czekające ich problemy/dylematy, które jak widzę z książki na książkę się gromadzą.
Oczywiście postać Raistlina nadal zachwyca, mam nadzieje że będzie go trochę więcej w kolejnych częściach, kłótnie między kenderem i krasnoludem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom "Kronik" stara się nam zaoferować więcej akcji i dramatycznych sytuacji z udziałem znanej nam drużyny. Obawiałem się, że tutaj wielkość grupy znowu zaowocuje słabym rozwinięciem charakteru niektórych postaci. Całe szczęście autorowie zdecydowali się na podział grupy, oczywiście fabularnie uzasadniony, dzięki temu mamy okazję zaobserwować w akcji chociażby Lauranę, na którą spada ogrom odpowiedzialności, czy Sturma w jego batalii o własny honor i miejsce w podzielonej braci rycerskiej. Niestety, książce nie obce jest pojęcie "deus ex machina", dlatego nawet z beznadziejnej sytuacji oblężenia przyjaciół mogą uratować chociażby gryfy. Co razi bardziej, to dodatkowe wątki romansowe, szybkie i miałkie, poprowadzone na zasadzie "miłości od pierwszego wejrzenia" - nudne i oklepane, na szczęście niezbyt długie. Mimo tego historia wciąga i rozwija się ciekawie, pokazuje też rosnącą nadzieję w beznadziejnej sytuacji w jakiej znalazł się cały, przedstawiony tutaj świat, a spotkanie z bliskimi osobami nie zawsze musi obfitować w same pozytywne uczucia. Przyzwoita kontynuacja pierwszej książki z serii, która jednakże nie ustrzegła się błędów poprzedniczki, a niektóre nawet pogłębiając. Nie mniej, przyjemna lektura.

Drugi tom "Kronik" stara się nam zaoferować więcej akcji i dramatycznych sytuacji z udziałem znanej nam drużyny. Obawiałem się, że tutaj wielkość grupy znowu zaowocuje słabym rozwinięciem charakteru niektórych postaci. Całe szczęście autorowie zdecydowali się na podział grupy, oczywiście fabularnie uzasadniony, dzięki temu mamy okazję zaobserwować w akcji chociażby Lauranę,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Część druga "Kronik"... też była świetna. Przeczytałam z zapartym tchem śledząc dalsze losy moich ukochanych bohaterów. Ta część zachwycała mnie na tym samym poziomie co, pierwsza.
Najbardziej żałuję tego, że do tej pory nie mam za bardzo możliwości przeczytać trzeciej i czwartej części, a wiem, że wydarzyło się w nich wiele ważnych rzeczy..

Część druga "Kronik"... też była świetna. Przeczytałam z zapartym tchem śledząc dalsze losy moich ukochanych bohaterów. Ta część zachwycała mnie na tym samym poziomie co, pierwsza.
Najbardziej żałuję tego, że do tej pory nie mam za bardzo możliwości przeczytać trzeciej i czwartej części, a wiem, że wydarzyło się w nich wiele ważnych rzeczy..

Pokaż mimo to

Druga część przygód Tanisa i jego drużyny dosłownie mnie porwała. Jest ciekawsza od pierwszej części. Podzielenie grupy na dwie jest świetnym pomysłem. Podobają mi się relacje pomiędzy poszczególnymi postaciami, które są coraz bardziej interesujące i w miarę upływu czasu coraz bardziej pogmatwane. Na pewno sięgnę po kolejną część :)

Druga część przygód Tanisa i jego drużyny dosłownie mnie porwała. Jest ciekawsza od pierwszej części. Podzielenie grupy na dwie jest świetnym pomysłem. Podobają mi się relacje pomiędzy poszczególnymi postaciami, które są coraz bardziej interesujące i w miarę upływu czasu coraz bardziej pogmatwane. Na pewno sięgnę po kolejną część :)

Pokaż mimo to

Więcej! Bardziej! Mocniej! Bardziej epicko! - Pierwszy tom to przy tym ledwie historyjka.

Ale też i lepiej napisane i "zagrane" postaci.

Więcej! Bardziej! Mocniej! Bardziej epicko! - Pierwszy tom to przy tym ledwie historyjka.

Ale też i lepiej napisane i "zagrane" postaci.

Pokaż mimo to