To moja pierwsza Christie. Dopadła mnie znienacka, gdy leżałem chory w łóżku. Wybór był następujący: "I nie było już nikogo" lub "Entliczek pentliczek". I choć pierwsza pozycja, stanowiąca niewątpliwie trzon kanonu bibliografii autorki, byłaby na pierwszy rzut oka najodpowiedniejsza dla kogoś, kto Christie nie czytał (takiego jak ja), to z wielu powodów zdecydowałem się na przypadkową opowieść z przepastnej sekcji opowieści o zagadkach kryminalnych Herculesa Poirot. "I nie było już nikogo" oglądałem w co najmniej kilku adaptacjach filmowych i telewizyjnych. Mimo że kryminały nigdy nie zawładnęły moim życiem jako książki, swego czasu zatonąłem w kinie noir, a stamtąd prostą dróżką powędrowałem do adaptacji prozy Christie. Choć sam "Entliczek" także, jak wyczytałem, doczekał się ekranizacji, nie miałem okazji jej obejrzeć. I szczerze? Gdyby nawet się nadarzyła, najpewniej zatonęłaby w gąszczu poszarpanych motywów, wątków, scen i moich wspomnień, a dalej także wyobrażeń o nich, w tej bezkształtnej masie, którą wyobrażam sobie teraz, gdy myślę o filmie noir. Taki chyba los kryminałów, zwłaszcza tych pomniejszych, mniej odbiorcę angażujących. A "Entliczek" to książka z tej właśnie półki. Jest intryga. Nakreślona precyzyjnie, nie nazbyt rozwlekle, nie nazbyt szkicowo. Otóż mieszkańcom domu studenckiego, którego właścicielką jest niezbyt sympatyczna starsza pani, zaczynają ginąć rozmaite przedmioty. Zagadka trafia do Poirot za sprawą jego sekretarki, której siostra ten dom prowadzi. Lista zaginionych rzeczy intryguje detektywa i postanawia przeprowadzić osobiste śledztwo. Do oczywiście poprzez odkrywane tropy, liczne przesłuchania i kolejne wydarzenia, prowadzi go do rozwiązania. Na mój gust zbyt wydumanego i dość rozczarowującego. Historia mnie wciągnęła, czytało się nieźle, ale gdy zagadka głupio się wyjaśniła, straciłem serce dla tej historii. Gdybym obejrzał film na jej motywach, byłoby pewnie tak samo. Nie jestem z tych, którzy fetyszyzują zakończenia, za wszelką cenę forsują logikę, dowodzą, że autor plecie, wręcz przeciwnie, ale jednak w tej sytuacji kulminacja popsuła mi się trochę to doświadczenie. Może jednak sięgnę po "I nie było już nikogo". Gdy przeglądałem teraz listę ekranizacji, zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nie pamiętam już zakończenia. Pamiętam natomiast, że było znacznie bardziej satysfakcjonujące.

To moja pierwsza Christie. Dopadła mnie znienacka, gdy leżałem chory w łóżku. Wybór był następujący: "I nie było już nikogo" lub "Entliczek pentliczek". I choć pierwsza pozycja, stanowiąca niewątpliwie trzon kanonu bibliografii autorki, byłaby na pierwszy rzut oka najodpowiedniejsza dla kogoś, kto Christie nie czytał (takiego jak ja), to z wielu powodów zdecydowałem się na...