Powieść-niepowieść, bo zasadniczy wątek zmieściłby się na 15 stronach. Reszta to ogólnomiłosne rozważania autorki i przedstawienie czytelnikowi całej gamy swoich znajomych i sąsiadów. Styl tekstu jest jednak przyjazny, czyta się dobrze, choć niekiedy nie wiedziałem, dokąd to wszystko zmierza.

Powieść-niepowieść, bo zasadniczy wątek zmieściłby się na 15 stronach. Reszta to ogólnomiłosne rozważania autorki i przedstawienie czytelnikowi całej gamy swoich znajomych i sąsiadów. Styl tekstu jest jednak przyjazny, czyta się dobrze, choć niekiedy nie wiedziałem, dokąd to wszystko zmierza.

Plotkarska powieść o antenatce Autorki, którą mąż utracjusz w noc poślubną w samym dezabilu w hotelu pozostawił, co gorsza nie wywiązując się ze swych świeżo nabytych małżeńskich obowiązków. Pokiereszowana katolickim pruderyjnym wychowaniem, Amelia (owa antenatka) w sposób mało racjonalny, acz zgodny z kanonem towarzyskim, aż do końca swych dni się zachowuje. Autorka pełną garścią czerpie z ploteczek rodzinnych, tudzież literackich źródeł od Chaderlos de Laclos’a poprzez Zorillę do Llosy. Czytając miałem wrażenie, że pani profesor madryckiego uniwersytetu (Autorka) w którejś z urokliwych knajpek Retiro, snuje swoją opowieść w takt kolejnych butelek Tinto, przy ostatniej zauważając, że jej facet też sobie poszedł w cholerę, pomimo że przez dziesięć lat tak dobrze się zgadzali. Rzecz wyłącznie dla tolerujących podobne klimaty.

Plotkarska powieść o antenatce Autorki, którą mąż utracjusz w noc poślubną w samym dezabilu w hotelu pozostawił, co gorsza nie wywiązując się ze swych świeżo nabytych małżeńskich obowiązków. Pokiereszowana katolickim pruderyjnym wychowaniem, Amelia (owa antenatka) w sposób mało racjonalny, acz zgodny z kanonem towarzyskim, aż do końca swych dni się zachowuje. Autorka pełną...

Pamiętam, że mi się podobała. Pamiętam, że autorka w bardzo ciekawy sposób prowadzi narrację i że klimat iberyjski jest tutaj bardzo odczuwalny. Niestety nie pamiętam zbyt wielu wątków (kac niedzielny) ale umówmy się, literatura hiszpańskojęzyczna to jest coś, co czytamy dla zachwytu, atmosfery, realizmu magicznego ale niekoniecznie dla dat i linii zdarzeń... Polecam.

(Kto pamięta wszystkie nazwiska, wątki i zwroty akcji ze 'Stu lat samotności' niech pierwszy rzuci kamieniem...)

Pamiętam, że mi się podobała. Pamiętam, że autorka w bardzo ciekawy sposób prowadzi narrację i że klimat iberyjski jest tutaj bardzo odczuwalny. Niestety nie pamiętam zbyt wielu wątków (kac niedzielny) ale umówmy się, literatura hiszpańskojęzyczna to jest coś, co czytamy dla zachwytu, atmosfery, realizmu magicznego ale niekoniecznie dla dat i linii zdarzeń... Polecam.

(Kto...

Marina Mayoral to pisarka niezwykła. Sprawia, że obcując z jej literaturą mam wrażenie, jakbym siedziała z przyjaciółką przy kubku kakao i wsłuchiwała się w niezwykłe opowieści z jej życia. A naprawdę jest tu o czym słuchać! O młodej Amelii porzuconej w noc poślubną, o przystojnym Enrique pałającym całe życie platonicznym uczuciem do jednej kobiety, o przebiegłym Carlosie, wykorzystującym naiwne istoty i o wielu innych, naprawdę barwnych postaciach, z którymi miała styczność Marina Mayoral - czy to na żywo czy to w rodzinnych opowieściach...

Jednak wbrew pozorom nie jest to wcale żadne love story - to raczej zbiór rozmyślań Mayoral nad sensem istnienia, nad sensem kochania. Próba pogodzenia się z tym, co przyszykował dla niej los. Kilka wspomnień, przeplatanych rozważaniami filozoficznymi. Kilka złotych myśli, otoczonych opowieściami o wielkich twórcach i ich dziełach. O Mendozie, Vargas Llosie, Zorilli i wielu innych. To taki hołd dla ludzi wielkich i ważnych dla autorki. Hołd dla tego, który odszedł przeczytawszy zaledwie kilka stron 'Życie oddać i duszę'...

Otwarcie przyznać trzeba, że nie jest to książka przyjemna i prosta w odbiorze. Wielu czytelników może nie być w stanie znieść jej nietypowej formy i po kilkunastu mało absorbujących stronach zwyczajnie zrezygnuje z lektury. Wytrwałych czeka jednak nagroda - kilka godzin pełnych naprawdę solidnych przemyśleń i refleksji.

Myślę, że gra jest warta świeczki.

Warto czasem zastanowić się nad wyborami, jakich w życiu dokonujemy. Nad stereotypami, jakimi się kierujemy. Nad konwenansami, które nas ograniczają. Warto zajrzeć wgłąb siebie i przyjrzeć się swym uczuciom. Warto rozejrzeć się wokół i chłonąć to, co podsuwa nam życie...

Książka Mayoral dotyka wielu kwestii, przedstawia całą gamę różnych bohaterów i skłania do licznych rozważań. Może nie czyta się jej z wypiekami na twarzy. Może czasem się ziewa i ze znużeniem rozgląda wokół. Ale koniec końców - to naprawdę znakomite dzieło, któremu warto poświęcić kilka długich godzin.

A potem myśleć, rozważać i dokonywać zmian w sobie.
Bo do tego właśnie skłania lektura 'Życie oddać i duszę'...

Marina Mayoral to pisarka niezwykła. Sprawia, że obcując z jej literaturą mam wrażenie, jakbym siedziała z przyjaciółką przy kubku kakao i wsłuchiwała się w niezwykłe opowieści z jej życia. A naprawdę jest tu o czym słuchać! O młodej Amelii porzuconej w noc poślubną, o przystojnym Enrique pałającym całe życie platonicznym uczuciem do jednej kobiety, o przebiegłym Carlosie,...