Placówka

Przytłaczająca książka. Trochę nieświadomie zabrałem się do czytania spodziewając się nieco innej historii. Autor doskonale pokazał chłopską psychikę, używając już anachronicznego języka i regionalizmów. Cała fabuła doskonale nadaje się do analizy końca pańszczyzny w Polsce oraz wielowiekowego wpływu tego stanu na rozwój społeczeństwa.

Przytłaczająca książka. Trochę nieświadomie zabrałem się do czytania spodziewając się nieco innej historii. Autor doskonale pokazał chłopską psychikę, używając już anachronicznego języka i regionalizmów. Cała fabuła doskonale nadaje się do analizy końca pańszczyzny w Polsce oraz wielowiekowego wpływu tego stanu na rozwój społeczeństwa.

Typowa klasyka literatury polskiej. Niby nic się w tej książce wielkiego nie dzieje, ale i tak ciężko przejść koło niej zupełnie obojętnie. Ten styl pisania sprzed dwóch wieków to coś niesamowitego. Warto sięgać po takie książki. Przynajmniej od czasu do czasu.

Typowa klasyka literatury polskiej. Niby nic się w tej książce wielkiego nie dzieje, ale i tak ciężko przejść koło niej zupełnie obojętnie. Ten styl pisania sprzed dwóch wieków to coś niesamowitego. Warto sięgać po takie książki. Przynajmniej od czasu do czasu.

Napisać książkę o rodzinie Ślimaków i nie nazwac nikogo Kamil Ślimak - 🆗

Napisać książkę o rodzinie Ślimaków i nie nazwac nikogo Kamil Ślimak - 🆗

Historia pewnego chłopa na wsi w czasach kolonizacji przez Niemców w XIX wieku.

Prus po raz kolejny pochyla się na losem chłopów i ich problemów w ówczesnym czasie. Z jednej strony autor pokazuje jak zacofana była wieś pod względem edukacji i pomyślunku z drugiej ukazał wielkie przywiązanie do ojcowizny i ziemi.

Piękna ale i smutna historia.

Historia pewnego chłopa na wsi w czasach kolonizacji przez Niemców w XIX wieku.

Prus po raz kolejny pochyla się na losem chłopów i ich problemów w ówczesnym czasie. Z jednej strony autor pokazuje jak zacofana była wieś pod względem edukacji i pomyślunku z drugiej ukazał wielkie przywiązanie do ojcowizny i ziemi.

Piękna ale i smutna historia.

Jeszcze raz Głowacki vel Prus pokazuje klasę. Dylematy polskiego chłopstwa w zaborze pruskim. Do tego realia społeczne i kulturowe tamtego okresu.

Jeszcze raz Głowacki vel Prus pokazuje klasę. Dylematy polskiego chłopstwa w zaborze pruskim. Do tego realia społeczne i kulturowe tamtego okresu.

Od jakiegoś czasu dobrze mi się czyta klasykę. Może temat kolonizacji niemieckiej nie jest obecnie bliski czytelnikowi to różnice w mentalności ludzi już bardziej. Zazdrość we wsi o sukces sąsiada jest dzisiaj aktualny. Prus doskonale opisał przywary Polaków.

Od jakiegoś czasu dobrze mi się czyta klasykę. Może temat kolonizacji niemieckiej nie jest obecnie bliski czytelnikowi to różnice w mentalności ludzi już bardziej. Zazdrość we wsi o sukces sąsiada jest dzisiaj aktualny. Prus doskonale opisał przywary Polaków.

Misternie i drobiazgowo zbudowany świat, który ciekawi czytelnika... ale niepozbawiony mankamentów.

- Końcówka za bardzo po łebkach, w parę stron za sprawą duchownego (trochę jak deus ex machina) wszystkie wątki znajdują finał, który zaskakuje,
- Jednowymiarowość części postaci - podpijająca Sobieska będąca żywym źródłem informacji; płaska postać Zośki, która ma podejrzanie dużo skłonności do podpalania; stereotypowy Żyd chciwy i sprytny z ukrytym planem w tle,
- Zaskakująca socjopatia głównego bohatera względem zwierząt w obejściu (pies...) i żony w momencie gwałtownego załamania sytuacji, dzisiaj szczególnie działa na wyobraźnię i budzi odrazę

+ Zgrabny język, wielość wydarzeń, która dostaje swój czas w powieści, jeśli damy Placówce czas i spokój w trakcie lektury, ona to wynagrodzi swoją płynnością i dobrym tempem, adekwatnym do tematyki - do tego gwałtownego finału wszystko gra dobrze.
+ Żywotność postaci, są w klarowny sposób motywowane przez zarysowaną sytuację, a nie przez nagłe natchnienie autora
+ Podręcznikowe wydanie, wstępy w BNkach zawsze z RiGCZem

Misternie i drobiazgowo zbudowany świat, który ciekawi czytelnika... ale niepozbawiony mankamentów.

- Końcówka za bardzo po łebkach, w parę stron za sprawą duchownego (trochę jak deus ex machina) wszystkie wątki znajdują finał, który zaskakuje,
- Jednowymiarowość części postaci - podpijająca Sobieska będąca żywym źródłem informacji; płaska postać Zośki, która ma...

7/10
"Placówka" Bolesława Prusa to krótka powieść dotycząca rywalizacji chłopskiego gospodarza Ślimaka z niemieckimi kolonistami, reprezentowanymi w książce głównie przez dwóch Fryców, ojca i syna. Nie jest to jednak powieść o germanizacji, jak wiele razy słyszałem, a raczej o prostej mentalności polskiego chłopa.

Przez całą powieść czytelnik będzie świadkiem nie tylko tego, jak wygląda proste życie Ślimaka i jego usilna walka o zachowanie własnego kawałka ziemi przez zakusami obcych kolonistów ale przede wszystkim różnic charakterów pomiędzy Ślimakiem a resztą bohaterów "Placówki". Morał płynie z tego jasny - choć chłop jest niewyedukowany, nie jest od razu głupi, pomimo tego, że tak bywa postrzegany. Ziemiaństwo, które proponuje Ślimakowi kupno gruntów w okazyjnej cenie, po odmowie ze strony gospodarza zaczyna stroić sobie z niego żarty. Tak samo Frycowie nie potrafią zrozumieć, dlaczego bohater nie odsprzeda im swojej ziemi, skoro będzie mógł za zyskane pieniądze kupić sobie lepszy kawał gruntu w innej okolicy. Odpowiedzi są proste: po pierwsze - dla Ślimaka robienie zakupu bez wiedzy i zgody żony "to tak jakoś nie ładnie", po drugie - po co ma się przenosić w nieznane okolice, skoro od pokoleń jego rodzina zamieszkiwała właśnie te rejony? Prus więc pokazuje, że pomimo tego, że upór Ślimaka jest trochę bezsensowny i doprowadza go do szeregu nieszczęść (autor w zakończeniu jednak trochę nierealistycznie "wynagradza" bohatera za wszystkie trudy), posiadał jednak prawa do zdecydowania o sobie i nie ulegania głosom obcych, a potępianie go za to jest nie na miejscu.

Ponadto nie ma tu żadnej germanizacji. Opowieść toczy się gdzieś nad Bugiem, a więc w środku zaboru rosyjskiego, a Niemcy przybyli zza granicy. Nie ma bariery językowej, ponieważ Niemcy biegle mówią po polsku. Jest co najwyżej bariera wyznaniowa, ale Ślimak i jego najbliżsi czują szacunek do nabożeństw kolonistów, bo w końcu "modlą się do tego samego Boga co my". Oczywiście również to spotyka się z ostracyzmem ze strony mieszkańców wioski, a ściągnięcie czapki po usłyszeniu niemieckich śpiewów zostaje zaraz uznane za innowierstwo. Niemcy, mimo niechęci do Ślimaka z powodu jego uporu, są pokazani w znacznie bardziej pozytywnym świetle, niż polscy chłopi z wioski - koloniści są na ogół lepiej zorganizowani, uczciwi, zżyci ze sobą i wzbudzają szacunek. Naprawdę, gdzie jest ta germanizacja i patriotyczny wydźwięk w "Placówce"? Tego nie ma.

Ogólnie mówiąc powieść Prusa była w porządku, ale bardzo daleko jej do wybitności "Lalki" czy "Faraona". Fabuła nie nudziła, a narracja przypominała nieco styl Zoli (ale tutaj również daleko od literackiego kunsztu wielkiego Francuza). Z "Placówki" jednak mało się przyjdzie nauczyć czytelnikowi na temat chłopstwa, ponieważ opisane w niej problemy i nieszczęścia spotykające tą warstwę społeczną są raczej typowe i mało oryginalne, co ponownie przyrównując do Zoli, który w "Germinalu" potrafił oddać całą specyfikę społeczności górników, jest mało imponujące, zwłaszcza jak na talent Bolesława Prusa.

7/10
"Placówka" Bolesława Prusa to krótka powieść dotycząca rywalizacji chłopskiego gospodarza Ślimaka z niemieckimi kolonistami, reprezentowanymi w książce głównie przez dwóch Fryców, ojca i syna. Nie jest to jednak powieść o germanizacji, jak wiele razy słyszałem, a raczej o prostej mentalności polskiego chłopa.

Przez całą powieść czytelnik będzie świadkiem nie tylko...

Trudno odmówić Prusowi umiejętności konstruowania opowieści. Wciąga jak cholera. Najpierw przywiązuje czytelnika z bohaterami, potem zaczyna prawdziwą drogę ku upadkowi i nieszczęściu, by na koniec pokazać jakiś promyk nadziei. I pewnie patrząc na pozytywizm i lata 80 gdy powieść była pisana, te wszystkie rozwiązania, ta treść, ten przekaz były one wszystkie aktualne. Ale źle się zestarzały. Mocne nacechowanie ideologiczne powieści, bezpośredni przekaz anty-obcy, piętnujący głupotę chłopów i doszukujący się dobrobytu tylko i wyłącznie poprzez narodową (tak, narodową, Polską, międzyklasową) zgodę był świetnym pomysłem dla kraju pod zaborami. Także już po 1918 roku skutecznie się zdezaktualizował, a obecnie staje się raczej błędnym znakiem ostrzegawczym przed wszystkim, co nie pochodzi od nas samych.

Trudno odmówić Prusowi umiejętności konstruowania opowieści. Wciąga jak cholera. Najpierw przywiązuje czytelnika z bohaterami, potem zaczyna prawdziwą drogę ku upadkowi i nieszczęściu, by na koniec pokazać jakiś promyk nadziei. I pewnie patrząc na pozytywizm i lata 80 gdy powieść była pisana, te wszystkie rozwiązania, ta treść, ten przekaz były one wszystkie aktualne. Ale...

Nie wiem, czy Placówka jest jeszcze dzisiaj w kanonie szkolnych lektur. Mam nadzieję, że już nie, bo byłoby to sporym nieporozumieniem! Problematyka książki, jakkolwiek ważna, nijak już nie przystaje do dzisiejszej rzeczywistości. A czyta się ją po prostu - trudno, zwłaszcza pierwsze rozdziały. I raczej nie tylko dlatego, że napisana jest językiem gwarowym. Chłopi Reymonta przecież są też gwarą napisane, a czyta się ich zupełnie inaczej! Naprawdę wątpię, żeby Placówka zainteresowała kogoś w wieku szkolnym! Tymczasem lektury szkolne powinny, oprócz przypisanych im różnych, pewnie ważnych społecznie, historycznie i kulturowo funkcji - spełniać jeszcze jedną, moim zdaniem wcale nie mniej ważną. Powinny mianowicie zachęcać młodzież do czytania! Jak jest z czytelnictwem w narodzie - wszyscy wiemy, a Placówka nastolatków do czytania raczej nie zachęci! Niestety, najpewniej dość skutecznie zniechęci!

Nie wiem, czy Placówka jest jeszcze dzisiaj w kanonie szkolnych lektur. Mam nadzieję, że już nie, bo byłoby to sporym nieporozumieniem! Problematyka książki, jakkolwiek ważna, nijak już nie przystaje do dzisiejszej rzeczywistości. A czyta się ją po prostu - trudno, zwłaszcza pierwsze rozdziały. I raczej nie tylko dlatego, że napisana jest językiem gwarowym. Chłopi...