Lalka

Książka wybitna, miejscami nie smaczna, ale mimo wszystko nie rzadko prawdziwa. Przeżyłem ze 3 załamania, 2 razy popłakałem się ze śmiechu, a niezliczoną ilość razy wpadłem w melancholię podczas lektury.

Książka wybitna, miejscami nie smaczna, ale mimo wszystko nie rzadko prawdziwa. Przeżyłem ze 3 załamania, 2 razy popłakałem się ze śmiechu, a niezliczoną ilość razy wpadłem w melancholię podczas lektury.

Genialne. Każdy młody mężczyzna musi to przeczytać. I każda kobieta, żeby wiedzieć, jak nie wygląda życie i że to, co pokazują w komediach romantycznych to bzdura. O (f)nistkach chyba nie można pisać, bo znów usuną opinię.

Genialne. Każdy młody mężczyzna musi to przeczytać. I każda kobieta, żeby wiedzieć, jak nie wygląda życie i że to, co pokazują w komediach romantycznych to bzdura. O (f)nistkach chyba nie można pisać, bo znów usuną opinię.

Najlepsza polska powieść pozytywistyczna.

Najlepsza polska powieść pozytywistyczna.

Największa Polska powieść ? Jest to niewątpliwie do dyskusji, nie ma w sobie polotu i romantyzmu Potopu, czy innych powieści Sienkiewicza. Ale ma coś czego nie potrafię od ręki nazwać- myślę że jest w tej powieści coś niewątpliwie ważnego dla każdego Polskiego patrioty!
Czyta się dosyć ciężko, jest to wielkie Polskie dzieło

Największa Polska powieść ? Jest to niewątpliwie do dyskusji, nie ma w sobie polotu i romantyzmu Potopu, czy innych powieści Sienkiewicza. Ale ma coś czego nie potrafię od ręki nazwać- myślę że jest w tej powieści coś niewątpliwie ważnego dla każdego Polskiego patrioty!
Czyta się dosyć ciężko, jest to wielkie Polskie dzieło

To jedna z najlepszych polskich powieści. Wspaniale przedstawiona panorama dziewiętnastowiecznej Warszawy, stosunki między klasami, upadająca arystokracja. Świetnie sportretowany Wokulski jako ambitny dorobkiewicz, który kierowany zapewne podświadomą potrzebą zwiększenia swego prestiżu w społeczeństwie, zamierzał poślubić kobietę, która zupełnie do niego nie pasowała. Głównemu bohaterowi brakowało kultury i elegancji, nie byłby w stanie wspiąć się na poziom prezentowany przez hrabiankę Izabelę Łęcką, dlatego też zawsze dziwiłam się osobom krytykującym tę kobietę, osaczaną przez ambitnego kupca. W książce świetnie przedstawione zostały początki ideologii socjalistycznej.

To jedna z najlepszych polskich powieści. Wspaniale przedstawiona panorama dziewiętnastowiecznej Warszawy, stosunki między klasami, upadająca arystokracja. Świetnie sportretowany Wokulski jako ambitny dorobkiewicz, który kierowany zapewne podświadomą potrzebą zwiększenia swego prestiżu w społeczeństwie, zamierzał poślubić kobietę, która zupełnie do niego nie pasowała....

Dopiero dziś udało mi się przesłuchać jakże ważną „Lalkę” Prusa. Cieszę się bardzo, że zrobiłem to teraz, zamiast męczyć się z nią w technikum. Wtedy nie byłem na nią gotowy. Dziś zdaje mi się, że jestem, bo książka sprawiła mi wiele radości. Zarówno literackie sztuczki Prusa, jak i polskość bijąca z tej pozycji dały mi wiele radości. Naturalnie najbardziej przypadł mi do gustu stary subiekt, Wokulski nasuwał na myśl wszystkich naszych Kordianów i Konradów, zaś panna Łęcka budziła gniew. Słuchało się więc cudownie, w czym niemałe zasługi lektora.

Zda mi się jednak, że książka faktycznie jest nieco przydługa. Kilka wątków można by w niej bez straty wyciąć, choć to problem może nie tyle wątków, co rozterek trapiących Wokulskiego w drugim tomie: po kilka razy zmienia zdanie, choć w jego wewnętrznym monologu nie pojawiają się tak naprawdę żadne nowe argumenty. Zabrakło mi też kilku konfrontacji w zakończeniu. Miło byłoby zestawić ze sobą Łęcką i Rzeckiego na przykład, gdy mówią całkiem otwarcie.

Dopiero dziś udało mi się przesłuchać jakże ważną „Lalkę” Prusa. Cieszę się bardzo, że zrobiłem to teraz, zamiast męczyć się z nią w technikum. Wtedy nie byłem na nią gotowy. Dziś zdaje mi się, że jestem, bo książka sprawiła mi wiele radości. Zarówno literackie sztuczki Prusa, jak i polskość bijąca z tej pozycji dały mi wiele radości. Naturalnie najbardziej przypadł mi do...

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki, która jest znana chyba każdemu, przynajmniej w kontekście lektury szkolnej w drugiej klasie liceum – „Lalka” Bolesława Prusa. To jedna z moich ulubionych pozycji w klasyce literatury polskiej. Przyznam się, że książkę zrozumiałam (tak dosłownie),będąc w wieku 25+, i im starsza, tym inny punkt widzenia. powodów nie przeczytały),to nie podchodźcie to tej książki jako przykry obowiązek, ale jako coś bardzo na czasie.">Jeśli moją recenzję czytają osoby uczące się w szkołach ponadpodstawowych lub starsze, które z różnych powodów jeszcze nie sięgnęły po tę książkę, zachęcam, by nie traktowały jej jako przykrego obowiązku, lecz jako coś niezwykle aktualnego. Może w swoim otoczeniu macie kogoś, kto zachowaniem przypomina Izabelę lub Stanisława? Ciekawa jestem, jak to wygląda w Waszym życiu!
Nigdy nie zapomnę, jak po raz pierwszy przeczytałam tę książkę. Moim największym wrogiem literackim stała się panna Łęcka. No co się naklęłam na tę dziewczynę to moje. Gdyby autor żył w dzisiejszych czasach, z pewnością znalazłabym się w teamie #wokulski. Bez względu na to, ile lat minęło od jej wydania, przesłanie tej książki pozostaje jak najbardziej aktualne. Historia Stanisława Wokulskiego, który nieszczęśliwie zakochał się w pannie Izabeli Łęckiej, z pewnością przypomina niejednej osobie kogoś bliskiego. Po pewnym czasie udało mi się obejrzeć ekranizację „Lalki”. Choć znacznie różni się od wersji papierowej, pozwoliła mi w pewnym stopniu urzeczywistnić bohaterów i nadać im „prawdziwe” oblicza oraz cechy charakteru.
Tylko w aplikacji Empik Go można odsłuchać audiobooka, a dzięki grupie lektorów, którzy podkładają głos, można poczuć, jakby się tam było i wszystko widziało. Dla tych, którzy nie znają książki (mam nadzieję, że takich nie ma),odsyłam na stronę wydawnictwa MG, gdzie można zapoznać się z jej opisem. Ile jest w stanie zrobić zakochany człowiek dla obiektu swoich westchnień? Ile znieść? Odpowiedź brzmi: bardzo dużo! Mając cel, stawiamy pierwszy krok do jego realizacji, a kolejnym jest działanie. Wracając do moich przemyśleń na temat bohaterów, moim negatywnym bohaterem (jak chyba u każdego) jest Izabela Łęcka. Im starsza jestem, tym bardziej zastanawiam się, ile z jej próżności, narcyzmu i materializmu jest wrodzone, a ile nabyte. Wrodzone cechy mogę zrozumieć, biorąc pod uwagę wpływ rodziców i wartości, które wpajali jej od dziecka, natomiast cechy nabyte budzą we mnie potępienie.
Autor odegrał w tym swoją rolę, ponieważ postacie kobiece w tej książce są niezwykle charakterystyczne. Jak na koniec lat 70. XIX wieku, w którym rozgrywa się akcja, pięknie opisał kobietę jako jednostkę, która nie potrafi w pełni oddać się uczuciom, takim jak miłość (to oczywiście moje zdanie). Warto poznać losy kilku tak różnych postaci kobiecych. Jaki był koniec Panny Izabeli, wiadomo, ale czy to wystarczająca kara za to, co zrobiła i jaką była dla innych, zwłaszcza dla Wokulskiego? Z całego serca polecam tę książkę oraz wydawnictwo, które jako jedno z nielicznych wznawia kultowe wydania literatury, zasługujące na uwagę i czas.

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki, która jest znana chyba każdemu, przynajmniej w kontekście lektury szkolnej w drugiej klasie liceum – „Lalka” Bolesława Prusa. To jedna z moich ulubionych pozycji w klasyce literatury polskiej. Przyznam się, że książkę zrozumiałam (tak dosłownie),będąc w wieku 25+, i im starsza, tym inny punkt widzenia. powodów nie przeczytały),to nie...

Wystawiając taką ocenę, zachodzi obawa, że zdarzyła mi się gafa... ale zaraz... "Czy istotnie zachodzi obawa, że to była... la, la, la, la... gafa?" Cóż za paskudny asonans! Straszne!

Wystawiając taką ocenę, zachodzi obawa, że zdarzyła mi się gafa... ale zaraz... "Czy istotnie zachodzi obawa, że to była... la, la, la, la... gafa?" Cóż za paskudny asonans! Straszne!

Jestem nieobiektywna...po prostu uwielbiam.

Jestem nieobiektywna...po prostu uwielbiam.

Ominęło mnie czytanie książki jako lektury szkolnej. Nadrabiając zaleglości jako osoba dorosła uważam, że za dużo nie straciłam. Książka miejscami przynudza. Brakuje jej prawdziwego zakończenia, w domyśle Wokulski wyjechał do Rosji do kobiety, o której wspominał mu Suzin na końcu książki. Panna Izabela wstąpiła do zakonu co nie jest dla niej wystarczająca karą za bycie płytką i pustą postacią. Brak tu jakiejś refleksji czy żałowania za bawienie się zakochanym w niej człowiekiem. Nie polecam.

Ominęło mnie czytanie książki jako lektury szkolnej. Nadrabiając zaleglości jako osoba dorosła uważam, że za dużo nie straciłam. Książka miejscami przynudza. Brakuje jej prawdziwego zakończenia, w domyśle Wokulski wyjechał do Rosji do kobiety, o której wspominał mu Suzin na końcu książki. Panna Izabela wstąpiła do zakonu co nie jest dla niej wystarczająca karą za bycie...