Borze zielony, jaka ja jestem zawiedziona!
Żeby była jasność, znam i cenię autorkę.
"Nocami krzyczą sarny" uważam za świetną powieść.
"Historia złych uczynków" - podobała mi się, choć nie pamiętam fabuły.
W "Szklanych ptakach" już widziałam mocne popłynięcie w stronę romansidła, ale po pierwsze podtytuł (o miłościach…) był uczciwy względem czytelnika, a po drugie w drugiej połowie książka zdecydowanie dużo zyskała i w ogólnym rozrachunku też mi się podobała.

A Alchemia…
Smutno mi to pisać, ale momentami byłam wręcz zażenowana monotematycznością tej lektury i sposobem w jaki została ukazana Maria - jakby nie było w tej kobiecie nic poza pensjonarskim wzdychaniem do Kazia (to jeszcze rozumiem, młoda była) i szalenie żenującym, na siłę wybielanym 2-letnim romansem z żonatym, dzieciatym facetem.
Serio, nie było w biografii Marii nic, co można by opisać POZA jej dwoma romansami?
Mam dziwne przekonanie graniczące z pewnością, że chyba COŚ ciekawego by się jednak znalazło…

Sorbona, Nobel, rodzina, dorastanie, jej dzieci, w ogóle jej życie POZA dwoma romansami są wspominane na zasadzie pojedynczych wtrąceń i to i tak tylko wtedy, gdy tłumaczą początek romansu lub traktują o konsekwencjach tegoż.
Nawet założenie szkółki dla wiejskich dzieci jest opisane tylko w kilku zdaniach i tylko po to, aby objaśnić co? Oczywiście pierwsze spotkanie z przystojnym Kaziem! A później? Kogo obchodzi jakaś tam szkółka. Ważne, że Kazio pod osłoną nocy odwiedzał Manię w jej alkowie!

Domyślam się, że autorka chciała ukazać inną Marię niż tę, którą kojarzymy z podręczników i podoba mi się ten zamysł, ale wykonanie - nie.
Chyba z założenia miała być to powieść w jakże modnym duchu feministycznym, ale wyszło na to, że gdyby wyciąć kwestie romansowe to z tej książki nic nie zostanie.
W wykonaniu autorki, Maria odcięta od Kazia i Paula by nie istniała. No herstory jak się patrzy.

Zamiast - jak obiecuje tytuł (moje oczekiwania nie wzięły się znikąd!) - POWIEŚCI BIOGRAFICZNEJ dostałam opowieść o dwóch romansach.

Borze zielony, jaka ja jestem zawiedziona!
Żeby była jasność, znam i cenię autorkę.
"Nocami krzyczą sarny" uważam za świetną powieść.
"Historia złych uczynków" - podobała mi się, choć nie pamiętam fabuły.
W "Szklanych ptakach" już widziałam mocne popłynięcie w stronę romansidła, ale po pierwsze podtytuł (o miłościach…) był uczciwy względem czytelnika, a po drugie w drugiej...