Benedykt i Scholastyka, Klara z Asyżu, Elżbieta od Trójcy Świętej, Teresa z Lisieux, Franciszek Salezy – nie posągowi święci, ale opiekunowie i przyjaciele, którym Isabelle Pretre zawdzięcza pokonanie wielu trudności i słabości. W czułych rozmowach dziękuje swoim świętym „psychologom” za życiowe drogowskazy. Wskazuje konkretne wątki, myśli i techniki, które prowadzą ją każdego dnia, sprawiając, że czuje się, jakby była na kozetce u najlepszych psychoanalityków.

Isabelle Pretre, będąc wykształconym filozofem i psychologiem, zabiera nas w bardzo osobistą podróż po wątpliwościach swojego życia i udowadnia, jak wiele nauczyła się od prezentowanych świętych. Nazywa ich psychologami, chociaż żaden z nich nie posiadał takiego wykształcenia. Wielokrotnie przekonujemy się, na kartach tej książki, że chociaż nie posiadali oni tytułu magistra w tej dziedzinie, to byli mistrzami w rozpoznawaniu zawiłości ludzkiej psychiki. Nie zostaliby nimi bez zawierzenia Panu. I właśnie to ich zawierzenie, świadomość nieustannej obecności Boga, Jego miłości oraz potrzeba stanięcia przed sobą w prawdzie są wielokrotnie lekiem na bolączki współczesnego świata.


Nie wiedziałam, że będziecie dla mnie najlepszymi psychologami na świecie i że pomożecie mi podążać naprzód na ścieżce wiodącej w górę. Na ścieżce równowagi i na ścieżce duchowości. Nie przestanę powtarzać, że odkąd was poznałam, wiem, że psychologia i duchowość są ze sobą powiązane ściślej, niż mogłoby się wydawać. Pomogliście mi na tak wiele sposobów, moi przyjaciele z góry, poprzez wasze życie, poprzez wasze pisma, że czuję się w obowiązku o tym zaświadczyć

czytamy we wstępie Święci »psychologowie«