Lekka, przyjemna powieść na kilka wieczorów. Ciekawy pomysł przygód rosyjskiego milicjanta na terenie średniowiecznej rusi. Fabuła spójna, sympatyczni bohaterowie i spora dawka humoru. Szkoda, że kolejne tomy nie zostały wydane w Polsce. Jedyne co trochę kłuło mnie w oczy to trochę zbyt koleżeńskie stosunki głównego bohatera z carem. No i tytuł książki nie ma sensu, bo nasz milicjant Nikita działa zupełnie na widoku :p Ode mnie solidne 7/10.

Lekka, przyjemna powieść na kilka wieczorów. Ciekawy pomysł przygód rosyjskiego milicjanta na terenie średniowiecznej rusi. Fabuła spójna, sympatyczni bohaterowie i spora dawka humoru. Szkoda, że kolejne tomy nie zostały wydane w Polsce. Jedyne co trochę kłuło mnie w oczy to trochę zbyt koleżeńskie stosunki głównego bohatera z carem. No i tytuł książki nie ma sensu, bo nasz...

"Tajny Wywiad Cara Grocha" wiele lat przeleżał dumnie na półce wraz z innymi książkami z mojej kolekcji od wydawnictwa Fabryka Słów, jednak w końcu się doczekał. Ta historia wręcz wołała do mnie z półki.

Głównym bohaterem jest milicjant Nikita, który za sprawą przedziwnych czarów i własnej piwnicy przeniósł się do fantastycznego świata w mieście Łukoszkino najbardziej zbliżonego do Rosji za czasów średniowiecza. Milicjant mieszka u Baby Jagi, starej gospodyni, która nie tylko potrafi prać i wspaniale gotować ale czarów również się nie powstydzi. Na prowizorycznym posterunku również zamieszkuje miejscowy drab, który nie błyszczy inteligencją ale sumiennie wypełnia swoje obowiązki. Gdy tytułowy Car Groch zleca Nikicie odnalezienie skradzionego ze skarbca pierścienia z Chryzoprazem milicjant rozpoczyna swoje śledztwo dumnie wspierany przez miejscowych.

Ta książka posiada wszystko co uwielbiam w fantastyce, szczególnie zza wschodniej granicy. Ciekawie wykreowane postacie, świat fantastyczny zbudowanych z ludowych baśni, niebanalne przygody, a wszystko to jest okraszone nieprzeciętnym humorem.

Lektura jest dosyć krótka nie doszukałam się tu żadnych błędów ani dziur w fabule. Śmiało można połknąć lekturę w dwa wieczory. Jedyne czego bardzo żałuję, to fakt że na polskim rynku nie ukazały się kolejne przygody nieświętej trójcy.

Szczególne podziękowania za jakość odbytej przygody należą się Rafałowi Dębskiemu za wspaniałe tłumaczenie, grafikowi - Grzegorzowi Krysińskiemu za tą wspaniałą okładkę, rysownikowi - Danielowi Grzeszkiewiczowi za oryginalne ilustracje oraz pracownikom wydawnictwa Fabryka Słów za perfekcyjne przygotowanie tekstu do druku. Zawsze ich za to podziwiałam i myślę, że wiele wydawnictw mogłoby wziąć z nich przykład.

"Tajny Wywiad Cara Grocha" wiele lat przeleżał dumnie na półce wraz z innymi książkami z mojej kolekcji od wydawnictwa Fabryka Słów, jednak w końcu się doczekał. Ta historia wręcz wołała do mnie z półki.

Głównym bohaterem jest milicjant Nikita, który za sprawą przedziwnych czarów i własnej piwnicy przeniósł się do fantastycznego świata w mieście Łukoszkino najbardziej...

Fantastyki humorystycznej, satyrycznej, ironicznej lub czysto rozrywkowej trochę napisano, a drugie trochę się pisze, bo sprzedaje się toto chyba nieźle, i to nie tylko w wykonaniu mistrza Pratchetta. Nie wiem zbyt wiele o tym podgatunku, nie wiem, jak on się ma en masse, czy to najzwyklejsza pulp fiction czy częściej klejnociki jak te ze świata dysku.
Do tej powieści przyciągneła mnie rosyjskość i zapowiadający nieco pure-nonsensu tytuł, i nie pomyliłem się! Było po rosyjsku i był chwilami pure-nonsens, przynajmniej dla nas, bo może dla Rosjan wszystko tu jest sensowne.
Historyjka jest prosta, tu fajerwerków się nie spodziewajmy, ale zdecydowanie zaskakuje atmosfera spokoju i przytulności - tak tak, mimo tego, że to niby kryminał z wątkami fantasy i sensacyjnymi, sposób prowadzenia narracji i bohaterowie powieści działają właśnie kojąco, leją oliwę na wzburzone fale czytelniczych nerwów. Autor stworzył delikatną satyrę na społeczeństwo rosyjskie i rosyjskie sprawowanie władzy, a jednocześnie uwypuklił to, co jego zdaniem w rosyjskich stosunkach społecznych jest wartościowe i godne pielęgnowania. Władza u Bielianina bywa nieudolna, ale tylko w pewnym stopniu, bywa porywcza i "nieprofesjonalna", ale także bardzo po rosyjsku swojska, ludzka, niewywyższająca się. Bohaterom i postaciom drugoplanowym często brak ogłady, wykształcenia i manier z wyższych sfer, nie brak im natomiast życzliwości i umiejętności doceniania dobrego zwykłego życia. Car Groch to swój chłop w gruncie rzeczy, a młodszy milicjant, choć w zasadzie kretyn, ma dużo dobrych chęci i wierny jest jak pies. Ideałem szczęścia jest pełna miska dobrego jedzenia, niezakłócony sen i sumienne wypełnianie obowiązków zawodowych. Wyłaniający się z kart powieści obraz rosyjskiej wsi sprzed lat, mający tutaj przedstawiać całą Rosję w krzywym (raczej dodającym urody niż ją deformującym) zwierciadle "satyry", jest prawie idylliczny, właściwie anty-satyryczny. Cóż, nie wiem, jak odbierają tę prozę Rosjanie - usypia ona ich sumienia wizją dobrej, opiekuńczej wobec swych dzieci matuszki Rossiji, czy też te sumienia porusza, przypominając, jak bardzo feudalne stosunki nadal panują w ich kraju.
Mnie się ta wizja podoba, a przy tym mojego sumienia nie usypia, wręcz przeciwnie. Przeczytam kolejne tomy na pewno,

Fantastyki humorystycznej, satyrycznej, ironicznej lub czysto rozrywkowej trochę napisano, a drugie trochę się pisze, bo sprzedaje się toto chyba nieźle, i to nie tylko w wykonaniu mistrza Pratchetta. Nie wiem zbyt wiele o tym podgatunku, nie wiem, jak on się ma en masse, czy to najzwyklejsza pulp fiction czy częściej klejnociki jak te ze świata dysku.
Do tej powieści...

Czasem czytając Antologie chciałbym, żeby niektóre opowiadania rozbudowano do roli samodzielnych książek, w tym wypadku jest wręcz odwrotnie. Czytając miałem wrażenie, że fabuła jest ciągnięta na siłę i autor mógłby ograniczyć się do skromnego opowiadania. Nie umniejsza to jednak pomysłowi na fabułę (chociaż początek owej fabuły mglisty jak jasna cholera). Czytając cały czas liczyłem, że gdzieś na którejś ze stron na występy gościnie wpadnie pewien jegomość z Wojsławic.

Czasem czytając Antologie chciałbym, żeby niektóre opowiadania rozbudowano do roli samodzielnych książek, w tym wypadku jest wręcz odwrotnie. Czytając miałem wrażenie, że fabuła jest ciągnięta na siłę i autor mógłby ograniczyć się do skromnego opowiadania. Nie umniejsza to jednak pomysłowi na fabułę (chociaż początek owej fabuły mglisty jak jasna cholera). Czytając cały...

Przez wzgląd na studia, staram się świadomie wybierać własne lektury. Nigdy decydującym powodem nie jest okładka. Zawsze jest to wnikliwie przestudiowany schemat.

Nie będę pisał, kim jest Bielanin, o czym jest książka, jaka naprawdę jest. Tak piszą wszyscy, dodając co najwyżej kilka subiektywnych ocen. NUDA!!! WTÓRNOŚĆ, moi drodzy:)

Jeśli chcecie poczytać coś na odmóżdżenie, napisane dobrze i dobrze się przy tym bawić, polecam z czystym sumieniem. Ja bawiłem się arcywybornie:)

Przez wzgląd na studia, staram się świadomie wybierać własne lektury. Nigdy decydującym powodem nie jest okładka. Zawsze jest to wnikliwie przestudiowany schemat.

Nie będę pisał, kim jest Bielanin, o czym jest książka, jaka naprawdę jest. Tak piszą wszyscy, dodając co najwyżej kilka subiektywnych ocen. NUDA!!! WTÓRNOŚĆ, moi drodzy:)

Jeśli chcecie poczytać coś na...

Dobra opowieść i nic poza tym. Fabuła dobrze się rozpoczyna, ale im dalej w las to robi się trochę zagmatwana. Lepszym wyborem było by to z tego zrobić zbiór opowiadań. W skrócie można ją zawrzeć w jednym zdaniu. Do magicznej krainy przybywa milicjant i robi to na co mu natura pozwala. Postacie drugoplanowe wybijają się nad milicjantem będąc w sumie na równi z nim. Są charakterystyczne i interesujące. Jest to porostu dobra opowieść do przeczytania. Bez fajerwerków.


Przez magiczne drzwi, do baśniowej krainy Cara Gocha dostaje się podporucznik Iwaszow. Rosyjski milicjant. A co może robić milicjant po przejściu do innego świata bez możliwości powrotu? To co umie najlepiej. Prowadzi służbę.

Dobra opowieść i nic poza tym. Fabuła dobrze się rozpoczyna, ale im dalej w las to robi się trochę zagmatwana. Lepszym wyborem było by to z tego zrobić zbiór opowiadań. W skrócie można ją zawrzeć w jednym zdaniu. Do magicznej krainy przybywa milicjant i robi to na co mu natura pozwala. Postacie drugoplanowe wybijają się nad milicjantem będąc w sumie na równi z nim. Są...

No niestety, słabe i kiepskie. Brakowało tej lekkości, polotu, humoru, którego oczekiwałem.

No niestety, słabe i kiepskie. Brakowało tej lekkości, polotu, humoru, którego oczekiwałem.

Zabawny, awanturniczy, momentami brawurowy. Po prostu sympatyczna proza.

Zabawny, awanturniczy, momentami brawurowy. Po prostu sympatyczna proza.

Jakoś mi ta książka nie podeszła... Może przez język jakim jest napisana- te wszystkie zdrobnienia itp.
A może za dużo oczekiwałam po ładnej okładce.

Jakoś mi ta książka nie podeszła... Może przez język jakim jest napisana- te wszystkie zdrobnienia itp.
A może za dużo oczekiwałam po ładnej okładce.

Zacznę od tego,że książka mi się podobała.Zwłaszcza,gdzie była mowa o magii.Fajny był,ten w wąż.
Babcia Jaga,robi tu dobrą robotę.
Książka,takie historyczne ludowe fantasty.Można się dobrze bawić.

Zacznę od tego,że książka mi się podobała.Zwłaszcza,gdzie była mowa o magii.Fajny był,ten w wąż.
Babcia Jaga,robi tu dobrą robotę.
Książka,takie historyczne ludowe fantasty.Można się dobrze bawić.