Jeśli Kapuściński jest cesarzem reportażu to Hugo-Bader jest przynajmniej pierwszym sekretarzem.

Jeśli Kapuściński jest cesarzem reportażu to Hugo-Bader jest przynajmniej pierwszym sekretarzem.

Jedna z moich ukochanych książek, pierwsza z wielu tego autora, które pochłonęłam dosłownie. Bardzo odpowiada mi styl pisania, sposób prowadzenia czytelnika, budowana narracja i w ogóle całość. Dla mnie wyjątkowa.

Jedna z moich ukochanych książek, pierwsza z wielu tego autora, które pochłonęłam dosłownie. Bardzo odpowiada mi styl pisania, sposób prowadzenia czytelnika, budowana narracja i w ogóle całość. Dla mnie wyjątkowa.

Kolejny reportaż z wydawnictwa Czarne, który mnie nie porwał. Książka całkiem dobra, chociaż się trochę wynudziłam. Opisane bardzo smutne oblicze Rosji - pijaństwo, narkotyki i korupcja, a w tym wszystkim zwykli obywatele, którzy muszą jakoś stawić temu czoła.

Kolejny reportaż z wydawnictwa Czarne, który mnie nie porwał. Książka całkiem dobra, chociaż się trochę wynudziłam. Opisane bardzo smutne oblicze Rosji - pijaństwo, narkotyki i korupcja, a w tym wszystkim zwykli obywatele, którzy muszą jakoś stawić temu czoła.

Książka zawiera reportaże z Rosji, Ukrainy i Mołdawii. Niektóre naprawdę przerażające. Całość oceniam wysoko ze względu na styl autora, który mi bardzo odpowiada, różnorodną tematykę reportaży, świetne dialogi z bohaterami i nienachalny sposób narracji, aczkolwiek dokładnie wiadomo, po której stronie autor stoi. Mówi się o Baderze, że na bogatą wyobraźnię i ubarwia swoje reportaże - jeśli tak jest, to zrobił to doskonale, bo czyta się z wypiekami na twarzy i jest bardzo wiarygodny:)
Tak sobie myślę, że choć Rosja leży i w Azji i w Europie, to Rosjanie nie są ani Europejczykami, ani azjatami - oni są po prostu Rosjanami , nie bez przyczyny nazywanymi homo sowieticus. Są jak osobny gatunek ludzki, który nie występuje nigdzie indziej w świecie;) lata mijają, zmienia się sytuacja polityczna i gospodarcza, a oni nadal beznadziejnie tacy sami ....

Książka zawiera reportaże z Rosji, Ukrainy i Mołdawii. Niektóre naprawdę przerażające. Całość oceniam wysoko ze względu na styl autora, który mi bardzo odpowiada, różnorodną tematykę reportaży, świetne dialogi z bohaterami i nienachalny sposób narracji, aczkolwiek dokładnie wiadomo, po której stronie autor stoi. Mówi się o Baderze, że na bogatą wyobraźnię i ubarwia swoje...

IG:ksiazki_wloczykija
"Biała gorączka" autorstwa Jacka Hugo-Badera to niezwykle sugestywna i poruszająca opowieść, która przenosi czytelnika w mroczny świat postsowieckiego imperium, gdzie rzeczywistość jest o wiele bardziej niejednoznaczna, niż można by się spodziewać. W tej fascynującej książce, Hugo-Bader nie tylko opisuje swoje przygody i doświadczenia w Związku Radzieckim, ale również wnikliwie analizuje psychologiczne aspekty ludzi żyjących w tym niezwykłym świecie.

Książka rozpoczyna się od autorowego stwierdzenia, że po kilku podróżach do ZSRR w latach 1991 i 1992, przestał być zainteresowany tą częścią świata. Jednak to przekonanie zostaje obalone, kiedy Jacek Hugo-Bader ponownie wyrusza w podróż do Rosji i innych byłych republik radzieckich, aby zgłębić skomplikowaną rzeczywistość tego regionu.

Hugo-Bader jest mistrzem reporterskiego rzemiosła. Jego zdolność do wniesienia czytelnika w serce opisywanych miejsc jest niezwykle imponująca. To nie tylko relacja z podróży, to pełna zrozumienia i empatii podróż w głąb ludzkich doświadczeń. Autor analizuje nie tylko architekturę, krajobrazy i polityczne realia, ale przede wszystkim ludzi, których spotyka. Sposób, w jaki wydobywa ludzkie historie i przeżycia, sprawia, że czytelnik ma wrażenie, jakby sam towarzyszył mu w tych przygodach.

Książka jest z jednej strony pełna humoru i ironii, a z drugiej strony przesycona głębokim zrozumieniem ludzkiego losu. Jacek Hugo-Bader z humorem i wnikliwością opisuje sytuacje, które pozornie wydają się absurdalne, ale jednocześnie odkrywa w nich głębokie prawdy o ludzkiej naturze.

Podobnie jak Ryszard Kapuściński, Hugo-Bader dokładnie przygląda się mechanizmom myślenia, zachowań i procesom w imperium post-sowieckim. Jednak jego narracja jest bardziej osobista, bardziej bliska czytelnikowi. To sprawia, że czytając tę książkę, ma się wrażenie, że to własnymi oczami widzi się i doświadcza opisywane sytuacje.

"Biała gorączka" to fascynująca i głęboko ludzka opowieść, która pozostawia czytelnika z refleksjami nad kondycją człowieka i historią. To literatura, która nie tylko opowiada o innym kraju, ale również o tym, co nas łączy jako ludzi. Hugo-Bader jest mistrzem w uchwyceniu tego, co uniwersalne i ważne w każdej kulturze. To książka, która nie tylko dostarcza emocji, ale również skłania do myślenia i rozważań nad naturą ludzką.

IG:ksiazki_wloczykija
"Biała gorączka" autorstwa Jacka Hugo-Badera to niezwykle sugestywna i poruszająca opowieść, która przenosi czytelnika w mroczny świat postsowieckiego imperium, gdzie rzeczywistość jest o wiele bardziej niejednoznaczna, niż można by się spodziewać. W tej fascynującej książce, Hugo-Bader nie tylko opisuje swoje przygody i doświadczenia w Związku...

Pierwszy raz przeczytałam „Białą gorączkę” kilkanaście lat temu. Pamiętam dokładnie, jak ogromne wrażenie na mnie wywarła; jak czytałam na głos mojemu, wtedy jeszcze przyszłemu, mężowi fragmenty. To był reportaż, od którego zaczęło się moje dorosłe czytanie.
Dziś powrót do lektury wiąże się z dużym sentymentem, stąd wysoka ocena. Ale jest we mnie teraz znacznie więcej niedowierzania. Znając kontrowersje wokół książki na temat Broad Peak zastanawiam się, na ile reportaże z Rosji są pokolorowane.

Pierwszy raz przeczytałam „Białą gorączkę” kilkanaście lat temu. Pamiętam dokładnie, jak ogromne wrażenie na mnie wywarła; jak czytałam na głos mojemu, wtedy jeszcze przyszłemu, mężowi fragmenty. To był reportaż, od którego zaczęło się moje dorosłe czytanie.
Dziś powrót do lektury wiąże się z dużym sentymentem, stąd wysoka ocena. Ale jest we mnie teraz znacznie więcej...

Opowieść o życiu na Syberii. Życie w takich miejscach znacznie różni się od tego, które znamy. Poznajemy ludzi chorych, próbujących przetrwać i tych z marzeniami, którzy są w stanie za nie oddać nawet swoje organy wewnętrzne. Jakie mają potrzeby? Jak toczy się ich zwyczajne życie? Autor przemierza Syberię, kraj, w którym temperatury sięgają -50 stopni, samochodem-rozpadówą. Wciela się w różne role, aby zbliżyć się do tamtejszej ludności. Ciekawe spojrzenie na kraj oddalony kulturalnie i kilometrami.

Opowieść o życiu na Syberii. Życie w takich miejscach znacznie różni się od tego, które znamy. Poznajemy ludzi chorych, próbujących przetrwać i tych z marzeniami, którzy są w stanie za nie oddać nawet swoje organy wewnętrzne. Jakie mają potrzeby? Jak toczy się ich zwyczajne życie? Autor przemierza Syberię, kraj, w którym temperatury sięgają -50 stopni, samochodem-rozpadówą....

Pozycja świetna o Rosji (ZSRR) i podróży po tym kraju

Pozycja świetna o Rosji (ZSRR) i podróży po tym kraju

Ebook

Ebook

Ostatnio czytam sporo reportaży. Legimi podsuwa mi je systematycznie. Tym razem z panem Jackiem Hugo-Baderem trafiłam do Związku Republik Radzieckich lat 90-siątych XX wieku. Gdyby nie to, że to reportaż, to posądziłabym autora o niezłą konfabulację. Czasami to co opisuje wydaje się być niemożliwe. Styl autora nie dorównuje pióru niedościgłego Mariusza Szczygła, ale też nie odrzuca! Relacje są ciekawe choć czasami niemal absurdalne, jakby w pijanym widzie pisane albo relacjonowane przez obserwatora zachowania osób będących w białej gorączce. Jakby nie było, z jednej i z drugiej strony alkohol i to niekoniecznie dobrego gatunku. Cóż, na rzeczywistość radziecką nie ma rozumu. Trzeba to na wiarę wziąć. 😎 Można też spróbować zrozumieć sposobem- bez półlitry nie razbieriosz!. Czyli szansa jest. 🤣 W książce jest dużo anegdot, opowiastek i historyjek z życia napotkanych w podróży ludzi. Autor jedzie z Warszawy przez Moskwę do Władywostoku. Alkohol się leje, handluje się narkotykami, narządami i ciałem. Niekoniecznie własnym. Od czego są młode Mołdawianki i Ukrainki! (sarkazm jakby co). Książkę przeczytał mi autor. Słabo to wyszło, bo dykcję ma pan Jacek słabą, litery przestawia a i przerwy na oddech robi w bardzo dziwnych miejscach przez co tekst się rwie. Kolejne rozdziały to inne historie. Pijackie gadki i polowanie na „kielicha” słabe były natomiast tekst o wissarionowacach bardzo mnie zaciekawił. Nawet doczytałam sobie co nieco i zdjęcia przystojniaka stylizowanego na Jezusa obejrzałam w Ibnternecie. Polecam. Przeczytajcie jednak sami, bo autor lektorem jest słabym.

Ostatnio czytam sporo reportaży. Legimi podsuwa mi je systematycznie. Tym razem z panem Jackiem Hugo-Baderem trafiłam do Związku Republik Radzieckich lat 90-siątych XX wieku. Gdyby nie to, że to reportaż, to posądziłabym autora o niezłą konfabulację. Czasami to co opisuje wydaje się być niemożliwe. Styl autora nie dorównuje pióru niedościgłego Mariusza Szczygła, ale też nie...