Przyznam szczerze, że ze wszystkich dotychczasowych postaci cyklu "Podróże literackie" Eliza Orzeszkowa jest mi najmniej znana zarówno pod względem biografii, jak i utworów, które napisała. Oczywiście znam jej "Nad Niemnem", "Glorię victis", "A... B... C...", "Tadeusza", a nawet "Dobrą panią", wiedziałam, że była nominowana do Nagrody Nobla ("przegrała" jednak z Henrykiem Sienkiewiczem),ale niewiele ponadto. Tymczasem książka w ciekawy sposób przybliżyła mi jej życiorys.
Biografia Elizy Orzeszkowej, a właściwie Elżbiety Pawłowskiej, bo tak pierwotnie nazywała się pisarka, rozpoczęła się na Milkoszczyźnie, gdzie przyszła na świat. Następnie kilkunastoletnia Ela wyjeżdża na pensję do Warszawy, gdzie poznaje Marię Konopnicką i szczerze się z nią zaprzyjaźnia. Znajomość ta trwa aż do śmierci Orzeszkowej. Zwiedzamy też Ludwinów, gdzie Elżbieta Orzeszkowa przez wiele lat mieszkała wraz z mężem. Po nieudanym małżeństwie Eliza wraca w rodzinne strony. Nie potrafi jednak usiedzieć w nich na dłużej i często wyjeżdża. Najczęściej na Kresy Wschodnie, ale pisarka odwiedza też m.in. Pragę, Wiedeń i Zurych. Swoją życiową podróż kończy w położonym ówcześnie na terenie Białorusi Grodnie.
Tak jak pisałam, Orzeszkową znam bardzo słabo. Jednak lektura książki w bardzo przyjemny sposób odsłoniła mi kolejne karty jej życiowej drogi. Urocze dworki na zapomnianych dawnych ziemiach polskich nadały lekturze swoistego klimatu, zaś cytaty z jej dzieł w ciekawy sposób uzupełniła całość.

Przyznam szczerze, że ze wszystkich dotychczasowych postaci cyklu "Podróże literackie" Eliza Orzeszkowa jest mi najmniej znana zarówno pod względem biografii, jak i utworów, które napisała. Oczywiście znam jej "Nad Niemnem", "Glorię victis", "A... B... C...", "Tadeusza", a nawet "Dobrą panią", wiedziałam, że była nominowana do Nagrody Nobla ("przegrała" jednak z Henrykiem...