Czyta się bardzo szybko. Powieść jest wciągająca i emocjonalna, na dłużej zostaje w pamięci....

Czyta się bardzo szybko. Powieść jest wciągająca i emocjonalna, na dłużej zostaje w pamięci....

Bez względu na to, jak silne turbulencje ze sobą niesie, czy jest coś piękniejszego od miłości? Bohaterowie tej książki Agaty Przybyłek zaznają jej najróżniejszych smaków...

Lenie pozostało już bardzo niewiele czasu do matury. Stara się jak może, by uzyskać na egzaminie dojrzałości jak najlepszy wynik. Jednocześnie dorabia sobie w budce przy plaży, aby uzbierać pieniądze na wyprowadzkę z domu. I nie, nie jest kolejną nastolatką, która pod wpływem młodzieńczego buntu chce uwolnić się od rodziców. Ucieczka do nowego miejsca to jedyny ratunek dla niej i jej młodszego braciszka, by wyrwać się z rodzinnego piekła.
Emilia - żona, matka, terapeutka zajęciowa, pozornie ma wszystko, a tak naprawdę brakuje jej jednej ważnej rzeczy - miłości. Czy jest w stanie zrobić coś, co doda energii w jej życiu, co sprawi, że znów poczuje się ważna i kochana?
I wreszcie Orest, były policjant, który uciekł do niewielkiego domku, z dala od poprzedniego życia, by znaleźć ukojenie od dręczących go duchów przeszłości.

Tych troje bohaterów pozornie nie ma ze sobą nic wspólnego. Jednak kiedy poznajemy ich bliżej, widzimy, że to, co jest swego rodzaju nicią, łączącą ich serca, jest rozpaczliwa potrzeba bycia docenionym, zauważonym, pokochanym. Kiedy los splata ich życiowe ścieżki, ma wobec nich swój plan, którego żadne z nich kompletnie się nie spodziewa.

Ogrom jest w tej książce emocji, jednak niestety w dużej mierze gorzkich, drapiących w gardle, takich, przez które chce się krzyknąć: „No już, podły losie, zostaw tego człowieka w spokoju, ile można?!” Jednak fortuna bywa przewrotna. Czasami dobrzy ludzie popełniają błędy, które mogą zaważyć na całym ich życiu. Niekiedy próba zrobienia czegoś dobrego dla innych, może skończyć się tragicznie dla nas samych. Bo ktoś źle zrozumie nasze intencje, bo znajdziemy się w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie...

Jak dużo bólu jest w stanie znieść jeden człowiek? Ile można poświęcić, by chronić drugiego człowieka, gdy los kogoś bezbronnego leży w pełni w naszych rękach? Jeśli szukacie historii, która poruszy najdelikatniejsze struny Waszej duszy, ta książka będzie idealnym wyborem.

Bez względu na to, jak silne turbulencje ze sobą niesie, czy jest coś piękniejszego od miłości? Bohaterowie tej książki Agaty Przybyłek zaznają jej najróżniejszych smaków...

Lenie pozostało już bardzo niewiele czasu do matury. Stara się jak może, by uzyskać na egzaminie dojrzałości jak najlepszy wynik. Jednocześnie dorabia sobie w budce przy plaży, aby uzbierać pieniądze...

Dziwna narracja tej książki ale może taki styl ma autorka, nie wiem. Każda czynność opisana ze szczegółami, aż byłam pełna podziwu jak można opisać odkładanie plecaka czy inne tego typu czynności. Historia raczej banalna. Z jednej strony jestem ciekawa co mogłoby być dalej a z drugiej w ogóle nie mam ochoty na kolejną część i raczej podziękuję.

Dziwna narracja tej książki ale może taki styl ma autorka, nie wiem. Każda czynność opisana ze szczegółami, aż byłam pełna podziwu jak można opisać odkładanie plecaka czy inne tego typu czynności. Historia raczej banalna. Z jednej strony jestem ciekawa co mogłoby być dalej a z drugiej w ogóle nie mam ochoty na kolejną część i raczej podziękuję.

Książka naprawdę mnie wciągnęła. Długo nie czytałam tak dobrze napisanej obyczajówki. Poza wątkiem romantycznym, który mi osobiście nigdy nie przypada do gustu, tutaj było go naprawdę niewiele. Fajnie, że autorka opisała tak różne doświadczenia osób w różnym wieku. Przyjaźń, miłość. Jak sam tytuł, aż chce się rzec, że nie ma nic piękniejszego od miłości, tej wobec każdego człowieka i jak warto o nią walczyć, ją pielęgnować, patrzeć na każdego z wyrozumiałością i miłością.

Tak tutaj dużo ciepła, empatii. Czytając, czułam się otulona. Bardzo ważna dla mnie ta pozycja. Przyznam szczerze, że chyba potrzebowałam teraz tego. Trafiła w moje ręce we właściwym momencie. Motywuje, wspiera, uczy kochać. Nic dodać, nic ująć. Gorąco polecam każdemu, kto chce poczuć się mocno przytulony :).

Książka naprawdę mnie wciągnęła. Długo nie czytałam tak dobrze napisanej obyczajówki. Poza wątkiem romantycznym, który mi osobiście nigdy nie przypada do gustu, tutaj było go naprawdę niewiele. Fajnie, że autorka opisała tak różne doświadczenia osób w różnym wieku. Przyjaźń, miłość. Jak sam tytuł, aż chce się rzec, że nie ma nic piękniejszego od miłości, tej wobec każdego...

Znowu zdecydowałam się na książkę pani Przybyłek, chociaż ostatnie pozycje nie przypadły mi do gustu. Jednak pozytywne opinie mnie skusiły, zwłaszcza, że recenzentki zachwalają bardzo.

I muszę przyznać, że ta książka jest zdecydowanie lepsza od poprzedniczek (serii nadmorskiej). Ciekawa fabuła i zaskakujące zakończenie działają na plus. Nadal dialogi pomiędzy bohaterami są lekko toporne, ale fabuła trochę przykrywa tę toporność... Nadal za dużo jest opisów dosłownych pewnych czynności, które nie mają żadnego wpływu na akcję: bohater odebrał list od listonosza, co nie miało dalszych konsekwencji dla fabuły, zjadł na śniadanie kiełbasę z musztardą, wykonał toaletę, oglądnął prognozę pogody i zasnął, po czym jak się obudził poszedł do wc i zrobił obiad z puszki. I tak przez dwie strony.... Nuda

Autorka ograniczyła niefortunny zwrot "coś w tym rodzaju", którego nadużywała w poprzednich książkach, ale nie pozostawiła czytelnika w próżni ;) Tym razem postawiła na zwrot "co ty nie powiesz" i nie jest to przywara konkretnego bohatera, ponieważ pada z ust różnych osób. I nie byłoby w tym może nic drażniącego, gdyby nie to, że Autorka używa tego zwrotu nieadekwatnie. Jest to zwrot ironiczny, na zasadzie, że nie wierzymy do końca komuś w to, co mówi. A tutaj używany jest na zasadzie autentycznego zdziwienia bohatera. No źle się to czyta.

I jak zwykle w Czwartej Stronie literówki (chociaż jest ich mniej) i mój ulubiony cytat: "Odgarnął oczy z jej czoła i uniósł lekko jej głowę" :D

Ale finalnie muszę przyznać, że książka jest znośna i lepsza od poprzedniczek. Co prawda liczyłam na jakieś emocje, bo dziewczyny pisały, że to wyciskacz łez. A ja, taka płaczka, nie uroniłam ani jednej... Szkoda.

Znowu zdecydowałam się na książkę pani Przybyłek, chociaż ostatnie pozycje nie przypadły mi do gustu. Jednak pozytywne opinie mnie skusiły, zwłaszcza, że recenzentki zachwalają bardzo.

I muszę przyznać, że ta książka jest zdecydowanie lepsza od poprzedniczek (serii nadmorskiej). Ciekawa fabuła i zaskakujące zakończenie działają na plus. Nadal dialogi pomiędzy bohaterami są...

W tej powieści mamy trójkę bohaterów, którzy nie mają ze sobą nic wspólnego a jednak coś ich połączyło. Lena to nastolatka, która jedyne o czym marzy to skończyć 18 lat, zabrać z domu brata i zacząć życie ze swoim chłopakiem Marcelem z dala od rodziców. Nie chodzi tutaj niestety o jakieś błahe sprawy typu, że rodzice coś jej zabraniają i jest po prostu na nich zła. Dziewczyna jest regularnie bita przez ojca pijaka, a matka nic sobie z tego nie robi. Niby mają kuratora na karku ale nie każdy ma serce do swojej pracy.

Drugą bohaterką jest Emilia, która ma poukładane życie. Ma piękny dom, pracę która ja satysfakcjonuje oraz męża i syna. Jednak to już nie jest ta miłość co kiedyś. Czuję się bardzo samotna i ma wrażenie, że dla rodziny jest tylko potrzebna jako gosposia.

Ostatnim bohaterem jest Orest , który po zdarzeniach z przeszłości przenosi się na obrzeża małej wioski by móc spokojnie w samotności żyć. Nie ma już ochoty na słuchanie pretensji o to co robi i jak żyje. Podoba mu się to jak teraz żyje.

Losy tych bohaterów zaczynają się łączyć w chwili gdy Emilia i Orest podczas spotkania pod osiedlowym sklepem słyszą krzyk z prośbą o pomoc z pobliskiego podwórka. To właśnie Lena błagała o pomoc w momencie gdy jej ojciec chciał ją pobić. Od tej pory dwójka dorosłych stara się jak może pomóc dziewczynie. Oczywiście na tyle na ile można w jej sytuacji.

Cudowna książka, którą można przeczytać jednym tchem. Jest to historia, która myślę można spotkać dość często w naszym społeczeństwie jednak nie mówi się o tym głośno, jedynie dopiero wtedy kiedy stanie się tragedia i zginie najczęściej dziecko. Niestety w większości przypadków znieczulica w dzisiejszym świecie jest bardzo powszechna i każdy pilnuje swoich spraw zamiast wtrącać się do sąsiadów czy próbując zareagować na jakieś krzyki na ulicy. Wiele takich przypadków kończy się tragicznie. Autorka wprowadziła tutaj również wątek miłosny, a także takiego jakby to ująć wypalenia miłości? Dwoje ludzi, którzy kiedyś bardzo się kochali dziś żyją jedynie jak współlokatorzy. Ludzie czasem po wielu latach są ze sobą jedynie już z przyzwyczajenia czy czasem jeśli chodzi o kobiety bo to ona mają zazwyczaj mniejsze możliwości zarobkowe tylko że względu na strach jak one sobie poradzą same. Zdecydowanie bardzo chciałabym przeczytać dalszą część tej historii szczególnie po tym jak zakończyła się właśnie ta.

W tej powieści mamy trójkę bohaterów, którzy nie mają ze sobą nic wspólnego a jednak coś ich połączyło. Lena to nastolatka, która jedyne o czym marzy to skończyć 18 lat, zabrać z domu brata i zacząć życie ze swoim chłopakiem Marcelem z dala od rodziców. Nie chodzi tutaj niestety o jakieś błahe sprawy typu, że rodzice coś jej zabraniają i jest po prostu na nich zła....

Po przeczytaniu tej książki stwierdzam, że bardzo przyjemnie się ją czytało, mimo tragizmu niektórych postaci i ich sytuacji, Emilia, Orest i Lena to tacy bohaterowie z sąsiedztwa, dlatego ich historia wciągnęła mnie od pierwszych stron. I choć od Pani Przybyłek spodziewałam się kolejnego psychologicznego majstersztyku, to w ostatecznym rozrachunku nie było źle. Polecam.

Po przeczytaniu tej książki stwierdzam, że bardzo przyjemnie się ją czytało, mimo tragizmu niektórych postaci i ich sytuacji, Emilia, Orest i Lena to tacy bohaterowie z sąsiedztwa, dlatego ich historia wciągnęła mnie od pierwszych stron. I choć od Pani Przybyłek spodziewałam się kolejnego psychologicznego majstersztyku, to w ostatecznym rozrachunku nie było źle. Polecam.

Nic specjalnego, taka dosyć prosta lektura, chociaż uderzająca w niezbyt proste tematy. Płaska, bez większej głębi postaci.

Nic specjalnego, taka dosyć prosta lektura, chociaż uderzająca w niezbyt proste tematy. Płaska, bez większej głębi postaci.

Nieodkładalna. To jedno słowo opisuje "Nic piękniejszego od miłości" @agata_przybylek @czwartastrona
Jest to jedna z najbardziej wciągających książek autorki - a przeczytałam prawie wszystkie. Jest poruszająca, zwłaszcza w momentach kiedy poznajemy wydarzenia z życia Leny. Ta bohaterka stała się mi najbliższa i razem z nią przeżywałam wszystko co się działo. I nie rozumiałam.
Jako człowiek, rodzic i nauczyciel, jak można być taką bestią, z jaką przyszło się jej wychowywać.

Najtrudniejszą postacią był chyba dla mnie Orest, bo ma w sobie wiele sprzeczności. Super się to układa w całość jego postaci, ale jego najtrudniej było mi zrozumieć.

Już niedługo premiera drugiej części losów bohaterów i jestem bardzo ciekawa, jak zostanie poprowadzona ta historia po TAKIM zakończeniu.

Chyba nie muszę mówić, że polecam, prawda?;)

Nieodkładalna. To jedno słowo opisuje "Nic piękniejszego od miłości" @agata_przybylek @czwartastrona
Jest to jedna z najbardziej wciągających książek autorki - a przeczytałam prawie wszystkie. Jest poruszająca, zwłaszcza w momentach kiedy poznajemy wydarzenia z życia Leny. Ta bohaterka stała się mi najbliższa i razem z nią przeżywałam wszystko co się działo. I nie...

Cudowna książka. Wciągnęła mnie od pierwszego rozdziału. Dużo emocji i tych dobrych i tych złych. Bardzo się cieszę, że niebawem pojawi się ciąg dalszych.
Polecam całym ❤️

Cudowna książka. Wciągnęła mnie od pierwszego rozdziału. Dużo emocji i tych dobrych i tych złych. Bardzo się cieszę, że niebawem pojawi się ciąg dalszych.
Polecam całym ❤️