Na prowadzenie pamiętnika decyduje się wielu z nas. Jedni piszą tylko dla siebie, inni chcą się swoimi zwierzeniami dzielić z innymi, jednak wybierają ku temu formę pisemną. Jest to pewnego rodzaju forma zwierzeń, która pozwala nam się „wygadać”. Nie o wszystkim chcemy rozmawiać, nawet z najbliższymi, ale potrzebujemy się tym z kimś podzielić. Sama osobiście stosowałam taką formę zwierzeń, głównie w nastoletnich latach. Nawet niedawno, po latach natrafiłam na swoje zapiski, które prowadziłam w formie pamiętnika. Zdecydowanie pisałam to dla siebie i nie chciałbym, aby ujrzały one kiedykolwiek światło dzienne. Była to moja forma rozmowy, która pomagała często radzić sobie z moimi problemami i cieszyć się moimi radościami. Podobnie miała się sprawa Alfonsa Szulca, który urodził się na przełomie XIX i XX wieku, a co za tym idzie, jego życie nie oszczędziły trudne, wojenne doświadczenia. Nigdy nie był osobą znaną, zwykły skromny mężczyzna, który założył rodzinę. Miał żonę i dzieci, a życie i czasy, w których przyszło mu żyć zmusiły go do walki dla swojego kraju. Swoje życiowe doświadczenia, przeżycia i sytuacje, z którymi w życiu przyszło mu się mierzyć postanowił spisać w formie wspomnień dla swoich najbliższych. W zwykłym zeszycie, nie podejrzewając, że jego zapiski kiedykolwiek mogłyby ujrzeć światło dzienne. Pisząc był przekonany, że to jedynie forma przekazania swoich życiowych doświadczeń swoim najbliższym. Skromny człowiek, którego córka Zdzisława po odczytaniu jego zapisków postanowiła powiedzieć o nim światu. To właśnie dzięki córce Alfonsa – Zdzisławie, mamy okazję dowiedzieć się nieco więcej o nim i jego życiu.

Zapiski stworzone przez Alfonsa są pisane prostym językiem, ewidentnie podczas czytania przekonujemy się, że nikt nie ingerował w to co ich autor pisał. Proste słowa, proste zdania pisane w życiowy sposób, dla siebie i dla najbliższych. Córka Alfonsa postąpiła słusznie nic nie koloryzując, nie dopisując, zostawiając całość dokładnie tak, jak stworzył ją ojciec. Zapiski w pewnym momencie się nagle urywają, a córka postanowiła nie tłumaczyć ich rychłego przerwania. Alfons pisze o tym, że czuje się staro i jest bardzo zmęczony, a Zdzisława opisuje wszystkie wydarzenia z własnej perspektywy, tak jak ona je zapamiętała. Nie dopisuje nic do wydarzeń przedstawionych przez ojca, a jedynie pokazuje swoją wersję zdarzeń. W ten właśnie sposób mamy możliwość poznania historii z dwóch perspektyw.

„Zwierzenia” to wspaniała historia, która przedstawia nam życie człowieka w trudnych, okrutnych czasach. Życie jakie toczyło wielu z naszych przodków. Ja sama bardzo chętnie sięgam po literaturę wojenną. Myślę, że nigdy nie powinniśmy zapominać o tym, co nasi przodkowie musieli przeżyć, jak walczyli o to, abyśmy my dziś mogli żyć tak jak żyjemy. To nasi przodkowie, którzy walczyli o lepsze życie dla nas, dlatego nigdy nie możemy o nich zapomnieć, a teraz musimy robić wszystko, aby historia nigdy się nie powtórzyła. A dlaczego?? Właśnie obraz tego w swoich wspomnieniach przedstawia nam Alfons Szulc. Książka, którą warto przeczytać, nic nie koloryzuje, nie zmienia wydarzeń, a opisuje je dokładnie w takiej formie w jakiej miały miejsce. Są to spisywane na bieżąco przeżycia mężczyzny, który w tym wszystkim uczestniczył. To zaledwie nieco ponad trzysta stron historii, jednak tak wymownej historii, że naprawdę warto po nią sięgnąć. Serdecznie polecam!

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję portalowi sztukater.pl.

Na prowadzenie pamiętnika decyduje się wielu z nas. Jedni piszą tylko dla siebie, inni chcą się swoimi zwierzeniami dzielić z innymi, jednak wybierają ku temu formę pisemną. Jest to pewnego rodzaju forma zwierzeń, która pozwala nam się „wygadać”. Nie o wszystkim chcemy rozmawiać, nawet z najbliższymi, ale potrzebujemy się tym z kimś podzielić. Sama osobiście stosowałam...

Nakładem wydawnictwa Warszawska Firma Wydawnicza opublikowana została niezwykle intymna książka poruszająca historię ludzi, którzy na własnej skórze przeżyli piekło dwóch wojen i konieczność funkcjonowania w socjalistycznej Polsce. I pewnie nie byłoby w tym fakcie nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że relacja ta przekazywana jest przez samych bohaterów tamtych czasów, stanowi bowiem rodzaj pamiętnika, w którym dzień po dniu, począwszy od początków XX w., a ściślej od roku 1908 do roku 1960 czytelnik ma okazję spojrzeć na przemiany geopolityczne i historyczne, których punktem centralnym stał się autor „Zwierzeń” czyli Alfons Szulc. Przez pryzmat własnej osoby, zabiera on, tych którzy pragną poznać losy jego i jego bliskich, przez kolejne dekady ukazując polską historię z niezwykłej, gdyż bardzo osobistej perspektywy. Poczynając od czasów dzieciństwa, przez młodość, aż po pełną dojrzałość przyjmując narracyjny styl autor opowiada kolejno o swoich przeżyciach z tamtych czasów, nie szczędząc relacji z przeżytych czasów dwóch wojen oraz powojennych lat, kiedy Polska zmagała się z trudnymi wyzwaniami politycznymi i społecznymi.
Książka składa się z dwóch części. Oprócz pierwszej – stanowiącej swoisty pamiętnik Alfonsa Szulca, uzupełnieniem głównej części są wspomnienia z czasów okupacji i krótkiego okresu po jej zakończeniu jednej z jego córek – Zdzisławy Szulc- Zakrzewskiej, która ukazuje je w postaci równie przejmujących jak wyznania jej ojca zwierzeń własnych widzianych oczami kilkuletniej dziewczynki, której dzieciństwo przypadło na okres wojennej zawieruchy II wojny światowej. Obie części napisane zostały bardzo plastycznie i realistycznie. Autorzy szczegółowo opisują swoje doświadczenia z przeżytych czasów, w tym okrucieństwa wojenne, trudności życia codziennego oraz walkę o przetrwanie w trudnych warunkach.
Poza wojną, "Zwierzenia" zawierają również opowieści o życiu powojennym w Polsce, w tym o pracy i życiu w miastach oraz na wsi. Tu głownie część zasadniczych zwierzeń samego Alfonsa Szulca przez własny punkt widzenia oddaje zmiany, jakie zachodziły w Polsce w poszczególnych okresach ujętych w pamiętniku i ich wpływ na życie zwykłych ludzi.
Jednym z najważniejszych aspektów tej książki jest jej autentyczność. Autorzy opowiadają swoje historie bez upiększeń, bez koloryzowania, bez owijania w bawełnę, co sprawia, że czytelnik czuje się, jakby sam przeżywał wydarzenia, które stały się częścią ich życia. Opowieści są poruszające, choć ukazują często prozę życia codziennego.
Prostota jaka przemawia przez autorów sprawia, że „Zwierzenia” stają się ciekawą i wartościową lekturą, która oferuje unikalny wgląd w życie rodziny Szulców i ich doświadczenia w czasie I i II wojny światowej oraz w powojennej Polsce.
Oczywiście pamiętać należy, że przedstawiona relacja stanowi bardzo osobiste odniesienie, ale w tym tkwi jej urok. Ta zwyczajność może pomóc czytelnikom zrozumieć polską historię i kulturę, może stać się fascynującym źródłem informacji o życiu i czasach, w których żyli autorzy. Może wreszcie dostarczyć czytelnikom cennych spostrzeżeń i refleksji na temat ludzkiej natury.
Jeśli zatem lubujecie się w lekturze pamiętników i wspomnień, to z pewnością „Zwierzenia” przypadną Wam do gustu, tym bardziej, że ten mocno subiektywny świat widziany oczami Szulców, ukazujący ich własne doświadczenia i emocje, może stać się Wam bliski, jeśli tylko otworzycie się na narrację autorów. Wtedy na pewno "Zwierzenia" waz wzruszają i skłonią do refleksji.

Nakładem wydawnictwa Warszawska Firma Wydawnicza opublikowana została niezwykle intymna książka poruszająca historię ludzi, którzy na własnej skórze przeżyli piekło dwóch wojen i konieczność funkcjonowania w socjalistycznej Polsce. I pewnie nie byłoby w tym fakcie nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że relacja ta przekazywana jest przez samych bohaterów tamtych czasów,...