Jakim cudem to jest romans? Serio, dlaczego przyjęliśmy, że wystarczy stworzyć dwie postacie, które średnio się lubią, znaleźć jakiś pretekst, by te dwie postacie się pocałowały i nagle bam!, na tej podstawie mamy romans stulecia?

Wells i Gwyn się nie lubią, nie rozumieją, nawet nie próbują ze sobą rozmawiać. Te dwie ostatnie kwestie pozostają niezmienne do finału włącznie. Ich romans jest nielogiczny - brakuje tu jakiegoś momentu zrozumienia, jakiegoś momentu, zwrotnego. Niczego takiego w "The Kiss Curse" nie ma, po prostu w jednej chwili bohaterowie się nie znoszą, w drugiej nie mogą bez siebie żyć (mimo że totalnie nic się nie zmieniło). Dodatkowo oboje są nijacy, osobowość Gwyn wyparowała i został po niej tylko lekki ślad.

Byłabym w stanie nawet jakoś wybaczyć ten brak romansu w romansie, gdyby fabuła ciekawa. Tymczasem... no, cóż, w zasadzie to jej nie ma. Niby to Wells ma jakiś plan, niby jest jakaś zagadka i tajemnica, ale wszystko jest tak bez polotu, tak powyrywane z kontekstu, że czasem miałam wrażenie, że przysnęłam przy lekturze. Całość snuje się niczym flaki z olejem, kilka razy odżywa na finał, ale są to ożywienia niemrawe, wyrwane z kontekstu.

"The Kiss Curse" skutecznie zniechęciło mnie do sięgnięcia po kolejne tomy serii. Całość jest jedynie bublem i nie zmienia tego fakt, że ma kilka fajnych momentów.

Jakim cudem to jest romans? Serio, dlaczego przyjęliśmy, że wystarczy stworzyć dwie postacie, które średnio się lubią, znaleźć jakiś pretekst, by te dwie postacie się pocałowały i nagle bam!, na tej podstawie mamy romans stulecia?

Wells i Gwyn się nie lubią, nie rozumieją, nawet nie próbują ze sobą rozmawiać. Te dwie ostatnie kwestie pozostają niezmienne do finału...

Wydawać by się mogło, kolejne głupie romansidło fantasy z USA. No i tu się mylicie. Bardzo fajne romansidło fantasy z USA, ale odwiedzamy też Wyspy. W tej serii, oprócz protagonistów, sprawdza się też system magiczny. W pierwszej części Rhys Penhallow zostaje wysłany przez ojca do Stanów na lokalne święto w miasteczku, którego założycielami byli Penhallowowie. W drugiej części brat Rhysa również zostaje wysłany przez diabolicznego ojca z misją, by namieszać w życiu mieszańców Graves Glen. Druga część bardziej mi się podobała, ale pierwsza też niczego sobie. Bardzo zabawny język i ciekawe pomysły autorki na działanie magii sprawiają, że mam ochotę wrócić do lektury jeszcze raz.

Wysłuchane w audiobookach w oryginale na Storytel, ale tak mnie zauroczyli walijscy magowie, że w papierze też kupiłam angielskie wydania, choć moja półka płakała, jak robiłam na niej miejsce na kolejne dwie książki.

Wydawać by się mogło, kolejne głupie romansidło fantasy z USA. No i tu się mylicie. Bardzo fajne romansidło fantasy z USA, ale odwiedzamy też Wyspy. W tej serii, oprócz protagonistów, sprawdza się też system magiczny. W pierwszej części Rhys Penhallow zostaje wysłany przez ojca do Stanów na lokalne święto w miasteczku, którego założycielami byli Penhallowowie. W drugiej...

Tak samo łatwostrawna jak 1 cześć serii, ale tez równie przyjemna i szybka. Nic zobowiązującego ani zaskakującego za to łatwa do łyknięcia w kilka godzin :)

Tak samo łatwostrawna jak 1 cześć serii, ale tez równie przyjemna i szybka. Nic zobowiązującego ani zaskakującego za to łatwa do łyknięcia w kilka godzin :)