Ciekawe ujęcie znanych z różnych źródeł historii.

Ciekawe ujęcie znanych z różnych źródeł historii.

Zawsze chciałem to przeczytać. Zacząłem niewiele wiedząc o dziele, dopiero na wysokości Księgi IV rzuciłem okiem na fabułę i na biografię Miltona.

Fabuła stanowi istotny kłopot: w pierwszej części książki znakomita, w drugiej- od Księgi VII marna i często wręcz obrzydliwa. Ale to nie jest wina autora, a materiału źródłowego. Bo od połowy 'Raj utracony' to po prostu poetycka przeróbka biblijnej Księgi Genesis.

Spodziewałem się innej wersji 'Piekła' Dantego albo jakieś rozprawy filozoficznej. Niby coś w tym jest, ale Milton wyraźnie poszedł w inną stronę, a nawet w różne strony, przynajmniej w pierwszej połowie dzieła. Zacznę od tematu braku rymów. Nie jest to żaden problem, a wzbudza ciekawe refleksje na temat współczesności dzieła. Chodzi mi o to, że to spokojnie mogłaby być współczesna powieść, a nawet film! Widzę to jako efektowną produkcję fantasy z Szatanem w roli bohatera pozytywnego. Pierwsze skojarzenie: 'Cykl Komorniczy' Gołkowskiego, ale inni twórcy też potrafili te piekielno- niebiańską opowieść fajnie przedstawić.

Nie do końca potrafię ocenić to dzieło obiektywnie czyli niezależnie od własnego światopoglądu, zwłaszcza że te kwestie w 'Raju utraconym' pojawiają się bez przerwy. Zachwyciły mnie refleksje piekielników z Księgi II. Istny przegląd światopoglądów politycznych! Wnerwił wątek rozmowy Ojca z Synem: fałsz i cynizm. Ciekawie wypadła wizja przyszłości świata. Zainteresowała, zgodna z jego czasami, wiedza naukowa.

Feministkom i w ogóle osobom sądzącym, że kobiety są równe mężczyznom polecam włożyć coś między zęby. Bo mnie od poziomu seksizmu i maczoizmu aż zgrzytały. Obrzydliwe! Mógłbym się nad tym rozpisywać do imentu, ale ani nie byłaby to recenzja Miltona ani niewiele by wniosła do tematu. Za to o jedno zapytać muszę: DLACZEGO tyle kobiet wierzy? Poziom obleśności, chamstwa, nielogiczności, dyletanctwa i ogólnego lekceważenia, jakie Biblia i Milton prezentują często zmuszał mnie do uspakajających pauz i przypomnienia o tym, ile 'Raj utracony' ma lat. Ale nie rozumiem, czemu współczesne kobiety w tak opresyjną i niesprawiedliwą wizję wierzą.

Jeszcze jedna refleksja ciśnie się do światła. To Bóg na spółę z Szatanem stworzyli ludzi! Bo to, co stworzył Bóg to nie są ludzie, to jakaś wersja beta. Skojarzyli mi się Elojowie z 'Wehikułu czasu' Wellesa. Zakładam, że nieprzypadkowo. Dopiero Szatan i to jabłuszko z drzewka uczynili ludzi ludzkimi. I dał nam takie dzieło jak np. 'Raj utracony', bo przecież bez drzewa wiedzy ludzie to by się nawet pisać nie nauczyli!

Mała rozwikłana wątpliwość anielska. Anioły jedzą, smak mają, trawią, ale s*ać nie muszą, wydalają duchowo. Kapitalna umiejętność, szczerze zazdroszczę!

7/10. Do połowy była '9'. Od połowy się nawet nad '1' zastanawiałem, ale uznaje prawdę dzieła, czas powstania i osobowość autora za okoliczności łagodzące. Zalecam wyrozumiałość.

Wersję audio czyta Marcin Przybylski. Nie znałem go wcześniej. Piękny i czysty głos. Polecam.

Zawsze chciałem to przeczytać. Zacząłem niewiele wiedząc o dziele, dopiero na wysokości Księgi IV rzuciłem okiem na fabułę i na biografię Miltona.

Fabuła stanowi istotny kłopot: w pierwszej części książki znakomita, w drugiej- od Księgi VII marna i często wręcz obrzydliwa. Ale to nie jest wina autora, a materiału źródłowego. Bo od połowy 'Raj utracony' to po prostu...

Jest to książka napisana przez autora w czasie bardzo niespokojnego okresu w jego państwie. Dodatkowo autor w czasie tworzenia tej książki stał się niewidzący. Warto też wiedzieć, że był gorliwym purytaninem, co nawet widać w tej książce, gdzie poniekąd krytykuje katolickie chrześcijaństwo.
Ogólnie książka jest dobra - język i styl rzeczywiście wyróżnia się. Autor tworzy bardzo ładny opis obrazu nieba i istot niebiańskich.
Ja osobiście trochę czuję zgrzyt gdy czytam o wszechmocnym i wszechwiedzącym Bogu, który umyślnie stawia drzewo z zakazanym owocem w Edenie.
Ogólnie jest to fabularyzowana opowieść o powstaniu świata i człowieka znana z Księgi Rodzaju. Większość tego, co myślę o tej lekturze jest już napisana w większości komentarzy. Dlatego nie chciałbym się powtarzać.

Jest to książka napisana przez autora w czasie bardzo niespokojnego okresu w jego państwie. Dodatkowo autor w czasie tworzenia tej książki stał się niewidzący. Warto też wiedzieć, że był gorliwym purytaninem, co nawet widać w tej książce, gdzie poniekąd krytykuje katolickie chrześcijaństwo.
Ogólnie książka jest dobra - język i styl rzeczywiście wyróżnia się. Autor tworzy...

Zapraszamy do odkrycia wyjątkowego arcydzieła literatury angielskiej - "Raj utracony" autorstwa Johna Miltona. To epicki epos, który rozpoczyna się dramatycznym upadkiem szatana i jego zwolenników, wskazując, że to właśnie on odgrywa kluczową rolę jako bohater tego wielkiego dzieła. Milton, znany jako "nieświadomy satanista", stworzył szczegółowo skonstruowaną postać Lucyfera, co przyciągało uwagę angielskich romantyków, którzy uznawali szatana za protoplastę bohatera bajronicznego.

"Raj utracony" został podzielony na dwie części. Pierwsze sześć ksiąg poświęcone jest głównie buntowi aniołów pod przywództwem Szatana, natomiast ostatnie sześć ksiąg skupiają się na losach ludzi. Podział ten jest wyraźnie zaznaczony poprzez ponowne użycie inwokacji w księdze siódmej. Milton wiernie odwzorowuje biblijną historię opowiedzianą w Księdze Rodzaju, jednak wplata w fabułę unikalne elementy, takie jak antropomorficzne postacie Grzechu i Śmierci.

Epos kończy się wygnaniem pierwszych rodziców z raju, ale poeta podkreśla, że mimo tego ludzi nie opuściła Opatrzność, która nadal pozostaje ich przewodnikiem. "Raj utracony" to głęboka refleksja nad kondycją ludzką, rolą zła i sprawiedliwości, która wciąż zachwyca czytelników swoją mądrością i pięknem literackim.

Zapraszamy do odkrycia wyjątkowego arcydzieła literatury angielskiej - "Raj utracony" autorstwa Johna Miltona. To epicki epos, który rozpoczyna się dramatycznym upadkiem szatana i jego zwolenników, wskazując, że to właśnie on odgrywa kluczową rolę jako bohater tego wielkiego dzieła. Milton, znany jako "nieświadomy satanista", stworzył szczegółowo skonstruowaną postać...

John Milton angielski poeta i pisarz żyjący w latach 1608-1674.
Największym marzeniem Miltona była chęć napisania eposu upamiętniającego króla Artura i jego boje z Saksonami, to marzenie nigdy się nie spełniło.
Do historii literatury światowej John Milton przeszedł za sprawą poematu „Raj utracony” napisanego pod koniec życia, w roku 1667.
Autor w swym poemacie porusza jedno z najważniejszych i najbardziej powszechnie znanych wydarzeń w historii ludzkości (dla ateistów w historii literatury),a mianowicie wygnanie człowieka z Raju-temat wydawałoby się dobrze znany, opisany w biblijnej Księdze Rodzaju i tu można byłoby postawić pytanie: czy aby na pewno dobrze znany, czy nieodbierany przez czytelnika zbyt powierzchownie i bez zrozumienia głębiej ukrytego przekazu?.
W tym właśnie momencie wkracza Milton i jego rozszerzona interpretacja tamtych wydarzeń w postaci poematu „Raj utracony”.


Autor w sposób genialny na podobieństwo homeryckiej „Iliady” prowadzi czytelnika po ścieżkach Raju, ukazuje walkę szatana z Bogiem, upadek tego pierwszego i zemstę za strącenie z Nieba. Szatan mści się na swym stwórcy, odciągając pierwszych ludzi (Adama i Ewę) od boskich nakazów, dowodząc w swym mniemaniu, iż dzieło boskie zawiera luki i niedoskonałości, i że można je zniszczyć, ale to nie luki i niedoskonałości w dziele bożym, lecz wolna wola stworzonych istot może prowadzić do ich upadku.
Weźmy dla prostego przykładu człowieka i jego dzieła i postawmy sobie pytanie, co bardziej by nas cieszyło?: robot najnowszej generacji zaprogramowany przez nas samych tak, aby nas kochał, był nam ślepo posłuszny i wykonywał wszystkie nasze nakazy, czy dziecko spłodzone przez nas, obdarzone wolną wolą, wybierające między złem a dobrem, kochające nas z wyboru, a nie z przymusu.

O miłości, wierności, oddaniu, odwadze itp. nie może decydować zaprogramowanie- o tym musi decydować wolny wybór, aby miało to sens i wartość.
Podobnie rzecz się ma z biblijnymi istotami: od aniołów począwszy poprzez Adama i Ewę wygnanych z raju, aż do nas współczesnych-wszyscy możemy wybierać, po której stronie stanąć.
Dzieło J. Miltona do najłatwiejszych nie należy, napisane jest językiem dość trudnym i w stylu wymagającym od czytelnika skupienia podczas czytania.

Bez wątpienia jest to jedna z najważniejszych pozycji w literaturze światowej mogąca bez żadnych kompleksów konkurować z dziełami Homera, Wergiliusza czy Szekspira-dzieło ponadczasowe i uniwersalne bez względu na światopogląd niezbędne wśród tych, które należy, a co najmniej wypada przeczytać. Polecam.

John Milton angielski poeta i pisarz żyjący w latach 1608-1674.
Największym marzeniem Miltona była chęć napisania eposu upamiętniającego króla Artura i jego boje z Saksonami, to marzenie nigdy się nie spełniło.
Do historii literatury światowej John Milton przeszedł za sprawą poematu „Raj utracony” napisanego pod koniec życia, w roku 1667.
Autor w swym poemacie porusza jedno...

Liczne wzmianki tego tytułu rozbuchały apetyt - szczególnie, że w tym momencie owa pozycja jest niemal niedostępna na rynku.

No i srogo się zawiodłem, bo jest to "tylko" fabularne przedstawienie (rozwleczenie),krótkiej sceny z raju, która nota bene zajmuje mniejszą część tego pompatycznego dzieła, a ta większa dotyczy poprzedzającej ją wojny w Niebie, upadku Szatana i jego podróży z piekła, do nowo utworzonego świata. Milton stara się rzucić światło na psychologiczny aspekt wydarzenia, prawdopodobne motywacje i intencje... ale mnie ta wizja nie urzekła. Zdarzają się "momenty", ale przez większość czasu starałem się nie usnąć.

(Nie wiedziałem, że "pisał" ją będąc ślepym - dyktując treść córkom)

Liczne wzmianki tego tytułu rozbuchały apetyt - szczególnie, że w tym momencie owa pozycja jest niemal niedostępna na rynku.

No i srogo się zawiodłem, bo jest to "tylko" fabularne przedstawienie (rozwleczenie),krótkiej sceny z raju, która nota bene zajmuje mniejszą część tego pompatycznego dzieła, a ta większa dotyczy poprzedzającej ją wojny w Niebie, upadku Szatana i...

Ważna i ciekawa, ale trochę ciężko napisana - w końcu to wiersz biały. Naprawdę świetna jest postać Lucyfera - nie bezmyślnego złego demona, ale uporządkowanego przywódcy.

Ważna i ciekawa, ale trochę ciężko napisana - w końcu to wiersz biały. Naprawdę świetna jest postać Lucyfera - nie bezmyślnego złego demona, ale uporządkowanego przywódcy.

Książka będąca dzieckiem mariażu religii oraz poezji, dziedzicząca po rodzicach siłę oddziaływania przypowieści religijnych oraz niewątpliwy talent literacki autora. Dla osób nie miłujących się ani w jednym, ani w drugim, całość może stać się z czasem nieco nużąca.
Ogólnie jest to niewątpliwie piękne, warte przeczytania dzieło, pełne wewnętrznych dialogów, w którym autor sporo uwagi poświęcił aspektom filozoficznym, tłumacząc motywacje występujących postaci, mając ku temu okazje przy przedstawianiu scen rozmów pomiędzy aniołami i demonami, lub podczas opisów rozmyślań Szatana lub jego demonów, nad własnym losem i argumentowaniem własnych działań. Rzuca ona nowe światło na historie znane z księgi rodzaju, zręcznie je ubarwia, pozwala spojrzeć na nie pod innym kątem.
Warte wspomnienia jest to, że autor nie ukazał Szatana jako kobyłki na której, dla ukazania większej chwały Bożej, można sobie spokojnie pojeździć. Zamiast tego otrzymujemy potężną, piękną, aczkolwiek upodloną postać tragiczną, która jest zła nie z powodu perfidności i potrzeby czystego sadyzmu, a raczej z powodu poczucia utraty godności, zazdrości wobec człowieka o miłość Bożą i bólu spowodowanego utratą łaski Stwórcy.
Moim zdaniem błędami było łączenie motywów religii i mitologii oraz próby zbyt dosłownego i cielesnego ukazania pewnych zdarzeń, takich jak bitwa w niebie, których ze względu na ich duchową naturę, nie da się opisać w odniesieniu do elementów cielesnego życia ludzkiego. Próby opisania walki na miecze pomiędzy aniołami i demonami, nie mogły się udać, nie wyglądając przy tym kuriozalnie.

Książka będąca dzieckiem mariażu religii oraz poezji, dziedzicząca po rodzicach siłę oddziaływania przypowieści religijnych oraz niewątpliwy talent literacki autora. Dla osób nie miłujących się ani w jednym, ani w drugim, całość może stać się z czasem nieco nużąca.
Ogólnie jest to niewątpliwie piękne, warte przeczytania dzieło, pełne wewnętrznych dialogów, w którym autor...

Autorska wizja Johna Miltona na temat wydarzeń biblijnych, a w szczególności historii Adama i Ewy, która pisząc kolokwialnie nie ma najmniejszej logiki. Bo trzeba spojrzeć na to tak: Adam i Ewa są rodzicami trzech synów: Kain, Abel i Set. Kain zabija Abla, rodzice się wyrzekają Kaina, więc pozostaje im tylko Set. Mam nadzieję, że w tej przypowieści nie ma żadnych związków kazirodczych, bo Ewa miałaby "to robić" z Setem, jej biologicznym synem?! Śmiech na sali. To wcale nie byli pierwsi ludzie - tak naprawdę do wszystkiego musieliśmy dochodzić sami. Do wspólnego języka, ewolucji, bycia razem w społeczeństwie, do spontanicznego uczenia się. Ale lubię osobiście poczytać książki z jedenasto- lub z trzynastozgłoskowcem. I gdybyśmy nie dysponowali organem zwanym mózg, to bylibyśmy cały czas na poziomie małpy. Jak ktoś ma hopla na poezję, to polecam.

Autorska wizja Johna Miltona na temat wydarzeń biblijnych, a w szczególności historii Adama i Ewy, która pisząc kolokwialnie nie ma najmniejszej logiki. Bo trzeba spojrzeć na to tak: Adam i Ewa są rodzicami trzech synów: Kain, Abel i Set. Kain zabija Abla, rodzice się wyrzekają Kaina, więc pozostaje im tylko Set. Mam nadzieję, że w tej przypowieści nie ma żadnych związków...

Milton to absolutny geniusz. Myśl, którą włożył w stworzenie tej książki jest absolutnie zdumiewająca. Obrazowość historii była cudowna.

"For solitude sometimes is best society, and short retirement urges sweet return" piękniejszego cytatu jeszcze chyba nie widziałam.

Milton to absolutny geniusz. Myśl, którą włożył w stworzenie tej książki jest absolutnie zdumiewająca. Obrazowość historii była cudowna.

"For solitude sometimes is best society, and short retirement urges sweet return" piękniejszego cytatu jeszcze chyba nie widziałam.