PopKulturowy Kociołek:

W Record of Ragnarok ludzie stają do nierównej walki z Bogami w celu uratowania świata. Już pierwszy tom serii zapewnił więc czytelnikowi masę mocnej i widowiskowej akcji. Widzieliśmy w nim jak naprzeciwko Boga piorunów (Thora),staje legendarny chiński wojownik Lü Bu. W drugiej części serii mamy dokończenie tej „piorunującej” potyczki, która wypełnia prawie połowę tomiku. Wynik walki niech pozostanie słodką tajemnicą i każdy niech przekona się o nim samemu. Dalsza część komiksu nie jest mniej widowiskowa, szalona i angażująca. Naprzeciwko siebie stają bowiem Adam (pierwszy człowiek na Ziemi) oraz wielki Zeus. Rozpoczyna się więc prawdziwa walka gigantów (w wieloznacznym tego słowa znaczeniu).

Widowiskowość, widowiskowość i jeszcze raz widowiskowość. Zdecydowanie są to najważniejsze atuty serii, które nie pozwalają czytelnikowi na nudę i zapewniają mu naprawdę wyśmienitą porcję mangowej rozrywki. Nie oznacza to jednak, że treść tomiku wypełniona jest tylko walką. W tomie drugim nie zabrakło również całej masy różnorakich emocji. Dotykają one zarówno walczących, widzów, jak i Walkirie, które mocno wspierają ludzi w tej wyniszczającej walce. Nadaje to poszczególnym scenom jeszcze intensywniejszego klimatu, któremu trudno jest się oprzeć.

PopKulturowy Kociołek:

W Record of Ragnarok ludzie stają do nierównej walki z Bogami w celu uratowania świata. Już pierwszy tom serii zapewnił więc czytelnikowi masę mocnej i widowiskowej akcji. Widzieliśmy w nim jak naprzeciwko Boga piorunów (Thora),staje legendarny chiński wojownik Lü Bu. W drugiej części serii mamy dokończenie tej „piorunującej” potyczki, która...

Oglądałam anime, które mnie zniechęciło do mangi, ale o dziwo manga o wiele lepsza. A może to tylko ciekawe postacie?

Oglądałam anime, które mnie zniechęciło do mangi, ale o dziwo manga o wiele lepsza. A może to tylko ciekawe postacie?

Pierwszy tom mangi pokazywał wydarzenia prowadzące do tytułowego kresu dziejów i Ragnaroku, a także początek pierwszego starcia pomiędzy Thorem a najsilniejszym wojownikiem w historii Chin. Drugi tom kontynuuje tę batalię pomiędzy bogiem piorunów a szalenie odważnym generałem. Po szokującym finale tej bitwy przychodzi pora na kolejne pojedynki.

Pierwszy tom mangi pokazywał wydarzenia prowadzące do tytułowego kresu dziejów i Ragnaroku, a także początek pierwszego starcia pomiędzy Thorem a najsilniejszym wojownikiem w historii Chin. Drugi tom kontynuuje tę batalię pomiędzy bogiem piorunów a szalenie odważnym generałem. Po szokującym finale tej bitwy przychodzi pora na kolejne pojedynki.

Tak, pojedynek Thora z Lu Bu inaczej mógł się nie skończyć. Ale za to jaki ma uśmiech :) Widać, że się z zabawy panowie cieszyli. Ale okej, druga runda i tak dalej...

Zeus i jego wygibasy były — jak na razie i chyba tak zostanie — najbardziej niedorzecznym i łobrzydliwym czymś, co pokazali. Taki rubaszny wujaszek, co, hehe, podłapie, hehe, podszczypie, i nikt nie chce koło takiego siedzieć. Wgl, Zeus to stare dziadzisko, ciekawe, jak będą jego bracia wyglądać, skoro on niby z trójki najmłodszy. Patrzę na te jego wygibasy i nie, dlaczego tego nie da się odzobaczyć? Ale co jest najlepsze? Ano najlepsza jest scena, jak Wszechojciec mówi Shivie, że 'to jego kolej', nooo super poprostu, się chichrałam.

No a Adam? Hm, spodziewałam się kogoś z loczkiem à la Rzym I w. p.n.e., no albo coś ze Stworzenia Adama. Ale spoko, taki koncept jest dobry, nawet bardzo. Stary pryk i młody obszczymór. Chociaż jego 'zbroja', brawa dla tego, kto na to wpadł. I co zauważyłam dopiero po raz drugi czytając — którą ręką atakuje boga. Widać, że wie, że się trzeba oszczędzać, przynajmniej póki ciężkie działo nie zostało wytoczone.

Ale, mimo wygibasów dziadunia, mimo podlotka Adaśka, to nie oni są zwycięzcami. Całe show tomu drugiego kradnie kto? Ano Ares. Łomatko, ta jego filużanusia :)

Tak, pojedynek Thora z Lu Bu inaczej mógł się nie skończyć. Ale za to jaki ma uśmiech :) Widać, że się z zabawy panowie cieszyli. Ale okej, druga runda i tak dalej...

Zeus i jego wygibasy były — jak na razie i chyba tak zostanie — najbardziej niedorzecznym i łobrzydliwym czymś, co pokazali. Taki rubaszny wujaszek, co, hehe, podłapie, hehe, podszczypie, i nikt nie chce koło...