Żony ze Stepford

Nie było wow, ale przyjemnie się czytało, fajny klimat.

Nie było wow, ale przyjemnie się czytało, fajny klimat.

Bardzo lubię książki Iry Levina, szkoda, że wydał ich tak mało - ale za to każda to bestseller i doczekały się nawet ekranizacji. O ile "Dziecko Rosemary" w reżyserii Polańskiego jest dziełem pokazanym jeden do jednego, tak tutaj jest to film "na motywach", a nie ekranizacja. I o dziwo bardziej podoba mi się film, którego akcja jest uwspółcześniona, są wprowadzone pewne bardzo ciekawe motywy i happy end. W powieści nie ma takiego zakończenia. Historia jest krótka, lecz akcja narasta niespiesznie, cały czas towarzyszy nam poczucie nadciągającego zagrożenia - w tym Ira Levin jest mistrzem. Towarzyszymy życiu Joanny Eberhard, która wraz z rodziną zamieszkała w małym, spokojnym i idyllicznym amerykańskim miasteczku. Kobieta próbuje wtopić się jego życie, zawiązuje przyjaźń z Bobbie i Charmaine, również zamieszkałe tam niedawno. Mężowie kobiet zapisują się natomiast do męskiego klubu, Stowarzyszenia Mężczyzn, gdzie spędzają wolny czas. Tymczasem kobiety zauważają pewną nieprawidłowość życia rodzinnego, mianowicie wszystkie panie w Stepford są przykładnymi kurami domowymi bez zainteresowań i zachowują się cokolwiek nienormalnie.

Bardzo lubię książki Iry Levina, szkoda, że wydał ich tak mało - ale za to każda to bestseller i doczekały się nawet ekranizacji. O ile "Dziecko Rosemary" w reżyserii Polańskiego jest dziełem pokazanym jeden do jednego, tak tutaj jest to film "na motywach", a nie ekranizacja. I o dziwo bardziej podoba mi się film, którego akcja jest uwspółcześniona, są wprowadzone pewne...

Czasem tak bywa, że pierwszy jest film, który bardzo się spodoba. Z nadzieją sięga się po książkę i przychodzi rozczarowanie. Bardzo męcząca lektura. Dialogi sztuczne i nielogiczne. Historia na czasy sztucznej inteligencji AI, niepokojąco prawdziwa a ‚Żony ze Stepford’ nabierają innego wymiaru. Może i nas będzie to czekać za jakiś czas…

Czasem tak bywa, że pierwszy jest film, który bardzo się spodoba. Z nadzieją sięga się po książkę i przychodzi rozczarowanie. Bardzo męcząca lektura. Dialogi sztuczne i nielogiczne. Historia na czasy sztucznej inteligencji AI, niepokojąco prawdziwa a ‚Żony ze Stepford’ nabierają innego wymiaru. Może i nas będzie to czekać za jakiś czas…

Rozczarowująco żadne. Ani ładne ani straszne, potwornie nijakie, choć pomysł zupełnie nietuzinkowy. Nie wiem, na ile jest to winą ubogiego literacko tłumaczenia, a na ile oryginału (Levin nigdy nie był zbyt kwiecisty),ale wrażenie pozostawia niedobre.

Rozczarowująco żadne. Ani ładne ani straszne, potwornie nijakie, choć pomysł zupełnie nietuzinkowy. Nie wiem, na ile jest to winą ubogiego literacko tłumaczenia, a na ile oryginału (Levin nigdy nie był zbyt kwiecisty),ale wrażenie pozostawia niedobre.

Robert Oppenheimer stwierdził: „Teraz stałem się śmiercią, niszczycielem światów”. Bardzo się cieszyłem na myśl, że w końcu mam okazję przeczytać tą książkę. Ale... jak wielu czytelników wie, masowe wydania z lat 90tych, redakcyjnie i przełożeniowo nie były na wysokim poziomie i wydaje mi się, że w tym wypadku mocno zaważyło to na mojej ocenie. Zdecydowanie mimo moich 6 gwiazdek uważam że warto przeczytać choćby dla faktu jak wiele odniesień filmowych zrealizowano. Przy okazji obejrzałem ekranizację z 75r., którą mocno polecam.

Robert Oppenheimer stwierdził: „Teraz stałem się śmiercią, niszczycielem światów”. Bardzo się cieszyłem na myśl, że w końcu mam okazję przeczytać tą książkę. Ale... jak wielu czytelników wie, masowe wydania z lat 90tych, redakcyjnie i przełożeniowo nie były na wysokim poziomie i wydaje mi się, że w tym wypadku mocno zaważyło to na mojej ocenie. Zdecydowanie mimo moich 6...

Smutno mi, że ta książeczka tak szybko się skończyła. Mogłaby z tego powstać potężna opowieść. Mimo wszystko podobała mi się ta książka. Miała ciekawy klimat tajemniczości, niewiadomej i strachu.

Smutno mi, że ta książeczka tak szybko się skończyła. Mogłaby z tego powstać potężna opowieść. Mimo wszystko podobała mi się ta książka. Miała ciekawy klimat tajemniczości, niewiadomej i strachu.

Po przeczytaniu "Dziecka Rosemary" pragnęłam poznać coś jeszcze autora i tak sięgnęłam po "Żony.."

Książka napisana dość dawno co sprawia, że wydanie pozostawia dość wiele do życzenia. Brakuje interpukcji, pojawiają się literówki. To trochę utrudnia czytanie.

Powieść sama w sobie ciekawa. Zakończenie mam wrażenie, że trochę spłycone. A szkoda, bo oczekiwałam chociaż wyjaśnienia pewnych kwestii nad którymi się zastanawiałam. Cóż. Taki zamysł autora i należy to uszanować.

Po przeczytaniu "Dziecka Rosemary" pragnęłam poznać coś jeszcze autora i tak sięgnęłam po "Żony.."

Książka napisana dość dawno co sprawia, że wydanie pozostawia dość wiele do życzenia. Brakuje interpukcji, pojawiają się literówki. To trochę utrudnia czytanie.

Powieść sama w sobie ciekawa. Zakończenie mam wrażenie, że trochę spłycone. A szkoda, bo oczekiwałam chociaż...

Brakowało mi mocnego zakończenia historii.
Książka krótka z wartką akcją. Przejścia pomiędzy wątkami i scenami trochę za mało wyeksponowane, czytelnik może się w nich zgubić.
Dobry feministyczny, horrorowy oraz nowoczesny wątek.
Reszcie niestety wiele brakuje, zwłaszcza zakończeniu.

Brakowało mi mocnego zakończenia historii.
Książka krótka z wartką akcją. Przejścia pomiędzy wątkami i scenami trochę za mało wyeksponowane, czytelnik może się w nich zgubić.
Dobry feministyczny, horrorowy oraz nowoczesny wątek.
Reszcie niestety wiele brakuje, zwłaszcza zakończeniu.

Książka o zaskakująco współczesnej tematyce.
Niestety wydanie z lat 90. jest tragiczne i bardzo utrudnia odbiór, mam nadzieję, że w przyszłości jakieś wydawnictwo pokusi się o przygotowanie całkiem nowego tłumaczenia.

Książka o zaskakująco współczesnej tematyce.
Niestety wydanie z lat 90. jest tragiczne i bardzo utrudnia odbiór, mam nadzieję, że w przyszłości jakieś wydawnictwo pokusi się o przygotowanie całkiem nowego tłumaczenia.

W konstrukcji widać pewne podobieństwa do "Dziecka Rosemary" (mówię o filmie, książki jeszcze nie czytałem),ale mimo pewnej wtórności, powieść jest bardzo intrygująca. Zadaje interesujące pytania, a spośród poruszanych kwestii najmocniej brzmią te dotyczące kobiet i ich roli w życiu oraz dostosowaniu się do męskich oczekiwań. W dzisiejszych czasach tematyka mocno na czasie, ale warto nadmienić, że nie jest przez Levina poruszana w zbyt tendencyjny sposób.

Warto.

W konstrukcji widać pewne podobieństwa do "Dziecka Rosemary" (mówię o filmie, książki jeszcze nie czytałem),ale mimo pewnej wtórności, powieść jest bardzo intrygująca. Zadaje interesujące pytania, a spośród poruszanych kwestii najmocniej brzmią te dotyczące kobiet i ich roli w życiu oraz dostosowaniu się do męskich oczekiwań. W dzisiejszych czasach tematyka mocno na...