Ocena nie w pełni obiektywna, bo od dawna uwielbiam film a książka dopiero teraz wpadła mi ręce.

Ocena nie w pełni obiektywna, bo od dawna uwielbiam film a książka dopiero teraz wpadła mi ręce.

Lektura po latach. Tym razem, inaczej odczuwam zachowania sióstr Lisbon, czy ich obserwatorów. Jedyne co się nie zmienia, to niepowtarzalny klimat tej książki.

Lektura po latach. Tym razem, inaczej odczuwam zachowania sióstr Lisbon, czy ich obserwatorów. Jedyne co się nie zmienia, to niepowtarzalny klimat tej książki.

Świetna książka. Zaskoczyło mnie to, że już od początku wiadomo co się wydarzyło, książka jest tylko rekonstrukcją albo próbą rekonstrukcji zdarzeń, odgadnięcia co kryło się w psychice pięciu sióstr, które postanowiły popełnić samobójstwo. Wydawałoby się, że książka jest makabryczna, otóż moim zdaniem wcale nie. To książka zgodna z tytułem, o dojrzewaniu, o pozornej niewinności, o tym, że dorośli widzą w młodych ludziach niewinność, czystość, których wcale tam nie ma. Niestety bardzo często narzucają młodzieży swoje poglądy jako jedyne słuszne. Myślę, że sporo czytelników odnajdzie w tej powieści cząstkę siebie, w dowolnej grupie bohaterów, czy to młodych, czy rodziców, a może ich kolegów albo sąsiadów.
Przez książkę się płynie, jest rewelacyjna, czytało mi się ją jako jeden wielki strumień świadomości, trochę się czasem lekutko gubiłam kto jest kim, ale okazywało się to nieistotne. Przeczytałam ją "na raz", bo ciężko się jest oderwać. Może być powierzchowna, jeśli ją czytać pospieszne, ale może być pięknym studium psychologicznym, jeśli tylko się na to otworzymy.
Co dosyć dziwne, nie czułam sympatii do żadnego z bohaterów, na pewno nie do dziewczyn ani ich rodziców, może trochę do ich kolegów/adoratorów? Drażniła mnie cicha dysfunkcyjność tej rodziny, to, że rodzice sióstr wychowywali je po prostu źle, w imię swoich głupich zasad. Oczywiście przewija się tutaj wątek religijny, woda na mój antyklerykalny młyn i ateizm.
Powiedziałabym, że mimo przerażającej i nieco absurdalnej tematyki ta powieść jest piękna. Taka romantyczna, niespokojna, metafizyczna, w stylu Edgara Allana Poe czy Lovecrafta. Cierpienia Młodego Wertera wersja "trochę później", zresztą wspomniana w powieści, napomknięta przez pobocznego bohatera mimochodem.

Wyzwanie czytelnicze LC listopad 2023: Przeczytam książkę straszną/niepokojącą (7)

Świetna książka. Zaskoczyło mnie to, że już od początku wiadomo co się wydarzyło, książka jest tylko rekonstrukcją albo próbą rekonstrukcji zdarzeń, odgadnięcia co kryło się w psychice pięciu sióstr, które postanowiły popełnić samobójstwo. Wydawałoby się, że książka jest makabryczna, otóż moim zdaniem wcale nie. To książka zgodna z tytułem, o dojrzewaniu, o pozornej...

Oniryczność, tajemniczość, język oddający lepką atmosferę książki.
Warto też obejrzeć później film.

Oniryczność, tajemniczość, język oddający lepką atmosferę książki.
Warto też obejrzeć później film.

Fascynująca.

Fascynująca.

Na pierwszy plan wysuwa się historia sióstr Lisbon, ale jest to też opowieść o życiu w zamkniętej podmiejskiej społeczności, o dorastaniu, a klamrą spinającą powieść jest tragiczny los bohaterek. Autor przędzie opowieść na podstawie wspomnień różnych osób o pięciu siostrach, które wychowywane przez pobożnych, surowych rodziców są pozbawione wszystkiego, co ważne dla nastolatek. Piękne metafory, których nie powstydziliby się najwięksi pisarze.

Na pierwszy plan wysuwa się historia sióstr Lisbon, ale jest to też opowieść o życiu w zamkniętej podmiejskiej społeczności, o dorastaniu, a klamrą spinającą powieść jest tragiczny los bohaterek. Autor przędzie opowieść na podstawie wspomnień różnych osób o pięciu siostrach, które wychowywane przez pobożnych, surowych rodziców są pozbawione wszystkiego, co ważne dla...

można zarzucać autorowi chaos w przedstawianiu wydarzeń, można zarzucić, że postać nie każdej z sióstr została zgłębiona wystarczająco, z należytą uwagą i troską (a do tego zarzutu sama się przyłączam),jednak co trzeba autorowi przyznać: napisana jest naprawdę pięknym językiem i chylę czoła, a pulitzer bez wątpienia zasłużony

można zarzucać autorowi chaos w przedstawianiu wydarzeń, można zarzucić, że postać nie każdej z sióstr została zgłębiona wystarczająco, z należytą uwagą i troską (a do tego zarzutu sama się przyłączam),jednak co trzeba autorowi przyznać: napisana jest naprawdę pięknym językiem i chylę czoła, a pulitzer bez wątpienia zasłużony

Na przedmieściach niewielkiego amerykańskiego miasteczka dochodzi do tragedii – pięć młodych dziewczyn popełnia samobójstwo w ciągu jednego roku. Siostry Lisbon, piękne, choć nieco osobliwe, są dla chłopców z osiedla obiektami adoracji czy wręcz religijnego przywiązania.
Obecnie, będąc już dorosłymi mężczyznami, próbują odtworzyć ciąg wydarzeń, który złożył się na zbiorową śmierć dziewcząt. Poznajemy historię właśnie z ich perspektywy, oglądamy więc wydarzenia z boku, zaglądamy przez firanki, podsłuchujemy urywki rozmów, śledzimy kroki z oddali. Taki sposób narracji potęguje wrażenie odrealnienia, siostry Lisbon oglądane oczami chłopców zmieniają się w mityczne figury, już za życia traktowane jak nie do końca prawdziwe osoby, lecz złożenie pewnych wyobrażeń innych ludzi na ich temat. Przez całą powieść rzeczywiste osobowości dziewcząt pozostają nieuchwytne, bo wciąż mamy nałożony filtr-perspektywę mężczyzn opowiadających ich historię. @fieldsdiary słusznie podsumowała to w swojej recenzji, wskazując, że patrzymy na nie poprzez „male gaze”. Nawet po latach, gdy dorośli już chłopcy porządkują fragmenty układanki, starając się doszukać czegoś, co pomogłoby im zrozumieć wydarzenia z przeszłości, tak naprawdę tworzą mistyczny ołtarz sióstr Lisbon, zbierają relikwie, świadczące o ich fanatycznym przywiązaniu.
Mimo że na samym początku wiadomo, jak kończy się ta historia, jej czytaniu towarzyszy ciągły niepokój. Przy przeglądaniu opinii na temat „Przekleństw niewinności” spotkałam się wielokrotnie z określeniem, że ta książka jest „duszna” i nie ma chyba lepszego słowa, by ją opisać. Gnije od środka jak powoli rozpadający się dom Lisbonów.
Szczególnie wstrząsnęło mną jedno z ostatnich zdań powieści – „I w końcu nie miało znaczenia, ile miały lat i że były dziewczynami, ważne było tylko to, że je kochaliśmy i że nie słyszały naszego wołania” – bo jest okropnie niesprawiedliwe. „Nie słyszały naszego wołania” sugeruje, że były im coś winne, wygląda to jak skarga, gdy w rzeczywistości zdaje się, że nikt nie słyszał wołania NIE „biednych” chłopców z osiedla, pożądliwie patrzących na swoje obiekty fascynacji, lecz cierpiących sióstr Lisbon, prawdziwych osób, które ktoś mógł uratować.

Na przedmieściach niewielkiego amerykańskiego miasteczka dochodzi do tragedii – pięć młodych dziewczyn popełnia samobójstwo w ciągu jednego roku. Siostry Lisbon, piękne, choć nieco osobliwe, są dla chłopców z osiedla obiektami adoracji czy wręcz religijnego przywiązania.
Obecnie, będąc już dorosłymi mężczyznami, próbują odtworzyć ciąg wydarzeń, który złożył się na zbiorową...

Minęło kilka lat od dnia, w którym po raz pierwszy przeczytałam tę książkę. Jest to historia, o której się nie zapomina. Sięgnęłam dzisiaj po raz kolejny i odczucia się nie zmieniły. Polecam przeczytać. Książka nie jest nudna, wymaga jedynie skupienia, czego najwyraźniej nie można oczekiwać od większości ludzi.

Minęło kilka lat od dnia, w którym po raz pierwszy przeczytałam tę książkę. Jest to historia, o której się nie zapomina. Sięgnęłam dzisiaj po raz kolejny i odczucia się nie zmieniły. Polecam przeczytać. Książka nie jest nudna, wymaga jedynie skupienia, czego najwyraźniej nie można oczekiwać od większości ludzi.

Ciężko uwierzyć, że to debiutancka powieść. Jeszcze nigdzie nie spotkałam się z tak pięknie poprowadzoną narracją i tak bogatymi i żywymi opisami, które nie były przy tym zanudzające.

Ciężko uwierzyć, że to debiutancka powieść. Jeszcze nigdzie nie spotkałam się z tak pięknie poprowadzoną narracją i tak bogatymi i żywymi opisami, które nie były przy tym zanudzające.