Książka dla mnie zbyt skomplikowana - za dużo powiązań mieszających się z rzekomymi powiązaniami. Historia mieszającą się z rzeczywistością, wojna z grą, życie z grą. Przeczytalam już kilka takich i do tej pory sobie radziłam.
To jest jak z jednym z bohaterów - Ukrainiec serbskiego pochodzenia z niemieckim paszportem przebywający w Polsce opowiadający przygodę że Słowacji- idzie ogarnąć, ale czy na pewno wszystko jak trzeba. Daje do myślenia.

Książka dla mnie zbyt skomplikowana - za dużo powiązań mieszających się z rzekomymi powiązaniami. Historia mieszającą się z rzeczywistością, wojna z grą, życie z grą. Przeczytalam już kilka takich i do tej pory sobie radziłam.
To jest jak z jednym z bohaterów - Ukrainiec serbskiego pochodzenia z niemieckim paszportem przebywający w Polsce opowiadający przygodę że...

To kolejna książka przeczytana dzięki akcji Czytajpl - Czytaj Kraków.
Ostatnio przeczytałam dwie inne książki autorki, nie mogłam więc nie sięgnąć po "Czarnego hetmana".
Ogromnie byłam ciekawa tego, co znajdę w tej książce.
Na szachownicy życia autorka rozstawiła bohaterów tej opowieści, każda z postaci to inna figura. Jak potoczą się ich losy i jak rozegra się ta partia?

Podoba mi się styl autorki, to jak operuje słowem, jak wodzi czytelnika za nos.
Książkę przeczytałam w jeden dzień, za to zastanawiałam się nad nią zdecydowanie dłużej, właściwie nadal o niej myślę.
Taka to właśnie opowieść pełna metafor, niedopowiedzeń, gdzie czytelnik może poszukać tego co kryje się między wierszami.
Nie jestem pewna, czy udało mi się odczytać to co autorka chciała przekazać, ale poszczególne historie dotarły do mnie z pewnością. To co ja w niej znalazłam podobało mi się.

Do końca lipca jeszcze możecie przeczytać tę książkę. Sprawdźcie jak wam sie spodoba.
Polecam.

To kolejna książka przeczytana dzięki akcji Czytajpl - Czytaj Kraków.
Ostatnio przeczytałam dwie inne książki autorki, nie mogłam więc nie sięgnąć po "Czarnego hetmana".
Ogromnie byłam ciekawa tego, co znajdę w tej książce.
Na szachownicy życia autorka rozstawiła bohaterów tej opowieści, każda z postaci to inna figura. Jak potoczą się ich losy i jak rozegra się ta partia?...

Czy jest to bardziej gra, czy powieść? Nie rozstrzygnę, gdyż w przypadku prozy Barbary Sadurskiej odpowiedź może być trudna, a nawet nieistotna. „Czarny hetman” z pewnością należy do oryginalnych pozycji wydawniczych, pry których można się spocić interpretując czytaną treść. Może też być tak, że niewiele się z niej zrozumie, ale nawet to nie uchroni przed stycznością z fantastycznie plastycznym językiem.

Z pozoru zbiór opowiadań, które traktują o wojnie, traumie, życiu w zgodzie naturą, relacjach rodzinnych i czym tam sobie wyczytacie. A może to takie uniwersalne przypomnienie, że nasz wpływ na życie jest raczej niewielki, a wszystkim rządzi przypadek. Doprawdy, nie powiem. Jedynym drogowskazem jesteś ty sama, czytelniczko lub czytelniku. Powodzenia życzę.

Czy jest to bardziej gra, czy powieść? Nie rozstrzygnę, gdyż w przypadku prozy Barbary Sadurskiej odpowiedź może być trudna, a nawet nieistotna. „Czarny hetman” z pewnością należy do oryginalnych pozycji wydawniczych, pry których można się spocić interpretując czytaną treść. Może też być tak, że niewiele się z niej zrozumie, ale nawet to nie uchroni przed stycznością z...

Życie jest jak gra w szachy, ale całkiem inne niż w popularnym powiedzeniu xD Każdy ruch ma swoje konsekwencje, które wytrawni szachiści i gracze w życie potrafią przewidzieć

Życie jest jak gra w szachy, ale całkiem inne niż w popularnym powiedzeniu xD Każdy ruch ma swoje konsekwencje, które wytrawni szachiści i gracze w życie potrafią przewidzieć

Osobliwa. Kilka opowiadań, kilka planów czasowych, zazębiają się choć pozornie nie mają nic wspólnego.

Osobliwa. Kilka opowiadań, kilka planów czasowych, zazębiają się choć pozornie nie mają nic wspólnego.

Po książkę sięgnęłam tylko dlatego, że była dostępna w akcji Czytaj.pl Kraków lipiec 23. Rozumiem, że została wyróżniona poważną nagrodą, ale, jak wielu czytelników tutaj, nie do końca wiem, o czym jest.

Po książkę sięgnęłam tylko dlatego, że była dostępna w akcji Czytaj.pl Kraków lipiec 23. Rozumiem, że została wyróżniona poważną nagrodą, ale, jak wielu czytelników tutaj, nie do końca wiem, o czym jest.

„Czarnego hetmana” Barbary Sadurskiej miałem przyjemność przeczytać dzięki akcji Czytaj PL. To kolejna książka, a w zasadzie jedno rozbudowane opowiadanie, która dotyczy literackiego oblicza Krakowa.
Na początku poznajemy mężczyznę, który w byłej stolicy Polski jest na kilka dni, przejazdem. Ma serbskie korzenie. Jego matka uciekła z kraju, kiedy rozpadała się Jugosławia. Wojna ściśle jest w książce Sadurskiej związana z grą w szachy.
Ze strony na stronę historia staje się coraz ciekawsza. Historia mężczyzny jest zasnuta mgłą tajemnicy. Autorka powoli ją przed czytelnikiem przegania, jednak nie całkowicie. Dostajemy nowe informacje, ale nie są one w stu procentach zaspokajające głód ciekawości. Dla mnie najbardziej zastanawiające było to, że główny bohatera o rodzinie opowiadał w czasie przeszłym. Pytanie „Co się stało?” nasuwa się samo.
Akcja skupia się na głównym bohaterze, dla którego ważna jest historia. Pamięć podsuwa mu migawki z przeszłości (chyba moje ulubione fragmenty). Historia ściśle związana jest z teraźniejszością. Te dwa czasy się przeplatają, mają ze sobą wiele wspólnego.
Karolina Feldberg na blurbie opisała tę książkę tak: „(…) wszystko, co prawdopodobne, pozostaje w pewien sposób nierozstrzygnięte”. To zdanie niezwykle dobrze podsumowuje prozę Sadurskiej. Oprócz czasów, przenikają się także przestrzenie. Co rusz otwierają się nowe, w które bohaterowie wprowadzają czytelnika. Nie wiemy, czy prawdopodobne wydarzenia naprawdę miały miejsce. Chyba bardziej wierzymy w to, że nie, że bardziej prawdopodobne są te nieprawdopodobne, jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało.
Moimi najbardziej ulubionymi częściami tego opowiadania były te pod nazwą „Pionek”. Jest to prehistoryczna historia, pozornie w żaden sposób nie związana z główną osią fabularną. Główny bohater jest Wiedzącym. Żyje blisko natury, która jest piękna, ale też groźna.
Najmniej przypadły mi do gustu fragmenty nazwane „Czarny hetman”. W nich opisana jest historia starszego mężczyzny, dziadka. To postać, której nie da się polubić. Na pierwszy rzut oka widać, że jest śliska. Wzbudza spory niepokój. Co odtrącało dodatkowo, to narracja w 2. osobie l. poj. Okropnie męcząca. W tej części też chyba najbardziej da się odczuć, że rzeczywiście historia łączy się z teraźniejszością. Pewnie ze względu na wiek bohatera.
Napiszę szczerze, nie zrozumiałem tego tekstu. Z jednej strony początek mnie wciągnął, ale dalej Sadurska zdecydowała się na takie rozwiązania fabularne, które mi się nie spodobały. Nie rozumiem układu opowiadania. Można było je podzielić na cztery krótsze i wydać zbiorek, w którym utwory byłyby ze sobą powiązane. Razem tworzyłby spójną całość. Tymczasem irytowały mnie przeskoki pomiędzy perspektywami. Da się to uzasadnić, ale nie jestem fanem tego wyboru.
Jeśli macie pod ręką „Czarnego hetmana”, to sięgnijcie. Być może Wam się spodoba. Mnie opowiadanie Sadurskiej nie zachwyciło. Mogło być dobrze, a jest średnio.

„Czarnego hetmana” Barbary Sadurskiej miałem przyjemność przeczytać dzięki akcji Czytaj PL. To kolejna książka, a w zasadzie jedno rozbudowane opowiadanie, która dotyczy literackiego oblicza Krakowa.
Na początku poznajemy mężczyznę, który w byłej stolicy Polski jest na kilka dni, przejazdem. Ma serbskie korzenie. Jego matka uciekła z kraju, kiedy rozpadała się Jugosławia....

Mam mieszane uczucia, bo właściwie to były takie jakieś opowiadania, które się zapętliły, ale jednak końca nie było.

Mam mieszane uczucia, bo właściwie to były takie jakieś opowiadania, które się zapętliły, ale jednak końca nie było.

Specyficzna, mi nie podeszła.

Specyficzna, mi nie podeszła.

To właściwie historia czterech mężczyzn, którzy są ze sobą w jakiś sposób związani - trzej więzami rodzinnymi, czwarty z nimi historią. Z jednej strony mamy opowieść o czternastolatku, jego ojcu i dziadku, z drugiej opowieść człowieka z epoki paleolitu. W każdym razie tak to zrozumiałam. Ciężko powiedzieć, o czym one są poza tym, że o życiu. Te historie są pełne metafor, a szachowy tytuł i nawiązania spinają je w jedną całość.
Nie jest to mój typ literatury, ale fajnie jest czasem doświadczyć czegoś innego niż na co dzień i dłużej pomyśleć o przesłaniu czytanej książki.

To właściwie historia czterech mężczyzn, którzy są ze sobą w jakiś sposób związani - trzej więzami rodzinnymi, czwarty z nimi historią. Z jednej strony mamy opowieść o czternastolatku, jego ojcu i dziadku, z drugiej opowieść człowieka z epoki paleolitu. W każdym razie tak to zrozumiałam. Ciężko powiedzieć, o czym one są poza tym, że o życiu. Te historie są pełne metafor, a...