Sentymentalny powrót do okresu dzieciństwa

Sentymentalny powrót do okresu dzieciństwa

Autorzy, znani komiksiarzom z Esensji, prezentują nam pozycję przypominającą komiksy, nazywane dla niepoznaki kolorowymi zeszytami (głownie w nowomowie partyjnej),słusznie przypominając, że praktycznie nikt nie używał takiego sformułowania. Nie jest to żadna nowość, były przecież różne próby „oswajania” komiksów przez budowanie nowotworów czy dziwnych pojęć. Oprócz kolorowych zeszytów mieliśmy w obiegu historyjki obrazkowe, filmy czy seriale rysunkowe. Zabawne, że na fali dowartościowywania komiksów wróciliśmy do starego nazewnictwa w stylu powieści graficzne czy rysunkowe…
Całość: https://kmfsagitta.pl/2022/07/30/kolorowe-zeszyty-marcina-osucha-i-konrada-wagrowskiego/

Autorzy, znani komiksiarzom z Esensji, prezentują nam pozycję przypominającą komiksy, nazywane dla niepoznaki kolorowymi zeszytami (głownie w nowomowie partyjnej),słusznie przypominając, że praktycznie nikt nie używał takiego sformułowania. Nie jest to żadna nowość, były przecież różne próby „oswajania” komiksów przez budowanie nowotworów czy dziwnych pojęć. Oprócz...

Trzeba naprawdę sporego talentu, aby opowiadać w sposób tak zajmujący, o komiksach, które do najbardziej interesujących fabularnie nie należały. Owszem swego czasu spełniały rolę "uczenia" (oczywiście głównie zgodnie z "prawdą czasu") i "bawienia" (natenczas każdy komiks witało się, jak objawienie i wertowało w nieskończoność - a w zasadzie do momentu, aż kompletnie się rozsypywał),dziś jednak - co dobitnie udowadniają Marcin Osuch i Konrad Wągrowski - podstaw do tego, by obronić się w materii literackiej nie mają prawie żadnych.

Przez moje ręce przeszło wiele z omawianych tu komiksów - aczkolwiek najdłuższe serie, najszerzej tu omawiane (pojawiający się w tytule "Pilot śmigłowca", czy "Podziemny front") jakoś mnie ominęły. Doskonale pamiętam "Legendarną historię polski" (głównie za sprawą "przerażających" i brutalnych scen, jak na komiks skierowany do młodego czytelnika i tego, że były dwujęzyczne),dobrze też pamiętam cykl "Hipotezy" (o Atlantydzie...). "Mity greckie", "Bogów z gwiazdozbioru Aquariusa", czy adaptacje książek Juliusza Verne'a.

O nich wszystkich i o wielu więcej przeczytać możecie właśnie w tej książce. Autorzy dość dokładnie opisują fabuły każdego z omawianych komiksów, szukają odniesień historycznych ("Podziemny front", "Dziesięciu z Wielkiej Ziemi", "Legendarna historia Polski", "Początki państwa polskiego"),kulturowych i naukowych (jak w przypadku serii "Hipotezy"),oraz starają się podzielić tyloma ciekawostkami o genezie samych komiksów, ile tylko możliwe w ramach raczej słabo udokumentowanej tematyki.

Książkę polecam, z zastrzeżeniem, że część tekstów (tu przeredagowanych) znalazło się już wcześniej w ramach cykli poświęconych poszczególnym seriom na łamach internetowego magazynu "Esensja". Więc jeśli nie nęci Was zakup - można tam zapoznać się z próbką publicystki Marcina Osucha i Konrada Wągrowskiego. W samej książce trochę razi stosunkowo liczna ilość literówek zaś na plus - spora liczba plansz (znów, niestety czarno-białych) z omawianych komiksów. Poza tym - to dobra książka, która troszeczkę zmywa różową barwę z okularów nostalgii, paradoksalnie jednak wydobywa na powierzchnię część wspomnień o czasach, kiedy każdy komiks był rarytasem. Polecam!

Trzeba naprawdę sporego talentu, aby opowiadać w sposób tak zajmujący, o komiksach, które do najbardziej interesujących fabularnie nie należały. Owszem swego czasu spełniały rolę "uczenia" (oczywiście głównie zgodnie z "prawdą czasu") i "bawienia" (natenczas każdy komiks witało się, jak objawienie i wertowało w nieskończoność - a w zasadzie do momentu, aż kompletnie się...