Zapraszam Was w podróż śladami Aurory - bohaterki książki Agnieszki Rautman – Szczepańskiej, która jest lekarką, ilustratorką oraz pisarką. Autorka napisała książkę "Niezwykła podróż Aurory". To poetycka opowieść w klimacie baśni o pewnej wiosce, w której mieszkali szczęśliwi ludzie. Gdy rodziły się tam dzieci, otrzymywały kosze z życiowym bagażem, który był lekki, wypełniony życzliwymi słowami, a w nocy mieszkańcy mieli miłe sny. Wszystko zmieniło się, gdy do wioski zawitał Bajarz. Mieszkańcy przywitali go jak swojego, a ten założył nawet własną szkołę, by pomóc w wychowywaniu dzieci. Niestety wkrótce okazało się, jak bardzo wszyscy się co do niego mylili. Odtąd w koszach mieszkańców zaczęły pojawiać się zgniłe owoce, a ludzie stali się nieszczęśliwi od ciężarów, a do tej pory nosili w swych koszach tylko słowa lekkie jak chmurki. Bajarz po prostu zatruł im życie. W dodatku nie wszyscy byli w stanie unieść tak ciężkich koszy z owocami na przykład mama tytułowej bohaterki Aurory nie udźwignęła ciężaru, a jej kosz pewnego dnia po prostu przygniótł ją do ziemi. Dziewczyna musiała pożegnać mamę, a jej smutek był ogromny. Recenzja na blogu: https://mamaizabawa.blogspot.com/2022/10/niezwyka-podroz-aurory.html

Zapraszam Was w podróż śladami Aurory - bohaterki książki Agnieszki Rautman – Szczepańskiej, która jest lekarką, ilustratorką oraz pisarką. Autorka napisała książkę "Niezwykła podróż Aurory". To poetycka opowieść w klimacie baśni o pewnej wiosce, w której mieszkali szczęśliwi ludzie. Gdy rodziły się tam dzieci, otrzymywały kosze z życiowym bagażem, który był lekki,...

Ależ to piękna opowieść!! Piękna i z pięknym przesłaniem.
Aurora, to mieszkanka Idei – wioski, w której mieszkańcy noszą ze sobą kosze wypełnione dobrymi myślami, wzajemnym szacunkiem i życzliwością. Pewnego dnia ich szczęśliwe życie przerywa Bajarz, wypełniający ich kosze zawiścią, złorzeczeniem i wzajemnymi oskarżeniami.
Idea staje się strasznym i mrocznym miejscem..
Aurora staje przed szansą odwrócenia klątwy Bajarza. W poszukiwaniu odtrutki mierzy się z rozpaczą, lękami, wewnętrznym rozdarciem, iluzją. Uczy się polegać na intuicji, trzymać się wiary i nadziei na to, że da radę.
Ale czy da radę?
To bardzo głęboka opowieść pokazująca co z naszymi głowami potrafią zrobić destrukcyjne myśli, kiedy pozwolimy im się rozpanoszyć.
Dawno nie czytałam tak pięknej i wartościowej baśni. Serio. Dla dzieci, dla dorosłych, każdy wyniesie z tej przygody wiele wartościowych rzeczy.

Ależ to piękna opowieść!! Piękna i z pięknym przesłaniem.
Aurora, to mieszkanka Idei – wioski, w której mieszkańcy noszą ze sobą kosze wypełnione dobrymi myślami, wzajemnym szacunkiem i życzliwością. Pewnego dnia ich szczęśliwe życie przerywa Bajarz, wypełniający ich kosze zawiścią, złorzeczeniem i wzajemnymi oskarżeniami.
Idea staje się strasznym i mrocznym...

W "Niezwykłej podróży Aurory" tekst jest wielopiętrową konstrukcją. Można, rzecz jasna, skupić się na rozrywce i przygodzie – tak pewnie odbiorą minipowieść najmłodsi. Można też zachwycać się drobinkami magii, niezwykłymi kreacjami postaci, ich bogatym światem – to wyłapią ci starsi czytelnicy. Ale można też odczytywać tę baśń jako wielką alegorię, odszukać wszystkie metafory i tropić porównania, z pojedynczych scen czy opisów wyławiać uniwersalne prawdy – ale to już zadanie dla wtajemniczonych, otwartych na przeżywanie, nie tylko czytanie.

Agnieszka Rautman-Szczepańska potrafi zadowolić nawet najbardziej wymagającego czytelnika. A jej dopracowane baśnie sprawiają frajdę odbiorcom zarówno młodym, jak i tym wiekowo zaawansowanym. Czytajmy wszyscy!



Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/09/niezwyka-podroz-aurory-agnieszka.html

W "Niezwykłej podróży Aurory" tekst jest wielopiętrową konstrukcją. Można, rzecz jasna, skupić się na rozrywce i przygodzie – tak pewnie odbiorą minipowieść najmłodsi. Można też zachwycać się drobinkami magii, niezwykłymi kreacjami postaci, ich bogatym światem – to wyłapią ci starsi czytelnicy. Ale można też odczytywać tę baśń jako wielką alegorię, odszukać wszystkie...

Lubię książki, które są nietuzinkowe i potrafią zaskakiwać! Cenię powieści, które niosą ukryty między wierszami przekaz i które wyróżnia „to coś”! Dziś o jednej z nich pragnę Wam napisać.

„Niezwykła podróż Aurory” to według mnie połączenie baśni z powieścią fantasy. Książka tak inna od wszystkich, tak wyjątkowa, metaforyczna i do szpiku kości fascynująca. Nie sposób się od niej oderwać, dopóki nie pozna się zakończenia…

Autorką i ilustratorką powieści jest Agnieszka Rautman – Szczepańska. Postać bardzo ciekawa, bowiem łączy pracę lekarki, z pisaniem wierszy, powieści, publikowała także w ”Przeglądzie artystyczno-literackim”, kwartalniku ”Metafora” oraz czasopiśmie ”Akant”. Pisze motywujące i rozwijające wiarę w siebie opowieści dla dzieci, rysuje, a od lat mieszka i pracuje w Szwecji. Jest także laureatką licznych konkursów literackich.

Mogę śmiało napisać, że styl pisania autorki jest niezwykle oryginalny, subtelny, a jednocześnie bogaty w piękny język. Opowieść wypełnia plastyczna akcja, z dużą dozą metafor, o uniwersalnym przekazie. Lekturę książki polecam dzieciom w wieku od około 9 lat i każdemu dorosłemu.

Idea była wioską otuloną spokojem i dobrem. Jej mieszkańcy żyli w odosobnieniu, z dala od świata i tworzyli zgraną, szczęśliwą społeczność. Każde nowo narodzone dziecko otrzymywało kosz z tataraku i mgły, w którym nosiło swój życiowy bagaż. Był on lekki, nie uwierał, bo wypełniały go słowa wypowiadane rozważnie, z czułością, z szacunkiem. Nocami zaś zawartość przywoływała piękne sny. Jednym słowem życie było sielanką, choć do czasu…

Pewnego dnia wioskę nawiedził Bajarz. Mieszkańcy przyjęli go z sercem na dłoni, traktując jak swojego. Zaprosili go do swego życia, a on zaoferował pomoc w wychowywaniu dzieci. Matki miały wątpliwości, bowiem same chciały napełniać kosze swych dzieci, ale w końcu pomysł przyjęto i Bajarz stworzył nawet własną szkołę, mianując się jej dyrektorem. Początek był obiecujący, ale po pewnym czasie okazało się, że w koszach mieszkańców pojawiają się… zgniłe owoce. Ludzie zaczęli się nimi obrzucać, chodzili przygnębieni i zgarbieni pod ciężarem koszy, przypominających już kubły na śmieci, natomiast nocą nawiedzały ich koszmary. Ludzie stali się nieszczęśliwi, co cieszyło Bajarza, bo taka właśnie była jego misja… Podstępem zrobił swoje i odszedł, szukając kolejnych ludzi, którym mógłby zatruć życie.

Pierwszą ofiarą ciężkiego kosza była mama Aurory. Dziewczyna rozpaczała po stracie matki, a gdy dowiedziała się, że los mieszkańców może uleczyć zdobycie Esencji nie wahała się ani chwili. Rozpoczęła długą, trudną, pełną wyzwań i problemów podróż, by uratować innych! Esencja powstała przed wiekami, z gęstego światła gwiazd i tylko ona była w stanie zdjąć ciężar klątwy…

Czyż to nie jest fascynujące? Nie zdradzę Wam ani słowa więcej, bo fabuła jest tak zaskakująca i oryginalna, że koniecznie warto odkryć ją samemu.

Aurora spotka na swej drodze niesamowite postaci, których imiona (Intuicja, Logika, Bracia Strachy, Krytyk, Wiara) są pięknymi metaforami naszych podróży przez życie. To baśń udowadniająca, że zawsze warto myśleć samodzielnie, wierzyć w swoje przekonania, w to, co dyktuje nam serce. To opowieść pokazująca jak ważny jest spokój, który pozwoli zebrać myśli. Historię warto czytać wspólnie, rodzinnie, by móc dyskutować z dziećmi o słowach, które czasami potrafią ranić i rzucać kłamstwa. Znajdziecie tu bardzo dużo życiowych mądrości, ale trzeba je wyczytać samemu, między wierszami, nie znajdziecie tu za grosz moralizatorstwa i pouczania.

To jedna z ciekawszych książek w naszej biblioteczce. Skłania do refleksji, pozwala zwolnić i zatrzymać się na tym, co najcenniejsze, a przede wszystkim rozgrzewa wyobraźnię czytelnika do czerwoności. Bardzo podoba nam się również język, jakim operuje autorka. Koniecznie warto sięgnąć po tę lekturę.

Lubię książki, które są nietuzinkowe i potrafią zaskakiwać! Cenię powieści, które niosą ukryty między wierszami przekaz i które wyróżnia „to coś”! Dziś o jednej z nich pragnę Wam napisać.

„Niezwykła podróż Aurory” to według mnie połączenie baśni z powieścią fantasy. Książka tak inna od wszystkich, tak wyjątkowa, metaforyczna i do szpiku kości fascynująca. Nie sposób się od...

Czytaliście kiedyś bajkę o podróży wgłąb siebie? Przyznam się wam, że po tej lekturze spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Byłam pewna, że to fantastyczna bajka o dziewczynce zbierającej jabłka. I niby podobnie było to opisane, aczkolwiek te jabłka w koszyku, które nosił każdy człowiek były słowami, tak jakby jego problemami. To od każdej osoby zależało ile tych jabłek w koszyku musiał nosić każdego dnia. Bywało nawet, że ludzie pewnej dziewczynie tych jabłek dokładali. I chodzili z nimi póki starczało im sił, bo gdy niespodziewanie ktoś się z nimi przewrócił... coś się wtedy działo.
Oczywiście w książce jest ukryty cel, który spostrzegłam od razu i ciekawi mnie, czy i wy go dostrzeżecie. Autorka sprytnie poukrywała go pod zwykłymi rzeczami, choćby drzwiami, które same prosiły, by przez nie przejść, lecz to od bohaterki zależało, czy będzie chciała dojść do swojego celu, który pragnęła osiągnąć, czy raczej cofnie się przed nim. Te drzwi bardzo szybko i z wielką siłą bardzo chciały się zamknąć i tylko od tej postaci zależało, czy zrobi ten krok na przód, czy pozwoli, aby to, co przed nią ukryte wciąż takie pozostanie. Bowiem za nimi kryło się wiele cierpienia i ciężkiej pracy. Było to jednak potrzebne, by uratować mieszkańców, których myśli zatruł bardzo kłamliwy Bajarz. Zachowania ludzi bardzo się zmieniły, zagościło w ich umysłach zło i zazdrość. Czy zatem naszej bohaterce uda się odzyskać to, co było przed jego przyjazdem? Pozycja idealna nie tylko dla każdego, ale i dla czytelnika w każdym przedziale czasowym. Nie ważne czy czytasz ją dopiero teraz, czy ktoś przeczyta za lat trzydzieści, czy też w innym wieku. O ile jej druki będą trwały, o tyle ludzie powinni ją przeczytać. Pokazuje ona, że często wierzymy w rzeczy, które ktoś nam opowiada. Wierzymy telewizji, wiadomościom z internetu i kolegom, choć tak naprawdę nie mamy pewności, czy to, co nam mówią jest prawdziwe. Być może wierzymy w kłamstwa, które później zatruwają nasze życie i według nich działamy. Bajka pokazuje, że nie warto wierzyć we wszystko. Trzeba mieć pewien ogranicznik, skupiać się na swoich dobrych myślach i zarażać nimi innych. Walczyć o to co nasze. Podnosić się po upadkach i nie zamykać sobie drogi do szczęścia tylko dlatego, że wyskoczyły pewne przeszkody. Nie omijaj ich, przejdź przez nie, by wyjść silniejszym.
Według mnie cudowna bajka, którą można nazwać legendą i pozwolić jej, by trwała tak długo, póki istnieje świat. Z czystym sercem ją polecam:-)

Czytaliście kiedyś bajkę o podróży wgłąb siebie? Przyznam się wam, że po tej lekturze spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Byłam pewna, że to fantastyczna bajka o dziewczynce zbierającej jabłka. I niby podobnie było to opisane, aczkolwiek te jabłka w koszyku, które nosił każdy człowiek były słowami, tak jakby jego problemami. To od każdej osoby zależało ile tych jabłek...

Książka, o której dziś Wam opowiem jest dość krótka i nie ma żadnych przeciwwskazań, aby zaczytywali się w niej milusińscy. Agnieszka Rautman – Szczepanska jest kobietą o ogromnej wyobraźni, stworzyła w niej piękne miejsce, do którego z rozkoszą zawędrowałam. Wiem, że rzadko w moich mediach pojawiają się takie powieści, ale myślę, że są one potrzebne. Nie tylko pobudzają czytelniczą wyobraźnię, ale także ukazują ważne wartości, którymi w życiu należałoby się kierować. Jeśli kochacie baśnie, ich świat i dbacie o „wewnętrzne dziecko” uważam, że ta krotka książeczka jest dla Was.
Główną bohaterką książki „Niezwykła podróż Aurory” autorstwa Agnieszki Rautman – Szczepańskiej jest tytułowa Aurora. Zamieszkuje w wiosce o nazwie Idea. Jak sama nazwa wskazuje jest to magiczne miejsce, które można nazwać rajem. Opiekuje się nią Bogini, która dla każdego nowo narodzonego człowieka wita magicznym, uplecionym koszem. Znajdują się w nich dobre słowa, myśli, które sprawiają, że życie hest łatwiejsze, przyjemniejsze, wręcz sielankowe. Wszystko jednak do czasu, kiedy na drodze mieszkańców pojawia się Bajarz. Wraz z jego przybyciem w wiosce zaczynają dziać się złe rzeczy, zatrute złymi słowami i nieprzyjemnymi myślami owoce znalazły się w magicznych koszach. Życie staje się trudne i pozbawione radości, a ciężar koszy sprawia, że mieszkańcy zaczynają być zbyt słabi, aby stali się dźwigać je na własnych barkach. W ten właśnie sposób upada, jako pierwsza matka Aurory tracąc przy tym życie. Czy jest szansa na to, aby ocalić ludzi przez trucizną, którą noszą w swych koszach? Czy Aurorze uda się zdobyć Esencję, która może być lekiem na całe zło?
„Niezwykła podróż Aurory” to opowieść o silnej i odważnej dziewczynce, która chce zrobić coś dobrego nie dla siebie, ale dla wszystkich ludzi, którzy żyją w Idei. Starsi czytelnicy z pewnością bez trudu odszukają się w niej wielu odniesień, ukrytych przekazów, a ci młodsi będą oczarowani magią, którą roztacza dookoła. Myślę, że autorka stworzyła ponadczasowa historię, która potrafi zauroczyć każdego czytelnika. „Niezwykła podróż Aurory” zawiera w sobie nie tylko wiele emocji, ale także ukazuje drogą, jaką każdy z nas musi przejść, aby uzyskać upragnione cele, czy spełnić marzenia. Myślę, że dla każdego lektura może oznaczać coś zupełnie innego, jesteśmy różni, na co innego zwracamy uwagę, jednak z całą pewnością będziemy w stanie tkwić w zauroczeniu przedstawioną lekturą.

Książka, o której dziś Wam opowiem jest dość krótka i nie ma żadnych przeciwwskazań, aby zaczytywali się w niej milusińscy. Agnieszka Rautman – Szczepanska jest kobietą o ogromnej wyobraźni, stworzyła w niej piękne miejsce, do którego z rozkoszą zawędrowałam. Wiem, że rzadko w moich mediach pojawiają się takie powieści, ale myślę, że są one potrzebne. Nie tylko pobudzają...

Książka do polecania dla każdego kto ma dzieci lub lubi baśnie.

W Idei mieszka wyjątkowe społeczeństwo, każdy z nich przy przyjściu na świat otrzymuje magiczną plecionkę, kosz z Pierwotną Myślą. Pierwotna Myśl była piękna, owocowała szybko i tworzyła kolejne cudowne słowa. Z biegiem czasu owy bagaż rósł, lekki i przyjemny nie wadził nikomu, a wręcz dodawał sił. Ludzie więc napełniali swoje wiklinowe kosze nowymi pięknymi historiami, kształtując nimi siebie oraz swoje dzieci. Idealne miejsce nawiedził pewnego dnia Bajarz, którego mieszkańcy przyjęli i zaczęli słuchać, bo jakże odrzucić kogoś kto jest jak inni, snujący baśnie jak mieszkańcy, lecz o krajach, które są dalekie i nieznane. Nowy mieszkaniec każdego dnia wrzucał nowe myśli do koszy swych gospodarzy, otworzył również szkołę, gdzie tworzył nowe, lecz fałszywe idee. Myśli te były niczym obite jabłko w pięknych koszach, które po czasie zaczęło gnić, tworząc niebywały ciężar na plecach tych którzy do tej pory nosili w swych koszach tylko słowa lekkie jak chmurki. Bajarz przekonany, iż po Pierwotnej Myśli już nic nie zostało wyrusza do kolejnego miejsca, by zatruć nowe umysły. Chociaż z zewnątrz Idea nadal była piękna, to wewnątrz rozpowszechniło się zło, a tego nie udźwignęła matka Aurory, która upadła pod ciężarem złych doświadczeń i już nigdy nie wstała. Zrozpaczona dziewczynka po pożegnaniu się z mamą zabrała jej kosz do domu, gdzie na jego dnie odnalazła piękną, lekką chmurkę. Zapomnianą myśl z wczesnego dzieciństwa...Czy Idea jest stracona? Czy zło przesiąkło ją całkowicie? Nasza bohaterka rusza w drogę na której znajduje Rudiego oraz Sofiję. Kim są? Czym jest Esencja o której opowiedzą Aurorze? Czyimi dziećmi są Przeszłość i Przyszłość? Gdzie zaprowadzą dziewczynę? Czy doczekamy szczęśliwego zakończenia?

Książka budzi wiele emocji i jeszcze więcej o nich uczy. Przedstawia nam jak łatwo zatracić się pod wpływem złego szeptu innych osób oraz jak trudno odnaleźć powrotnie cząstkę dobra. Do tego fantastyczne ilustracje. Bez wątpienia książka przypadnie do gustu nie tylko najmłodszym, ale również dorosłym. Gorąco zachęcam do zapoznania się z nią.



https://www.instagram.com/p/CgI9RVsIEh1/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

Książka do polecania dla każdego kto ma dzieci lub lubi baśnie.

W Idei mieszka wyjątkowe społeczeństwo, każdy z nich przy przyjściu na świat otrzymuje magiczną plecionkę, kosz z Pierwotną Myślą. Pierwotna Myśl była piękna, owocowała szybko i tworzyła kolejne cudowne słowa. Z biegiem czasu owy bagaż rósł, lekki i przyjemny nie wadził nikomu, a wręcz dodawał sił. Ludzie więc...

Opowieść zaczyna się w wiosce o nazwie Idea, w której wszyscy żyją jak w raju. W dniu urodzin każdy członek społeczności otrzymuje magiczną plecionkę czyli kosz upleciony z tataraku i mgły przekazany im przez Boginie. Pewnego dnia w wiosce pojawia się Bajarz, który wkłada w kosze zgniłe owoce czyli źłe słowa. Ich ciężar coraz bardziej przytłacza ludzi. Matka Aurory to jedna z pierwszych osób, która upadła pod koszem i przygnieciona jego zawartością traci życie. Aurora ucieka z wioski i trafia do lasu do chatki Sofiji. Staruszka opowiada jej o Esencji, która jest lekarstwem dla całej wioski. Dziewczyna decyduje się wyruszyć w podróż by zdobyć antidotum.
Opowieść ma wymiar ponadczasowy. Zrozumieją ją zarówno dzieci jak i dorośli, a każdy na swój sposób. Dzieci zobaczą tu cudowną, pełną magii podróż Aurory przez świat. Dorośli zaś mogą dostrzec głębszy sens. Bo ileż to razy na swej drodze kierowaliśmy się intuicją czy słyszeliśmy głos zwątpienia, rozsądku czy logiki?
Moje dzieciaki słuchały tej historii z zapartym tchem. Niewątpliwym atutem tej historii są obrazki dopełniające treść

Opowieść zaczyna się w wiosce o nazwie Idea, w której wszyscy żyją jak w raju. W dniu urodzin każdy członek społeczności otrzymuje magiczną plecionkę czyli kosz upleciony z tataraku i mgły przekazany im przez Boginie. Pewnego dnia w wiosce pojawia się Bajarz, który wkłada w kosze zgniłe owoce czyli źłe słowa. Ich ciężar coraz bardziej przytłacza ludzi. Matka Aurory to jedna...