Takie bardziej 6.5 niż 7, ale niech będzie.
Przyjemna, prosta, zabawna, ale niezbyt odkrywcza.
W wyniku trudności życiowych matka Anna postanawia zabrać swoje dwie córki w podróż kamperem po Skandynawii. Ucieszył mnie kierunek wyprawy, bo sama bardzo lubię Norwegię i także swego czasu brałam udział w podobnej objazdówce więc fajnie było czytać o znajomych miejscach. Opisy otoczenia były, ale dość skąpe jak na mój gust. Autorka skupiała się raczej na rozwoju relacji dziewczyn i ich interakcji z innymi kamperowcami, do których się przyłączyły. Musiały znosić siebie nawzajem, bo tak daleko od domu nie miały dokąd pójść w razie sprzeczki. Czasami było miło, czasami mniej, padło trochę nieprzyjemnych słów, ale były też momenty zwierzeń i zrozumienia. Było to ładne i budujące jeżeli ktoś lubi takie rodzinne tematy. W przypadku Anny (mama) i Chloe (starsza córka, 17 lat) zostały dodane poważniejsze problemy związane z przemocą i akceptacją siebie, z którymi na pewno mnóstwo osób może się utożsamić, a które również miały wpływ na ich relację. Podnosiło to wiarygodność historii i robiło z nich ludzkie bohaterki. Lily (młodsza córka, 12 lat) dodawała całości trochę humoru i takiego jeszcze prostego, dziecięcego myślenia.

Lekka, fajna książka na świąteczny odpoczynek.

Takie bardziej 6.5 niż 7, ale niech będzie.
Przyjemna, prosta, zabawna, ale niezbyt odkrywcza.
W wyniku trudności życiowych matka Anna postanawia zabrać swoje dwie córki w podróż kamperem po Skandynawii. Ucieszył mnie kierunek wyprawy, bo sama bardzo lubię Norwegię i także swego czasu brałam udział w podobnej objazdówce więc fajnie było czytać o znajomych miejscach. Opisy...

Ciepła, podnosząca na duchu, choć niezbyt oryginalna opowieść o macierzyństwie i marzeniach.

Ciepła, podnosząca na duchu, choć niezbyt oryginalna opowieść o macierzyństwie i marzeniach.

Początkowo bałam się , że książka będzie nudna .Okazała się bardzo wartościową pozycją , pouczającą , życiową.

Początkowo bałam się , że książka będzie nudna .Okazała się bardzo wartościową pozycją , pouczającą , życiową.

Bardzo ciekawa, dobre zakończenie

Bardzo ciekawa, dobre zakończenie

Wracanie do czytania tej książki i poznawanie kolejnych rozdziałów było jak ponowne spotkanie z przyjacielem. Płynące z niej przesłanie i lekki, przyjemny styl autorki - na ten moment nie potrzebowałam niczego więcej. Polecam jako dobrą współczesną obyczajówkę i mam już w planach kolejną powieść pani Grimaldi.

Wracanie do czytania tej książki i poznawanie kolejnych rozdziałów było jak ponowne spotkanie z przyjacielem. Płynące z niej przesłanie i lekki, przyjemny styl autorki - na ten moment nie potrzebowałam niczego więcej. Polecam jako dobrą współczesną obyczajówkę i mam już w planach kolejną powieść pani Grimaldi.

Z przerwami, ale przeczytana :) Życiowa, realistyczna i z happy endem! Musiała trafić na odpowiedni czas w życiu :)

Z przerwami, ale przeczytana :) Życiowa, realistyczna i z happy endem! Musiała trafić na odpowiedni czas w życiu :)

Do połowy nawet szło ale potem takie pitu pitu żeby coś napisać nie wiem średnio mi się podobało.

Do połowy nawet szło ale potem takie pitu pitu żeby coś napisać nie wiem średnio mi się podobało.

Kocham :3
momentami śmiałam się przy niej w głos!

Kocham :3
momentami śmiałam się przy niej w głos!

Książkę przeczytałam w ramach francuskiego maratonu u Natalii @Kursywa. Bardzo mi się podobała. To taka fajna odprężająca lektura obyczajowa, słodko-gorzka, która otula, koi, pokrzepia. Można i się zaśmiać, ale też czasami wzruszyć. Każdy rozdział prowadzony jest z perspektywy innej bohaterki, a ja taki zabieg bardzo lubię, bo można poznać historię z innej strony. Bohaterowie są tak nakreśleni, że w nich wierzę, nie ma tutaj przesady czy infantylizmu. Sama w sobie historia ma momenty, w które czasami trudno uwierzyć, ale mimo to nie jest "głupiutka i naiwna", wręcz przeciwnie, wnosi wiele wartości i skłania do refleksji. "Najwyższy czas znów zapalić gwiazdy" (w ogóle tytuł mi się bardzo podoba) będzie świetnym wyborem na jesienne wieczory.

Książkę przeczytałam w ramach francuskiego maratonu u Natalii @Kursywa. Bardzo mi się podobała. To taka fajna odprężająca lektura obyczajowa, słodko-gorzka, która otula, koi, pokrzepia. Można i się zaśmiać, ale też czasami wzruszyć. Każdy rozdział prowadzony jest z perspektywy innej bohaterki, a ja taki zabieg bardzo lubię, bo można poznać historię z innej strony....

Dziwne, jak czasem człowiekowi bliskie wydają się osoby, z którymi zamieniło się ledwie kilka słów.
Dzieci nie są naszą własnością, my jesteśmy tylko jak opiekunowie roślin, którzy pomagają im rosnąć. Dziecko wyfruwające z gniazda to nagroda.

Nie płodzi się dzieci, żeby póżniej stać się ich dziećmi.

Człowiek często martwi się o bzdury. To, co uważa się za niedobre, niekoniecznie takie jest. I na odwrót.

Nic nie jest stałe, wszystko się zmienia. Nie bądż więc dzisiaj smutna, bo kto wie, może to, co ci się przytrafia, jest wielkim szczęściem.

Śmiech to najlepsze lekarstwo na łzy.

Myślę o ludziach, których spotyka się na chwilę i którzy wywierają większy wpływ na nasze życie niż osoby, które są w nim na stałe.

Dziwne, jak czasem człowiekowi bliskie wydają się osoby, z którymi zamieniło się ledwie kilka słów.
Dzieci nie są naszą własnością, my jesteśmy tylko jak opiekunowie roślin, którzy pomagają im rosnąć. Dziecko wyfruwające z gniazda to nagroda.

Nie płodzi się dzieci, żeby póżniej stać się ich dziećmi.

Człowiek często martwi się o bzdury. To, co uważa się za niedobre,...