Od początku komiksu przede wszystkim rzuca się w oczy fakt, że Duam to przepięknie namalowana historia. Co więcej, ten komiks miał (ma?) wielki potencjał, który nie został w pełni wykorzystany. Niestety. To głównie przez to, że warstwa narracyjna jest dość mocno uproszczona. Ale po kolei.

👹 Inspirowane legendami

Félix Vega i Mónica Gutiérrez wprowadzają nas do świata opartego o legendy plemienia Mapuche, czyli rdzennej ludności Ameryki Południowej. Tytułowa Duam jest szamanką o potężnej mocy magicznej, która umacnia w kobiecie poczucie bezczelności. Jest to o tyle niebezpieczne, że magiczka nie grzeszy także mądrością i umiejętnością przewidywania konsekwencji swoich czynów.

Duam na własną rękę rozpoczyna niebezpieczną grę z bogami. Zrywa panujący od wieków pokój, ponieważ nie potrafi pogodzić się ze stratą. To sprowadza niebezpieczeństwo na ludzi z jej plemienia, a na nią samą wygnanie. Bieg wypadków jednak sprawia, że szamanka ma szansę na odpokutowanie swoich win.

👹 Narracja zza kurtyny

Choć rysunki są piękne, to nie do końca przekonał mnie sposób narracji. Historia najczęściej jest opowiadana z punktu widzenia wszechwiedzącego narratora, który opisuje wydarzenia zobrazowane w komiksie. To sprawia, że opowieść jest spłycona, bo najczęściej te opisy nie zajmują więcej niż kilka zdań.

Postacie są przez to płaskie, brakuje im charakteru. W szczególności dotyczy to głównej bohaterki, Duam, która wydaje się niedojrzałą dziewczynką i musi postawić na swoim, bo tak. W efekcie cały komiks sprawia wrażenie lekkiej historii dla dzieci, chociaż ma potencjał na świetną, mroczną legendę z elementami filozofii oraz ładną i mądrą pointą, że wszystko w życiu przemija i jedyne, co możemy zrobić, to pogodzić się z tą naturalną koleją rzeczy.

Duam ma klimat podobny do Księżniczki Mononoke, czyli świetnego, kultowego anime, tylko oparta jest o inną magię i innych bogów. Komiks ma ciekawy pomysł i niesamowity, oryginalny świat wierzeń południowoamerykańskich Indian. Mimo pewnych niedostatków narracyjnych warto po nią sięgnąć, żeby podziwiać świetne rysunki Félixa Vegi.

Od początku komiksu przede wszystkim rzuca się w oczy fakt, że Duam to przepięknie namalowana historia. Co więcej, ten komiks miał (ma?) wielki potencjał, który nie został w pełni wykorzystany. Niestety. To głównie przez to, że warstwa narracyjna jest dość mocno uproszczona. Ale po kolei.

👹 Inspirowane legendami

Félix Vega i Mónica Gutiérrez wprowadzają nas do świata...

Jestem oczarowana sposobem w jaki autor gra kolorem w tym komiksie. Coś pięknego. Prawdziwa uczta dla oczu. Historia jest poprowadzona spójnie, a zaczerpnięcie jej podstaw z zupełnie innego kręgu kulturowego niż europejski sprawia, że staje się nie tylko ciekawa, ale też nieco egzotyczna.
Ogólnie polecam.

Jestem oczarowana sposobem w jaki autor gra kolorem w tym komiksie. Coś pięknego. Prawdziwa uczta dla oczu. Historia jest poprowadzona spójnie, a zaczerpnięcie jej podstaw z zupełnie innego kręgu kulturowego niż europejski sprawia, że staje się nie tylko ciekawa, ale też nieco egzotyczna.
Ogólnie polecam.

Bez zbędnego powielania treści - moja recenzja znajduje się tutaj:
.
https://abaren.pl/duam-felix-vega.php
.
.

Bez zbędnego powielania treści - moja recenzja znajduje się tutaj:
.
https://abaren.pl/duam-felix-vega.php
.
.

Relacja z Ameryki Południowej.

Araukanie, Mapucze czyli "Ludzie Ziemi" - Indianie Ameryki Południowej zamieszkujący południowo-centralne obszary Chile i południowo-zachodnią Argentynę.

Duam jest szamanką Mapuczów, a także główną bohaterką wydanego niedawno nakładem wydawnictwa Studio Laine komiksu o tym samym tytule.

Historia opowiedziana i narysowana przez Felixa Vegę została zainspirowana mitami i wierzeniami Mapuchów.

Tyle słowem wstępu. Słowem które zachęciło mnie do zakupu albumu.

Na drugiej stronie Studio wylało mi na głowę kubeł zimnej wody. Podobnych doznań regularnie dostarczał Slaine. Buble stylistyczne, logiczne, tudzież inne koszmary, a poprawy żadnej. Na wspomnianej stronie zirytowało mnie mocno: "
Epoka, w której groza i ciemność prześladowały mężczyzn i kobiety. Polowali na nich Bogowie, aby zmienić ich duchy w jedzenie." Nie można było np. -"aby pożreć ich dusze"? "Zmienić duchy w jedzenie" brzmi trywialnie i głupio.
Inny okaz: "Trup zatrzymał się. Jego twarz była wykrzywiona od strachu. Potem jego usta wydały dziwny dźwięk, podobny do wycia zwierzęcia". - Rozumiem zatem, że wspomniany trup zawył.
"Słyszała tylko huk wypełzający spod elektrycznych wyładowań." - Huk może pełzać?
"Niebo wydawało się pękać z ogłuszającym łoskotem. Czas, światło i dźwięki wiły się i rozciągały." - Bez komentarza.
Za sprawą takich i podobnych kwiatów, czytałem Duam z zażenowaniem. Za przekład i redakcję należy się ocena dopuszczająca, znana kiedyś jako mierny. Lepiej bo bardziej dosadnie.

Sama historia również nie pomogła - błaha i banalna. Bez specjalnego zainteresowania przerzucałem kolejne strony. Mity, legendy, czy też podania ludowe wymagają szczególnie starannej i przemyślanej reinterpretacji. Pisałem o tym dzieląc się refleksjami z lektury "Opowieści Szecherezady", Toppiego - cierpią one na podobną bolączkę. Naiwna opowiastka o dziewczynce która posiadła moc wskrzeszania, zaklinając dusze przyjaciół w kukiełkach. Nie zabrakło także tragicznej, bo nieodwzajemnionej miłości. Rolę czarnego charakteru objął wzgardzony kochanek, który ostatecznie uczuciami obdarzył arkana czarnoksięstwa i czarnej magii. Nie zabrakło również mniejszych i większych bóstw, wszak opowieść oparto na kanwie indiańskich mitów.

W rolach głównych obsadzono wydmuszki, kartonowe postacie bez charakterów. Po zakończeniu lektury nie mam nic konkretnego do powiedzenia o Duam, Kamanie i Kalku.

Świat przedstawiony jest najjaśniejszą gwiazdą w konstelacji Duam, przyćmioną jednak przez średniej jakości ilustracje. Magiczny realizm to pojęcie najlepiej chyba oddające charakter stylistyki w której osadzona jest historia. Latające statki, strzeliste wieże świątyń, mackowata miejscami architektura, pełne przestrzeni kadry, a nawet maski szamanek. Potencjał jak widać był, ale nie został przez Vegę wykorzystany. Gdyby ilustrował np. Jean-Claude Gal, ocena skoczyłaby co najmniej oczko w górę.

Szczególnie podobał mi się Pillan w swojej pierwszej formie, przypominającej skrzyżowanie Tyranozaura z Rekinem białym. Oprócz Pillana na pochwałę zasługuje także okładka - wersja limitowana A. Uwielbiam jednak wszystko co związane z podwodnym życiem i światami skrytymi pod powierzchnią ocenów. Wybór był więc oczywisty.

Trzy plusy uzbierałem, więcej nie znalazłem.

Nie wiem do kogo właściwie adresowana jest Duam. Dla dorosłych powierzchowna i nijaka. Dla dzieci zbyt niezrozumiała i krwawa. Nie widzę innej możliwości niż miejsce w środku skali - 5/10. Szczególnie żal przekładu, który mógł być zdecydowanie lepszy. Wydawca pokpił sprawę. Toporna narracja i drewniane, koślawe opisy skutecznie psują odbiór, tej i tak nie wyszukanej opowieści. Szkoda. To mógł być doskonały komiks. Musiałby jednak zostać napisany i narysowany przez kogoś innego.

Fabuła - 4/10
Ilustracje - 6/10
Ocena końcowa - 5/10

Relacja z Ameryki Południowej.

Araukanie, Mapucze czyli "Ludzie Ziemi" - Indianie Ameryki Południowej zamieszkujący południowo-centralne obszary Chile i południowo-zachodnią Argentynę.

Duam jest szamanką Mapuczów, a także główną bohaterką wydanego niedawno nakładem wydawnictwa Studio Laine komiksu o tym samym tytule.

Historia opowiedziana i narysowana przez Felixa Vegę...

Rysunki robią wrażenie. Scenariusz nie jest jakiś wybitny, ale jest solidny i dobrze czyta się tę historię.

Rysunki robią wrażenie. Scenariusz nie jest jakiś wybitny, ale jest solidny i dobrze czyta się tę historię.

Ciekawy, intrygujący komiks. Historia czerpie inspiracje z wierzeń Indian, a rysunki są naprawdę dobre.

Ciekawy, intrygujący komiks. Historia czerpie inspiracje z wierzeń Indian, a rysunki są naprawdę dobre.