Jeśli po pierwszym tomie, na drugi skusiła Was okładka, to niestety nie wystarczy.
Drugi tom rozczarowuje mocniej niż pierwszy, głównie dlatego że autorka kompletnie olała część świata, który wykreowała w 1. tomie. Po pierwszym etapie historii można było się spodziewać uporządkowania przypadkowych wydarzeń, bliższego poznania bohaterów i zarysowania pewnych relacji w książce. Zamiast tego mamy ponownie poszatkowane historie, charakterystykę bohaterów przedstawioną jedynie poprzez ich opisy przez główną bohaterkę (gdyż ich zachowanie nie pokazuje nic z tego, co Alex w nich widzi) i dziwne przemyślenia, które nie znajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości. Pamiętacie, że rolą bohaterki jest nadzorowanie rytuałów i pilnowanie domów i ich praktyk? Tutaj tego nie ma w ogóle. W tle opisane jest, że musi być przy jednym rytuale, po czym nawet się go nie opisuje. Rola i utrzymywanie Alex na tej pozycji w tym tomie jest kompletnie niezrozumiała.
Podstawową fabułą tej części jest poszukiwanie zaginionego Darlingtona, które tak naprawdę jest serią przypadkowych zdarzeń i opisów luźnie ze sobą powiązanych. Po 1. tomie mamy zerowe przywiązanie do bohatera, więc zawzięcie bohaterki w próbach jego uratowania jest dla czytelnika niezrozumiałe. Jego prezentacja przez bohaterkę, w ogóle nie potwierdza się podczas spotkania z nim, a przełączenie na dwa/trzy razy narracji na niego jest tym bardziej dziwne. Sprawia to, że książkę czyta się po prostu dziwnie. Jest męcząca, choć niektóre opisy są na tyle ciekawe, że nie dłuży się aż tak bardzo. Otwarte zakończenie, nie wiadomo do tego w jakim kierunku podążające i nie do końca logiczne, nie zachęca do sięgnięcia po kolejny tom, a "rozwiązanie" kwestii morderstw to już chyba najbardziej po macoszemu potraktowany wątek jaki można sobie wyobrazić. Książki te to niestety nieudany eksperyment, a drugi tom jest już ostatecznym potwierdzeniem, że to po prostu nie jest dobra lektura.

Jeśli po pierwszym tomie, na drugi skusiła Was okładka, to niestety nie wystarczy.
Drugi tom rozczarowuje mocniej niż pierwszy, głównie dlatego że autorka kompletnie olała część świata, który wykreowała w 1. tomie. Po pierwszym etapie historii można było się spodziewać uporządkowania przypadkowych wydarzeń, bliższego poznania bohaterów i zarysowania pewnych relacji w...

😈Po pierwszym tomie cyklu poprzeczka była zawieszona wysoko – nie spodziewałam się zupełnie, że „Wrota piekieł” pobiją „Dziewiąty dom” w takim stopniu! Wciąż mam mieszane uczucia co do autorki, jednak seria o Alex Stern wpisuje się na listę moich ulubionych książek.

😈Przed zaczęciem przygody z tym uniwersum usłyszałam, że „na pewno polubię Darlingtona”… Po pierwszym tomie nie byłam tego taka pewna – było go niewiele i skupiłam swoją uwagę na Alex. Jednak we „Wrotach piekieł” dostajemy bohatera, którego naprawdę polubiłam (chyba awsze będę miała w pamięci „przerośniętą świetlówkę”, kiedy będę o nim myśleć…). Pozostali też sporo zyskali i dostaliśmy kolejnych, wielowymiarowo zbudowanych bohaterów, których postępowania naprawdę przyjemnie się obserwuje.

😈Fabuła podobnie jak w pierwszym tomie nieco się na początku wlecze, ale później już wszystko płynie bardzo wartko, szczególnie pod koniec utrzymuje w dużym napięciu, aż z niecierpliwością przekłada się kartki.

😈Wciąż mi brakuje głębszego wejścia w sensowność organizacji i wytłumaczenia, które bym zrozumiała. Mamy tu więcej o świecie poza stowarzyszeniami i schodzimy (jak sam tytuł mówi) do piekła, ale chciałabym lepiej pojąć jak funkcjonuje Lete i wszystko z tym związane.

😈Za to zwrot akcji… Autorce udało się mnie wprowadzić w błąd, co nie jest to takie proste i niemalże przyprawić o zawał pewnymi domysłami i podpuchami – chyba właśnie za to najbardziej uwielbiam tę książkę. Może nieco plot twist był zbyt przekombinowany, ale na pewno był sensowny i zaskakujący, więc zmazuje wszystkie minusiki dotyczące książki.

😈Zakończenie pozostawiło we mnie wielki niedosyt – ja chcę wiedzieć co będzie dalej, ba, ja muszę wiedzieć, co będzie dalej! Mimo że nie jestem fanką całej twórczości Leigh Bardugo, tak tej serii jestem wielką entuzjastką. Wydaje mi się, że w porównaniu do „Cienia i Kości”, a może nawet „Szóstki Wron” cykl o Alex zasługuje na większy rozgłos.

😈Po pierwszym tomie cyklu poprzeczka była zawieszona wysoko – nie spodziewałam się zupełnie, że „Wrota piekieł” pobiją „Dziewiąty dom” w takim stopniu! Wciąż mam mieszane uczucia co do autorki, jednak seria o Alex Stern wpisuje się na listę moich ulubionych książek.

😈Przed zaczęciem przygody z tym uniwersum usłyszałam, że „na pewno polubię Darlingtona”… Po pierwszym tomie...

Poprzednia część znacząco bardziej zadowalająca. Magiczny świat osadzony amerykańskim uniwersytecie jest niezwykle ciekawy. W poprzedniej książce ścieżka wydarzeń była ciekawa i zagmatwana, w tej autorka mam wrażenie w ostatniej chwili wiążę wątki jakby do końca nie miała pomysłu na nie. Bardzo chaotyczne i brakowało mi z poprzedniej części płynności.

Poprzednia część znacząco bardziej zadowalająca. Magiczny świat osadzony amerykańskim uniwersytecie jest niezwykle ciekawy. W poprzedniej książce ścieżka wydarzeń była ciekawa i zagmatwana, w tej autorka mam wrażenie w ostatniej chwili wiążę wątki jakby do końca nie miała pomysłu na nie. Bardzo chaotyczne i brakowało mi z poprzedniej części płynności.

Lepsze niż poprzednia część, rozwinięte portrety bohaterów, którzy robią się coraz ciekawsi, intryga - jak u Bardugo przeciekawa i z zaskakującym rozwiązaniem. Czekam na ciąg dalszy (a po pierwszej części nie byłam tego pewna!).

Lepsze niż poprzednia część, rozwinięte portrety bohaterów, którzy robią się coraz ciekawsi, intryga - jak u Bardugo przeciekawa i z zaskakującym rozwiązaniem. Czekam na ciąg dalszy (a po pierwszej części nie byłam tego pewna!).

Alex powraca w drugim tomie, a wraz z nią milion problemów. Nie tylko musi znaleźć wejście do piekła, ale także wykraść z niego duszę oraz – co najtrudniejsze – wrócić do świata żywych. Nie ryzykuje jedynie swoim życiem, ale także wyrzuceniem z Lete i Yale. Czy można żyć bez magii, wiedząc, że ona istnieje?

Dziewiąty Dom jest jedną z moich ulubionych książek. Idealne połączenie dark academia, fantastyki, kryminału oraz historii. Nie brakuje w tej historii charyzmatycznych bohaterów, których pokochacie z ich zaletami i wadami. Z resztą w przypadku Leigh Bardugo nie trzeba tego nikomu tłumaczyć. W drugim tomie trylogii także to wszystko znajdziecie, ale nie ukrywam, że pierwsza część podobała mi się bardziej. Głównie przez brak jednej z perspektyw.

Potrzebowałam dłuższej chwili, aby na nowo wejść w ten rozbudowany świat, ale nie mogłam się zatrzymać, gdy już się wkręciłam. Potrzebowałam więcej, więcej, więcej…

Wrota Piekieł są bardzo bogate w fakty historyczne. Nigdy nie byłam na Yale, ale mam wrażenie, że znam tam już każdy budynek. Wiem, że niektórym przeszkadza to bardzo w lekturze. Osobiście jestem pod ogromnym wrażeniem researchu autorki i uważam, że świetnie wprowadza to w klimat. Jednak zapewniam, że z licznymi zwrotami akcji, które serwuje nam autorka trudno jest się nudzić.

Zawiły świat, w którym magia łączy się z przemocą, a potwory grasują po ulicach… To Yale, jakiego nie znacie, ale które zdecydowanie warto poznać.

Alex powraca w drugim tomie, a wraz z nią milion problemów. Nie tylko musi znaleźć wejście do piekła, ale także wykraść z niego duszę oraz – co najtrudniejsze – wrócić do świata żywych. Nie ryzykuje jedynie swoim życiem, ale także wyrzuceniem z Lete i Yale. Czy można żyć bez magii, wiedząc, że ona istnieje?

Dziewiąty Dom jest jedną z moich ulubionych książek. Idealne...

„Do tego wła­śnie służy wasza magia, co? Oto co robi. Wspie­ra ludzi u wła­dzy, po­zwa­la lu­dziom, któ­rzy już mają wszyst­ko, wziąć jesz­cze wię­cej?”

Rzuciłam się na tę książkę, całkowicie zafascynowana alternatywnym światem stworzonym przez Leigh Bardugo w Dziewiątym domu. Jednak muszę szczerze przyznać, że początek Wrót piekieł nie był tym czego się spodziewałam. Tęskniłam za Darlingtonem i jego snobistycznymi mądrościami, dodatkowo wątek Eitena wydawał mi się wymuszony. Wiedziałam, że autorka ma jakiś plan (sprytny) i głównie ta ciekawość pchała mnie do przodu.

Alex Stern, nieobliczalna Alex, zawzięta, zraniona, wygarbowana, wysuszona jak rzemień z wszelkiej miękkości Alex. Pozostawiona sama sobie, uzbrojona w arsenał magicznych zabawek i książek z rytuałami mknie przez jesienny semestr w Yale jak buldożer, zostawiając po sobie zgliszcza i smród siarki. Jeżeli komuś ma się udać otworzyć wrota do piekła to właśnie jej - ignorantce, która nie do końca rozumie z czym przyjdzie się zmierzyć. Niewiedza czasami jest rzeczą bardzo pożądaną.

Dostałam na szczęście sporą dawkę tego, za co uwielbiam tę serię - ciekawostek historycznych, faktów, opisów architektury, chwilami czułam mocny vibe, tak kiedyś poczytnych, książek Dana Browna. Yale ożywa pod piórem Bardugo i zmusza mnie do googlowania kolejnych amerykańskich koszmarków architektonicznych. Ta książka miejscami jest lepsza niż reportaż, a na pewno lepiej się ją czyta. To jest niewątpliwie jedna z jej największych zalet - opowiada historie prawdziwych miejsc i ludzi z „niewielkim” nadnaturalnym twistem. Powiedziałabym nawet, że z posypką dla polepszenia smaku dość suchej lekcji.

Jednak tom pierwszy oceniam lepiej, ewidentne we Wrotach fabuła zatacza niepotrzebne koła. W pewnym momencie w głowie miałam tylko „Jezu, zróbcie coś w końcu dobrze”. Całe to krążenie na końcu okazało się istotne, ale przez nie środek książki się bardzo dłuży. Co nie zmienia faktu, że zakończenie było bardzo satysfakcjonujące i mam bardzo dużo pytań - czekam niecierpliwie na odpowiedzi w trzecim tomie. Autorka niewątpliwie szykuje coś szalenie absurdalnego na koniec serii 😅

PS. Naprawdę całym swoim czarnym sercem i równie czarną duszą kocham Darlingtona i nie wstydzę się o tym mówić!

„Do tego wła­śnie służy wasza magia, co? Oto co robi. Wspie­ra ludzi u wła­dzy, po­zwa­la lu­dziom, któ­rzy już mają wszyst­ko, wziąć jesz­cze wię­cej?”

Rzuciłam się na tę książkę, całkowicie zafascynowana alternatywnym światem stworzonym przez Leigh Bardugo w Dziewiątym domu. Jednak muszę szczerze przyznać, że początek Wrót piekieł nie był tym czego się spodziewałam....

Ta książka dosłownie mnie przeraziła. Nie mogłam po niej spać po nocach. Wciągnęłam się w dalsze przygody Alex, sprawę zagadkowych morderstw i próby ratowania z piekła Daniela Darlingtona. Będę czekać z utęsknieniem na kolejne tomy i dalsze perypetie tych bohaterów, których naprawdę bardzo polubiłam.

Ta książka dosłownie mnie przeraziła. Nie mogłam po niej spać po nocach. Wciągnęłam się w dalsze przygody Alex, sprawę zagadkowych morderstw i próby ratowania z piekła Daniela Darlingtona. Będę czekać z utęsknieniem na kolejne tomy i dalsze perypetie tych bohaterów, których naprawdę bardzo polubiłam.

Kontynuacja Dziewiątego Domu. Historia rozwija się dalej, nadal wolno. Jeden bohater (jak widać ważny, ale co tam, mogło by go nie być, nic by się nie stało) powraca, ale w innej formie, niż zanim zniknął. Szybko przeczytana.

Kontynuacja Dziewiątego Domu. Historia rozwija się dalej, nadal wolno. Jeden bohater (jak widać ważny, ale co tam, mogło by go nie być, nic by się nie stało) powraca, ale w innej formie, niż zanim zniknął. Szybko przeczytana.

Ta książka najpierw cię totalnie skonfunduje a potem zlapie za kołnierz i wciągnie w swój brutalny świat tak , że nie będziesz mógł się wyrwać!
Zacznijmy od tego, że pierwszą część tej serii przeczytałam baardzo dawno temu i pamiętam, że wtedy to była jedna z najdziwniejszych książek jakie czytałam ( nadal jest w moim top 5 najdziwniejszych ksiązek :)) więc musiałam poszukać w internecie strzeczenia pierwszej części żeby sobie przypomniec co i jak. I dobrze, że to zrobiłam bo akcja "Wrota piekieł" zaczyna sie od razu po zdarzeniach w "Dziewiątym domu".

Ta książka abolutnie mnie pochłonęła - ten dziwaczny świat magicznych stowarzyszeń które zrobią brutalne, obrzydliwe rzeczy dla władzy i pieniędzy na tle pięknego, historycznego Yale ma w sobie coś tak nietuzinkowego i hipnotyzującego! Czasem czułam się troche jak osoba, która patrzy na wypadek samochodwy i nie moze oderwac oczu - jest w tym jakas perwersyjna ciekawośc by zobaczyć ludzkie ciepienie. A tego tu troche jest - życie Alex jest po prostu, mówiąc dobitnie, przejebane - a ona nie jest typową bohaterką wybierającą "dobro". Ona według wszystkich zasad moralności jest tą złą - ale sęk w tym, że nie mamy jej tego za złe. Uwielbiam jej relacje z Oculusem i Centurionem i czekałam z wstrzymanym oddechem na to aż uwolni Darlingtona. Potyczki słowne między Darlingotnem a Alex są wyborne i chce więcej!

Nie mogę się doczekać kolejnje części!

Jak macie ochote na mroczne troche dziwaczene fantasy to to jest wlaśnie to!

Ta książka najpierw cię totalnie skonfunduje a potem zlapie za kołnierz i wciągnie w swój brutalny świat tak , że nie będziesz mógł się wyrwać!
Zacznijmy od tego, że pierwszą część tej serii przeczytałam baardzo dawno temu i pamiętam, że wtedy to była jedna z najdziwniejszych książek jakie czytałam ( nadal jest w moim top 5 najdziwniejszych ksiązek :)) więc musiałam...

Moim zdaniem druga części podnosi lekko poziom względem pierwszej, mimo że klimat, elementy fantastyczne i cała otoczka wokół Yale pozostają, to sama książka ma o wiele więcej pojedynczych momentów które same w sobie się bronią, nawet będąc oderwane od reszty fabuły i wydarzeń, najlepsze przykłady to pierwsze spotkanie z wampirem - pojawia się znikąd (w dobrym sensie) w biegu książki i wprawia w uczucie przerażającej bezsilności i dezorientacji, podobnie pojawianie się sobowtórów bohaterów. Nie wiem czy to wina zaznajomienia z poprzednią częścią ale tą się czyta lżej, w poprzedniczce miejscami ekspozycje czytało się trochę nie dla przyjemności z historii, ale jako obowiązkowy wstęp do zrozumienia świata przedstawionego. Cieszę się też że autorka nie poszła, w tworzenie nastolatkowych dramatów, o które taka książka aż się prosi żeby ją zepsuć, jednak tutaj gdy już jakieś dramaty wokół postaci się pojawiają to są one porządne. Największym minusem jest zakończenie, a właściwie to co po nim i zarysowanie historii mogącej się wydarzyć w kolejnej książce, sprawia wrażenia jakby autorka chciała zrecyklingować pomysł z tej po raz drugi.

Moim zdaniem druga części podnosi lekko poziom względem pierwszej, mimo że klimat, elementy fantastyczne i cała otoczka wokół Yale pozostają, to sama książka ma o wiele więcej pojedynczych momentów które same w sobie się bronią, nawet będąc oderwane od reszty fabuły i wydarzeń, najlepsze przykłady to pierwsze spotkanie z wampirem - pojawia się znikąd (w dobrym sensie) w...