Dwie opowieści. Elena wie to historia matki chorej na Parkinsona, która chce znaleźć osobę winną śmierci jej córki. Prawda jest zupełnie inna, niż ta w którą wierzy bohaterka. Historia choroby, trudnych relacji w rodzinie i trudnych wyborów życiowych. Twoja to historia zbrodni wynikającej ze zdrady małżeńskiej. Małżeństwo, które nie tylko się okłamuje, ale też nie buduje więzi z nastoletnią córką.

Dwie opowieści. Elena wie to historia matki chorej na Parkinsona, która chce znaleźć osobę winną śmierci jej córki. Prawda jest zupełnie inna, niż ta w którą wierzy bohaterka. Historia choroby, trudnych relacji w rodzinie i trudnych wyborów życiowych. Twoja to historia zbrodni wynikającej ze zdrady małżeńskiej. Małżeństwo, które nie tylko się okłamuje, ale też nie buduje...

Daję osiem za "Twoja" - czytałam z niecierpliwością. Świetnie rozpisana hisotria. Za to "Elena wie" dla mnie nudna jak flaki z olejem i dałabym temu maksymalnie trzy gwiazdki.

Daję osiem za "Twoja" - czytałam z niecierpliwością. Świetnie rozpisana hisotria. Za to "Elena wie" dla mnie nudna jak flaki z olejem i dałabym temu maksymalnie trzy gwiazdki.

Wybitne dwa studia kobiecej psychiki (i osobowości) w sytuacji ekstremalnego wyzwania - u pierwszej zdrowotno-lokomocyjnego, u drugiej emocjonalno-związkowego.

Każde słowo ma tu swoją wagę, a każda pauza swój oddech.

Mocne rozpoczęcie roku.

PS Zabieram się za lekturę kontynuacji "Twojej", czyli "Czasu much".

Wybitne dwa studia kobiecej psychiki (i osobowości) w sytuacji ekstremalnego wyzwania - u pierwszej zdrowotno-lokomocyjnego, u drugiej emocjonalno-związkowego.

Każde słowo ma tu swoją wagę, a każda pauza swój oddech.

Mocne rozpoczęcie roku.

PS Zabieram się za lekturę kontynuacji "Twojej", czyli "Czasu much".

Ta książka to jakieś nieporozumienie. Bardzo źle się ją czytało. Pierwsza opowieść 'Elena wie' to całkowita strata czasu. Druga opowieść 'Twoja' trochę lepsza. Lepiej napisana. Bardziej intrygująca historia.

Ta książka to jakieś nieporozumienie. Bardzo źle się ją czytało. Pierwsza opowieść 'Elena wie' to całkowita strata czasu. Druga opowieść 'Twoja' trochę lepsza. Lepiej napisana. Bardziej intrygująca historia.

Nudne,ciężkie do czytania, bez porywów i większych emocji. Zdecydowanie przeważało tu znudzenie historia Eleny. Ten sposób narracji denerwujący ,trzeba się wczytać żeby przestać zauważać.

Nudne,ciężkie do czytania, bez porywów i większych emocji. Zdecydowanie przeważało tu znudzenie historia Eleny. Ten sposób narracji denerwujący ,trzeba się wczytać żeby przestać zauważać.

Dwa w jednym. Dwie historie, każda inna, obie wciągające na swój sposób. Nie znałam tej autorki, ale mnie zaintrygowała. Świetnie napisane, czytasz i chcesz więcej, na pewno po to "więcej" sięgnę.

Dwa w jednym. Dwie historie, każda inna, obie wciągające na swój sposób. Nie znałam tej autorki, ale mnie zaintrygowała. Świetnie napisane, czytasz i chcesz więcej, na pewno po to "więcej" sięgnę.

To nawet pomysłowe i ciekawe konstrukyjnie utwory. W tomie zmieściły się dwa, w tym jeden aktualnie nominowany do międzynarodowego Bookera. Nie zachwycił. Główna bohaterka choruje na chorobę parkinsona, ciężką jej postać i rytm jej życia, rytm powolnych, heroicznych wręcz kroków wyznacza tempo tej narracji. Pomysł jest taki, że dzięki temu poczujemy dramat jej i jej córki. Generalnie, oba utwory skupiają się na konfrontacji czegoś co można nazwać życiem tradycyjnym, konwencjonalnym, opartym na wyparciu, zakłamaniu w imię bezpieczeñstwa i porządku, a indywidualizmem i osobistymi pragnieniami i potrzebami żywej jendostki. W obu utworach pojawia się też problem posiadania lub rezygnacji z posiadania dzieci. W obu pojawiają się stadami złe matki, czy kobiety, które nie powinny nimi być. Wszystkie relacje są toksyczne. Coś mi się jednak zdaje że są to napięcia i dylematy społeczności trzeciego, no może drugiego świata (autorka pochodzi z Argentyny),zwłaszcza ludności zamieszkujących prowincje i małe miasteczka. Ciekawe konstrukcyjnie, zaskakujące i pomysłowe, ale temat dla mnie nudny. No nie zachwyciło, choć nie powiem, lekko zaintrygowało.

To nawet pomysłowe i ciekawe konstrukyjnie utwory. W tomie zmieściły się dwa, w tym jeden aktualnie nominowany do międzynarodowego Bookera. Nie zachwycił. Główna bohaterka choruje na chorobę parkinsona, ciężką jej postać i rytm jej życia, rytm powolnych, heroicznych wręcz kroków wyznacza tempo tej narracji. Pomysł jest taki, że dzięki temu poczujemy dramat jej i jej córki....

Elena choruje na Parkinsona, a każdy ruch stanowi dla niej ogromne wyzwanie. Przygarbiona postawa, ślinienie się, powłóczenie nogami, niewyraźna mowa, problemy z prostymi czynnościami. Z tym wszystkim każdego dnia musi mierzyć się Elena. Gdyby nie tabletki nie byłaby w stanie wykonać ruchu.

Ale Elena się nie poddaje i wyrusza w drogę (dla niej to właściwie bardzo trudna i mozolna przeprawa) do pewnej kobiety, która jako jedyna może dać jej odpowiedź na pytanie, kto zabił jej córkę. Bo Elena jest przekonana, że to nie mogło być samobójstwo.

"Elena wie" jest książką przeraźliwie smutną. Ale dla mnie była również uświadamiająca i otwierająca oczy. Nie miałam pojęcia jak przebiega ta choroba i jak jest straszna. Dla nas proste czynności, które robimy automatycznie, dla kogoś mogą być ogromnym wyzwaniem czy wręcz czymś niewykonalnym.

Bardzo długo czytałam tę książkę jak na raptem 180 stron, ale pisana jest ciągłym tekstem. Nawet dialogi nie są wyszczególnione, przez co momentami jest trochę chaotycznie. I jak normalnie taka powolność by mnie męczyła. Tak tutaj bardzo doceniam ten zabieg, ponieważ dzięki niemu jeszcze lepiej można wczuć się w rytm życia Eleny.

Ciężko nazwać tę książkę thrillerem. To studium choroby, utraty kontroli nad własnym ciałem, niesprawności ruchowej. To trudna lektura o chorobie, ale też o relacji z córką. Czuję, że długo nie wyjdzie mi z głowy. Bardzo polecam!

Ps. "Twoja" jeszcze przede mną

Elena choruje na Parkinsona, a każdy ruch stanowi dla niej ogromne wyzwanie. Przygarbiona postawa, ślinienie się, powłóczenie nogami, niewyraźna mowa, problemy z prostymi czynnościami. Z tym wszystkim każdego dnia musi mierzyć się Elena. Gdyby nie tabletki nie byłaby w stanie wykonać ruchu.

Ale Elena się nie poddaje i wyrusza w drogę (dla niej to właściwie bardzo trudna i...

"Elena wie" to bardzo czułe, empatyczne i wrażliwe opowiadanie o kobiecie borykającej się z chorobą Parkinsona. "Twoja" zaś to komediotragedia wypisz wymaluj argentyńska soap opera, jednak tak intrygująco-wciągająca, że "zniżyłam lot" i przeczytałam z ciekawością.
Claudia Pineiro mistrzowsko bawi się piórem. Wcale nie dziwi, że ujęła nim kapitułę Man Booker International Prize!

"Elena wie" to bardzo czułe, empatyczne i wrażliwe opowiadanie o kobiecie borykającej się z chorobą Parkinsona. "Twoja" zaś to komediotragedia wypisz wymaluj argentyńska soap opera, jednak tak intrygująco-wciągająca, że "zniżyłam lot" i przeczytałam z ciekawością.
Claudia Pineiro mistrzowsko bawi się piórem. Wcale nie dziwi, że ujęła nim kapitułę Man Booker International ...

Ta niewielkich rozmiarów powieść, przemyślana od początku do końca i posługująca się inteligentnie skonstruowaną narracją, to kolejna pozycja z tegorocznej długiej listy Międzynarodowej Man Booker Prize.

Piñeiro, jedna z najważniejszych współczesnych pisarek argentyńskich, przesuwa się po problemach drążących współczesne społeczeństwo argentyńskie (choć przecież nie tylko),bawiąc się zmianą perspektyw, bezradnością jednostki wobec świata zewnętrznego i wyrzucając na bruk wszystko, co moglibyśmy uznać w życiu za pewnik. Przez długi czas powieść wydaje się jednowątkowa – oto historia dnia z życia starszej kobiety chorej na Parkinsona, której córka popełniła samobójstwo. Jak w klasycznym kryminale poruszamy się z Eleną szukając rozwiązania zagadki. Im dalej jednak Pineiro posuwa się z narracją, tym bardziej Elena i jej sprawa stają się kroplą w ocenie opowieści o czymś znacznie szerszym – chorobie, zdolności jednostki do decydowania o własnym ciele, roli kobiet w społeczeństwie, czy podporządkowaniu się normom społecznym. Nie chcąc zdradzać zbyt wiele, dodam tylko, że początek powieści jest całkiem inną powieścią niż jej koniec.

I to właśnie jest ciekawy zabieg stosowany przez Piñeiro. Doceniam niesamowitą wrażliwość w budowaniu różnorodnych narracji kobiecych, odmiennych reakcji na społecznie marginalizowane problemy. Doceniam tę grę mentalną – pięknie oddaną w języku powieści - która każe w pewnym momencie poddać w wątpliwość cały system wartości i świadomości jednostki. Opowieść zbudowana jest w sposób dogmatyczny, która to dogmatyczność nieuchronnie musi runąć w kluczowym momencie, każąc przewartościować to, co Elena – a przecież nie tylko Elena - wie.

A jednak są pewne niedociągnięcia. Razi choćby zbyt bezpośrednie powtarzanie klucza interpretacyjnego pod koniec powieści. Kilka frazesów, wywołujących lekki zgrzyt. To jednak niewielkie zastrzeżenia. Bez wątpienia Elena Knows jest powieścią wartą uwagi i głębszej refleksji.

Ta niewielkich rozmiarów powieść, przemyślana od początku do końca i posługująca się inteligentnie skonstruowaną narracją, to kolejna pozycja z tegorocznej długiej listy Międzynarodowej Man Booker Prize.

Piñeiro, jedna z najważniejszych współczesnych pisarek argentyńskich, przesuwa się po problemach drążących współczesne społeczeństwo argentyńskie (choć przecież nie...