Karkołomna lektura. Wziąłem się za nią po przeczytaniu o ograniczeniach formalnych, jakie nałożył na siebie autor i postanowiłem przeczytać bez wstępu i opinii w internecie.
Fabuła mnie nie porwała specjalnie, ale też chyba nie o tę tu chodzi - tutaj 6, ale po przeczytaniu posłowia, noty tłumacza etc daję mocne 10 dla autora, jak i na równi tłumaczy, bo to prawdziwe pudełko z niespodziankami a brakująca litera to tylko wstęp. Poważna literatura.

Karkołomna lektura. Wziąłem się za nią po przeczytaniu o ograniczeniach formalnych, jakie nałożył na siebie autor i postanowiłem przeczytać bez wstępu i opinii w internecie.
Fabuła mnie nie porwała specjalnie, ale też chyba nie o tę tu chodzi - tutaj 6, ale po przeczytaniu posłowia, noty tłumacza etc daję mocne 10 dla autora, jak i na równi tłumaczy, bo to prawdziwe pudełko...

Książka, a zanika tu samogłoska. To raz.
Dwa – to książka o lukach i pustkach.
Trzy – aby w nią wniknąć, warto znać biografię autora. „Zniknięcia” ciągną wówczas ku mrokowi, stają się drogą do ukrytych warstw. Mogą być kryminalną zagadką.
Trzy plus raz – warto znać twórczość autora. Bo „Zniknięcia” to nawiązania do innych pisarskich tworów, są zabawą i bawią się z nami, puszczają do nas oko, zwłaszcza gdy G.P. dopuszcza się chronologiczno-czasowych błędów (Garamond i Didot… ktoś, coś?),znika rozdziały, gubi części i zdania…
Pięć – „Zniknięcia” to magia liczb. Komu uda się odkryć, co się za nimi czai?

A fabuła? Ma drugoplanową rolę. Z rzadka chaotyczna, zakręcona i potężna jak spiralna galaktyka mimo wszystko zachęca. Czyta się „Zniknięcia” z buzującymi krwią policzkami, choć czasami trudno zgadnąć, w jaką stronę podążymy i po jaką zarazę, gdyż autor potrafi mylić tropy i wyciągać króliki z męskich nakryć głowy.

Brawa dla tłumaczy i pana Olczyka, za lipogramy, zwłaszcza za udany powrót do słowa „aliści”.

Uff. I tak udało się napisać opinię i pominąć samogłoskę…

?!

Znikła!

Książka, a zanika tu samogłoska. To raz.
Dwa – to książka o lukach i pustkach.
Trzy – aby w nią wniknąć, warto znać biografię autora. „Zniknięcia” ciągną wówczas ku mrokowi, stają się drogą do ukrytych warstw. Mogą być kryminalną zagadką.
Trzy plus raz – warto znać twórczość autora. Bo „Zniknięcia” to nawiązania do innych pisarskich tworów, są zabawą i bawią się z nami,...

Co znika w „Zniknięciach”? Przede wszystkim litera „e”. Pierzcha zresztą wielopłaszczyznowo – powieść Pereca to nie byle jaki lipogram, bo lipogram detektywistyczny. Ulatniają się z niego nie tylko wszystkie słowa zawierające „e”, nie tylko siódmy rozdział (odpowiadający miejscu, jakie samogłoska ta zajmuje w naszym alfabecie),ale i główny bohater, zmyślnie nazywany Antonem Voylem (fr. atone - bezdźwięczny, voyelle - samogłoska),a zaraz potem cała rzesza jego przyjaciół.

Perec używa podstawowego budulca języka, jakim jest litera, by odzwierciedlić ból wynikający z pustki i niemożność wysłowienia go. Jednocześnie nie stroni od humoru, często niewybrednego (choćby fragment o Dupinie rozprawiającym o palnięciu bąka),przetyka też narrację bezlikiem cytatów, odniesień literackich i nie tylko (Dupinowi towarzyszą komisarz Didot i jego zastępca Garamond, których nazwiska są nazwami francuskich czcionek – a to jedynie namiastka!),co czyni odszyfrowywanie „Zniknięć” szalenie satysfakcjonującym.

Wydaje mi się jednak, że formalny rygor pozostawił samą narrację nieco… wybrakowaną. Nie zrozumcie mnie źle, perecowska historia jest kapitalna, mimo to można doszukać się w niej kilku nieścisłości i pominięć, które zostawiły mnie z, o ironio, poczuciem częściowej pustki. A może Perec specjalnie „zniknął” niektóre fragmenciki? Kto go tam wie.

Ogromny podziw należy się też tłumaczom tej książki, za ogrom ich pracy, inwencję, zachowanie ducha oulipowskiego eksperymentu. Przede wszystkim jednak za znalezienie przeuroczego synonimu słowa „ale”!

Co znika w „Zniknięciach”? Przede wszystkim litera „e”. Pierzcha zresztą wielopłaszczyznowo – powieść Pereca to nie byle jaki lipogram, bo lipogram detektywistyczny. Ulatniają się z niego nie tylko wszystkie słowa zawierające „e”, nie tylko siódmy rozdział (odpowiadający miejscu, jakie samogłoska ta zajmuje w naszym alfabecie),ale i główny bohater, zmyślnie nazywany...