Książka choć historyczna, nie jest napisana naukowym językiem. Czyta się ją łatwo i zrozumiale, co w przypadku tak obszernego i zawiłego tematu jest w mojej opinii niewątpliwą zaletą. Autor unika również podawania wyłącznie suchych faktów, a opiera się o źródła w postaci listów czy pamiętników które oddają bardziej „emocje” tamtych wydarzeń. Brak jednej gwiazdki z wyłącznie z powodu dość niewielkiego rozdziału dotyczącego kampanii Polskiej na Ukrainie i bitwy Warszawskiej .

Książka choć historyczna, nie jest napisana naukowym językiem. Czyta się ją łatwo i zrozumiale, co w przypadku tak obszernego i zawiłego tematu jest w mojej opinii niewątpliwą zaletą. Autor unika również podawania wyłącznie suchych faktów, a opiera się o źródła w postaci listów czy pamiętników które oddają bardziej „emocje” tamtych wydarzeń. Brak jednej gwiazdki z wyłącznie...

Beevor w klasycznym dla siebie stylu pisze o wydarzeniach wojny domowej w Rosji. Jak zawsze plusem jest wysoka szczegółowość. Autor często wprowadza wypowiedzi osób biorących zarówno czynny jak i bierny udział w wydarzeniach, przez co lepiej można wczuć się w panujący nastrój. Nie jest to książka najprostsza dla początkującego czytelnika, gdyż mnogość frontów, ich rozmiary, przeskakiwanie pomiędzy nimi oraz ogólny chaos wojny domowej potrafi zagubić. Na szczęście w książce znajdują się mapy, które nieco pomagają.
Podsumowując, jest to kolejna pozycja od Antonego Beevora, która wnikliwie opisuje arcyważne wydarzenia z XXw. Pozycja obowiązkowa dla fanów autora i osób zainteresowanych początkami ZSRS.

Beevor w klasycznym dla siebie stylu pisze o wydarzeniach wojny domowej w Rosji. Jak zawsze plusem jest wysoka szczegółowość. Autor często wprowadza wypowiedzi osób biorących zarówno czynny jak i bierny udział w wydarzeniach, przez co lepiej można wczuć się w panujący nastrój. Nie jest to książka najprostsza dla początkującego czytelnika, gdyż mnogość frontów, ich rozmiary,...

Autor jak zwykle w dobrej formie. Te prawie 600 stron opisujących chwile tuż przed rosyjskimi rewolucjami 1917 roku, ich wybuch oraz późniejszą wojnę domową i z odzyskującymi wolność narodami jak Finowie, Łotysze, Polacy. Czyta się jak „dobrą” powieść sensacyjną. Użyłem cudzysłowie ponieważ nic nie może być dobrego w 12 milionach ofiar. Wzajemnych, totalnie irracjonalnych rzezi, wymuszonego głodu i wygnania z domów. Powszechne mordy, towarzyszący im cynizm i bezwzględna rządza władzy wyłoniły nową jej emanację - Bolszewizm. Jak podsumował to Antony Beevor „Biali zbyt często uosabiali najgorsze cechy ludzkiej natury, jednak pod względem nieludzkiego okrucieństwa bolszewicy byli nie do pobicia”.
Książka prowadzi nas prze obszary dawnej carskiej Rosji i pokazuje, wszyscy walczą z wszystkimi. Wielbiciele obalonego caratu, liberalni zwolennicy konstytuanty i wszelkiej maści rewolucjoniści no i oczywiście wszelkiej maści psychopaci. A pomiędzy tymi siłami ich ofiary pragnące tylko przeżyć. Śledząc zmagania pomiędzy Białymi, a Czerwonymi co i rusz odnosi się wrażenie, że przeciwnicy komunistów mogli pokonać tę hałastrę. Wystarczyło tylko zrozumieć, że świat się zmienia, że dla zwycięstwa trzeba zjednoczyć się ponad podziałami … Tylko, czy zwycięstwo Białych byłoby dobre dla nowo powstałych państw jak Polska, Litwa, Łotwa, Estonia i Finlandia ? Raczej nie, na co wskazywała niechęć tak Białych jak i Czerwonych do uznania podmiotowości nowych narodów (również Ukraińców).
A wszystko to ubarwione licznymi cytatami ze wspomnień lub dzienników osób, które chcąc lub nie uczestniczyły w tych 4 latach zamętu.

Autor jak zwykle w dobrej formie. Te prawie 600 stron opisujących chwile tuż przed rosyjskimi rewolucjami 1917 roku, ich wybuch oraz późniejszą wojnę domową i z odzyskującymi wolność narodami jak Finowie, Łotysze, Polacy. Czyta się jak „dobrą” powieść sensacyjną. Użyłem cudzysłowie ponieważ nic nie może być dobrego w 12 milionach ofiar. Wzajemnych, totalnie irracjonalnych...

Znam kilku autorów, którzy z powyższym tematem poradziliby sobie równie dobrze, ale skoro jest Antony Beevor, to po co przepłacać?

Żarty na bok, bo i temat poważny, a autor wykonał świetną robotę. Beevor zdążył przyzwyczaić Czytelników do określonej konstrukcji swoich książek i „Rosja…” od nich nie odbiega. Akcja jest żwawa niczym kawalerzysta Budionnego na koniu, ilość źródeł może imponować, a oddanie głosu bohaterom i przypadkowym osobom wciągniętym w wir historii ubarwia treść.

Rewolucje 1917 roku i będąca ich następstwem wojna domowa stanowiły kropkę nad „i” katastrofalnego początku XX wieku dla naszego wschodniego sąsiada. Wybuch wojny światowej dramatycznie pogorszył życie najbiedniejszych warstw społeczeństwa – chłopów i robotników. Bolszewickie obietnice wprowadzenia równości skończyły się rządami niewyobrażalnego terroru. Miał rację przeciwnik Marksa, Michaił Bakunin, ostrzegając, że „nawet najbardziej żarliwy rewolucjonista, jeśli powierzy mu się władzę absolutną, w ciągu roku stanie się gorszy od samego cara”.

Czy „biali” mieli szansę na pokonanie „czerwonych”? Gdyby byli bardziej elastyczni, potrafili skoordynować swoje działania, obiecali prawdziwą reformę rolną, szanowali aspiracje nieodległościowe sąsiadów i udzielili autonomii narodom dawnego Imperium, to kto wie? Zamiast tego, jak pisze Beevor, „rozmaite rządy białogwardyjskie były tak nieudolne, że równie dobrze mogłoby ich nie być.”

Wydarzenia z lat 1917-1921 doprowadziły do śmierci ok. 12 mln osób. Pokazały, jak okrutne mogą być wojny domowe, gdzie nie ma linii frontu, strony sporu prześcigają się w nieludzkim okrucieństwie, a jak zwykle najbardziej cierpią niewinni. Książka Beevora to studium tego, do czego mogą doprowadzić nieudolne rządy, potężne nierówności społeczne i polaryzacja, żądza odwetu na politycznym przeciwniku itp. itd.

Znam kilku autorów, którzy z powyższym tematem poradziliby sobie równie dobrze, ale skoro jest Antony Beevor, to po co przepłacać?

Żarty na bok, bo i temat poważny, a autor wykonał świetną robotę. Beevor zdążył przyzwyczaić Czytelników do określonej konstrukcji swoich książek i „Rosja…” od nich nie odbiega. Akcja jest żwawa niczym kawalerzysta Budionnego na koniu, ilość...

Rewolucja październikowa w Rosji to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii XX wieku. Bolszewicy pod wodzą Lenina obalili Rząd Tymczasowy i sięgnęli po władzę. Jak im się to udało? Dlaczego wszystkie inne siły polityczne ówczesnej Rosji (a tych było naprawdę sporo) dały się zdominować Leninowi? Wreszcie pytanie najważniejsze: czy rewolucja październikowa była rzeczywiście rewolucją, czy tylko sięgnięciem po władzę, która leżała na ulicy?
Na temat tamtych wydarzeń powstało wiele znakomitych opracowań i monografii. Wymienię w tym miejscu tylko monumentalną „Rewolucję rosyjską” autorstwa Richarda Pipesa czy „Tragedię narodu” Oralando Figesa. Mając to wszystko n uwadze, z wielkim zainteresowaniem sięgnąłem po publikację Antonego Beevora pod tytułem „Rosja. Rewolucja i wojna domowa 1917 – 1921”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Znak w znanej historycznej serii. Jestem pewien, że brytyjskiego historyka nie trzeba nikomu przedstawiać. Jest on znany ze swoich licznych opracowań dotyczących II wojny światowej Czy jego opis rewolucji rosyjskiej wnosi coś nowego do naszej wiedzy o tym wydarzeniu? W jaki sposób Beevor rozkłada akcenty? Jak patrzy na rolę jednostki w historii?
Zanim odpowiem na wszystkie te pytania to pozwolę sobie na małą dygresję. Miałem wielką przyjemność być na spotkaniu autorskim z historykiem w Krakowie, zorganizowanym właśnie wokół tej książki. Antony Beevor urzekł mnie swoją erudycją i historyczną wiedzą. Na wydarzenia patrzy on w szerokim kontekście, co bez wątpienia jest wartością dodaną. Miałem nawet możliwość zadania mu kilku pytań, a jego odpowiedzi były bardzo interesujące.
Już sam tytuł podpowiada nam, jak autor rozkłada akcenty. Nie skupia się na samej rewolucji. Zresztą do opisu Pipesa trudno byłoby dodać coś nowego. Jeśli spojrzymy na zakreślone ramy czasowe to zobaczymy, że rok 1917 jest pierwszym z czterech opisanych przez autora. Zatem wszyscy ci, którzy oczekują drobiazgowego opisu samej rewolucji mogą czuć się nieco rozczarowani. Nie zmienia to jednak faktu, że recenzowana książka jest doprawdy arcyciekawa i bez wątpienia powinni sięgnąć po nią wszyscy interesujący się historią komunizmu. Beevor skupia się raczej na wojnie domowej i drobiazgowo opisuje jak to się stało, że to bolszewicy a nie biali ją wygrali.
Książka składa się z czterech głównych części. Pierwsza z nich, co może być nieco zaskakujące obejmuje lata 1912 – 1917. Autor nie mógł pominąć krótkiego zarysu sytuacji, w jakiej znajdowało się Imperium Rosyjskie. Niestety dla Romanowów ostatni władca z tej dynastii był rażąco nieudolny. Być może jednak jeszcze gorsze było to, że wierzył w swój geniusz i carski majestat. Gdy sam przejął dowodzenie armią, upadek wydawał się być kwestią czasu.
Oczywiście historyków zawsze interesuje to, dlaczego nie utrzymał się żaden z funkcjonujących w tamtym czasie rządów. Wszak na bolszewików nikt wtedy nie stawiał. Dlaczego więc przejęli oni władzę? Czy Lenin istotnie był geniuszem? Beevor nie ukrywa, że według niego istotnie był Lenin sprawnym i cynicznym politykiem, który nie wahał się ostro licytować. Wsparty niewątpliwym talentem Trockiego był w stanie przejąć władzę. Jednak przejąć władzę to jedno. Dlaczego jednak bolszewicy ją utrzymali? Jak udało im się wygrać krwawą wojnę domową? Wszak w pewnym momencie walczyli oni na dwa front – z Polską i białymi.
Autor książki ma bardzo zdecydowany pogląd w tej kwestii. Jego myślenie najkrócej oddaje stwierdzenie: to nie tyle bolszewicy wygrali wojnę domową, ile biali ją przegrali. Wszyscy słyszeliśmy o krwawym czerwonym terrorze, o masowych mordach, gwałtach, grabieżach, pogromach. Tymczasem wciąż za mało przebija się prawda o zbrodniach białych. Tymczasem – co konsekwentnie udowadnia Beevor – ich terror był równie bezwzględny. Armie białych dopuszczały się potwornych zbrodni na zajętych przez siebie terenach. Dopuszczały się masowych pogromów Żydów. Zrażały do siebie chłopów. W efekcie nie potrafiły dla swoje sprawy pozyskać samych Rosjan. Co gorsza nie potrafili też znaleźć sojuszników za granicą. Wszyscy – na czele z Piłsudskim – widzieli w nich kontynuatorów carskiej imperialnej Rosji. Biali chcieli odbudować całe Imperium. Trudno o skuteczniejszą antyreklamę w krajach ościennych, wybijających się właśnie na niepodległość.
Po skończonej lekturze wiem jedno. „Rosja. Rewolucja i wojna domowa 1917 – 1921” nie potrzebuje reklamy. Nazwisko autora jest renomą samą w sobie. Antony Beevor dał zwięzły i bardzo ciekawy wykład poświęcony rosyjskiej rewolucji i wojnie domowej. Stawia odważne tezy, które następnie udowadnia. Podkreśla znaczenie Lenina dla bolszewików, który jest dla niego nade wszystkim zręcznym politykiem. Podkreśla liczne błędy białych, którzy właściwie z nikim nie potrafili się porozumieć – także sami ze sobą. Ich zbrodnie i terror – nie mniej straszny od tego czerwonego – nie przyciągał potencjalnych sojuszników. Zdaniem autora tej wojny biali nie mogli po prostu wygrać. Zdecydowanie polecam tę pozycję wszystkim miłośnikom historii. To po prostu trzeba przeczytać i mieć w swojej biblioteczce. W końcu to Antony Beevor i rosyjska rewolucja. Czyż może być lepsze połączenie?

Rewolucja październikowa w Rosji to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii XX wieku. Bolszewicy pod wodzą Lenina obalili Rząd Tymczasowy i sięgnęli po władzę. Jak im się to udało? Dlaczego wszystkie inne siły polityczne ówczesnej Rosji (a tych było naprawdę sporo) dały się zdominować Leninowi? Wreszcie pytanie najważniejsze: czy rewolucja październikowa była...

Rewolucja i wojna domowa w Rosji w latach 1917-1921 to jeden z tematów, które w polskiej historiografii są często omawiane przez pryzmat konsekwencji upadku caratu i wojny polsko-bolszewickiej. Trudno się temu dziwić, z punktu widzenia polskiej historii były to kluczowe wydarzenia stanowiące wstęp do burzliwych dziejów II RP. Może z tego względu z zaciekawieniem sięgnąłem po książkę zachodniego historyka, który do sprawy bolszewickiej rewolucji może podejść mniej emocjonalnie, a przez to inaczej rozłożyć akcenty. Zwłaszcza że mowa o jednym z kluczowych współczesnych historyków.

Dla Antony’ego Beevora tego typu monumentalne opracowania to nie pierwszyzna, choć zazwyczaj koncentrował się on na konkretnych bitwach i częściej odwoływał do historii II wojny światowej. Rosja nie jest mu jednak obca, poświęcił jej znaczną część swoich badań. Nie zmienia to jednak faktu, że stanął przed ogromnym wyzwaniem. Oczywiście, bazuje na oryginalnych źródłach, świetnie porusza sie po archiwach, ale nie da się ukryć, że ten burzliwy okres nie odznaczał się dbałością o zachowanie historycznego dziedzictwa dla potomnych, a współcześni rosyjscy historycy wykonali już kolosalną pracę na źródłach.

Tyle tylko, że rosyjskich historyków mało kto w Polsce czyta, głównie eksperci. Beevor to autor, który łączy świat ekspertów z tym popularnonaukowym. Chyba w tych kategoriach postrzegam „Rosję”. Mamy bowiem do czynienia z narracją stojącą na bardzo wysokim poziomie, z przystępnymi analizami i odwołaniami do klarownych przykładów, które mają zilustrować określone procesy. Służą temu zresztą obficie cytowane wspomnienia świadków zdarzeń rzucające sporo światła na to, jak rewolucja wyglądała od środka, na ówczesną codzienność i realia. Wszystko to przeplata się jednak z mozaiką miejsc, w postaci i wydarzeń, w których momentami trudno się połapać. Jako laik miałem nie lada problem, by spamiętać kreślone przez Beevora konfiguracje i nałożyć to na geograficzną i polityczną mapę Rosji. Przekaz i kontekst były mocne, ale nie były w stanie zamaskować chaosu, który momentami wkradał się na karty książki.

A może jest to naturalna konsekwencja historii? Rewolucją rządził przecież chaos. I przemoc, czasem niezwykle brutalna. Rewolucja nie brała bowiem zakładników i skrupulatnie likwidowała świadków. Beevor pracuje nad okresem przełomowym, ale trudnym do ujęcia, wokół którego narosło wiele mitów, przez lata powielanych w kolejnych opracowaniach. Część z nich autor stara się zresztą weryfikować, przeprowadza analizę, w której kreśli możliwie szeroki rys tła politycznego i społecznego, często w formie przystępnego studium przypadków.

Autor musiał zmierzyć się z większym wyzwaniem niż dotychczasowe, jakim był militarny opis wojny domowej w latach 1917-1921, ale i nakreślenie rysunku politycznego i społecznego bolszewickiej rewolucji, która pogrzebała carat i otwarła drogę do stworzenia Związku Radzieckiego. Choćby z tych względów książka jest zdecydowanie bardziej skomplikowana niż militarna analiza osadzona w ograniczonym kontekście strategicznym.

Jak zwykle zwrócić należy uwagę na bardzo dobry styl autora, który udanie łączy kompetentną, wyważoną narrację z uatrakcyjnieniem tekstu poprzez odwoływania do wspomnień i przemyceniem znacznej liczby ciekawostek składających się na pasjonujący obraz patologicznej transformacji systemowej w Rosji. Zarzucić mu można pewien anglocentryzm, zwłaszcza od trzeciej części opracowania, gdy na horyzoncie pojawia się Winston Churchill. Wojna polsko-bolszewicka to z kolei ledwo prześlizgnięcie się po temacie, ale tutaj możemy odpuścić, gdyż Beevor miał dostarczyć książkę o rewolucji i wojnie domowej. I to zrobił. W swoim stylu, na wysokim poziomie, choć nie było to tak porywające dzieło, jak niektóre jego opracowania z przeszłości.

Myślę, że zaważyła naprawdę trudna materia. Ciężko jest pisać o bolszewickiej rewolucji w sposób jasny, precyzyjny, klarowny i dobrze poukładany. To naprawdę kolosalny materiał, z którego trudno jest wyłuskać esencję i udanie połączyć ją z drobiazgową narracją. „Rosja” była zatem pouczającą, ale trudną lekturą (także w odbiorze),która pewnie nie stanie się jednym z klasyków, ale jeszcze przez lata będzie źródłem licznych cytowań ze względu na rozmach opisów i trafność wielu spostrzeżeń.

Rewolucja i wojna domowa w Rosji w latach 1917-1921 to jeden z tematów, które w polskiej historiografii są często omawiane przez pryzmat konsekwencji upadku caratu i wojny polsko-bolszewickiej. Trudno się temu dziwić, z punktu widzenia polskiej historii były to kluczowe wydarzenia stanowiące wstęp do burzliwych dziejów II RP. Może z tego względu z zaciekawieniem sięgnąłem...

Kolejny popis tego autora. Po lekturze książki, czytanie innych o tej samej tematyce wydaje się zbędne. Wartka opowieść o smutnych czasach w historii Rosji i hekatombie milionów ludzi. Temat interesuje mnie od dawna, zaliczyłem sporo innych pozycji tych zdarzeń dotyczących, ale obecna jest wisienką na torcie.

Kolejny popis tego autora. Po lekturze książki, czytanie innych o tej samej tematyce wydaje się zbędne. Wartka opowieść o smutnych czasach w historii Rosji i hekatombie milionów ludzi. Temat interesuje mnie od dawna, zaliczyłem sporo innych pozycji tych zdarzeń dotyczących, ale obecna jest wisienką na torcie.

To monumentalna praca.Można podziwiać ilość źródeł, z jakich musiał korzystać autor. Bardzo dokładnie - nawet zbyt dokładnie - omawia on sytuację w każdym rejonie Rosji miesiąc po miesiącu, co czasami powoduje pogubienie się czytelnika. Jednak jest to historia żywo napisana i czyta się ją z prawdziwym zainteresowaniem. Największe jednak wrażenie robi ocean nieszczęść- zbrodni,tortur, głodu, pogromów jaka stała się udziałem zwykłych mieszkańców ogromnego terytorium Rosji w wyniku najpierw klęsk na froncie, upadku caratu i wybuchu rewolucji,a w efekcie wojny domowej, która zdewastowała ten kraj.

To monumentalna praca.Można podziwiać ilość źródeł, z jakich musiał korzystać autor. Bardzo dokładnie - nawet zbyt dokładnie - omawia on sytuację w każdym rejonie Rosji miesiąc po miesiącu, co czasami powoduje pogubienie się czytelnika. Jednak jest to historia żywo napisana i czyta się ją z prawdziwym zainteresowaniem. Największe jednak wrażenie robi ocean nieszczęść-...

Bardzo słaba książka. Daleka od rzetelności. Autor daje się ponieść emocją i pisze pod tezę.

Bardzo słaba książka. Daleka od rzetelności. Autor daje się ponieść emocją i pisze pod tezę.