Pisaliśmy z jednoznacznie chrześcijańskiego punktu widzenia. Możliwe, że czytelnicy nie podzielający naszej perspektywy zarzucą nam, że sfałszowaliśmy tekst Tolkienowskiej epopei, odczytując go przez pryzmat naszych własnych poglądów i przekonań.

Z drugiej strony mogą być też tacy, którzy podzielają nasze przekonania, ale nie są w stanie zgodzić się z tym, by można było odnaleźć cokolwiek czystego, świętego, mającego prawdziwą wartość duchową, w opowieści, w której roi się od elfów, krasnoludów, goblinów, hobbitów, czarodziei, ognistych demonów i wszelkich innych dziwnych, wymyślonych, magicznych istot. Co powinniśmy im odpowiedzieć?

Na szczęście nie musimy mówić niczego, czego Tolkien by sam już nie powiedział. A powiedział nam tyle, że świat fantazji, tak jak on go pojmował, jest - w swej najwyższej i najczystszej formie - miejscem, w którym sztuka, teologia i pierwotne ludzie marzenia spotykają się i przecinają. Dla chrześcijanina może to oznaczać tylko jedną rzecz: świat fantazji jest miejscem, w którym możemy spotkać się twarzą w twarz z Chrystusem.