Przyjemna, szybko upłynęła jej lektura, choć zapewne mniej brawurowa niż inne części.

Przyjemna, szybko upłynęła jej lektura, choć zapewne mniej brawurowa niż inne części.

Zwróciliście kiedyś uwagę, jak wiele przedmiotów używanych przez Asgardzkich bogów ma magiczne właściwości?

Od pamiętnej wyprawy do Jotunheimu minęło już trochę czasu. Upokorzony wówczas Thor ciężko pracuje ze swoim młotem, by sytuacja ta nigdy się nie powtórzyła. Niestety mimo niezliczonych treningów wciąż nie jest w stanie okiełznać siły Mjollnira.

Lokiego wciąż fascynuje magia Jotunheimu. Z ostatniej przygody nie wyniósł żadnej lekcji, a chęć poznania ich magii tylko w nim urosła. Decyzja, by powrócić do tej krainy, wydaje mu się świetnym pomysłem.

Przywdziewając magiczny płaszcz Frei, który wcześniej podstępem ukradł z jej komnat, Loki przemienia się w pięknego drapieżnego ptaka, o imponującej wielkości. Pod tą właśnie postacią zostaje schwytany przez jednego z olbrzymów.

Złamany i naznaczony nieznaną magią wraca do Asgardu, by ściągnąć Thora w pułapkę przygotowaną dla niego w Jotunheimie.

Tuż za tą świetną sagą czeka na nas świat wikingów. Tym razem przeczytamy o organizacji miast, ich budowie i charakterystycznych dla nich twierdzach. I choć niektórym temat może wydać się mało ciekawy zaręczam, że jest wręcz odwrotnie.

Warto pamiętać, że świat wikingów to nie tylko runy, bogate wierzenia i niezwykłe sagi. Tak jak i my byli ludźmi, ze swoimi codziennymi sprawami, problemami i radościami.

Nie zapominajmy o tym!

Zwróciliście kiedyś uwagę, jak wiele przedmiotów używanych przez Asgardzkich bogów ma magiczne właściwości?

Od pamiętnej wyprawy do Jotunheimu minęło już trochę czasu. Upokorzony wówczas Thor ciężko pracuje ze swoim młotem, by sytuacja ta nigdy się nie powtórzyła. Niestety mimo niezliczonych treningów wciąż nie jest w stanie okiełznać siły Mjollnira.

Lokiego wciąż...

Loki odczuwający wewnętrzny przymus do odwiedzin rodzinnych - ze strony ojca - stron udaje się do Jotunheimu, ale nie znajduje oczekiwanej wielkości i poważania, jak zapowiadał mu we śnie/nie śnie Utgardaloki. Natomiast wpędza siebie w duże kłopoty i ściąga je również na Thora.

Podoba mi się, że wreszcie Thor zaczyna się zmieniać, bo do tej pory to nie był mój ulubiony bohater mitów. Wiecznie wściekły i nie panujący nad własnymi emocjami. Męcząca i przewidywalna postać. W tym tomie dojrzewa, zdobywa pewność siebie i nową broń. Może coś z niego będzie więcej, niż tylko wściekły byk.

Zaś Jotunheim znów okazuje się krainą niedocenioną, wzgardzoną, wypchniętą poza nawias świata a przecież kryjącą w sobie wielką moc, natomiast "prymitywne" olbrzymy potężnymi czarodziejami lub rzemieślnikami. Każda wizyta Asów w Jotunheimie to walka o życie. Lepiej byłoby mieć olbrzymów za sprzymierzeńców, ale działania Odyna z początku stworzenia niestety zbudowały wielki mur między narodami, równie wielki jak góry oddzielające Jotunheim od Midgardu.

W każdym razie żadna wyprawa Asów do Jotunheimu nie była przyjemną wycieczką w celu skopania tyłków. Zawsze okazuje się to wejściem do dołu pełnego jadowitych węży.

Dobrze napisany, pełen akcji tomik. W serii Hatchette mitologia nordycka łączy się w bardzo wciągającą historię fantasy.

W tekście historycznym tym razem o budownictwie. Nie porwało mnie, temat mniej mnie interesuje, chociaż kilka wspomnianych w nim budowli może budzić szacunek, biorąc pod uwagę czasy, w jakich były stawiane. Rządy Haralda Sinozębnego przypominają trochę czasy Mieszka I. Powody przyjęcia chrześcijaństwa, budowanie państwa.

Loki odczuwający wewnętrzny przymus do odwiedzin rodzinnych - ze strony ojca - stron udaje się do Jotunheimu, ale nie znajduje oczekiwanej wielkości i poważania, jak zapowiadał mu we śnie/nie śnie Utgardaloki. Natomiast wpędza siebie w duże kłopoty i ściąga je również na Thora.

Podoba mi się, że wreszcie Thor zaczyna się zmieniać, bo do tej pory to nie był mój ulubiony...

Tym razem mniej akcji niż w poprzednich tomach. Bardziej interesująco wypada chyba część popularnonaukowa o skandynawskim budownictwie, twierdzach doby wikingów.

Tym razem mniej akcji niż w poprzednich tomach. Bardziej interesująco wypada chyba część popularnonaukowa o skandynawskim budownictwie, twierdzach doby wikingów.

Lokiego nawiedzają sny. Sny o porażce z Utgardalokim, ale i sny mówiące, że kiedyś Loki powróci do Jottunheimu i obejmie olbrzymy we władanie. Zachęcony tymi snami bóg, wyrusza na spotkanie przeznaczenia. Jednak trafia na złego olbrzyma-czarownika Geirroda, który rzuca na Lokiego czar nakazujący mu przywołanie do jego siedziby Thora.

Wydarzenia jednak przybierają odmienny, od zaplanowanego przez Geirroda, kierunek…

Część popularnonaukowa opisuje rozwój twierdz w społeczności wikingów.

Chyba jedna z najnudniejszych legend ;) Mimo to nie zrażam się do serii, bo tak jak są ciekawsze opowiadania, tak i są te mniej ciekawe.

Lokiego nawiedzają sny. Sny o porażce z Utgardalokim, ale i sny mówiące, że kiedyś Loki powróci do Jottunheimu i obejmie olbrzymy we władanie. Zachęcony tymi snami bóg, wyrusza na spotkanie przeznaczenia. Jednak trafia na złego olbrzyma-czarownika Geirroda, który rzuca na Lokiego czar nakazujący mu przywołanie do jego siedziby Thora.

Wydarzenia jednak przybierają...

Tom traktuje o wydarzeniach, dzięki którym bóg piorunów zyskał pas siły, żelazne rękawice i potężną maczugę. Przede wszystkim jest on jednak o relacji Thora z Lokim oraz ich obu z Odynem. Wydaje mi się to największy atut tej serii – ze zbioru mitów stara się stworzyć obraz pewnej wielowątkowej historii.

Tom traktuje o wydarzeniach, dzięki którym bóg piorunów zyskał pas siły, żelazne rękawice i potężną maczugę. Przede wszystkim jest on jednak o relacji Thora z Lokim oraz ich obu z Odynem. Wydaje mi się to największy atut tej serii – ze zbioru mitów stara się stworzyć obraz pewnej wielowątkowej historii.

Thor zrobił lvl up. Loki miał fazę. Kolejni olbrzymi padli.

Thor zrobił lvl up. Loki miał fazę. Kolejni olbrzymi padli.