Całe piękno świata, powojennego świata, zamknięte zostało przez Dominikę Buczak w bardzo dojrzałej, nieco tajemniczej, ale na pewno trudnej i bolesnej historii dwóch kobiet.
Polki o imieniu Dorota - niemogącej donosić żadnej ciąży żonie Stacha, która za lepszym, wymarzonym życiem przeniosła się na świeżo przyłączone do Polski ziemie jeszcze chwilę temu należące do Rzeszy oraz Niemki Evy, matce trojga dzieci, żonie Petera nad którymi wisi widmo przesiedlenia z ich starannie prowadzonego domku przy leśniczówce.
Losy dwóch kobiet walczących o lepsze życie splata się w nieprzewidziany dla nich sposób. Dorka i Stach trafiają do domu Evy i Petera w polskiej już odtąd Porębie pod Kłodzkiem, czekając na ich rychłą wyprowadzkę. To wspólne oczekiwanie rodzi w ich sercach nienawiść do siebie, potem wdzięczność za obecność w trudnych dla obu rodzin sytuacjach, aby przerodzić się w dziwne uczucie miłości. Wspólne życie tych dwóch rodzin kończy się jednak zupełnie nieprzewidzianie.
Losy innych bohaterów, mieszkańców Ziem Odzyskanych nie zaczynają się na nowo tuż po przeprowadzce. Boleśnie doświadczyli, co to znaczy wojna, a jej zakończenie nie znaczyło odzyskania porządku. W kobietach tkwią wspomnienia brutalnych gwałtów, a mężczyźni nie mogą wymazać z pamięci obrazów mordu ich bliskich. Władze w Polsce przejęli sowieci, Niemcom odebrano domy, a kobiety poddawano przymusowej sterylizacji, aby nie rodziły chory dzieci, które byłyby skazą i finansowym obciążeniem dla Führera.
Jak się okazuje prawda nie jest czarno-biała, a raczej słodko-gorzka jak i wydźwięk powieści, którą z całego serca polecam lekturze. Delikatny język powieści, senna osnowa i niedopowiedzenia sprawiają, że opowieść inspirowana prawdziwą historią pradziadków autorki zyskuje na znaczeniu.

Całe piękno świata, powojennego świata, zamknięte zostało przez Dominikę Buczak w bardzo dojrzałej, nieco tajemniczej, ale na pewno trudnej i bolesnej historii dwóch kobiet.
Polki o imieniu Dorota - niemogącej donosić żadnej ciąży żonie Stacha, która za lepszym, wymarzonym życiem przeniosła się na świeżo przyłączone do Polski ziemie jeszcze chwilę temu należące do Rzeszy...

Książka,, Całe piękno świata '' zachęciła mnie okładką, u mojej babci w kuchni wisiały podobne makatki... Treść przerosła moje oczekiwania, niby kolejna powieść o repatriantach osiedlających się na ziemiach odzyskanych , a jednak inna niż wszystkie. Autorka opowiedziała historię dwóch rodzin - polskiej i niemieckiej , które z konieczności mieszkały razem we wiosce w okolicach Kłodzka.
Dominika Buczak przepięknie napisała o tym trudnym czasie powrotów do domów lub poszukiwaniu nowych miejsc do życia po zakończeniu wojny. Pokazała, że nic nie jest zero-jedynkowe, że były też zwykłe niemieckie rodziny , które chciały tylko przetrwać wojnę , nie popierające zbrodniczych działań nazistów. Książka jest naładowana emocjami, wzrusza, zasmuca , skłania do refleksji. Bardzo podoba mi się styl autorki, wnika w dusze i umysły swoich bohaterów i wprowadza czytelnika w świat ich wewnętrznych przeżyć. Według mnie książka jest rewelacyjna, jestem pozytywnie zaskoczona i polecam.

Książka,, Całe piękno świata '' zachęciła mnie okładką, u mojej babci w kuchni wisiały podobne makatki... Treść przerosła moje oczekiwania, niby kolejna powieść o repatriantach osiedlających się na ziemiach odzyskanych , a jednak inna niż wszystkie. Autorka opowiedziała historię dwóch rodzin - polskiej i niemieckiej , które z konieczności mieszkały razem we wiosce w...

Piękny Stach i Dorka-myszka ruszają do Poręby w Kotlinie Kłodzkiej, aby rozpocząć nowe życie. Tuż po zakończeniu II wojny przybywają tu polscy pionierzy, by zasiedlić opuszczane przez Niemców tereny, które teraz znalazły się w granicach Polski.

Dorka i Stach wybrali dla siebie pięknie zagospodarowane obejście, ale póki co, jeszcze mieszka w nim niemiecka rodzina: Eva i Peter. Młode małżeństwa zmuszone są do układania swojego życia obok siebie, pod jednym dachem. Świadomi tymczasowości takiego układu, pielęgnują w sobie nieufność i wzajemną niechęć. Szczególnie kobiety…

Trudno jest przyznać rację którejkolwiek z par, bo każda ma swoje traumy i swoje prawo do budowania rodzinnego szczęścia. Szala współodczuwania i zrozumienia czytelnika przechyla się to na jednych, to na drugich.

Autorka nie pozostawia złudzeń: wśród zwykłych ludzi wojna nie rodzi zwycięzców. A przegrani też mają prawo do stabilizacji i przyszłości.

Losy wiodących postaci – Dorki i Stacha oraz Evy i Petera – luźno inspirowane są przeżyciami pradziadków Autorki. Uwielbiam taką prawdę w literaturze. Narracja jest podzielona i prowadzona z perspektywy każdego z głównych bohaterów. Wzruszający jest wątek ukazujący więź, która połączy bezdzietną Dorkę z (z sądząc z opisów, najprawdopodobniej) autystyczną córką niemieckiej rodziny.

Książka ma piękną, subtelną okładkę, która idealnie oddaje jej treść – dom podzielony na dwa światy, dwie kobiety niby obok siebie, ale odległe; motyw wyszywanej makatki (pamiętam takie z domu babci) nawiązuje też do hafciarskiej pasji Dorki, która przybliży do niej córkę niemieckich gospodarzy.

Gorąco polecam.

Piękny Stach i Dorka-myszka ruszają do Poręby w Kotlinie Kłodzkiej, aby rozpocząć nowe życie. Tuż po zakończeniu II wojny przybywają tu polscy pionierzy, by zasiedlić opuszczane przez Niemców tereny, które teraz znalazły się w granicach Polski.

Dorka i Stach wybrali dla siebie pięknie zagospodarowane obejście, ale póki co, jeszcze mieszka w nim niemiecka rodzina: Eva i...

Piękna książka! Z wielką przyjemnością ją czytałam. Mentalne przeobrażenia Podhalanki Dorki i Niemki Evy na tle popoczdamskich ustaleń co do granic Europy. Ta książka to także ewaluacja w ustalaniu granic tych naszych wewnętrznych niezmiennych i wydawałoby się twardych - a jednak.

Piękna książka! Z wielką przyjemnością ją czytałam. Mentalne przeobrażenia Podhalanki Dorki i Niemki Evy na tle popoczdamskich ustaleń co do granic Europy. Ta książka to także ewaluacja w ustalaniu granic tych naszych wewnętrznych niezmiennych i wydawałoby się twardych - a jednak.

Już dawno żadna ksiąka nie wstrząsneła mną tak bardzo jak ta powojenna historia dwóch rodzin, którym los kazał żyć pod jednym dachem.
Naprawdę wzruszająca powieść, napisana pięknym językiem, namacalnie obrazującym emocje i obrazy. Każdy z bohaterów ma swoją historię i swoje racje. Kolejno poznajemy wszystkich i z wszystkimi sie utożsamiamy. Było mi żal każdego i z każdą kolejną stroną wchodziłam głębiej w tą zawiłą relację.
Klimat podkręca narracja - taka lekko reporterska, chłodna, krótkie suche zdania, mało dialogów.

Wspaniała opowieść, polecam.

Już dawno żadna ksiąka nie wstrząsneła mną tak bardzo jak ta powojenna historia dwóch rodzin, którym los kazał żyć pod jednym dachem.
Naprawdę wzruszająca powieść, napisana pięknym językiem, namacalnie obrazującym emocje i obrazy. Każdy z bohaterów ma swoją historię i swoje racje. Kolejno poznajemy wszystkich i z wszystkimi sie utożsamiamy. Było mi żal każdego i z każdą...

Ciekawa pomysł na ksiazke natomiast początek był tak nudny i przeciągnięty, że ledwie dotrwałam do dalszej części. Po przeczytaniu czuję duży niedosyt ponieważ tak ciekawa historia mogła być lepiej opowiedziana. Styl pisania autorki również nie przypadł mi do gustu, porównała bym go reportażu. Dużo opisów, mało dialogów. Postacie też mało wyraźne i ciężko było mi sobie ich wyobrazić. Dobry zamysł na książkę ale niewykorzystany potencjał.

Ciekawa pomysł na ksiazke natomiast początek był tak nudny i przeciągnięty, że ledwie dotrwałam do dalszej części. Po przeczytaniu czuję duży niedosyt ponieważ tak ciekawa historia mogła być lepiej opowiedziana. Styl pisania autorki również nie przypadł mi do gustu, porównała bym go reportażu. Dużo opisów, mało dialogów. Postacie też mało wyraźne i ciężko było mi sobie...

Piękna opowieść.

Piękna opowieść.

Zawsze przyciągały mnie książki o tematyce wojennej, tutaj jednak mamy czas tuż po zakończeniu wojny, spojrzenie zupełnie niecodzienne na miejsce, ludzi a przede wszystkim kobiety.

Zawsze przyciągały mnie książki o tematyce wojennej, tutaj jednak mamy czas tuż po zakończeniu wojny, spojrzenie zupełnie niecodzienne na miejsce, ludzi a przede wszystkim kobiety.

Niestety bardzo się zawiodłam. Książka jest podzielona na perspektywę Dorki, Evy, Stacha i Petera. Liczyłam że to wprowadzi ciekawe zróżnicowanie, ale niestety tak nie jest, bo książka ma bardzo specyficzną narrację - w znacznej większości składa się z myśli bohaterów w formie strumienia świadomości, ale jakby opisywanych z perspektywy trzeciej osoby(?). Dodatkowo książka cierpi na chroniczny niedobór dialogów, te które są to zazwyczaj krótka wymiana zdań pojedynczych, a wręcz jednego lub dwóch słów. Powoduje to, że nie dostajemy zbyt dużo interakcji miedzy ludzkich, które jednak są niezbędne, żeby nadać bohaterom jakieś konkretne cechy, światopogląd, priorytety itp. (stosunkowo najlepiej wypada tutaj Dorka). Poza tym niezmiernie trudno mi uwierzyć, że dokładnie wszyscy na takie okropne wydarzenia reagują tak samo - zamknięciem się w sobie i nieodzywaniem się do nikogo. Do tego mam wrażenie, że autorka chce przedstawić tak dużo historii różnych ludzi, że w efekcie porządnie nie opowiada żadnej. Zostają wprowadzane różne dramatyczne historie, które tak naprawdę nic nie wnoszą, bo w zdecydowanej większości ani nie są ważne dla głównych bohaterów, ani nie niosą jakichś konsekwencji fabularnych czy przesłań (może poza takim oczywistym, że wojna przynosi cierpienie, ale to wiemy i bez tych wątków). Mam wrażenie, że dopiero pod sam koniec akcja nabiera jakiegokolwiek kształtu. Książka jest podzielona na miesiące, co też w sumie nic nie wnosi. Podsumowując może nie jest to najgorsza książka, ale niestety mogłaby być dużo głębsza i ciekawsza. Spodziewałam się wytworzenia między bohaterami prawdziwych więzi, niestety w najlepszym wypadku można mówić o przyjaznej koegzystencji.

Niestety bardzo się zawiodłam. Książka jest podzielona na perspektywę Dorki, Evy, Stacha i Petera. Liczyłam że to wprowadzi ciekawe zróżnicowanie, ale niestety tak nie jest, bo książka ma bardzo specyficzną narrację - w znacznej większości składa się z myśli bohaterów w formie strumienia świadomości, ale jakby opisywanych z perspektywy trzeciej osoby(?). Dodatkowo książka...

Kolejna książka przeczytana przeze mnie w ostatnim czasie, która nie dotyczy bezpośrednio wojny, ale czasu zaraz po niej. Samą specyfikę przesiedleń znam z opowiesci dziadków, natomiast nie interesowałam się za bardzo losami osób, które przeprowadziły się na Ziemię zachodnią nie od razu po wojnie, lecz później, nie z konieczności, a z powodów ekonomicznych i osobistych. Ciekawa to historia. Najbardziej frapuje niejednoznaczność charakterów, nie ma tu dobrych ani złych, wszyscy są ludźmi z krwi i kości, wszystkie matki tak samo cierpią po utracie dzieci, wszystkie kobiety przeraża gwałt. Ale autorka też nie wybiela wojennych winowajców, w tle powojennych historii przewijają się traumy, które nie dają spać. Było mi smutno, gdy ksiazka się skończyła, w jakiś sposób zzylam się z bohaterami.

Kolejna książka przeczytana przeze mnie w ostatnim czasie, która nie dotyczy bezpośrednio wojny, ale czasu zaraz po niej. Samą specyfikę przesiedleń znam z opowiesci dziadków, natomiast nie interesowałam się za bardzo losami osób, które przeprowadziły się na Ziemię zachodnią nie od razu po wojnie, lecz później, nie z konieczności, a z powodów ekonomicznych i osobistych....