Dlaczego Hamlet – mściciel ociąga się i waha? Okazje do zabicia Klaudiusza przechodzą jedna po drugiej, a książę zwleka i odkłada zemstę, czekając na jeszcze jedną „dogodną” sytuację, na jeszcze jeden „dowód” winy. To oznacza, że pod pozorną gotowością i stanowczością kryją się poważne wątpliwości i wahania, które wypełniają wszystkie sławne monologi Hamleta.

Kiedy duch znika, młody bohater dyszący zemstą, urodzony władca cieszący się, że został wezwany do odebrania władzy uzurpatorowi zamienia się w osamotnionego melancholika, który nie cieszy się ze swojego powołania, którego dusza nie dorasta do wyznaczonego czynu.

Tak pojmowana postawa Hamleta wobec świata sprowadza na niego zarzut „hamletyzowania” – rozumianego jako wyżywanie się w sferze wyobraźni.

Spróbujmy jednak dojrzeć w postawie Hamleta pewien heroizm.

Hamlet zajrzał w tajną i straszliwą głębię dionizyjskiej natury świata i omal nie stracił chęci do dalszej egzystencji, ale dojrzał we własnej głębi moce, zdolne uporać się z tym żywiołem. Gdy domniemany ład świata wali się w gruzy, „wychodzi z formy”, Hamlet świadomie nie ucieka, trwa na posterunku, na którym postawił go los, stara się stawić mu czoła.

Konflikt jaki się rozgrywa dotyczy samego Hamleta i jego protestu przeciwko determinacji sytuacyjnej – obowiązku moralnego zemsty, która go uprzedmiotawia, zmusza i popycha do działania zgodnego z tradycyjnym prawem i zwyczajem.

Hamlet to człowiek nowożytny, myśliciel i indywidualista, szlachetny i wrażliwy który sam chce decydować o sobie, pragnie myśleć i działać niezależnie od determinantów środowiskowych, a jest zmuszany do dokonania zemsty, którą się brzydzi.

Hamlet wyprzedza zastany świat, przeżywa tragedię osamotnionego geniuszu, który przyszedł za wcześnie i którego zgubiła ta inercja dawnych struktur społecznych, jest prekursorem indywidualizmu i niezależnego umysłu, nie zaś herosem starożytnym, który musi realizować narzucony program i być kolejnym ogniwem w długim łańcuchu napędzających się zbrodni i zemst.

W tym sensie mamy tu do czynienia z zagadkowością woli ludzkiej przeciw przeznaczeniu - ścierania się ducha romantycznego z absolutnie jednoznacznymi w tym względzie dramatami antycznymi.

Dlaczego Hamlet – mściciel ociąga się i waha? Okazje do zabicia Klaudiusza przechodzą jedna po drugiej, a książę zwleka i odkłada zemstę, czekając na jeszcze jedną „dogodną” sytuację, na jeszcze jeden „dowód” winy. To oznacza, że pod pozorną gotowością i stanowczością kryją się poważne wątpliwości i wahania, które wypełniają wszystkie sławne monologi Hamleta.

Kiedy duch...