Nie do końca moje klimaty, ale ponieważ to książka znajomego postanowiłam ją przeczytać. Znalazłam w niej dużo ciekawych rzeczy odnośnie geografii, historii i kultury Bliskiego Wschodu.
W marcu 1988 roku czwórka młodych przyjaciół - Jacek, siostra Gabriela, Kuzia i Witek - zdobywszy paszporty - wyrusza na prywatną pielgrzymkę do Ziemi Świętej, śladami Chrystusa i wczesnych chrześcijan.
Jacek Nurzyński z dużą swobodą i bardzo szczegółowo opowiada o niełatwej wędrówce po egzotycznych terenach Egiptu, Izraela i Palestyny. Przez ponad miesiąc wędrowcy pokonywali duże przestrzenie z małą ilością pieniędzy, za to z dużymi plecakami, namiotami i zapasami żywności z Polski. Korzystali z lokalnego transportu, ale też przemierzali kilometry po drogach i bezdrożach na piechotę. Na ogół spotykali się z życzliwością i pomocą miejscowych, trafiali też na niebezpieczne sytuacje.
Zwiedzili wszystkie ważne miejsca kultu chrześcijan i zabytki tego obszaru, podziwiając krajobrazy i przyrodę, wchodząc w kontakty z mieszkańcami, głównie tymi związanymi ze świątyniami i zgromadzeniami religijnymi. Byli tam w okresie Wielkanocy, stąd uczestniczyli w wielu mszach i uroczystościach religijnych, czerpiąc z nich wzruszenie, radość i ukojenie.
Mieli dużo ciekawości świata, wytrwałości, zapału i dobrego humoru. Cały czas Autor ciągle porównuje warunki, które zastają na miejscu z realiami polskimi, podkreśla dostępność różnych produktów nieosiągalnych w Polsce. Wielokrotnie zwraca uwagę na oznaki konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Szczególnie, kiedy docierają na Zachodni Brzeg Jordanu. Porażają obrazy ze szpitala z Palestyńczykami, będącymi ofiarami okrucieństwa Izraelczyków. Tutaj – tylko bezradność i współczucie.
Bardzo ciekawy jest opis krótkiego pobytu grupy w kibucu, który został doceniony przez Polaków za jego sprawną organizację i maszyny ułatwiające pracę ludzi. Swoistą perełką jest natomiast wspomnienie wejścia na piramidę Mykerinosa w Gizie, uwieńczone zjedzeniem śledzi po gdańsku z puszki. Eskapada skończyła się krótkim aresztem Czwórki przyjaciół.
Opowieść wyraziście oddaje osobliwy klimat odwiedzanych miejsc w tamtych czasach, co unaoczniają załączone fotografie.
Niestety, trudno mi książkę polecać; szkoda, ale jest nie do zdobycia na rynku wydawniczym.

Nie do końca moje klimaty, ale ponieważ to książka znajomego postanowiłam ją przeczytać. Znalazłam w niej dużo ciekawych rzeczy odnośnie geografii, historii i kultury Bliskiego Wschodu.
W marcu 1988 roku czwórka młodych przyjaciół - Jacek, siostra Gabriela, Kuzia i Witek - zdobywszy paszporty - wyrusza na prywatną pielgrzymkę do Ziemi Świętej, śladami Chrystusa i wczesnych...