Chiny inspirują do miana państwa o największej gospodarce i potencjale rozwojowym, co wymaga wykształcenia i ciągłego podtrzymywania zdolności modernizacyjnych w wymiarze gospodarczym, społecznym, politycznym czy technologicznym. Zamiar ten może okazać się próżny, jeżeli nadal w Chinach obecne będą tak znaczące dysproporcje rozwojowe jak dotychczas, także w układzie regionalnym. Polityka rozwoju regionalnego stanowi specyficzny przykład koegzystencji interwencji publicznej i wykorzystania mechanizmów rynkowych. Powyższemu towarzyszą polityczna centralizacja i gospodarcza decentralizacja.
We wdrażaniu polityki rozwoju regionalnego Chiny podążają drogą inwestycji, które w założeniu mają budować konkurencyjność słabiej rozwiniętych regionów. Strategia ta przyczyniła się do niebywałej rozbudowy infrastruktury, wciąż jednak bez przełożenia na sukces w zakresie spójności. Dysproporcje nadal stanowią wyzwanie nie tyle dla autorytarnego systemu sprawowania władzy, ile dla rozwoju społeczno-gospodarczego kraju jako całości.

Marek Świstak, dr hab. w zakresie nauk o polityce, prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego w Instytucie Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Specjalizuje się w badaniach nad politykami publicznymi w Europie i Azji. Autor bądź współautor ośmiu książek, ostatnio opublikował: Azjatycki model polityki rozwoju społeczno-gospodarczego (2019),Polityka regionalna Unii Europejskiej jako polityka publiczna (2018),Wybrane polityki publiczne Unii Europejskiej stan i perspektywy (2015)