Nie kryję, że książkę przeczytałam z nudów, bo od premiery "Piekła w butelkach" przez 2 miesiące nic ciekawego w temacie Japonii nie wyszło (a opowiadania Hoshiego łyknęłam w 2 godziny). O poezji nie wiem nic i pewnie wiedzieć nie będę. Na szczęście to nie książka o tance, tylko wierszykach dziecięcych - i w sumie nawet całkiem ciekawa. Najbardziej podobało mi się wprowadzenie, które dużo mówiło o przemianach w Japonii właśnie pod kątem postrzegania literatury dziecięcej. Interesujące były też niekiedy interpretacje wierszy. Nie wszystkie, bo w niektórych czegoś mi zabrakło, jakiejś głębszej analizy, ale było parę takich, co mnie zaskoczyły. Najbardziej zapadło mi w pamięć to o czerwonych bucikach, bo czytałam o tym w "Kobiecie w białym kimonie". Czy po lekturze zapałałam jakąś miłością do poezji? Nie, i nie do końca pojmuję fenomen tego autora w Japonii, ale też wiem, że niektóre rzeczy zwyczajnie trudno wyjaśnić, jak zjawisko ryżu w rosole. Za to dowiedziałam się czegoś nowego, poznałam jakiś aspekt Japonii, którego wcześniej nie znałam. I dobrze.

Nie kryję, że książkę przeczytałam z nudów, bo od premiery "Piekła w butelkach" przez 2 miesiące nic ciekawego w temacie Japonii nie wyszło (a opowiadania Hoshiego łyknęłam w 2 godziny). O poezji nie wiem nic i pewnie wiedzieć nie będę. Na szczęście to nie książka o tance, tylko wierszykach dziecięcych - i w sumie nawet całkiem ciekawa. Najbardziej podobało mi się...

Jest w porządku. Można przeczytać.

Jest w porządku. Można przeczytać.