Doskonale opracowana rozprawa na temat ewolucji sztuki i wpływu moralności na kształtowanie się pojęcia piękna. Pozycję można szczerze polecić każdemu, kto rozpoczyna swoją podróż po wielkich muzeach ( osobiście lub w necie ). W moim odczuciu, książka nie tyle wyjaśnia znaczenie poszczególnych dzieł, co zmusza czytelnika do samodzielnej oceny i dalszych poszukiwań. Polecam.

Doskonale opracowana rozprawa na temat ewolucji sztuki i wpływu moralności na kształtowanie się pojęcia piękna. Pozycję można szczerze polecić każdemu, kto rozpoczyna swoją podróż po wielkich muzeach ( osobiście lub w necie ). W moim odczuciu, książka nie tyle wyjaśnia znaczenie poszczególnych dzieł, co zmusza czytelnika do samodzielnej oceny i dalszych poszukiwań. Polecam.

Książka mnie rozczarowała. Myślę, że to, co sprawdzało się w formie artykułów i felietonów niekoniecznie dobrze wypada jako książka. Poza tym nie odpowiada mi rubaszny i chyba czasami trochę naciągany humor Autorki. Nagromadzenie szczegółów dotyczących omawianych dzieł i wielość tychże zmęczyło mnie mocno i spowodowało, że mozolnie brnęłam przez tekst
Na dokładkę to wszystko jest fatalnie wydane. Drobny druk, kiepskie jakościowo, czarno-białe reprodukcje, często znajdujące się na odwrocie strony, na której są opisywane z pewnością nie wpływają na podniesienie oceny.

Książka mnie rozczarowała. Myślę, że to, co sprawdzało się w formie artykułów i felietonów niekoniecznie dobrze wypada jako książka. Poza tym nie odpowiada mi rubaszny i chyba czasami trochę naciągany humor Autorki. Nagromadzenie szczegółów dotyczących omawianych dzieł i wielość tychże zmęczyło mnie mocno i spowodowało, że mozolnie brnęłam przez tekst
Na dokładkę to...

Książka ta w zamiarze autorki ma traktować o różnych zagadnieniach z zakresu sztuki z przymrużeniem oka – i w ten sam sposób trzeba podejść do jej lektury. Jeśli czytelnik nastawi się na jakieś rzetelne opracowanie tematu – będzie musiał odłożyć tę pozycję po pierwszych kilkunastu stronach… To zbiór felietonów i artykułów, które autorka drukowała wcześniej (lata 60.) na łamach londyńskiego czasopisma „Wiadomości” oraz nowojorskiego „Przeglądu Polskiego”. Może też stąd momentami uderza nieaktualność pewnych spostrzeżeń i pewne oderwanie od naszego rodzimego oglądu na kwestie sztuki...

W artykułach tych autorka skupia się przede wszystkim na malarstwie i rzeźbie, pozostałe dziedziny sztuki zbywając milczeniem. Trzeba przyznać, że jej spojrzenie na pewne zagadnienia (szczególnie w przypadku esejów dotyczących nagości w sztuce),rzuca dość oryginalne światło na ich interpretację. Okazuje się, że nawet klasyczne dzieła sztuki, obok których zwykle w muzeum przeszłoby się bez zwrócenia na nie większej uwagi, mogą być odczytywane na nowo, inaczej, z kąśliwym poczuciem humoru, pół żartem, pół serio. Że oglądając napuszone swoim idealnym pięknem antyczne greckie rzeźby, czy obrazy, które na aukcjach kolekcjonerskich osiągają ceny wykraczające poza zdrowy rozsądek – nie trzeba jedynie chylić czoła przed geniuszem ich twórców. Można też uśmiechnąć się nad dwuznacznością pewnych skojarzeń, zażartować sobie z ówczesnej poprawności politycznej (szczególnie w odniesieniu do sztuki średniowiecza).

Jedynie, co może trochę przeszkadzać w lekturze, to specyficzne poczucie humoru autorki, jej słowne żarty, skojarzenia i sformułowania, które momentami wydają się zupełnie pozbawione sensu i naciągane. Jakby zbyt mocno usiłowała ona być zabawna, budując swoje żartobliwe skojarzenia i odniesienia na dość karkołomnych konstrukcjach myślowych i słownych. Sam poziom wypowiedzi również wydaje się niezbyt wysoki – dobry mniej więcej dla czytelnika na poziomie liceum. Przez to lektura jest momentami dość irytująca. Ale z drugiej strony nikt przecież nie obiecywał, że będzie to opracowanie jakichś szczególnie wysokich lotów…

Książka ta w zamiarze autorki ma traktować o różnych zagadnieniach z zakresu sztuki z przymrużeniem oka – i w ten sam sposób trzeba podejść do jej lektury. Jeśli czytelnik nastawi się na jakieś rzetelne opracowanie tematu – będzie musiał odłożyć tę pozycję po pierwszych kilkunastu stronach… To zbiór felietonów i artykułów, które autorka drukowała wcześniej (lata 60.) na...

Przeczytałam książkę chyba niedługo po jej wydaniu. Wymuszony, niby wesoły styl, dla mnie irytujący. Nie jestem kształcona w sztuce, zwyczajnie lubię oglądać "piękne obrazki". Znalazłam jednak w książce wiele błędów. Książka nie może stanowić przewodnika turystycznego po sztuce. Jeśli ktoś zapragnie gorąco obejrzeć konkretne dzieło i po przeczytaniu pani Ożarowskiej wybierze się do Luwru płacąc drogi bilet, rozczaruje się srodze, bo okaże się, że to dzieło od kilkudziesięciu lat znajduje się po drugiej stronie Sekwany.
Absolutnie nie pojmuję jak autorka - historyk sztuki - która była związana z Francją, nie orientuje się zupełnie w muzeach. A przecież oprócz Luwru są we Francji inne muzea, np. Musee D'Orsay w Paryżu od prawie 30 lat. Rozumiem, że można parę błędów popełnić, dzieła mogą zmieniać miejsca ulokowania, ale zazwyczaj konkretne obrazy kojarzone są z jednym muzeum, a zmiany są szeroko komentowane przez media. Obawiam się, że gdybym wczytała się uważniej, znalazłabym też dużo błędów odnośnie lokalizacji włoskich dzieł. Wielki wstyd dla pani Profesor, że nie uaktualniła swoich tekstów, być może pisanych w latach 60-tych. Bardzo nieprofesjonalnie, nie chciałabym być studentką takiej osoby.

Przeczytałam książkę chyba niedługo po jej wydaniu. Wymuszony, niby wesoły styl, dla mnie irytujący. Nie jestem kształcona w sztuce, zwyczajnie lubię oglądać "piękne obrazki". Znalazłam jednak w książce wiele błędów. Książka nie może stanowić przewodnika turystycznego po sztuce. Jeśli ktoś zapragnie gorąco obejrzeć konkretne dzieło i po przeczytaniu pani Ożarowskiej...